Ach Odile, eigenlijk ligt de schuld bij mij. Waar haal ik het vandaan om mee in de zandbak te spelen en dan maar jammeren dat iedereen (op uitzonderingen na) alleen maar met zijn of haar zandkasteeltje bezig is? Om op jouw vraag te antwoorden (Koen, wat weet jij van de slushpile? Zou het dan een goed teken zijn als je niet meteen een afwijzing krijgt?). K: Neen, uitgevers willen volgens mij altijd laten uitschijnen dat ze je manuscript gelezen hebben. Ik zou wel eens willen weten hoeveel weken erover een positief antwoord gemiddeld gaan. Ik denk geen maanden, eerder weken. O: Ik vraag mij af of mijn manuscript voldoet aan alle criteria die jij opnoemt. Wat betreft geheugen, dat vind ik een probleem bij non-fictie. Ik vind het moeilijk in te schatten hoeveel ik vraag van een lezer. Een van mijn proeflezers (fictie liefhebber) vindt het boek te moeilijk, iemand die in het vak zit (onderwijs) vindt het prachtig. K: Je mag van je lezer niets vragen, tenzij hij of zij er zelf om vraagt. :) Ik ben ervan overtuigd dat zelfs de moeilijkste leerstof duidelijk gemaakt kan worden zonder deze onvolledig of ietwat verwrongen weer te geven. Herhaal passages (met andere woorden) en ook sommige verbanden (van welke aard ook) leg je met enkele woorden weer uit. Je proeflezer zal je er dan wel op wijzen dat het té uitleggerig wordt. http://www.google.be/search?hl=nl&q=slush+pile&bt… http://www.google.be/search?q=slush+pile&btnG=Zoe…...

Ik denk dat niet iedereen dat zo begrepen zal hebben, maar goed. ;) :D

Odile, Je kunt te uitleggerig zijn omdat je je blad wil vol krijgen, maar meestal ligt angst aan de basis. Angst om niet begrepen te worden. Vergeet echter niet dat je de lezer in zijn ziel raakt als hij de indruk krijgt dat jij hem maar een domoor vindt die veel uitleg nodig heeft. Ik ken jouw teksten niet, maar ik ben er bijna zeker van dat jij te weinig dialogen en scènes opvoert. Maak alles duidelijk aan de hand van die instrumenten. De roman die ik nu aan het schrijven ben bestaat voor 95% uit scènes en dialogen. Ik hoef als verteller bijna niets uit te leggen, mijn personages doen dat en de scènes spreken voor zich. Let wel dat je dialogen geen uitwisseling van informatie wordt. De actoren zijn dan niet tegen elkaar, maar tegen de lezer aan het praten. Een voorbeeldje: de lezer moet pers se weten dat Jan een weeskind was, en dat zijn vrouw Mieke als kind verkracht is door haar vader (anders kan het verhaal geen voortgang vinden). "Ik was een weeskind", zei Jan. Mieke nipte aan haar koffie. "Ik weet het, ik weet het. Ik had het ook niet makkelijk, ik ben als kind bijna elke dag door mijn vader verkracht." Jan knikte. "Ik denk daar dikwijls aan, dat moet heel erg voor je geweest zijn." (Een conversatie die duidelijk de lezer toespreekt en daardoor ongeloofwaardig overkomt). ---------------------------------------------------------- "Denk je dat ík het zo gemakkelijk heb gehad?", riep Jan opeens na een lange stilte. "Je beide ouders verliezen op je twaalfde is niet niks, hoor." Mieke verslikte zich in haar koffie. "Heb ik dat ooit gezegd?", sneerde ze. "Maar op hoeveel begrip kan ik rekenen als ik een nachtmerrie krijg en droom dat mijn vader weer naar boven komt om me te verkrachten?" (Hier wordt de nodige informatie in een levende scène ingebouwd. Je hoeft ze natuurlijk geen ruzie te laten maken, je kan deze informatie bijvoorbeeld ook geven wanneer Mieke haar nachtmerrie krijgt.)

Ik ben een voorbeeldige jongen :D }:) ;)

Ik denk dat het verstandig is om je dialogen te laten lezen door vakmensen. Helaas is dat meestal tegen betaling.

Wonderer, Dialogen mag je inderdaad niet misbruiken om de lezer van iets op de hoogte te brengen. Je kunt ze echter wel degelijk héél goed ge-bruiken. Alle boeken over schrijven stippen dit aan. ------------------------------------------------------ Aart, Jij schrijft: Ja, de scène leeft. Ja, je krijgt informatie. Maar een echtpaar zal toch allang tegen elkaar zeggen dat het zoveel moeite kost? Koen: En dan? We zitten hier in een verhaal waarin de spannig tussen beiden oploopt. Wat vroeger een gewone mededeling was, wordt nu gebruikt tegen de ander. Een goed verhaal kenmerkt zich door de frustraties die bij de actoren loskomen, en door dingen die pas na vele jaren gezegd (uitgeschreeuwd) worden. ---------------------------- Rapid, Laat je niet van de wijs brengen. Dialogen zijn uitgelezen momenten om de lezer dingen duidelijk te maken. Maar dan wel zo dat hij niet het gevoel heeft dat de personages tegen hem bezig zijn. Dorrestein en anderen zijn daar zeer verhelderend in.

Nu breekt mijn klomp. En waarom niet? Toen ze elkaar leerden kennen, hebben ze dat aan elkaar opgebiecht. Beiden dragen dat verleden met zich mee als een last, een last voor zichzelf en voor de andere. Hun liefde was groot genoeg om dat van elkaar te verdragen. Nu die liefde bekoeld is, ligt dat heel anders, nu wordt het uitgeschreeuwd. Toch wel gek dat ik dat moet uitleggen, honderden verhalen kennen deze evolutie. :?

Wonderer, Ik zal maar geen namen noemen, maar dat tweede voorbeeld wordt wel door een vakman als een voltreffer beschouwd (het wordt volgens hem gezegd op het juiste moment, en het weerspiegelt voortreffelijk de onderliggende frustraties). Je moet dat tafereel natuurlijk in zijn context zien, iets wat Aard maar niet schijnt te begrijpen.

Zjors, Wat je zegt is niet te verbeteren.

Dat lijkt me in orde, zelfs als je al vele malen aangetoond hebt dat Aart een idioot is. Hier worden meningen weergegeven. Misschien zegt Lucifer straks tegen Koen dat Aart een genie is, omdat hij grappig wil zijn.