Veertig manuscripten gaan er elke dag door jouw handen...

Tsjonge jonge... Ik vond het wel een interessant onderwerp waar Koen mee komt, een terecht onderwerp. En wat zie ik, het onderwerp wordt gekaapt door gezelligheidsminnende schrijfsters die het Koen kwalijk nemen dat hij daarover geirriteerd raakt. Tsjonge jonge... Koen, wat weet jij van de slushpile? Zou het dan een goed teken zijn als je niet meteen een afwijzing krijgt? Ik vraag mij af of mijn manuscript voldoet aan alle criteria die jij opnoemt. Wat betreft geheugen, dat vind ik een probleem bij non-fictie. Ik vind het moeilijk in te schatten hoeveel ik vraag van een lezer. Een van mijn proeflezers (fictie liefhebber) vindt het boek te moeilijk, iemand die in het vak zit (onderwijs) vindt het prachtig.

Het gaat om de manier waaróp hij geïrriteerd raakt. Ik wil er niet veel over zeggen, alleen nog: als je niet tegen kritiek kan, doe dan niet mee aan zo'n forum als dit. Zoveel mensen, zoveel meningen. Die moet je respecteren. Is dat nou zo moeilijk?

Ach Mara, ... Ik vind respect wel belangrijk, maar dan óók tegen Koen. Ik doe ook vaak mee met gezellig, maar soms ook niet. Ik kan in de tussentijd namelijk ook wat schrijven of nog meer van de lange lijst dingen die ik nog doen moet...

Ach Odile, eigenlijk ligt de schuld bij mij. Waar haal ik het vandaan om mee in de zandbak te spelen en dan maar jammeren dat iedereen (op uitzonderingen na) alleen maar met zijn of haar zandkasteeltje bezig is? Om op jouw vraag te antwoorden (Koen, wat weet jij van de slushpile? Zou het dan een goed teken zijn als je niet meteen een afwijzing krijgt?). K: Neen, uitgevers willen volgens mij altijd laten uitschijnen dat ze je manuscript gelezen hebben. Ik zou wel eens willen weten hoeveel weken erover een positief antwoord gemiddeld gaan. Ik denk geen maanden, eerder weken. O: Ik vraag mij af of mijn manuscript voldoet aan alle criteria die jij opnoemt. Wat betreft geheugen, dat vind ik een probleem bij non-fictie. Ik vind het moeilijk in te schatten hoeveel ik vraag van een lezer. Een van mijn proeflezers (fictie liefhebber) vindt het boek te moeilijk, iemand die in het vak zit (onderwijs) vindt het prachtig. K: Je mag van je lezer niets vragen, tenzij hij of zij er zelf om vraagt. :) Ik ben ervan overtuigd dat zelfs de moeilijkste leerstof duidelijk gemaakt kan worden zonder deze onvolledig of ietwat verwrongen weer te geven. Herhaal passages (met andere woorden) en ook sommige verbanden (van welke aard ook) leg je met enkele woorden weer uit. Je proeflezer zal je er dan wel op wijzen dat het té uitleggerig wordt. http://www.google.be/search?hl=nl&q=slush+pile&bt… http://www.google.be/search?q=slush+pile&btnG=Zoe…...

Als je nou zo, op deze manier, altijd reageert, Koen, zou dat perfect zijn!

Ik denk dat niet iedereen dat zo begrepen zal hebben, maar goed. ;) :D

Uit 'Geest' van R. Harris: Alle goede boeken verschillen van elkaar, maar alle slechte boeken zijn precies hetzelfde. Ik kan dat weten, want in mijn beroep lees ik een hoop slechte boeken, boeken die zo slecht zijn dat ze niet eens worden gepubliceerd, wat een hele prestatie is als je bedenkt wat er allemaal wél wordt gepubliceerd. En wat ze allemaal gemeen hebben, die slechte boeken, of het nu romans of mémoires zijn, is dit: ze klinken ongeloofwaardig.

Fre, dat is een heel sterk en een zeer wijs citaat !

Ja, dat klinkt plausibel... ongeloofwaardig. Maar ik las juist in het geheim van schrijfster (Rubenstein) iets dat volkomen ongeloofwaardig klinkt. En dat is nu juist de clue van een verhaal. We zijn dus terug naar af. En ik heb ondertussen iets heel mafs meegemaakt. Mijn uitgever was met pensioen en mijn boek is dus ergens in de twilightzone verdwenen. :) Toch maar een e-mail eraan gewaagd, ik heb immers mijn manuscript destijds op verzoek opgestuurd mèt interesse in het onderwerp. Nu blijkt iemand het fonds te hebben overgenomen. En zo ben ik helemaal bovenop de stapel beland. Zo zie je maar weer, ook hierin speelt het verhaal van het boek de hoofdrol maar dan anders.

Koen, dank je wel voor het aanleveren van de links naar google. :)

K: Je mag van je lezer niets vragen, tenzij hij of zij er zelf om vraagt. Ik ben ervan overtuigd dat zelfs de moeilijkste leerstof duidelijk gemaakt kan worden zonder deze onvolledig of ietwat verwrongen weer te geven. Herhaal passages (met andere woorden) en ook sommige verbanden (van welke aard ook) leg je met enkele woorden weer uit. Je proeflezer zal je er dan wel op wijzen dat het té uitleggerig wordt. Beste Koen, Ik ben echt bang dat dit mijn grote probleem is... Ik schrijf erg beknopt en hoewel ik het idee bezit dat ik verschrikkelijk uitleggerig ben, blijkt men te vinden dat ik niet genoeg uitleg. En herhaling probeer ik vaak te vermijden, dus jouw tip om met andere woorden passages te herhalen lijkt mij een hele goede. Een laatste is dat ik dus beknopt schrijf, compacteer. In gedichten kan dit zich uiten in niet begrijpelijke zinnen die helemaal dicht verdicht zijn zoals een knoop die je te strak aantrekt. Met breien had ik hier ook last van, ik trok te hard aan de draad en de lapjes waren zo dens dat ze geen soepelheid meer bezaten. Het eerste truitje voor mijn dochter was er zo een die na een keer wassen meer op een harnas leek dan op een trui.

Odile, Je kunt te uitleggerig zijn omdat je je blad wil vol krijgen, maar meestal ligt angst aan de basis. Angst om niet begrepen te worden. Vergeet echter niet dat je de lezer in zijn ziel raakt als hij de indruk krijgt dat jij hem maar een domoor vindt die veel uitleg nodig heeft. Ik ken jouw teksten niet, maar ik ben er bijna zeker van dat jij te weinig dialogen en scènes opvoert. Maak alles duidelijk aan de hand van die instrumenten. De roman die ik nu aan het schrijven ben bestaat voor 95% uit scènes en dialogen. Ik hoef als verteller bijna niets uit te leggen, mijn personages doen dat en de scènes spreken voor zich. Let wel dat je dialogen geen uitwisseling van informatie wordt. De actoren zijn dan niet tegen elkaar, maar tegen de lezer aan het praten. Een voorbeeldje: de lezer moet pers se weten dat Jan een weeskind was, en dat zijn vrouw Mieke als kind verkracht is door haar vader (anders kan het verhaal geen voortgang vinden). "Ik was een weeskind", zei Jan. Mieke nipte aan haar koffie. "Ik weet het, ik weet het. Ik had het ook niet makkelijk, ik ben als kind bijna elke dag door mijn vader verkracht." Jan knikte. "Ik denk daar dikwijls aan, dat moet heel erg voor je geweest zijn." (Een conversatie die duidelijk de lezer toespreekt en daardoor ongeloofwaardig overkomt). ---------------------------------------------------------- "Denk je dat ík het zo gemakkelijk heb gehad?", riep Jan opeens na een lange stilte. "Je beide ouders verliezen op je twaalfde is niet niks, hoor." Mieke verslikte zich in haar koffie. "Heb ik dat ooit gezegd?", sneerde ze. "Maar op hoeveel begrip kan ik rekenen als ik een nachtmerrie krijg en droom dat mijn vader weer naar boven komt om me te verkrachten?" (Hier wordt de nodige informatie in een levende scène ingebouwd. Je hoeft ze natuurlijk geen ruzie te laten maken, je kan deze informatie bijvoorbeeld ook geven wanneer Mieke haar nachtmerrie krijgt.)

Mooi voorbeeld en duidelijk.

Ik ben een voorbeeldige jongen :D }:) ;)

Ik schrijf (tot nu toe) geen fictie, lees het ook nauwelijks. Maar als ik het zou doen zou ik idd weinig dialogen en scènes schrijven. En dan voornamelijk omdat ik niet goed weet hoe het aan te willen pakken. Twijfel en zo. dus toch angst. Ik ben namelijk een non-fictie schrijver... weet je daar een boek voor?

Ik denk dat het verstandig is om je dialogen te laten lezen door vakmensen. Helaas is dat meestal tegen betaling.

Dialogen misbruiken om de lezer van iets op de hoogte te brengen gaan mijn tenen van kromstaan. Ik heb liever dat mijn lezers een moment denken, "henk, wie is in vredesnaam henk" dan dat een personage zegt "henk, mijn broer, wil morgen langskomen" als duidelijk is dat de persoon tegen wie hij dat zegt donders goed weet wie henk is. Rillingen.

Ja, de scène leeft. Ja, je krijgt informatie. Maar een echtpaar zal toch allang tegen elkaar zeggen dat het zoveel moeite kost? "als ik een nachtmerrie en droom dat mijn vader weer naar boven komt om me te verkrachten", dat is te lang. Dat zou je volgens mij nooit zo zeggen.

Oeps Wonderer. Ik doe dat ook. Dialogen gebruiken om de lezer ergens van op de hoogte brengen. Dat leest vaak prettiger. Maar misschien komt dat ook omdat kinderen dat juist prettiger vinden. Een opsomming van feiten kan erg saai overkomen. Als je dat verpakt in een dialoog, komt dat vaak natuurlijker over.

Wonderer, Dialogen mag je inderdaad niet misbruiken om de lezer van iets op de hoogte te brengen. Je kunt ze echter wel degelijk héél goed ge-bruiken. Alle boeken over schrijven stippen dit aan. ------------------------------------------------------ Aart, Jij schrijft: Ja, de scène leeft. Ja, je krijgt informatie. Maar een echtpaar zal toch allang tegen elkaar zeggen dat het zoveel moeite kost? Koen: En dan? We zitten hier in een verhaal waarin de spannig tussen beiden oploopt. Wat vroeger een gewone mededeling was, wordt nu gebruikt tegen de ander. Een goed verhaal kenmerkt zich door de frustraties die bij de actoren loskomen, en door dingen die pas na vele jaren gezegd (uitgeschreeuwd) worden. ---------------------------- Rapid, Laat je niet van de wijs brengen. Dialogen zijn uitgelezen momenten om de lezer dingen duidelijk te maken. Maar dan wel zo dat hij niet het gevoel heeft dat de personages tegen hem bezig zijn. Dorrestein en anderen zijn daar zeer verhelderend in.

Wat vroeger een gewone mededeling was Een gewone mededeling zeg je... Ook hallo. Dat kan je toch niet normaal zeggen, zeker als het nog zo hoog zit zoals nu blijkt? :?

Nu breekt mijn klomp. En waarom niet? Toen ze elkaar leerden kennen, hebben ze dat aan elkaar opgebiecht. Beiden dragen dat verleden met zich mee als een last, een last voor zichzelf en voor de andere. Hun liefde was groot genoeg om dat van elkaar te verdragen. Nu die liefde bekoeld is, ligt dat heel anders, nu wordt het uitgeschreeuwd. Toch wel gek dat ik dat moet uitleggen, honderden verhalen kennen deze evolutie. :?

Koen, dat weerleg ik ook niet. Hoewel ik je tweede voorbeeld nog steeds een beetje gezocht en krampachtig vind, zou ik er in een boek verder niet over vallen, omdat het natuurlijk overkomt.

Natuurlijk kun je dialogen gebruiken om informatie verder te brengen. Maar waar je voor moet oppassen is dat mensen dingen tegen elkaar zeggen die ze allang weten (maar de lezer nog niet). Dan komt het onnatuurlijk over. Dat de een zegt tegen de ander: 'Ja, weet je ik had ook zo'n dominante moeder.' En die ander is toevallig zijn broer. Ja, dat wist die ander dus ook wel. Alleen de lezer moet het nog weten. Op een andere manier dus.

Wonderer, Ik zal maar geen namen noemen, maar dat tweede voorbeeld wordt wel door een vakman als een voltreffer beschouwd (het wordt volgens hem gezegd op het juiste moment, en het weerspiegelt voortreffelijk de onderliggende frustraties). Je moet dat tafereel natuurlijk in zijn context zien, iets wat Aard maar niet schijnt te begrijpen.

Zjors, Wat je zegt is niet te verbeteren.

"Aart is een idioot." zei Lucifer, hij draaide met z'n lange staart. "Ja, dat weet ik," zei Ernest en bleef schrijven, "een echte idioot." Geef ik hier de lezer extra informatie, of richt ik me tot de lezer?

Dat lijkt me in orde, zelfs als je al vele malen aangetoond hebt dat Aart een idioot is. Hier worden meningen weergegeven. Misschien zegt Lucifer straks tegen Koen dat Aart een genie is, omdat hij grappig wil zijn.

Ja, dat dacht ik ook. Vooral omdat Ernest ook blijft schrijven, wat een aanduiding is dat er niets nieuws verteld wordt. We krijgen ook een beetje karaktervorming van beide personages.

Allemachtig, wat zijn jullie vals, zeg. Niet te geloven. Gatverdamme.