Een manuscript gaat bij mij in de prullenbak als: 1. Als ik de openingzin moet herlezen om hem te begrijpen 2. Als woordovertolligheid en dure woorden troef zijn. 3. Als ik na enkele regels al over een dt-fout struikel 4. Als de schrijver mijn geheugen al te zeer belast. 5. Als ik na een halve bladzijde niet precies kan vertellen wat ik gelezen heb. 6. Als de schrijver niet thuis blijkt te zijn in het onderwerp dat hij of zij aansnijdt. Of juist wel, maar er vanuit gaat dat alle lezers dat ook zijn. Een zevende puntje: 7. Als de schrijver ons zijn expliciete schrijfstijl wil etaleren -Een eerste voorbeeld hiervan is een kralenketting van korte zinnen. Dit ‘gekapt-stro-genre’ vind je helaas ook terug bij sommige betere schrijvers. Er valt echter niet te tornen aan de regel dat je de lengte van je zinnen moet afwisselen. -Een tweede voorbeeld van een expliciete schrijfstijl is het aanwenden van onaffe zinnen. Eigenlijk zijn het geen zinnen omdat het onderwerp ontbreekt: Jan verliet vloekend de kroeg. Ging de straat uit. Belde dan maar bij Piet aan. Groet