taalergernissen

'me eigen' ipv 'mezelf' 'kunnen' ipv 'kennen' En 'wouden' ipv 'wilden'

En 'wouden' ipv 'wilden'

Dat is niet fout :) allebei kan volgens Van Dale. Wat een ergernissen hier, en wat een desastreuse aanpak... hoe erg kan je je aan zoiets ergeren? Is dat niet wat overreaction xD Ik erger me aan eigenlijk niks. De een schrijft het anders op dan de anderen, nou en? Laat ze :nod:

En 'wouden' ipv 'wilden'

Dat is niet fout :) allebei kan volgens Van Dale.

:lol:

'in het kader van': dat is erg. gewoon een lelijk woord: 'paradox' dodelijk: 'hands-on mentaliteit' Fouten in kranten zijn doorgaans voor mij ergerlijk. Of het nou copy-paste fouten zijn of echt grammaticaal verkeerde zinnen: erg! Maar wat Waus zegt heb ik toch ook wel. Sms taal, MSN taal: (ik ga ff kijke) ach... ergerlijk? Niet echt.

:lol:

Waarom lach je? Het was serieus xD wil·len wilde of wou, h gewild

Fouten in kranten zijn doorgaans voor mij ergerlijk. Of het nou copy-paste fouten zijn of echt grammaticaal verkeerde zinnen: erg!

'Copy-paste' aaaarrrggghhhh :p

Lange moeilijke woorden, die je gewoon moet weten anders snap je ze niet, daar erger ik me aan. Waarom al die moeilijke taal? NL is al moeilijk genoeg :P

Fouten in kranten zijn doorgaans voor mij ergerlijk. Of het nou copy-paste fouten zijn of echt grammaticaal verkeerde zinnen: erg!

'Copy-paste' aaaarrrggghhhh :p

ben het eens... lelijk woord. Maar wel in zwang (hmmm is dat ook lelijk? Ik denk er nog even over) bij grafische sector. Veel leenwoorden uit het Engels zijn lelijk... woorden die klanken weergeven: ook lelijk...

:lol:

Waarom lach je? Het was serieus xD

:lol: mensen die overal lol achteraan zeggen: 'Ik ga slapen' 'lol' 'Ik ga boodschappen doen' 'lol' 'Ik krijg visite' 'lol' die mensen bedoel ik (ze zijn er niet veel, máár ze zijn er)

Mario Kluser inspireert me. Ik dacht eerst: ik heb geen taalergernissen. Maar wat ik écht irritant vind - en daar ga ik ook niet op in, maar dan stokt het gesprek wel meteen - is een gesprek als dit (voorbeeld): 'Wat een sneeuw, hè. Ik denk dat ik de stad vandaag niet inga.' 'Want?' Fffff, dat 'Want?' Sommigen zeggen dan: 'Omdat?' Ja, daar word ik niet goed van. 'Want?' Wat is dat voor vraag? Journalisten zijn ermee begonnen. Als ik ooit geïnterviewd wordt op radio of tv, ga ik daar niet op antwoorden, hoor. Dat is helemaal niks, geeneens een zin: 'Want?' 'Omdat?' Grrrr. (Verder gaat het goed met me, mijn rekeningen zijn weer betaald). Maar Mario, ik vind jou wel heel streng - en ook niet heel verstandig - dat je meteen alle diplomatieke contacten verbreekt, om me. Soms is me gewoon beter.

'Wat een sneeuw, hè. Ik denk dat ik de stad vandaag niet inga.' 'Want?'

Logisch toch... Ze zien dat je één want bij je hebt en steken dan vriendelijk een andere want in de lucht, zodat je met twee wanten ondanks de sneeuw de stad in kunt gaan.

:lol:

Waarom lach je? Het was serieus xD

:lol: mensen die overal lol achteraan zeggen: 'Ik ga slapen' 'lol' 'Ik ga boodschappen doen' 'lol' 'Ik krijg visite' 'lol' die mensen bedoel ik (ze zijn er niet veel, máár ze zijn er)

Bedoel je daar mij ook mee, eigen? Ik stoor me er niet zo aan eigenlijk, mensen die overal lol achteraan zeggen, maar dat komt waarschijnlijk omdat ik zelf weet hoe moeilijk het is om lol te hebben, als je (bijvoorbeeld) "een psychische handicap" hebt.

:lol:

Waarom lach je? Het was serieus xD wil·len wilde of wou, h gewild

Sorry, ik weet niet meer waarom ik lachte, misschien wou ik mijn fout relativeren.

Bedoel je daar mij ook mee, eigen?

Nee, natuurlijk niet! Maar die smiley herinnerde me aan het woord lol, dat sommige mensen vaak uitspreken na van alles en nog wat.

Bedoel je daar mij ook mee, eigen?

Nee, natuurlijk niet! Maar die smiley herinnerde me aan het woord lol, dat sommige mensen vaak uitspreken na van alles en nog wat.

Wat denk je van ROFLOL ? ;)

Waar ik dan weer niet tegen kan in interviews is het antwoord: "Ja en nee." Dan volgt er eerst een argument voor "ja" en daarna een argument voor "nee". Dat aanloopje van "Ja en nee" vind ik echt vreselijk. Maar dit gaat opnieuw over gesproken taal en niet over geschreven taalergernissen.

'Wat een sneeuw, hè. Ik denk dat ik de stad vandaag niet inga.' 'Want?'

Logisch toch... Ze zien dat je één want bij je hebt en steken dan vriendelijk een andere want in de lucht, zodat je met twee wanten ondanks de sneeuw de stad in kunt gaan.

Whoehaa ... :D :D :D 'Want? Omdat.' 'Huh?' 'Omdat. Hand. Want om dat hand, snap?' Maar dan wordt het wel een bepaald soort immigrantentaal. :)

'Wat een sneeuw, hè. Ik denk dat ik de stad vandaag niet inga.' 'Want?'

Logisch toch... Ze zien dat je één want bij je hebt en steken dan vriendelijk een andere want in de lucht, zodat je met twee wanten ondanks de sneeuw de stad in kunt gaan.

lollollol! oeps....

Ik ga de stad wel in, vanmiddag. Ik ben er helemaal klaar voor.

Taalergernissen. Dat woord alleen al is irritant...

Irritant, toch?

Uit een tekst die ik nu na zit te kijken: Piet zijn hond.

Uit een tekst die ik nu na zit te kijken: Piet zijn hond.

Dat moet zijn Piet ze hond. Inderdaad ergerlijk. :)

Uit een tekst die ik nu na zit te kijken: Piet zijn hond.

Dat moet zijn Piet ze hond. Inderdaad ergerlijk. :)

:D :D

Ik besef me .... bah in de politiek: we hebben vandaag constructief gewisseld (ipv van gedachte wisselen) DA-UH!!! (roept mijn dochter van 13 regelmatig en als ik dat dan roep, word ik verbeterd. Ik schijn de klemtoon steeds verkeerd te leggen)

Correctie: Ik bedoelde 'me' in plaats van 'mijn'. 'me' in plaats van 'mij' is inderdaad niet fout. Maar zinnen als 'me nieuwe GSM...' in plaats van 'mijn nieuwe GSM...' grenzen volgens mij aan verloedering van de taal. Kanttekening: ik schreef dat ik me er in het verleden aan stoorde. Tegenwoordig stoor ik me aan bijna niets meer.

Ik kan me echt heel erg ergeren als iemand zegt: "We hebben nu vier maand een relatie" nee... dat heb je niet... je hebt vier MAANDEN

Waar ik ook echt een grondige hekel aan heb, is als iemand (meestal in een duscussie) van dit soort zinnen gebruikt: 'Iedereen weet toch dat ...' 'Je bent het toch met me eens dat ...' 'Je zult toch moeten toegeven dat ...' 'Zeg nou zelf ...' 'Jij bent toch zeker wel volwassen genoeg om te begrijpen dat...' 'Diep van binnen weet je ook wel dat...' NEEE!! Er worden mij dan allerlei meningen en gedachten opgedrongen die niet van mij zijn! En bovendien wordt er dus geimpliceerd dat als ik niet ook 'dat' denk, ik dom, kinderlijk, onderontwikkeld of leugenachtig ben. Je hoort dit soort zinnen in politieke debatten trouwens ook vaak, logisch. Bij nader inzien heeft dit meer met communicatie dan met taal te maken.

Nummeren vind ik vreselijk. Eén, het was koud..., twéé, de plek deugde niet ... en drie, het was niet te vreten. Vooral in combinatie met telvingers. Brrr.

Waar ik dan weer niet tegen kan in interviews is het antwoord: "Ja en nee." Dan volgt er eerst een argument voor "ja" en daarna een argument voor "nee". Dat aanloopje van "Ja en nee" vind ik echt vreselijk.

In Vallen van Anne Provoost staat veel te vaak iets van "Ja, nee, ik weet het niet", dat ik al bij het begin compleet ben afgehaakt.

Waar ik ook echt een grondige hekel aan heb, is als iemand (meestal in een duscussie) van dit soort zinnen gebruikt: 'Iedereen weet toch dat ...' 'Je bent het toch met me eens dat ...' 'Je zult toch moeten toegeven dat ...' 'Zeg nou zelf ...' 'Jij bent toch zeker wel volwassen genoeg om te begrijpen dat...' 'Diep van binnen weet je ook wel dat...'

Dat is eerder een bepaalde manier van discussiëren. (Maar niet minder ergerlijk.) Als je dat gebruikt, weet je dus eigenlijk niks meer. ;)