Een dader als hoofdpersonage

Zeker bestaan die. Ik heb er net een gelezen: Zwarte engelen van François Mauriac. Er zijn er ongetwijfeld meer, maar ik kan ze zo gauw niet opnoemen.

Natuurlijk kan de hoofdpersoon 'slecht' zijn. Over het algemeen is de hoofdpersoon 'goed' en zijn vijand 'slecht.' Maar als jouw hoofdpersoon dus 'slecht' is draait het hele gebeuren om, als je me snapt. Dan zijn de 'goeden' ineens de 'slechten' en andersom. Interessante invalshoek waar je zeker verder mee komt. :)

Als je de daden begrijpelijk kunt maken, is het m.i. een veel interessantere invalshoek dan die van het slachtoffer. Je moet het alleen wel kunnen ;)

the Murder of Roger Ackroyd van Agatha Christie. De moordenaar is volgens mij zelfs de verteller van het verhaal. Dit was destijds een sensationele wending geloof ik! (Ik hoop dat het klopt, is lang geleden dat ik het gelezen heb) (edit: even opgezocht het klopt) http://en.wikipedia.org/wiki/The_Murder_of_Roger_… zeer (maar helaas eenmalig) verrassende whodunnit

Het parfum... daarin heeft de dader zo'n fascinerend motief dat het geweldig werkt.

Je bent me voor, Appel. Het Parfum van Patrick Süskind inderdaad, wauw wat een boek. En de Gesloten kamer van Dennis Lehane, maar het is lang gelezen dat ik dat boek heb gelezen, weet de clou niet meer precies. Twijfel nu zelfs ineens of het wel een slechterik was die de hoofdrol speelde. :D

In de eerste versie van mijn manuscript was het hoofdpersonage ook de 'bad guy', maar na overleg met een uitgever en zelf nog eens diep nadenken heb ik dat later aangepast. Belangrijkste reden is dat in dat personage te weinig of in elk geval minder psychologische ontwikkelingsmogelijkheden zouden zitten dan in een ander belangrijk personage (en die is er dus met de hoofdrol vandoor gegaan). Die beperkte ontwikkelingsmogelijkheden komen natuurlijk niet alleen voort uit zijn slechte karakter; ook uit andere persoonlijkheidskenmerken, maar toch wilde ik je dat even meegeven.

Is dat inherent aan de bad guy dan, die ontwikkelingsproblematiek? Lijkt me dat een bad guy juist meer mogelijkheden heeft (hij wordt beter) dan een good guy (die wordt nog beter? :?)

Nee, dat is niet per sé inherent aan de bad guy, dat schreef ik toch ook al. In mijn geval viel het gewoon samen. En volgens de uitgever was het moeilijker om lezers tot aan het einde te laten inleven met een bad guy. Zeker als hij geen ontwikkeling ten goede doormaakt, omdat veel lezers toch graag willen zien dat het uiteindelijk goed met iemand afloopt (ik zeg niet dat ik het volmondig met deze redenering eens ben, maar dat het moeilijker is, geloof ik wel want daar had ik bij het schrijven zelf wel last van).

Ludo: Kijk eens bij Ruth Rendells werk of de mysteries die ze als Barbara Vine schreef.

Leuk juist, de bad guy als hoofdpersoon. Interessante invalshoek!

Ik kan niet zo gauw een boek bedenken, maar waarom niet. Met een slechterik kan je zoveel kanten op, vooral de motieven die een personage drijft tot zijn of haar daden.

Bedankt voor de info. Misschien behoud ik de bad guy als hoofdpersonage, maar introduceer ik een ik-figuur die de gebeurtenissen volgt en de ondergang van de bad guy meemaakt.

kijk ook eens naar de tv serie Dexter, waarin de hoofdpersoon een seriemoordenaar is.... ondanks dat hij zijn slachtoffers afslacht (en daar genoegen in schept!) hoop je dat ie niet gepakt wordt....

Het parfum... daarin heeft de dader zo'n fascinerend motief dat het geweldig werkt.

Natuurlijk, Het Parfum... wow!

Smul. Het maakt het zeker interessanter. Denk ook aan films waar "Bad Guys" juist de hoofdpersonen zijn. Pulp Fiction, bijvoorbeeld. Zolang ze menselijk zijn (friet met mayo eten, lief zijn voor hun vriendinnetjes) dan blijven ze menselijk. Gek, maar doordat ze slechte dingen doen lijken de personages dichter bij ons te staan. Het is makkelijker een held te beschrijven dan een mens, moet je maar denken.

kijk ook eens naar de tv serie Dexter, waarin de hoofdpersoon een seriemoordenaar is.... ondanks dat hij zijn slachtoffers afslacht (en daar genoegen in schept!) hoop je dat ie niet gepakt wordt....

Mja. Dat werkt ook maar drie seizoenen :')

Een nagelaten bekentenis van Marcellus Emants heeft een moordenaar als hoofdpersonage. Het is al een oud boek (1894) en voor een moderne lezer misschien een beetje ontoegankelijk door de naturalistische redenaties (de hoofdpersoon is zodanig erfelijk belast dat het nooit goed met hem kon aflopen) maar zelfs na 126 jaar kon ik nog goed met de dader meeleven.

Ik zat gister The Italian Job (2003) te kijken en ik realiseerde me dat als je een bad guy als hoofdpersoon hebt, dat ie er soms mee weg moet komen. Weinig zo anti-climaxisch als een heist die uiteindelijk mislukt of de bad guy (Dexter bijv.) die opgepakt wordt. Dus daar moet je ook nog rekening mee houden.

zeker moet de hoofdpersoon er mee wegkomen (vooral als je ooit nog een keer van hem gebruik wilt maken...), maar ik denk dat je wel moet uitkijken dat iemand niet OVERAL mee weg kan komen. De lezer moet zich er wel oke bij voelen dat de hp ergens mee wegkomt. Om bij het voorbeeld van Dexter te blijven: hij moordt wel, maar aangezien zijn slachtoffers ook bad guys zijn is het voor de kijker te accepteren. Ik denk niet dat het te verteren zou zijn wanneer een hoofdpersoon een onschuldige jonge moeder of een leuk 13 jarig kind oid van het leven zou beroven. Of wanneer hij mensen zou afslachten zonder enig doel of enige rechtvaardiging voor zichzelf.

Stuk van Judith Visser is ook vanuit de dader geschreven. Las erg fijn. Vanuit de bad guy schrijven kan zeker.

@Waus: bedoel je dan "Stuk"?

Ook een klassieker: Misdaad en Straf (soms ook Schuld en Boete geheten) van Dostojewski. Dat is overigens ook een schitterend voorbeeld van een roman waarin een misdaad gepleegd wordt die op de eerste pagina al wordt 'opgelost.'

@Ludo (sorry, late reactie), ja, het boek dat Stuk heet.

Je heb slechte mensen die slechte dingen doen en je hebt goede mensen die slechte dingen doen. Ik heb ook een hoofdpersonage die slechte dingen doet, maar toch probeer ik hem neer te zetten als een goed mens. Wat voor de 1 de moordenaar van zijn kind is, is voor de ander zijn geliefde. In ieder mens zit iets goeds, daar geloof ik in.

Een hoofdpersonage, die slechte dingen doet kan heel goed. Ik heb ooit eens een boek gelezen over een ontzettend wrede moordenaar. Je zou bijna het boek dichtdoen, zo wreed en gewetenloos. Het fascinerende was dat de auteur telkens de zachte kant van deze man naar voren haalde. Tegenover zijn wreedheid stond namelijk zijn liefde voor zijn vissen. Dat vond ik zo fascinerend. Hoe hij, ook na een moord, kon genieten van zijn aquarium; de kleuren, het geluid van de waterpomp...

Ik heb ook een boek in mijn hoofd met een slechterik. Alleen weet hijzelf niet dat hij zo slecht is. Het komt in een soort epilepsie aanval naar boven, waarna hij zich niets van zijn daden herinnerd. Beetje Dr Jeckyll vs Mr Hyde. ;)

Het verhaal waaraan ik nu werk wordt zowel verteld door de protagonist als de antagonist (afwisselend per hoofdstukken). De sleutel is het wekken van sympathie en dus inlevingsvermogen. Wanneer de lezer zich niet kan of wil sluiten aan de gedachte en/of motieven van een ik-figuur, kan hij/zij afhaken.