Van schrijven mijn beroep maken, maar hoe?

yumyum, gezellig, dubbeldaten met twee knokkende schrijsters en hete hunks:D Stuur maar deze kant op rosie!

Nou, als ik naar mijn eigen leven kijk, dan heb ik inderdaad ook een ander verhaal te vertellen. Ik heb al zo vaak net als babbel steeds maar weer de stoute schoenen afgedragen en altijd is het me gelukt om een heel eind te komen met wat ik wilde. Terwijl ik mezelf toch echt niet zo'n mensenkind met zilveren lepels in de bek kan noemen. Integendeel, integendeel. Ik heb achtereenvolgens goede banen gehad in het onderwijs, de cultuursector, de wetenschap, de journalistiek en de wereld van de uitgeverijen. Ik schreef artikelen en recensies, interviewde allerlei mensen in allerlei sectoren, ik gaf les aan pubers, jongvolwassenen en bejaarden, ik sprak theaterdirecteuren, musici, acteurs, schrijvers, geleerden in allerlei disciplines, beeldend kunstenaars, ik ging regelmatig op reis, ik schreef persberichten, brochures, bedrijfsbladen, school- en studieboeken van het basisonderwijs tot aan de universteit, deed redactiewerk en controleerde proefdrukken, gaf lezingen, cursussen en workshops. Steeds vond ik het best leuk werk, niet zoveel mismee. Soms zelfs vond ik héél erg leuk, maar nee, er ontbrak ook steeds iets. Ondanks alle geld, glitter en glorie. (nou ja, sort of...) De absolute passie om dat te doen - en dan ook echt alleen maar dat - wat ik vanuit mijn diepste innerlijke krochten wilde doen? Niets daarvan, in geen velden of wegen te bekennen. Dus gingen al die banen er stuk voor stuk aan. Want wilde ik wel vanuit mijn diepste enzovoort? Schrijver zijn! Dus dat doe ik nu sinds drie jaar. Het geld is op, de bankrekeningen staan meestal op red alert. Ik werk zo af en toe bij in fabrieken of de horeca om een en ander nog te kunnen betalen, bijvoorbeeld een dak boven mijn pc. ;) Maar ik ben nog nooit zo overtuigd geweest dat ik het goede doe. En al die andere ervaringen dienen vast ook wel ergens toe. Al was het maar om erover te schrijven. Ik ben het eens met babbel.

Schrijven is niet iets dat je 123 kunt. Heus, je hebt er talent voor of niet, bezit kwaliteiten, geduld, kunde, blaat... Maar je moet er ook voor gaan zitten..Door zoete en zure appels heenbijten, niet alles is plezier.

Nee, het is structuur vinden, oefenen, schrappen, herlezen en herschrijven, doorgaan, inspiratie zoeken, vinden, jezelf en anderen inspireren.. Should I continue?

Inderdaad, moeten we nog doorgaan? Schrijver zijn is een geweldig bestaan omdat je je passie volgt en omdat je domweg niets anders kan. Maar zoek je succes, roem, geld? Doe jezelf een plezier en ga iets anders doen. :) Ariadne

Terwijl ik mezelf toch echt niet zo'n mensenkind met zilveren lepels in de bek kan noemen. Integendeel, integendeel Misschien dáárom, júist, dat wij doorzetten, ons pad zoeken - hopelijk vinden.

Ik was'n kind met zilveren lepels in zijn bek, maakt dat me minder geschikt?

Ariadne, het gaat jou lukken!

Fré, Nee.

Nu ben ik wel nieuwsgierig wat voor omstandigheden dat zijn: met zilveren lepels in je bek? Ik moet denken aan de oude Friese traditie om een pasgeborene een geboortelepel te geven; die was natuurlijk van puur zilver. Een dure kwestie. Bedoelen jullie dat je dan geboren bent in een rijke familie?

Of in een kunstenaarsfamilie, of dat Harry Mulisch je vader is, of je suikeroom de directeur van De Bezige Bij.

Fré, gelukkig voor jou is het een mythe dat je als schrijver een ellendige jeugd gehad moet hebben.

babbel, ik weet wel dat veel tegenspoed sommigen tot grote prestaties brengt. ;) Dank je, rosen, fijn zoveel vertrouwen. En reken maar dat ik er kom. :nod: Mooie traditie, marriejeanne. :) Precies, Eufdrie. Van die dingen dus. Doe mij zo'n lepel, al is het maar een theelepeltje. :lol: Fré, wees niet bang, je bent nog altijd niet buiten competitie. Just join the ratrace. }) Het is eigenlijk een zegswijze uit het Engels: She was born with a silver spoon in her mouth. Ze komt uit een rijke familie, ze heeft rijke ouders. Met uitbreiding: Ze is een gelukskind. Alles zit haar mee.

Ik wou dat ik dat lef had, Ariadne. Nou ja, lef. Wat ik bedoel is dat ik de moed zou moeten hebben om me minder aan te trekken van wat andere mensen van me denken. Want ik heb een goede opleiding en een vlotte babbel, dus wordt er van mij verwacht dat ik een goede baan met dito salaris voor ogen heb. En ik doe alles wat er van mij wordt verwacht, wil niemand teleurstellen, dus ben ik al jaren op jacht naar dromen die niet eens de mijne zijn. Ik wou dat ik die nare karaktereigenschap van me af kon schudden, en dat ik eens durfde wat jij nu durft. Financieel gezien heb ik geluk (heel ouderwets: een man met een goedbetaalde baan), dus dat is het probleem niet. Maar ik voel me dan zo'n uitvreter...

Nou gefeliciteerd, Wuppie, zou ik zeggen! Uitvreter? Pf. Je hebt mazzel. Doe je ding en niet andermans ding. Dat je dit nu openbaar maakt, wil toch zeggen dat je een flinke stap voorwaarts maakt. En laat je niet tegenhouden door je man of zijn geld (dit is een waarschuwing), want dan ben je echt een uitvreter en dat is voor jezelf niet goed, ofschoon je er 80 bij worden kunt. Maar: leef. Het is jouw leven.

Wuppie, als je man geld genoeg verdient voor jou en hemzelf (en eventueel jullie gezin) en als hij er geen moeite mee heeft jou te onderhouden en als jij het liefst zou gaan schrijven (veel alsen :P), dan moet je dat gewoon doen! Wij hebben helaas een dure hypotheek, maar anders ging ik nu ook een poos niksdoen. Lees: schrijven. :) Tja, ik zal toch straks solliciteren moeten. (Gelukkig wil een deel van mij ook wel graag buiten de deur werken)

Marriejeanne, Ja, de uitdrukking betekent dat je geboren bent in een gegoede familie. Ik ken eigenlijk alleen de Engelse uitdrukking: born with a silver spoon in your mouth. ("to have opportunities that you did not earn but that you have from the influence of your family. Bill was not born with a silver spoon in his mouth ? he came from a poor family and earned his success through hard work."

Wuppie, ik ken het "probleem" ;)

Wuppie, eerlijk gezegd zie ik geen enkel probleem en zit het jou in het leven behoorlijk mee. Of begrijp ik het verkeerd?

Jawel, een luxe probleem. Wat denk je van een compromis? Neem een baan voor vijftig procent. Dat is een honderd procent oplossing, want jonge schrijvers moeten niet alleen achter hun bureau zitten, die moeten ook de wijde wereld in, om levenservaring op te doen en te communiceren, zodat je weet wat er gaande is. Je mag niet wereldvreemd worden. Succes!

Ja, dat zou ik ook doen. Een of ander administratief baantje voor 12 of 16 uur in de week om van je schuldgevoel af te komen, en de rest van de tijd dat je man van huis is thuis schrijven. Ik zou tekenen voor zo'n leven hoor! :)

De vraag is eigenlijk: waarom leef je zó? "En ik doe alles wat er van mij wordt verwacht, wil niemand teleurstellen, dus ben ik al jaren op jacht naar dromen die niet eens de mijne zijn. [...] Financieel gezien heb ik geluk (heel ouderwets: een man met een goedbetaalde baan), dus dat is het probleem niet. Maar ik voel me dan zo'n uitvreter..." Wat is daar leuk aan?

De enige die veroordeelt, ben jezelf. Schop je beren van de weg en stort je op de dingen die jij wilt.. Wat zal er een boel moois ontspruiten.. Ik wacht stilletjes af!

Ja ik ben een zeur :wink: Op mijn 23e getrouwd, huisje gekocht, we reizen veel. Picture perfect. Ik ben gewoon zo'n typisch VWO-tutje. Altijd goed op school, studie cum laude afgerond. Eigenlijk heb ik altijd gedaan wat er van me werd verwacht... Dat was niet altijd gemakkelijk, ik heb er hard voor moeten werken. Maar in al die jaren had ik één ding voor ogen: het is even door de zure appel heen bijten, maar dan kan ik in de toekomst mooi doen wat ik zelf wil. Na het afstuderen begon het gedonder. Toen had ik er dus totaal geen zin meer in om te doen wat er van me verwacht werd. Het probleem is dat ik iets ongebruikelijks, iets ongeaccepteerds doen wil. En daarmee begint dan het gedonder. Mensen verwachten van mij dat ik gá voor een goede baan. Ik voldoe graag aan verwachtingen, zie iedereen graag tevreden over me zijn... Dat is absoluut de slechtste karaktertrek die ik heb. En nu komt nog het meest idiote: het zou de eerste keer zijn dat ik een risico neem. Ik heb al die jaren op safe gespeeld, ik wist steeds dat de doelen die ik me stelde haalbaar waren. Met schrijven is dat anders. Of mijn doel op dat gebied haalbaar is, hangt af van zo enorm veel meer factoren dan alleen mijn eigen inzet. Voeg de laatste twee alinea's bij elkaar, en je krijgt de volgende conclusie:'Zie je wel meid, we vertelden je vooraf al dat het je niet zou gaan lukken. Doe nou maar normaal.' "l'enfer c'est les autres." Wie hier geeft me eens een schop onder mijn kont?

Wij allemaal toch? 'Worst case scenario': je krijgt geen inspiratie, of je schrijft je tijden helemaal suf, om vervolgens door alle uitgevers die je maar kunt bedenken afgewezen te worden. Daarna zeggen je hele familiekring, je vrienden en kenissen: 'Hadden we je toch gezegd?' Boeien! Want daarna kun je altijd nog weer gaan werken of zo. Ik zou nu eerst proberen gelukkig te zijn. Jij verkeert in de positie dat je kunt kiezen, er zullen er hier vele zijn die dat niet kunnen! Go for it!

Als ik het zo lees, heb je steeds voor 'veilig' gekozen. Ik zou zeggen: smijt een tekst de wereld in (hier op het forum bv) en dan zeggen WIJ wel of je kunt schrijven of niet. En de meningen zullen verdeeld zijn, dus daar heb je het meeste aan. :)

Volgens mij is het probleem dat mensen teveel dingen tegelijk willen. (Wuppie, ik heb het niet over jou persoonlijk, want ik ken je niet.) Wanneer je ergens voor kiest, heeft dat consequenties, want dan kan het andere niet. En dat vinden veel mensen moeilijk, eigenlijk willen ze het allebei. Stel ik kies ervoor om te schrijven omdat ik dat op dit moment het belangrijkste in mijn leven vind. Dat betekent dat ik maar weinig tijd aan ander werk kan besteden en dus weinig geld heb. Het heeft dan weinig zin om te klagen dat ik nooit kleren kan kopen, op vakantie kan, uit eten of dat mensen vinden dat ik een raar leven leid enz. Ik kies zelf voor het schrijven en daar hoort (op dit moment) een sober leven bij. Ik kan toch niet verwachten dat ik zomaar overal recht op heb. Bijkomend voordeel is dat ik door zo weinig te consumeren maar een minuscuul ecologisch voetafdrukje op deze aarde achterlaat. (stiekem vind ik eigenlijk veel mensen erg verwend)

Trenke schrijft: Wij hebben helaas een dure hypotheek, maar anders ging ik nu ook een poos niksdoen. Lees: schrijven. Wat is dat toch met die hypotheken. Het is toch helemaal niet moeilijk om geen dure hypotheek te hebben. Ik heb dat nooit gesnapt. Waarom gaat iemand geld en tijd steken in een hoop bakstenen met als enige gevolg dat later de kinderen het kunnen verkopen en rijk zijn. Ik snap dat niet. Het heeft mij nooit geen moeite gekost om helemaal geen hypotheek te hebben. In een riant huis heb ik dan ook nooit gewoond. Ik snap mensen als Irene beter, die sober leven om daardoor een leven te kunnen leven dat ze leuk en zinnig vinden. Niet 48 uur werken, maar 48 uur schrijven in de week. Of schilderen of muziek maken of weet ik veel. Iets waar je blij van wordt.

Trouwens, Shitonya is zeker een andere opleiding gaan doen. Die is spoorloos. :paranoid:

Misschien nam ze mijn goedbedoelde advies ter harte en is ze de schrijftherapie begonnen :nod: Wie hier geeft me eens een schop onder mijn kont? SCHOPT KONT en zegt: Mag ik u uitdagen? Over twee weken wil ik een verhaal zien staan bij het topic ´korte verhalen´. Bonne chance;)

:thumbsup: :thumbsdown: En dan kantelen, zodat je twee elkaar schuddende handen krijgt. (Is die smiley er nog steeds niet?) Zjors en Irene geef ik de vijf. Ik ben zelf ook nooit rijker geweest dan een kerkrat maar afgezien van de financiën heb ik TOF bestaan! Als schrijfster - wat ik vanaf mijn zesde heb willen wezen. Het is een beetje een drogreden, ja, een hypotheek. Ik ken ook mensen die altijd klagen over hun 'vaste lasten'. Als je dan zegt: 'Je kunt ook in een ander huis wonen en dat tweede huis heb je niet per se nodig, evenmin als de nieuwste uitvoering van de Ford Blabla,' dan kijken ze je áán... alsof je gek bent. (Ik voel me verder prima). Beter = : leven. Er is er maar één zoals jij - anders waren er wel meer zo geweest. Deze stelling is niet te weerleggen (godje mag het proberen). Noblesse oblige.

Trenke schrijft: Wij hebben helaas een dure hypotheek, maar anders ging ik nu ook een poos niksdoen. Lees: schrijven. Wat is dat toch met die hypotheken. Het is toch helemaal niet moeilijk om geen dure hypotheek te hebben. Ik heb dat nooit gesnapt. Waarom gaat iemand geld en tijd steken in een hoop bakstenen met als enige gevolg dat later de kinderen het kunnen verkopen en rijk zijn. Ik snap dat niet. Het heeft mij nooit geen moeite gekost om helemaal geen hypotheek te hebben. In een riant huis heb ik dan ook nooit gewoond. Ik snap mensen als Irene beter, die sober leven om daardoor een leven te kunnen leven dat ze leuk en zinnig vinden. Niet 48 uur werken, maar 48 uur schrijven in de week. Of schilderen of muziek maken of weet ik veel. Iets waar je blij van wordt.

Het is een beetje een drogreden, ja, een hypotheek. Ik ken ook mensen die altijd klagen over hun 'vaste lasten'.

Dat is nou ook wat, heb ik ineens het gevoel dat ik mezelf moet verdedigen. Wij zijn verhuisd naar een prachtige woning met veel ruimte, toen ik een hele goede baan kreeg. Vervolgens raakte ik overspannen. Wil ik hier blijven wonen, dan zal ik in ieder geval iets moeten doen qua werk. Klaag ik daar over? Ach nee. Ik vind het huis fantastisch en ga liever werken dan verhuizen. Wat trouwens niet zo makkelijk zou zijn, want dan ben je de kosten koper namelijk kwijt en raak je in de schulden. Doelde ik op mijzelf toen ik schreef: 'Jij verkeert in de positie dat je kunt kiezen, er zullen er hier vele zijn die dat niet kunnen!' Nee, ik doelde op mensen die flink moeten werken om in hun levensonderhoud te voorzien. Dan blijft er toch minder tijd over om te schrijven. Wuppie schreef dat ze onderhouden zou kunnen worden door haar partner, en liet doorschemeren dat zou dat zou willen. Dus schreef ik: 'Go for it!' Zelf ben ik ook niet op zoek naar een full-time baan. Ik ga part-time werken, en daarnaast schrijven. Ik heb eerder het idee dat ik meer op één lijn zit met jullie, Zjors en marriejeanne, dan het nu lijkt, want mijn boodschap was eigenlijk: 'Ga schrijven als je daar gelukkig van wordt!'

Een hypotheek wat is dat? Kan je dat eten? :) Het doet mij denken aan een jongen die ik ken. Hij stelt altijd twee vragen waneer anderen of hijzelf vinden dat hij iets nodig heeft: Kan ik het eten, of kan ik het dragen? (zodat hij het met zich mee kan nemen op reis) Meer heeft hij niet nodig. Ik vind dit wel een mooie levensinstelling. De meeste mensen waar ik mee omga, leef, werk en bevriend ben, hebben nog een stuk minder materiele rijkdom dan ik. Daar zijn kunstenaars onder en hippies en (ex) provo’s en stadsnomaden en krakers (soms een combinatie hiervan). Sommige leven in een woonwagen met een houtkacheltje en vinden mijn woning met cv en stromend water maar wat luxe. Ik denk dat het idee wat je nodig hebt aan materiele zaken, beïnvloed wordt door wat je veel om je heen ziet. Nu heb ik die mensen natuurlijk ook uitgezocht, of zij mij. Wat was er eerder, de kip of het ei? (Er zit een leuke column in dit onderwerp)