Het is zeker niet mijn bedoeling, Trenke, om je in de verdediging te brengen. Maar het is zo'n lást, die vaste lasten. Het betekent niet dat ik niet begerig ben naar van alles. Dat kan ik best wel wezen. Maar alleen als ik het kan betalen. Vreemd genoeg ben ik wel bereid om een arme sloeber (nou ja...) te zijn en de dingen te kunnen doen waarvoor ik denk te leven, dan dat ik bereid ben allerlei te doen om het maar te kunnen betalen.

Ik heb dan weer de mazzel dat ik mijn hele leven al zo raar ben dat niemand ergens van opkijkt als ik iets doe, maar ik herken Wuppies probleem wel hoor. Dat je je voelt alsof je van iemand anders profiteert. Iemand vroeg me een paar maanden geleden wat voor werk ik deed in de VS en zei dat ik me liet onderhouden. We leven gewoon in een maatschappij waar werk het hoogste goed is. Met een goede baan BEN je iemand. Ik denk dat het daar vandaan komt, dat schuldgevoel. Ik merk het hier toch ook, dat schrijfsters (van mannen heb ik het nog niet gehoord, eigenlijk) niet serieus genomen worden, dat het geen werk is, etc. En vergeleken bij Amerika valt dat in Nederland zelfs nog wel mee. Ik kan in ieder geval wel met trots zeggen dat ik nooit een uitkering genoten heb, dat wilde ik niet. Maar toch... erg trots op mijn luie instelling ben ik dan weer niet ;)

En dan kom ik weer met een boekentip :wink: "Statusangst" van Alain de Boton is een heel mooi filosofisch boek over dit onderwerp.

Ik probeer gewoon kille redenatie, dat werkt ook best wel.

Zjors schreef:

Wat is dat toch met die hypotheken. Het is toch helemaal niet moeilijk om geen dure hypotheek te hebben. Ik heb dat nooit gesnapt. Waarom gaat iemand geld en tijd steken in een hoop bakstenen met als enige gevolg dat later de kinderen het kunnen verkopen en rijk zijn. Ik snap dat niet. Het heeft mij nooit geen moeite gekost om helemaal geen hypotheek te hebben. In een riant huis heb ik dan ook nooit gewoond.

Maar er bestaat ook nog zoiets als kwaliteit van leven. Toen ik in een flatje langs het spoor woonde, was ik héél ongelukkig en erg gestresst. Nu woon ik in een righteous huis aan de rand van een kleine stad en ben ik wel gelukkig en niet meer gestresst. Natuurlijk kun je ook gaan huren, maar dan moet je m.i. meer concessies doen. Je moet maar accepteren wat je aangeboden wordt. Met een koophuis heb je wat dat betreft toch meer keuzevrijheid. Mits het binnen je budget past, uiteraard. Ik zou ook het liefst een vrijstaande boerderette in het buitengebied hebben. Er moet altijd wat te wensen overblijven, vind je niet. Houdt je gemotiveerd tijdens het schrijven. :)

"Ik zou ook het liefst een vrijstaande boerderette in het buitengebied hebben." Vergis je niet. Leven op het platteland kan erg eenzaam zijn. En s'avonds naar buiten kijken en een zwart gat zien, is ook niet alles.

Het mooiste is natuurlijk - om zijdelings op het onderwerp terug te komen - dat je je door je schrijven alles kunt veroorloven wat je hartje begeert. Sommigen lukt dat. En de een heeft andere eisen dan de ander. En er zijn inderdaad woonplekken waar je gestresst, gedeprimeerd en gedemotiveerd wordt. Meestal is er dan ook nog iets meer aan de hand in het leven. (Denk ik). Het is niet alleen de woonplek.

Vergis je niet. Leven op het platteland kan erg eenzaam zijn. En s'avonds naar buiten kijken en een zwart gat zien, is ook niet alles.

Heerlijk lijkt me dat. Ik kan me voorstellen dat het niet iedereens wens is, maar mij lijkt het ideaal.

@Wuppie Is een sabatical een idee? Marria

Jaaa, nog beter, breek er eens écht uit. Backpack, fiets, trein, whatever.. Gaaaan!!

Irene schreef:

En dan kom ik weer met een boekentip "Statusangst" van Alain de Boton is een heel mooi filosofisch boek over dit onderwerp.

Gewéldig boek inderdaad! De kaft alleen al, met al die identieke huizen. Het heeft bij mij wel een ommekeer in mijn denken in gang gezet, moet ik zeggen. Keuzes maken die bij mij passen (en minder in het straatje van 'wat men zegt' en 'wat algemeen geaccepteerd is') valt mij tegenwoordig een stuk gemakkelijker.

Tranen na het lezen van alle reacties van de afgelopen uren... Mijn man zou het niet eens erg vinden als ik mezelf een sabbatical zou gunnen om het te wagen. Ik laat me tegenhouden door mensen die voor mij veel minder belangrijk zijn, door mijn eigen 'ik-wil-iedereen-tevreden- hebben'-instelling. Maar als jullie de kans zouden krijgen, dan zouden jullie er zeker voor gaan? Hoe zet je dan alle kritiek van je af? Die druk is zo groot! Wonderer, hoe kun jij, zonder het schaamrood op je kaken te krijgen, zeggen dat je je laat onderhouden? Ik ben zo bang dat het veranderd van 'huilen omdat ik het niet durf' naar 'huilen omdat ik het niet gedurfd heb'. Vervolgens drenst er weer een ander stemmetje 'huilen omdat het mislukt is'. Nog even een nuancering, omdat het hier plots over tophypotheken gaat: mijn man heeft een goede baan in die zin dat hij er zichzelf, mij en een klein huisje mee kan onderhouden. We leggen geld opzij om te reizen... Niet dat hier het idee ontstaat dat ik een soort van nouveau riche ben, want dat is niet zo. Enorme huizen, dure apparaten en glimmende auto's vinden wij geen van tweeën interessant.

Tja, Wuppie, volgens mij is de teleurstelling van iets niet te proberen altijd groter dan die van te mislukken. Stel jezelf een ultimatum, geef jezelf een jaar om te schrijven en stel enkele haalbare doelen. Slaag je, dan doe je verder, zo niet, dan ga je weer werken. Zo kan je jaar na jaar concreet bezig zijn met je droom, zonder verloren te lopen. Op die manier kan je het ook aan je omgeving uitleggen. Je hebt recht op die kans, volgens mij.

Wuppie, zeker een boek dat je eens zou moeten lezen. Ik zat nog wat na te denken over de keuzes waar je voor staat en wil je een beetje moed inspreken. Je geeft aan dat je je hele leven al doet wat je denkt dat de mensen van je verwachten. Weet je zeker dat ze deze dingen van je verwachten? Stel dat je je leven inricht naar een verkeerde veronderstelling, dat zou toch stom en eeuwig zonde zijn. Het zou zomaar kunnen dat je omgeving het interessant, spannend of stoer vind wanneer jij je op het schrijven stort. En wie zijn die mensen dan die zulke hoge verwachtingen van je hebben? Je ouders? Je vrienden? De buren? Misschien zeggen ze wel: Goh, dat hadden we nooit van Wuppie verwacht, maar wat leuk en verrassend. Ook geef je aan dat je bang bent dat je doelen niet haalbaar zijn en het ‘mislukt’. Stel je bent een paar jaar met schrijven bezig en het leidt niet tot een zichtbaar resultaat. Hoe denk je dat je op je honderdste op deze vermeende mislukking terugkijkt? Wat zonde dat ik een paar jaar mijn tijd verdaan heb? Of, ik heb het in ieder geval geprobeerd en me ondertussen geamuseerd? Als je het niet doet is de kans groot dat je het jammer vind dat je nooit een poging hebt gewaagd. M.a.w. Je hebt eerder spijt van de dingen die je niet doet dan van de dingen die je wel doet. Kortom, laat dat idee van de verwachtingen los. Je zal nooit iedereen tevreden kunnen stellen en daarom maar beter de dingen doen die jij belangrijk en goed vind. Schrijven is vooralsnog een onschuldige bezigheid waar je niemand mee tot last bent. Hoogstens zullen er straks een paar bomen sneuvelen om al jouw bestsellers te produceren. Maar dan doneer je gewoon een deel van je royalties aan de bomenstichting o.i.d. :)

Wuppie, ik typ nogal lanzaam en had mijn reactie geplaatst voor ik jou laatste bericht zag staan. Is nu nog toepasselijker dan ik dacht. :) edit: Over dat onderhouden. Je zou, zoals al door anderen gesuggereerd is, ook part time kunnen gaan werken als je daardoor je minder schuldig voelt. Het hoeft niet meteen alles of niets te zijn. Zelf doe ik veel vrijwilligerswerk. Het heeft misschien niet zoveel ‘status’ als een betaalde baan, maar het is wel zeer nuttig en helpt misschien tegen het schuldgevoel dat je maatschappelijk niets bijdraagt.

Misschien is het nu gewoon de tijd om eens te denken: Wat wil ik eigenlijk ECHT, Wuppie. Tot dusverre heb je je gehouden aan wat 'men' goed voor je vond, waarschijnlijk met de beste bedoelingen. En je opleiding is zeker de moeite waard. Hij kan je nog erg van pas komen in het leven. Maar ook moet een mens - die naar we mogen aannemen in liefde verwekt en verzorgd is - uiteindelijk zijn eigen weg gaan. Na de eerste fase komt een tweede fase. Die zit er nu misschien voor jou aan te komen. Kijk in je hart. Wat zie je?

Het zijn sterke karakters die de zucht naar materialisme kunnen weerstaan. Mijn collega had heel lang geen gsm en ze werd er behoorlijk scheef voor aangekeken. Nu heeft ze er een, maar de helft van de tijd staat dat ding uit! :) Ik werk vier dagen in de week en in mijn vrije tijd schrijf ik. Nu ik wat verhalen gepubliseerd heb onder (een pseudoniem) kan ik de tijd die ik opeis om te schrijven vrijwaren van het schuldgevoel dat ik niet met mijn gezin/huishouden/vrienden bezig ben. Maar het blijft een innerlijke strijd, want ik wil meer schrijven en ik droom erover om een half jaar of jaar loopbaanonderbreking te nemen en mij volledig op het schrijven te storten. Voorlopig blijft het bij dromen.

Van ´mislukken´ (Tisda? Wie bepaalt uberhaput of iets niet gelukt is?) leert men. Van niet durven, niet aangaan, leert men niet. Het leven is een grote leerschool. Wanneer met stopt met leren (Geldt ook voor dromen) kan men er net zo goed de brui aan geven... Ik zou het wel weten! Ik zie uit naar je boek, een reiserslag van onze eigen Wup die naar oost-Europa is getrokken om aldaar mensen te interviewen.. ? ;)

Zonder schaamrood? Ja, kweenie. Ergens voel ik wel dat ik er recht op heb. Nu is het voor mij sowieso wat lastiger om hier een baan te vinden omdat ik (nog) geen rijbewijs heb en mijn vakgebied de Nederlandse taal is, dus dat helpt ook wel mee. We hadden min of meer afgesproken dat ik deze winter als seizoenskracht bij een department store zou werken, maar dat is niet helemaal doorgegaan (ook weer door gebrek aan vervoer en als hij er niet over begint doe ik het ook niet, hehe). Het helpt ook wel dat ik een geinteresseerde uitgever heb, misschien. Maar goed, mijn vent verdient genoeg voor de hypotheek en een enigszins riant leven dus een grote noodzaak is er ook niet. Ik zie verder wel hoe het loopt. Hopelijk kan ik "ik laat me onderhouden" binnenkort definitief veranderen in "ik schrijf boeken".

Maar je kookt en wast en strijkt en stofzuigt toch wel voor hem, wonderer? :) Misschien laat HIJ zich wel door JOU onderhouden. En dan heeft ie straks nog een auteur ook, als partner. Die mag in zijn handen knijpen.

Ik zal nooit een goede huisman worden, denk ik :') Ik gooi af en toe een was in de machine en als ik sta te wachten op de magnetron wil ik ook nog wel es een paar borden afwassen, maar dat is het wel zo'n beetje. Gelukkig maakt het ons geen van beiden veel uit. Ik weet trouwens niet eens of we een strijkplank hebben...

Wonderer, je moet dat veranderen in: 'Ik hoef niet te werken.' dan is iedereen ineens jaloers. :lol: Men vraagt mij ook altijd wat ik doe! Ze bedoelen dan werken, als ik dan zeg: twee uur per dag met de hond lopen, het huishouden, koken en schrijven enz. Dan vragen ze het gewoon weer maar dan op een hogere toon. 'Ja, dat doe ik ook, maar wat DOE je.' Tja, dan doe ik dus niets, maar wel wat ik wil. Geen kutbaan, geen hypotheek, geen bullshit enz. Rust en evenwicht en de ruimte om te doen waar ik zin in heb. Armoede ken ik niet, blutzijn wel maar dat is hier niet lastig.

Maar dat zou niet echt de waarheid zijn. we hebben twee hypotheken die op zich makkelijk afgelost kunnen worden met Brads huidige loon, maar hoe sneller je die dingen afbetaalt, hoe minder het uiteindelijk kost. Vooral die tweede heeft een flinke rente en da's gewoon geld weggooien.

Het hoeft toch ook niet waar te zijn? Als jij maar van het gedoe af bent }).

Ik hou niet zo van liegen. Maar inderdaad, 't is wel handig.

"twee uur per dag met de hond lopen, het huishouden, koken en schrijven enz." Dat is toch werken.

Nee dat zie ik niet als werken. Dat is bezig zijn. Deze taken kunnen binnen de drie uur per dag af zijn indien nodig. Werken heeft een heel andere beleving. Wekkers, auto ramen krabben om 730 uur, fileleed, koffie pauzes die te kort zijn voor een bak koffie en een sigaret, presteerdruk, hardlopen om boodschappen te doen, op je welverdiende vrije dag je huis poetsen enz enz.

Ik vind huishouden ook werken hoor en ik ben liever aan het werk buitenshuis, dat ik die stomme stofzuiger elke keer in die hoek zie en vragend naar me kijkt, wanneer ik hem een keer ga gebruiken. (kijk, nou doet ie het weer!)

Tja, die discussie heb ik al heel vaak gehad. Vooral met familie. Een huisvrouw (met kinderen) is altijd bezig en heeft geen echte vrije tijd. Ik heb hier bewondering voor want ik zou dit zelf niet kunnen opbrengen. Ik heb veel ruimte voor mezelf nodig. Toch heb je de keus om die stofzuiger te pakken of niet. Zonder dat dit enstige consequenties heeft. Ik blijf erbij dat het een ander verhaal is als je jezelf letterlijk voor acht uur per dag aan iemand verhuurt. Gelukkig heb ik veel huisvrouwvriendinnen, met jarenlange werkervaring, die dit met mij eens zijn.

Hier dus een huisvrouw met 2 kleine kinderen. Ze slapen tussen 1 en 3 en na 8 uur 's avonds ook weer. Wat een luxe. Overdag het huishouden, waar je toch redelijk wat tijd mee kwijt bent met 2 kleintjes (omdat ze je van de wal in de sloot helpen). En 's avonds lekker schrijven. Mijn man verdient net genoeg, en ik volg op dit moment mijn dromen. Heerlijk. Volgend jaar is er een boek van mij te koop. :) Lize