Schrijfprobleem #11: verkeerd gebruik van scènes

Het schrijfprobleem van deze week is: te korte scènes schrijven om de aandacht van de lezer te behouden.

Je kent het vast wel: boeken die meer dan vijftig hoofdstukken hebben, maar minder dan driehonderd pagina’s tellen. De lezer krijgt dan al snel hoofdstukken van minder dan vijf pagina’s voorgeschoteld, waar nauwelijks een scène met alles erop en eraan in past. Het gevolg is dat je geen scènes schrijft, maar incidenten. Vaak staan deze incidenten bol van actie, alleen maar om de aandacht van de lezer te behouden.

Te veel actie verveelt. Het is misschien nog saaier om te lezen dan pagina’s aan achtergrondverhaal, omdat de meeste scènes voorspelbaar worden. Als je een hoofdpersonage hebt die in elke scène in een ruzie terechtkomt, dan zal de lezer opgelucht ademhalen zodra er een rustig moment in het verhaal komt. Als dan voor de zoveelste keer een ruzie losbarst, ervaart de lezer geen spanning meer, maar de bittere nasmaak van het cliché.

Neem dus de tijd. Wees niet bang voor hoofdstukken die langer dan tien pagina’s zijn. Het blijft verstandig om scènes middenin het conflict te laten beginnen, maar dat betekent niet dat er geen rustmomenten in de scènes plaats kunnen vinden. Besef dat een scène in feite een miniplot is met begin, kern en climax, met een protagonist en antagonist en het conflict dat tussen hen speelt.

Wees dus niet bang dat je de aandacht van de lezer verliest. Zodra elke scène een conflict heeft dat de aandacht van de lezer trekt, kun je de tijd nemen om de lezer onder te dompelen in het verhaal. Heb je scènes die geen conflict bevatten, schrap ze dan. Elke scène moet bijdragen aan de conclusie van het verhaal. Bedenk dus bij het schrijven van een scène niet wat er in die scène moet komen, maar wat het doel ervan is en hoe het de plot en de personages verder ontwikkelt.