#273 - De langste nacht

De hogepriester liep goedkeurend het laatste poortgebouw binnen. Er was de hele dag hard gewerkt. Voor zover hij kon nagaan, was in honderd mijl in de omtrek geen levende ziel meer buiten de stadswallen te bespeuren. De hele gemeenschap bevond zich binnen de veilige muren van de stad.
Dat was de traditie; ontelbare generaties hadden zich op deze manier voorbereid op de langste nacht. Zeker, er waren mensen die twijfelden aan de Profetie, maar zelfs ongelovigen respecteerden het gebruik om één keer per jaar —allemaal samen— feest te vieren in de stad zodra duidelijk was dat het sneeuwvolk ook nu weer niet dreigend voor de poorten stond.
Volgens de overlevering was er eeuwen geleden, lang voor de jaren werden geteld, een grote strijd geweest tussen mens en sneeuwman. De mens was als overwinnaar uit die mythische oorlog gekomen, maar de leider van het sneeuwvolk had het strijdtoneel verlaten met een dreigende waarschuwing.
‘Ooit, in de langste nacht van het jaar, komen wij, sneeuwmannen, terug om wraak te nemen en onze gekrenkte eer te herstellen.’
Zo stond het opgetekend in de Heilige boeken. De voorspelling van de terugkomst van het sneeuwvolk was de aanleiding tot het grootste volksfestijn van het jaar, groter nog dan het overwinningsfeest van de kinderen van de zon, zoals de mensheid zichzelf soms noemde.

Er schalde een hoorn aan de Oostpoort; dat was het teken dat de zon aan de einder was verdwenen. De hogepriester beklom de trappen van de Noordpoort en tuurde in de verte. Hij keek links, rechts, recht vooruit, maar hij zag niets. Hij nam de trap terug maar beneden, waar een bezorgde burger hem opwachtte.
‘Bent u echt zeker dat u geen oprukkende sneeuwmannen hebt gezien?’ vroeg de stedeling.
‘Ik ben het zeker,’ antwoordde de hogepriester, ‘Maar om u gerust te stellen, ga ik nog eens kijken.’
Het protocol vereiste dat dit driemaal herhaald werd vooraleer de feestelijkheden gestart mochten worden.

Toen de hogepriester voor de derde maal in de verte speurde schrok hij zich een hoedje. Daar, net voorbij de Noorderbeek, zag hij het licht van fakkels opflakkeren. Ontzet zag hij hoe een troep donkere figuren dreigend de brug overstak. Met trillende hand reikte hij naar de alarmbel, maar voor hij die kon luiden, wierpen de naderende belagers hun donkere mantels af en werd hij op een bulderend gelach getrakteerd.
‘Dat zijn geen sneeuwmannen,’ prevelde de hogepriester ontstemd, ‘Dat is een bende heiligschenners!’
Inderdaad, een dozijn grappenmakers had er niet beter op gevonden dan de hogepriester en de stad een poets te bakken. Ze hadden zich uren voor de zon zou ondergaan in de kou verscholen en kwamen nu met veel gejoel de stad tegemoet, zwaaiend met fakkels en uitgeholde voederbieten waar ze kaarsen in hadden gestopt.
De hogepriester wilde net zijn toorn over hen uitspuwen toen er een ijzige wind opstak vanuit het noorden. Het vuur van de fakkels doofde abrupt. Het rumoer buiten de muren verstomde. De hogepriester zag enkel nog een paar lichtpuntjes van kaarsen die niet door de plotse windvlaag waren uitgeblazen. Toen een donkere wolk voor de maan schoof, doofden ook die uit. De hogepriester reikte zo ver hij kon over de muur, maar het was pikdonker. Er was geen beweging meer te zien aan de brug.

Er ging een zucht over de vlakte. In de verte weerklonk plots een oorlogstrom.