Toch wel jammer dat er uitgeverijen zijn die nooit meer iets laten horen. Ik heb er zelf nog niet mee te maken gehad. Eentje dacht ik van wel, maar die kwam na een heleboel maanden alsnog met een reactie. En wie weet komt die uitgeverij er bij jou toch nog wel op terug, maar dat zie je vanzelf dan wel :) In ieder geval succes met de volgende poging!

Ik zie niet in waarom iemand zijn/haar leeftijd, sekse, studies, werkervaring zou moeten vermelden bij het insturen van een eerste manuscript, tenzij die gegevens relevant zijn. Het gaat immers in eerste instantie om de inhoud van het boek.

Negen van de tien uitgeverijen vragen om een begeleidende brief waarin je uiteenzet wie je bent. En zeggen er gelijk maar bij dat als zo'n brief er niet bij zit ze ook niet naar het manuscript kijken. Het gaat allang niet meer alleen om de inhoud van het boek, maar of het boek te verkopen is en daarbij horen secundaire criteria als het op de markt en aan de man brengen van de schrijver, de potentie van een schrijver (komt er nog een tweede boek?), het lezersnetwerk dat een schrijver meeneemt.

@Dahlman: Nou ja, een andere identiteit aannemen in een begeleidende brief is misschien niet het slimste wat je kunt doen... Stel dat je boek wordt uitgegeven, dan komt het natuurlijk uit.

... en de uitgeverijen geven regelmatig aan dat als je je manuscript onder een valse identiteit instuurt (en ze daar achter komen), het wordt vernietigd. Natuurlijk kan dat per uitgever verschillen, daarom is het zo belangrijk om te kijken op de sites van de uitgeverijen om te kijken wat ze van je verwachten. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, maar als je het onderwerp over de negenennegentig procent leest, of een van de andere onderwerpen met betrekking tot de slushpile, dan kun je op je vingers natellen dat ze eerst gaan schiften op dat wat aan de inzendingscriteria criteria voldoet, en pas daarna naar het manuscript kijken. Natuurlijk zullen er uitzonderingen zijn, maar ook dat zal minder dan een procent zijn op het totaal aantal ingestuurde manuscripten.

Toch wel jammer dat er uitgeverijen zijn die nooit meer iets laten horen.

Wat is nooit? Op de sites staat dat ze al gauw een maand of drie, vier nodig hebben voor ze een antwoord kunnen sturen, met altijd erbij dat het langer kan duren. Pas na een jaar zou ik voorzichtig gaan denken aan "nooit". Bedenk wel dat ze niet om het manuscript hebben gevraagd, en ook niet hebben gezegd wanneer je het in mag sturen. Dat was je eigen beslissing. Dan moet je van de andere partij ook niet verwachten dat ze alles opzij zetten om je per omgaande post een gedegen antwoord te sturen.

Wat is nooit? Op de sites staat dat ze al gauw een maand of drie, vier nodig hebben voor ze een antwoord kunnen sturen, met altijd erbij dat het langer kan duren. Pas na een jaar zou ik voorzichtig gaan denken aan "nooit". Bedenk wel dat ze niet om het manuscript hebben gevraagd, en ook niet hebben gezegd wanneer je het in mag sturen. Dat was je eigen beslissing. Dan moet je van de andere partij ook niet verwachten dat ze alles opzij zetten om je per omgaande post een gedegen antwoord te sturen.

Ik meen me te herinneren dat er hier op SOL een aantal keren gemeld werd dat er zelfs na meer dan een jaar nog steeds geen reactie van een uitgeverij was gekomen. Het gebeurd dus. Hoe vaak zou ik niet durven zeggen. Ik zei zelf al dat ik er geen ervaring mee heb; op mijn ingestuurde werk, wat ik overigens nooit ongevraagd deed, maar altijd na wederzijds goedvinden, heb ik altijd bericht terug gehad.

Met het verbloemen van de werkelijkheid bedoelde ik niet dat je moet liegen in je begeleidende brief. Hou het gewoon kort. Je pseudoniem en je al of niet gewijzigde CV komen achteraf wel. Dat er bij verkoop secundaire criteria horen, gaf ik al aan door op de marketing te wijzen. Waarom zou het slecht zijn om je verleden, je eigen leven wat te verhullen of interessanter te maken? Het is immers vaak zo dat men meent dat een schrijver ook meteen een freak of een mediafiguur is: de veroordeelde moordenaar die zijn moorden beschijft, de televisiekok die zijn zoveelste kookboek produceert, de extreme huppeldepup die wat heilige huisjes vertrappelt. Je bepaalt dus je eigen freak-gehalte.

Waarom zou het slecht zijn om je verleden, je eigen leven wat te verhullen of interessanter te maken?

Omdat een uitgever (of een werkgever in het algemeen) wil weten met wie ze een contract aangaan. Willen ze een freak of gewoon een goede schrijver die zijn verplichtingen nakomt? Bij Prometheus staat het er als volgt: Bij constatering van onwaarheden betreffende uw leeftijd, naam of identiteit wordt het manuscript onverwijld vernietigd. Ik noem hier deze uitgever omdat dat de laatste op rij is waarbij ik dit heb gelezen, maar ze zijn zeker niet de enige. Het valt me daarbij op dat leeftijd als eerste wordt genoemd. Waarbij ik me afvraag: wordt er dan zoveel over leeftijd gelogen in een brief naar een uitgever? Wat is de bedoeling daar dan van? Als de gemiddelde leeftijd (als ik me niet vergis) van een debutant 39 is (prachtige leeftijd), wat wil je dan met liegen bereiken? Let wel: liegen en onwaarheden zijn iets anders dan verzwijgen.

Je leest niet wat er staat. Ze willen een gewone schrijver en maken er een freak van. Een huisvrouw die een boek schrijft verkoopt niet.

Sorry maar wat schreef ik net?

Met het verbloemen van de werkelijkheid bedoelde ik niet dat je moet liegen in je begeleidende brief. Hou het gewoon kort. Je pseudoniem en je al of niet gewijzigde CV komen achteraf wel.

Spirit zegt: Het gaat om de inhoud van het manuscript, niet om de persoon erachter, is de les die ik in dit topic heb geleerd. Dat gaat niet per definitie op. Als twee uitersten heb je een fantastisch manuscript afkomstig van een persoon die totaal niet 'verkoopbaar' is (ik hoef dit denk ik niet toe te lichten) en daar tegenover een slecht geschreven manuscript, maar afkomstig van een persoon die zeker weten zal aanslaan bij een breed publiek (bv een bn-er die het al goed doet). Daar tussenin zitten allerlei gradaties (en precies het omgekeerde bestaat ook) en al die verschillende manuscripten van verschillende personen hebben een (kleine) kans om te worden uitgegeven. De kleinste kans heeft het slecht geschreven ms van een persoon die niet 'verkoopbaar' is. Die moet wel een heel bijzonder verhaal hebben geschreven.

Ik vind dit een heel vage discussie, sorry hoor. Een uitgever vraagt manuscripten, geen artiesten. Als ik in mijn begeleidende brief ga zetten "Mijn naam is Pietje Puk, ik ben een serieverkrachter, heb 20 jaar TBS gehad, en dit is mijn boek", denk ik niet dat de uitgeverij daar gecharmeerd van is. Het gaat om de inhoud van het manuscript, niet om de persoon erachter, is de les die ik in dit topic heb geleerd.

Ik denk dat je met zo'n CV zelfs een mediocre manuscript kan slijten, eerlijk gezegd.

Een uitgever vraagt manuscripten, geen artiesten.

Die uitgever vraagt helemaal niets. Met hun netwerk zitten ze niet echt op ongevraagd ingezonden manuscripten te wachten. Of denk je echt dat ze zitten te wachten op een stapel papier waarvan 99% rechtstreeks de vuilnisbak in gaat? Ik neem aan dat iemand zijn tijd wel beter kan besteden, zeker als er brood op de plank moet komen. Of met de woorden van mijn werkgever: "We zijn hier geen sociale werkplaats." Het is de schrijver die vraagt aan de uitgever. De vraag is niet om een boek uit te geven, maar om een contract aan te gaan waarin de verwachtingen van beide partijen zijn vastgelegd. De schrijver verwacht onder meer redactie, uitgave, promotie en daarmee een investering door de uitgever. Een uitgever wil natuurlijk precies weten waarin wordt geïnvesteerd: wat kunnen ze met het manuscript, met de promotie, met de schrijver zelf? Hoe kunnen ze de samenwerking met de schrijver aangaan? Hoe betrouwbaar is de schrijver als het aankomt op produceren, deadlines, overige afspraken? Wat is het risico bij deze investering? Hoe kunnen we onze investering terugverdienen? Welke mogelijkheden biedt de schrijver om de markt te bespelen? Is het iemand om bij Paul en Witteman te presenteren, bij De Wereld Draait Door, of bij Telekids, of helemaal nergens? Of is het een anonieme schrijver die op de grote hoop van anonieme schrijvers past en met formuleboeken toch wel verkoopt, zoals Suzanne Vemeer? Of Penny Jordan? Met welke schrijver is de meeste winst te realiseren? Daarmee samenhangend: het eerste boek geeft vaak een verkooppiek te zien op het moment dat het tweede boek wordt gepresenteerd: hoe groot is de kans dat de schrijver een tweede boek schrijft met dezelfde kwaliteit? En dezelfde marketingmogelijkheden? Als mij hypotheek er van af zou hangen, zou de keuze mij niet moeilijk lijken.

Je maakt Spirit zo wel heel erg onzeker Schlimazlnik (tjonge, die naam, zucht). Geloof het of niet, uiteindelijk gaat het om de kwaliteit van je boek. Ik heb nog nooit mijn leeftijd bij een inzending gezet (ik ben een megawarhoofd namelijk, ik heb daar nooit aan gedacht) en ik heb daar nog nooit voor op mijn kop gehad.

Je maakt Spirit zo wel heel erg onzeker Schlimazlnik (tjonge, die naam, zucht).

Waarom? Uitgeven is de zakenwereld en daarbij gaat het niet om aardig of leuk, maar om risico's, vertrouwen en contracten.

Geloof het of niet, uiteindelijk gaat het om de kwaliteit van je boek.

Maar je moet wel iemand zijn waarin de uitgever vertrouwen heeft, want ze smijten niet met geld. Wat hebben ze aan een supergoed boek als jij als minderjarige van je ouders geen toestemming krijgt om het contract te tekenen, bijvoorbeeld? Denk je dat het gros van de uitgevers voor de lol dergelijke waarschuwingen op de site plaatst? Blijkbaar hebben ze geleerd van fouten in het verleden.

Tenzij een uitgeverij daar expliciet om zou vragen, zou ik er nooit aan denken om in de begeleidende brief te vermelden dat ik 33 ben, dus ik zie niet in waarom je dat als 15-jarige wel zou doen. Wel zou ik zeker gepubliceerde verhalen, goede resultaten bij wedstrijden, gevolgde workshops, enzovoort vermelden. Als je daar niets over zegt, zullen ze er zo ook wel vanuit gaan dat je een nieuweling bent - wat natuurlijk niets zegt over je leeftijd, je kunt ook pas op pensioen zijn gegaan en toen beginnen schrijven, maar wel over gebrek aan ervaring, wat mij toch een groter bezwaar lijkt dan leeftijd (wettelijke begrenzingen terzijde, daar weet ik niets van).

Precies, waarom maak je jezelf tussen pakweg je 25ste en 45ste niet druk over het vermelden van je leeftijd en is het daarvoor ineens een heet hangijzer.

Uitgeven is de zakenwereld en daarbij gaat het niet om aardig of leuk, maar om risico's, vertrouwen en contracten.

Denk je dat het gros van de uitgevers voor de lol dergelijke waarschuwingen op de site plaatst?

Nou, ik denk niet dat ze voor de lol zulke waarschuwingen plaatsen. En ik denk ook niet dat alleen lief en aardig voldoende is om verder te komen (al helpt het vaak wel). Maar ik denk ook niet dat het zo gaat: - 'Hé, kijk eens? Lag in de slush. Leuk verhaal. Lees dit stukje eens? - Mag je zeggen. Verrassend. Goed geschreven ook. Heb je hem helemaal gelezen? - Gisteravond, thuis, helemaal gelezen. Ik vind dat we er achter aan moeten gaan. - Ja, mee eens, doe dat maar. Of nee, hoho, wacht eens. - Wat is er? - Staat de leeftijd van de schrijfster wel in de brief? - Hmm. Niet opgelet. Eens kijken. Nee. Joh. Dat mag je zeggen. - Gut nou. Jammer. Dan gaat het niet door. Er zit niets anders op, we moeten dit werkstuk vernietigen. - Ja, nee, ja. Dat snap ik. Regels zijn regels. Tja. Gut. Wel jammer. 't Past zo mooi in ons fonds. - Ja, nu ja, misschien pikken de buren hem op. Als ze in die brief tenminste wel haar leeftijd vermeldt. - Mazzelkonten.

Meestal hebben ze gewoon bewondering voor je, als je op jonge leeftijd al zo goed kunt schrijven. (Tenminste, ik zou dat wel hebben.) Bij elke schrijver geldt toch: ben je goed in de markt te zetten of niet? Ieder genre heeft zijn eigen afzetkanalen.

Oh, toe nou. Natuurlijk is de leeftijd van een puber belangrijk als ze een manuscript insturen. Alles wat buiten de gebaande paden valt, doet ertoe. Dat een dertigjarige niet nadenkt over het vermelden van zijn leeftijd, betekent niet dat leeftijd niet belangrijk is, maar dat ZIJN leeftijd niet belangrijk is, omdat er weinig speciaals is aan dertigjarige debutanten. Eentje van vijftien is heel wat anders, dat valt gewoon niet te ontkennen. Je moet zelf weten of je het wel of niet vermeldt, maar dat gezeur over "nah, ik doe het toch ook niet, en ik ben 33" slaat echt nergens op.

Als je insteek is "het gaat om het manuscript, een uitgever zoekt geen artiesten" dan laat je het natuurlijk weg, want dan maakt het niet uit.

*Is het eens met Micha*

Ik heb nog nooit mijn leeftijd in een begeleidende brief gezet. Ik heb ook nog nooit een cv meegestuurd. Waarom zou je dat doen? Mijn begeleidende brief gaat over het boek en over de doelgroep en de mogelijkheden die ik voor het boek zie enzovoort. Als ze je uitnodigen (wat lang niet altijd het geval is, soms doen ze alles per mail) kun je nog altijd zeggen: ik neem even een van mijn ouders mee want ik ben helaas nog niet tekeningsbevoegd :D

Dit is precies wat ik wilde melden. Nog nooit mijn cv meegestuurd en nog nooit mijn leeftijd gemeld. Als het ms ze aanspreekt nemen ze wel contact op en dan zien ze vanzelf hoe oud je bent. Het kan natuurlijk dat ze dan alsnog afhaken, dat is niet netjes :mad: al geven ze dan natuurlijk niet toe dat het aan je leeftijd ligt.

Je hoeft het niet te melden in de begeleidende brief. In je cv wel, daar horen je persoonlijke gegevens te staan. Je geboortedatum is daar een onderdeel van.

Volgens mij zal een uitgever niet snel een cv bekijken, het is niet zo van belang. Het boeit een uitgever volgens mij niks of je vijftien jaar ervaring als arts hebt. En als het wel van belang is, bijvoorbeeld als je een medische thriller hebt geschreven en je bent arts, dan zet je het in de begeleidende brief.

Ik was zestien toen ik voor het eerst een heel positieve reactie van een uitgeverij kreeg op een manuscript dat ik had opgestuurd. Nou weet ik niet meer of ik toen mijn leeftijd vermeld had, maar ik denk het wel, ben daar eigenlijk altijd heel eerlijk in geweest. Reactie was dat het een goed geschreven verhaal was, met een origineel thema en plot, maar dat het niet in hun fonds paste. Ze schreven ook dat het hun niets zou verbazen als een andere uitgeverij direct "ja" zou zeggen. Of ik dit moet scharen onder een standaard afwijzing, weet ik niet, maar ze repten in ieder geval met geen woord over mijn leeftijd.

Het ligt er misschien ook aan wat de uitgeverij vraagt. Staat er dat je een CV moet meesturen, een synopsis, en een begeleidende brief? Of staan er alleen maar "eisen" waaraan je manuscript moet voldoen? Denk dat daar ook een boel van afhangt. Heb je trouwens wel eens gekeken bij http://www.gheringbooks.nl/ ? Twee meiden van 16, of 17 hebben daar onlangs een boek uitgegeven. Het kan dus wel :)

Het kan voor en tegen je werken, dat kun je helaas niet voorspellen. Misschien kun je er een grapje van maken door bijv. in je begeleidende brief te zetten: 'u raadt nooit hoe oud ik ben'. En dan een plek waar ze de leeftijd kunnen vinden, ergens verstopt in je ms bijvoorbeeld. Maar ja, ook hiervoor geldt dat je niet kan voorspellen of dit positief of negatief wordt opgepikt. Soms moet je een beetje gokken in het leven, gok dan op datgene waar je gevoel je heen wijst.

Ik denk niet dat het je kansen verkleint Spirit. Eerder andersom. En wat betreft het feit dat wij als dertig plussers de leeftijd niet vermelden; dat zeg ik om aan te geven dat het niet gemeen/oneerlijk/raar is om het niet te doen. Daar zit de grootste pijn, denk ik, dat jij het gevoel hebt dat je aan het liegen bent als je het niet zegt. Ben je bang dat het een negatieve rol speelt, vemeldt het dan niet, dat kan je altijd nog doen als je uitgenodigd wordt. En denk je dat het een gimmick is, iets waarmee je opvalt, doe het dan wel. Oftewel, wat Favake zegt :) . Succes met kiezen en versturen!

Je kunt ook ergens je geboortedatum vermelden, dan moeten ze gaan rekenen en is het niet in een oogopslag duidelijk dat je erg jong bent. Misschien.

Nou... als ik het jaar 1995 zie staan (en ik neem aan dat Spirit van rond die tijd is), zie ik eerlijk gezegd een meisje voor me dat zo ongeveer nog op de lagere school zit. Ligt aan mij, hoor, is zuiver gevoelsmatig. Alles wat van na 1980 is, zie ik nog als een kind (ja, heel stom, ik weet het, komt gewoon omdat ik zelf van eind jaren zestig ben). Als ik dus in een brief 1995 zie staan, hoef ik niet te rekenen om te weten dat die persoon nog (erg) jong is.