Iemand was zo vriendelijk voor mij een boek achter te laten na de vakantie.

Het was een aaneenschakeling van scheldwoorden en ging over echt straat tuig. Het was ronduit walgelijk.
Het eerste boek in vele jaren dat ik niet heb uitgelezen.

Ook dialect geschrijf waarbij het niet meer te volgen is als je het dialect zelf niet machtig ben is een reden om het weg te leggen.

Het taaiste boek ooit was de bijbel, die heb ik op mijn achtiende van A tot Z gelezen. Drie maanden over gedaan. Nu de koran nog... :roll:

Ik denk dat je de Bijbel niet als een roman moet lezen. Ook niet als een instructieboek. Niet als een wetboek. Of een werkboek. Ook niet als een historisch boek. Of een filosofisch handboek. Of als een gezellig leesboek voor de Zondagnamiddag. Hoe eigenlijk wel?

Sorry dat ik deze vraag er zo even tussendoor gooi maar ik zie de Bijbel in dit topic af en toe langskomen en dat brengt me op de vraag. (De Koran heb ik overigens nog niet gelezen, wel citaten voorbij zien komen op tv).

Wat me trouwens brengt op een nieuw onderwerp ... welke boeken zou je eigenlijk gelezen moeten hebben en waarom? Zullen we daar een nieuw topic over starten?

Even terug naar de bijbel. Ik ben zonder geloofsrichting opgevoed, wel ben ik naar een christelijke basisschool geweest. Mijn ouders vonden dat ik er toch iets van mee moest krijgen.

Er was op dat moment in mijn leven veel om mij heen te doen over geloofsuitingen. Ik kon daar geen mening over hebben als ik niet zelf de bijbel gelezen had. Ik wilde wel eens weten waar al die mensen zich zo druk om maakte. :roll:

Los van het taaie lezen, is het toch een mooi geschiedenis verslag. Jammer dat er zoveel uitgehaald is.
Waar of niet waar (daar hou ik me buiten) geeft het weer wat er in die tijd speelde.
Het was het begin van een hele reeks boeken over geloof wereldwijd.

Waar ik me 't meest aan erger tijdens 't lezen zijn saaie stukken zoals dit:

De geboorte van Eliza was taboe in dat huis, en het meisje raakte gewend aan de geheimzinnigheid. Evenmin als andere gevoelige kwesties roerde ze die niet aan in het bijzijn van Rose en Jeremy Sommers maar besprak ze fluisterend in de keuken met Mama Fresia, die onveranderlijk vasthield aan haar beschrijving van de zeepkist, terwijl de versie van Miss Rose met de jaren mooier werd en in een sprookje veranderde. Volgens haar was het mand dat bij het kantoor gevonden was, gemaakt van het allerfijnste riet en gevoerd met batist; haar hemdje was geborduurd in honingraatmotief en de lakentjes waren afgezet met Brussels kant; ze was bovendien bedekt met een nertsen dekentje, zoiets excentrieks hadden ze in Chili nog nooit gezien. Mettertijd kwamen daar zes in een zijden zakdoek gewikkelde gouden muntstukken bij en een briefje in het Engels waarin stond dat het meisje, ondanks het feit dat ze buitenechtelijk was, van zeer goede afkomst was, maar dat had Eliza nooit zo gezien. Gemakshalve waren de nerts, de muntstukken en het briefje weggeraakt en was er van haar afkomst geen spoor. De verklaring van Mama Fresia kwam echter meer overeen met haar herinneringen: toen ze op een ochtend aan het eind van de zomer de duer van het huis opendeden, vonden ze een kindje van het vrouwelijk geslacht naakt in een kist.

En zo gaat dat nog een paar pagina's door :evil:
Fortuna's dochter heet t boek, van Isabel Allende. Ooit in begonnen toen ik niks te doen had - lag naast de bank -, maar kwam niet veel verder dan dit stukje, en dat was pas op pagina 3 :?
Maar 't saaiste boek wat ik ooit heb gelezen was De Aanslag van Harry Mulisch. Heb nooit gesnapt waarom ze dat literatuur noemen.

Ik moest echt héél langzaam lezen, wil ik m'n aandacht erbij houden en aan langzaam lezen heb ik al een grondige hekel, dus... Pffft. Ik snap dat je daar niet ver in bent gekomen.

Het is alweer een tijd terug dat ik De Aanslag gelezen heb, het kan dat je het geen goed boek vind, maar ik herinner me het niet als saai.
Het handelt toch direct over een aantal spannende dingen: Een (moord)aanslag, gevangenschap, oorlog, verzet, verraad. Later nogal wat intrige en uiteindelijk een verassend plot.

Buiten het feit of het wel of niet spannend zou zijn, begrijp ik wel waarom het een literair boek is. Het heeft gelaagdheid, symboliek, duidelijk terugkerende motieven, de hoofdpersoon maakt een grote ontwikkeling door, het behandelt belangrijke levensthema's en de stijl is zeker niet slecht.

Je voelt mijn vraag vast al aankomen. Wat vind je er zo slecht aan?

Slechtste boek wat ik tot nu toe gelezen heb:

Morgen ben ik beter -- Evert Hartman

Ik vond dat zo waanzinnig slecht boek:

Je denkt de hele tijd": Wanneer is de inleiding voorbij"
En dat blijft tot het eind van het boek..
Verder is het slot gewoon enorm onrealistisch en niet leuk.
Ik kon helemaal niet meeleven met de hoofdpersoon of een ander persoon.

Dus wat voor mij een boek slecht maakt is:

-- onrealistisch (bij SF is dat natuurlijk een beetje anders, maar goed ik hou dan ook niet zoveel van SF)

-- Niet mee kunnen leven met een persoon

-- Geen goede spanningsboog

Dit is wat ik er zo slecht aan vindt:
"De roman kan beter als een zoektocht worden gezien", heb ik ooit ergens gelezen. Dat klopt. En dat is nou mijn probleem: daar hou ik echt niet van, hou meer van actie. Als dat laatste hoofdstuk - waarin Anton Karin Korteweg weer ziet - door een ander was geschreven had ik 't misschien wel leuk gevonden, nu gaapte ik er gigantisch bij ook al probeerde ik wakker te blijven. (dat is trouwens ook het enige hoofdstuk dat ik heb uitgekregen)

Dat is waar. Sorry hiervoor, wie was/ben ik om dat te zeggen. Ik heb 't bedacht in een vlaag van melig-zijn en was dus niet echt serieus :?

Ja dat begrijp je goed.

Te veel ,te lange zinnen. Langdradig. Opervlakkige personages. Slecht lopend verhaal.

Ik vind boeken slecht wanneer er teveel informatie in staat, die helemaal niet interessant is of wat niets met het verhaal te maken heeft.
Ook wanneer er stukken tekst in een andere taal geschreven staan, vind ik dit gruwelijk irritant. Waarom moeten stukken in Frans geschreven worden, als iets in Frankrijk afspeelt? Ik begrijp geen woord van die taal en ik heb dan ook vaak geen zin om verder te lezen.

Verder... tja. Ik denk dat het toch helemaal aan het boek ligt. Het moet je weten te raken. Dat is bij iedereen verschillend natuurlijk.

Slechtste boek dat ik heb gelezen? Ik heb heel wat slechte boeken gelezen. Ik kan ze ook niet allemaal zo één twee drie opnoemen.
Eentje die ik op dit moment wel nog weet:
Sanne de Greef - Superpuber en het hersenspoelhotel (ofzoiets!)
Normaal houd ik wel van jeugdboeken, maar deze was écht vreselijk. Vol met 'humor', waar ik totaal niet om kon lachen.

Wat maakt een boek slecht?

Ik lees bijna elk boek uit, zelfs als ik het niet zo goed vind. Als ik een boek niet uitlees moet het dan ook echt superslecht zijn. Waar ik me aan erger:

*Een boek waar geen lijn in lijkt te zitten
*Tikfouten

(Oke, ik maak hier regelmatig tikfouten, maar in een boek kan dat echt niet, maar het gebeurt weleens dat ik ze toch vind in een boek.)

Dus jij waardeert Sanne niet, jammer. Zijzelf is best oké en ik waardeer haar stijl wel, is weer 'ns een andere vorm van vertellen.
Heb je ook een boek van Maresa Jacobse gelezen? Zij is even oud als Sanne en Kluitman gaf hun boeken tegelijkertijd uit - en ik moet eerlijk bekennen, Sanne vind ik ietsje aardiger (wat dus niet betekend dat Maresa dan onuitstaanbaar zal zijn).

Btw, ik vind De Draak van Katibal vreselijk. Nee, geintje, het is een topboek.
Ik mag natuurlijk hier geen reclame maken, maar klik maar 'ns per-ongeluk-expres op het huisje van Silent Dreamer, het is echt een origineel, leuk, grappig, boek :) En er zijn nog meerder op te vinden =a

* Voorspelbaarheid
* Taalfouten
* Gezwollen taalgebruik
* of juist: een overdaad aan monosyllaben
* Schrijvers die geheel onnodig hun kennis etaleren (sorry, Harry)
* Oninteressante personages
* Ongeloofwaardige personages
* Verwachtingen wekken en ze vervolgens negeren (Dat is waarom ik de Rad des Tijds-serie van Robert Jordan niet heb uitgelezen - ik ben gestrand in boek 8 van de serie. Jordan paste nl. keer op keer een heel akelig trucje toe: hij werkte toe naar een climax, wist die kennelijk vervolgens niet goed onder woorden te brengen, nam een sprong in de tijd en liet zijn personages tevreden terugblikken op die climax... wát een anticlimax! En dat deed hij dus niet één keer, maar telkens opnieuw)

die tekst die jij quote is inderdaad erg vaag, maar volgens mij zijn dit niet de eerste 3 zinnen van jose saramago's "stad der blinden"!

de eerste 3 zinnen in mijn duitse versie zijn nl.:

"das gelbe licht leuchtete auf. zwei der auto's vor ihn beschleunigten, bevor die ampel auf rot wechselte. am fussgaengeruebergang erschien das gruene maenchen".

dat heeft dus niks met elkaar te maken! Overigens vind ik de stad der blinden een erg goed boek, en heb het binnen enkele dagen uitgelezen. in tegenstelling tot de 2 andere boeken die ik van m heb.

maar wat jij daar schrijft duidt voor mij ook op een slecht boek.. waar stonden die gequote zinnen?
ik vind t reuze irritant als een schrijver probeerd iets simpels op een ingewikkelde manier te schrijven.. zie ook de quote in mijn onderschrift.
een prachtige volzin is wat mij betreft ok, maar ik moet hem uiterlijk na herlezing begrijpen.

ik zie ook dat menig hier op harry mulisch afgeeft, omdat hij onnodig zn kennis zou etaleren. welnu, boeken als "de procedure" en "siegfried" vind ik juist daarom goed! met name na het lezen van de procedure (heb ik in 1 dag gelezen) ben ik naar de achtergronden gaan google-en en toch weer het een en ander geleerd.

zelf lees ik graag een boek dat
- me na doet denken over een facet van het leven waar ik normaliter nooit bij stil sta
- me door de historische achtergrond iets nieuws leert
- me na doet denken over iets (al is het maar de moraal van het verhaal)

als geen van beiden gebeurd, is het boek wat mij betreft mislukt.

Ik hou erg veel van kennis en nadenken. Een boek kan mij niet teveel kennis bevatten, in allerlei stadia van wording en de zinnen die jullie te compact vinden vind ik juist erg prettig - ik zou ze nog wel compacter willen. Ik hou ook erg veel van formules die bladzijden lang doorgaan... :lol:
Doet mij aan een exhuberante vriend denken die zijn kennis etaleerde. Ik heb veel van hem geleerd.
Bovendien kunnen mij details als typfouten niet echt veel storen. Wel stoor ik mij bijzonder aan onsamenhangende verhalen die lijken iets te zeggen maar het niet doen. Gebrek aan logica vind ik verschrikkelijk, tenzij... ach ik kan mij voorstellen dat iemand het zo schrijft dat ik het wel goed vind.
Ik hou ook niet van teveel eenvoud met voorspelbaarheid.
Ook hou ik meer van gepeins en overwegingen dan van beschrijvingen. Wat iemand drinkt of aanheeft haalt mij uit mijn leesstemming...
Maar er zijn schrijvers die het allemaal wel doen en die ik toch met plezier zal lezen.

Inderdaad, ook voor mij; lange zinnen en langzaam lopend verhaal met te veel nutteloze details. Ik vind in principe details goed, want dat maakt dat je je beter kunt inleven en een voorstelling kunt maken. Maar je kunt ook overdrijven.

Het boek van Tim Krabbé, Kathy's dochter, vond ik erg langzaam.

Ohja, nog zo'n ergernis.. Boeken die zijn uitgegeven door bijvoorbeeld Gigaboek, ik heb er echt versteld van gestaan hoe slecht de zinsopbouw was van een aantal boeken! Aan de andere kant geeft dat ook weer motivatie; als zij een boek uitgeven, dan kan ik ook een boek uitgeven! :wink:

Ja, dat vind ik nou ook altijd zo irritant! Als er dan nog keurig achterin een nootje staat kan ik ermee leven. Maar anders haak ik ook af. En het betreft zowat altijd de Franse taal.

Kriegel word ik van ellenlange beschrijvingen, vooral van landschappen, sla ik meestal over.
Jeuk krijg ik van een plot dat rammelt, lijntjes die niet uitgewerkt of verkeerd vastgeknoopt zijn.
Ziek word ik van "mooischrijverij". Daarmee bedoel ik van die gekunstelde, lange, onbegrijpelijke zinnen met zoveel moeilijke woorden erin dat ik het woordenboek erbij moet pakken om er iets van te kunnen brouwen. Doe ik niet, ik haaf af dan.
Ing

ongetwijfeld is het al eens aan de orde geweest in een ander topic, ik heb ook wel eens aangegeven wat mijn favoriete boeken zijn, maar maar wat mij meer interesseert is wat een boek goed maakt dan wat een boek slecht maakt. Zou ik van jullie ook wel eens willen horen. Zelf vind ik een boek goed als ik
- verrast wordt
- een kijkje mag nemen in een andere wereld dan de mijne
- de schrijver (m/v) rijk is aan ideeen

Klinkt voor de hand liggen, nietwaar? Oke, een recent voorbeeld dan 'Streken' van Nathalie Koch

Echt slecht vond ik Rendez-Vous van Esther Verhoef. Dat boek had ongeveer alles waar ik een hekel aan heb: ellenlange beschrijvingen, veel herhaling, spel- en grammaticafouten die het lezen vreselijk vertragen, saaie pagina's en dat in een thriller. Niet uitgelezen!

Een boek is voor mij goed als het me inzicht geeft in hoe andere mensen denken en hoe zij dingen voelen. Over relaties tussen mensen. En spanning die spannend is, tot op de laatste pagina.

Hihihi, volgens mij hebben jij en ik Esther al eens besproken. Ik ben het nu weer aan het lezen, en vind het weer een lekker boek. Ik lees meestal een boek voor de rode draad zeg maar omdat ik sukken saai vind of in herhaling vind vallen en dat kom ik bij haar juist niet tegen! Lees wéér zo snel door dat ik wéér geen foutjes vind... Erg hè? Toch verkoopt het als een trein, ze is de 100.000 al ver gepasseerd en het wordt in 2008 verfilmd...

Wat voor mij een boek slecht maakt...
Ten eerste te voorspelbare dingen. Ik heb ooit een boek gelezen waarin ik alles eerder door had dan de hoofdpersoon, dat maakt het ook erg saai om te lezen, ik word liever verrast door onverwachtse wendingen.
Irritante hysterische personages. Voor mij wordt een boek pas echt geweldig als ik één of meerdere personages echt superleuk vind.
Onmogelijke dingen. Het moet voor mij wel realistisch blijven, oké ik lees bijna alleen fantasyboeken, maar ik bedoel dat de dingen die personages doen bijvoorbeeld, dat die mogelijk blijven. Anders heb ik echt iets van "ja, tuurlijk".
Te uitgebreide beschrijvingen. Beschrijvingen vind ik wel leuk, maar het moet niet té uitgebreid zijn. Bijvoorbeeld dat je 2 pagina's lang zit te lezen hoe een landschap eruit ziet. Dat hoeft van mij niet. Maar als er bijna geen beschrijvingen inzitten vind ik het ook weer vervelend.

Ik heb pas 'Rumeiland' van Simon Vestdijk gelezen. Nou ja, ik ben tot de helft gekomen. Op een bepaald moment stond er een zin van acht regels met twaalf komma's en een puntkomma, en waarbij ik aan het eind alweer vergeten was waar het begin over ging. Ook toen ik hem drie keer had overgelezen. Ik snap de definitie van 'literatuur' allang niet meer.

Een ander slecht boek vind ik 'De vloek van de Eksters' van Clive Woodall. Alle recensies waren er enthousiast over, maar ik vond het vreselijk. Het schijnt dat de filmrechten al voor het uitkomen door Disney zijn gekocht en daar kan ik op zich wel inkomen. Het hele verhaal is zo ongelofelijk zwart-wit: de eksters zijn slecht en denken stuk voor stuk alleen aan moorden en verkrachten, de andere vogels zijn goed en braaf, etc.
Een ander punt van ergernis in dat boek is dat er voortdurend geheimzinnig wordt gedaan over de plannen: om de haverklap beginnen ze te smiespelen en mag je als lezer niet weten wat er aan de hand is, terwijl de hoofdpersoon het wel weet. Als het dan nog een of ander meesterlijk plan is, oké... Maar het gaat dus om het soort plannen dat ik niet eens een plan zou noemen, meer een logische gedachtengang.

Dus:
* Onnodig lange zinnen met te veel komma's, die veel beter in stukken geknipt zouden kunnen worden
* Oppervlakkige personages/zwart-wit
* Lezer weet niet wat de hoofdpersoon wel weet

Maar ook:
* Taalfouten
* Te veel clichés
* Te veel uitleg
* Te weinig uitleg

Ik kan er vast nog wel meer bedenken, maar daar heb ik even geen zin in. Wat vaktaal betreft; ik vind het vrij irritant om iets op internet te moeten opzoeken voor ik verder kan lezen. Ideaal is als de schrijver alle nieuwe informatie in het verhaal weet te verweven zodat je een spannend verhaal leest en tegelijk wat bij leert en alles nog kan volgen.

Verder geloof ik niet dat alle literatuur slecht eindigt. Wel is het zo dat een boek voor mij niet mag eindigen met 'en ze leefden allemaal nog lang en gelukkig' - behalve als het een sprookje is ;) Je moet je kunnen voorstellen dat de wereld van het verhaal doordraait nadat je het boek dicht hebt geslagen, en dat kan alleen als niet alle verhaallijnen volledig zijn afgerond. Alleen in kinderboeken kun je een volkomen happy end verwachten, in andere boeken vind ik dat niet kunnen.