Zijn schrijvers betere mensen?

Ik ben wel een empathische schrijver. Ik weet waarom mijn hoofdpersoon zulke slechte dingen doet.Het probleem is dat sommige mensen dat niet inzien. Toch veroordeel ik hem. Nee, ik vergeet niet wie ik zelf ben, maar dat heeft niets met het hoofdpersonage te maken. Hij doet wat hij doet. Ik noem het alleen maar.

Soms ben ik geen empathische schrijver. Mijn HP, een vreselijke kerel, slikt een paar pillen en hangt zichzelf daarna op. Zijn vrouw staat er naderhand bij, kijkt ernaar, identificeert hem en voelt tevredenheid. Een half uur voor de begrafenis wil ze het deksel van de kist af om te zien of hij er werkelijk in ligt. Zeker is zeker. Klaar en zand erover, liefst een hele berg. Ben ik hier empathisch? Nee. Luguber? Ook niet. Hoort het in het verhaal? Zeker weten. Ben ik als schrijver nu een slecht mens? Nee. Ik vind het gerechtigheid. Hoe wil je dat benoemen? Goed/slecht/empathisch/koud/achterlijk? Schiet er maar op. Oh dat mag ook al niet.

Ik kan steeds minder goed begrijpen welk punt je nu wil maken.

Wil ik een punt maken, of wil ik door een discussie tot nieuwe inzichten komen? Het is maar welke functie je toedicht aan een forum. Ik vind het een beetje jammer dat je zomaar een citaat van iemand (bron?) tussen mijn citaten zet.

Niet dat deze discussie nog nieuwe invalshoeken nodig heeft, want - zoals gezegd - het zwabbert al genoeg, maar aangezien iedereen er al een plasje over heeft gedaan wil ik niet achterblijven. Het uitgangspunt lijkt te zijn dat een goede (fictie)schrijver zich moet kunnen verplaatsen in zijn personages en dat mensen die zich kunnen verplaatsten in andere mensen betere mensen zijn. Ergo: schrijvers zijn betere mensen. Diezelfde redenering heb ik een keer zo verwoord gezien: Een koe heeft vier poten. Ik zie een beest met vier poten, dus dat moet een koe zijn.

:D

Ik zie een beest met vier poten, dus dat moet een koe zijn.

Neen, dat moet beslist een kwee zijn. Dat kan elke betere schrijver zich zo invoelen.

Het uitgangspunt lijkt te zijn dat een goede (fictie)schrijver zich moet kunnen verplaatsen in zijn personages en dat mensen die zich kunnen verplaatsten in andere mensen betere mensen zijn. Ergo: schrijvers zijn betere mensen. Diezelfde redenering heb ik een keer zo verwoord gezien: Een koe heeft vier poten. Ik zie een beest met vier poten, dus dat moet een koe zijn.

Ken je die uitdrukking met de woorden ‘tang’ en ‘varken’? Je ‘redenering’ lijkt in eerste instantie een aardige parodie op een syllogisme. Ik heb er echter twee bedenkingen bij: ten eerste versimpel je het in de discussie gestelde zodat het in jouw (anti)redenering past. Het is juist interessant om allerlei standpunten te horen en dan tot een genuanceerde mening te komen. Jij brengt met je versimpeling de discussie weer terug bij af. Ten tweede (en dit vloeit voort uit de eerste bedenking) pas je de volgorde van het (pseudo)syllogisme aan aan jouw visie op wat hier beweerd wordt. Je had ook kunnen schrijven: -mensen die zich (meer dan gemiddeld) in andere mensen verplaatsen zijn vaak goede mensen (ze zijn betrokken bij de ander. Iemand met veel empathie ontspoort minder snel) -kwalitatieve fictieschrijvers verplaatsen zich (meer dan gemiddeld) in hun personages (in andere mensen dus) -kwalitatieve fictieschrijvers zijn vaak goede mensen. (waarbij goed niet per se beter is) Dit is nadrukkelijk niet bedoeld als een syllogisme, maar als een aftasten van de complexe werkelijkheid, als een zoeken naar nuance. Let op het gebruik van het woord ‘vaak’. Bijna niemand in deze discussie beweert dat aan zijn of haar visie niet getornd kan worden, dat er een absolute waarheid verkondigd wordt. Bijna niemand beweert hier dat hij of zij iets stelt dat noodzakelijkerwijs zo is, zoals in een sluitend syllogisme. Dat is ook het laatste wat ik doe: ik wil juist tot meer inzicht komen. Dan helpt het in Jip en Janneketaal omzetten van een complex vraagstuk niet echt. De werkelijkheid is meestal weerbarstig en niet te vatten in (pseudo)logische Spielerei.

'Normale' mensen zijn toch ook in staat empathisch te zijn? Dat maakt hen niet beter of slechter dan een ander die het niet zo goed kan. Alleen misschien ietsje completer, beter kunnen luisteren en eventueel hulp geven in een gesprek. Ik zie het eigenlijk niet als bijzonder dat schrijvers zich kunnen inleven in hun personages. Alleen bij het schrijven is het noodzakelijk om je te kunnen inleven in je personages en bij degenen die geen schrijver zijn, is het niet per se noodzakelijk. Ik denk dat het geen kwestie is van een beter of slechter mens, er ligt een heel gebied tussen. Volgens mij zou de vraag beter geformuleerd zijn als: is het noodzakelijk om als schrijver empathisch te moeten/kunnen zijn. is dat een goede of minder goede zaak?

Hoi Suma, Mooie aanvulling op de oorspronkelijke vraag. Natuurlijk kunnen 'normale' mensen empathisch zijn. Bijna alle mensen zijn dat tot op zekere hoogte. Je kunt wel kijken naar de graad van empathie. Voortbouwend op de door jou geformuleerde vraag zou je je het volgende kunnen afvragen: zijn kwalitatieve schrijvers meer dan gemiddeld empathisch en is dat een goede zaak? Verlenen zij daarmee een dienst aan de lezer?

Olivier, jij zegt: '... zijn kwalitatieve schrijvers meer dan gemiddeld empathisch en is dat een goede zaak? Verlenen zij daarmee een dienst aan de lezer?' Hm, ik denk dat een kwalitatieve schrijver of een erge slechterik kan zijn, of een zachte, empathische of begrijpende. Het kan in mijn optiek beide zijn en alles daar tussenin. Verlenen ze een dienst aan de lezer? Ik weet niet of een lezer behoefte heeft aan een dienst van een schrijver, ik hoef als lezer niet altijd iets van een schrijver te leren. Die behoefte heb ik niet. Als ik op bewust op zoek ga naar hoe een detective in elkaar zit, zoek naar het plot, zoek naar de structuur om het naderhand eens zelf te proberen, dan levert de oorspronkelijke schrijver mij een dienst. Maar de vraag is of een schrijver in het algemeen een dienst levert aan de lezer. Ik denk het niet. Stationsromannetje? Nee toch?

Olivier, jij zegt: '... zijn kwalitatieve schrijvers meer dan gemiddeld empathisch en is dat een goede zaak? Verlenen zij daarmee een dienst aan de lezer?' Hm, ik denk dat een kwalitatieve schrijver of een erge slechterik kan zijn, of een zachte, empathische of begrijpende. Het kan in mijn optiek beide zijn en alles daar tussenin. Verlenen ze een dienst aan de lezer? Ik weet niet of een lezer behoefte heeft aan een dienst van een schrijver, ik hoef als lezer niet altijd iets van een schrijver te leren. Die behoefte heb ik niet. Als ik op bewust op zoek ga naar hoe een detective in elkaar zit, zoek naar het plot, zoek naar de structuur om het naderhand eens zelf te proberen, dan levert de oorspronkelijke schrijver mij een dienst. Maar de vraag is of een schrijver in het algemeen een dienst levert aan de lezer. Ik denk het niet. Stationsromannetje? Nee toch?

Ja, je hebt slechteriken onder de kwaliteitsschrijvers. Maar zijn zij niet in de minderheid? Kun je (met veel mitsen en maren) stellen dat veel kwaliteitsschrijvers een goede invloed op de lezers proberen uit te oefenen? En juist ook doordat deze schrijvers zich ook in slechte mensen kunnen inleven verlenen zij m.i. een dienst aan de lezer: je begrijpt erdoor mogelijk iets meer van hoe het er in de wereld aan toe gaat. Je kijkt immers in het hoofd van de personages, wat in het echte leven nog niet kan (gelukkig maar). Met een kwalitatief goede schrijver bedoel ik niet in eerste instantie een schrijver van wat jij een 'stationsromannetje' noemt. Maar bij nader inzien kun je volgens mij wel degelijk ook iets leren van kwalitatief mindere schrijvers.

'Maar bij nader inzien kun je volgens mij wel degelijk ook iets leren van kwalitatief mindere schrijvers.' Ja, heel veel. Ik lees de laatste tijd bewust slechte boeken, slecht in de zin van niet goed schrijven. De 'fouten' vallen me erg op. ik zou het anders doen. Beter in mijn ogen. De vraag blijft of ik dat kan waarmaken. 'Je kijkt immers in het hoofd van de personages, wat in het echte leven nog niet kan (gelukkig maar).' Olivier, vergeet je niet dat het hoofd van de hp in fictie is en fictie blijft? Het is geen realiteit.

Ken je die uitdrukking met de woorden ‘tang’ en ‘varken’?

Pardon??? De vraag was toch niet of schrijvers langere tenen hebben? Bent u schrijver heer Olivier?

' vergeet je niet dat het hoofd van de hp in fictie is en fictie blijft? Het is geen realiteit.

Natuurlijk is fictie fictie. Maar volgens mij lezen veel mensen romans en verhalen juist omdat ze dan de beleving van iemand anders kunnen volgen. Een goede fictieschrijver weet die suggestie op te roepen en verleent daarmee een dienst aan de lezer.

Schrijvers zijn niet de veroorzakers, maar wel de bron van ellende? Dat onderscheid is me niet helemaal duidelijk.

De veroorzaker van de ellende is de terrorist die mensen neerschiet. De bron van ellende is degene die hem op het idee heeft gebracht. Is dat nou zo moeilijk? Het idee van 9/11 kwam uit een amerikaanse film, gebaseerd op de "regel" Conflict!, verplicht voor elke schrijver die rijk en beroemd wil worden. Schrijvers zijn geen betere mensen, maar de meesten voelen zich wel beter, zo goed dat ze zichzelf en/of hun ideeën (conflict) als voorbeeld voor iedereen op tafel leggen. Hoogmoed heet dat, en volgens Dante is dat de ergste zonde.

Ik wil ook geen goed nieuws-journaal kijken waarin louter over de geboorte van een nieuwe dwergchimpansee wordt bericht. Als je alleen dat soort informatie meekrijgt dan word je daar onwetend of zelfs dom van, lijkt me. (...) Los daarvan kun je je nog afvragen wat voor wereld we zouden krijgen als er geen slechtheid meer bestond. Dat zou wel saai zijn, de mens zou zich ook niet meer ontwikkelen

Het is kiezen tussen het verslaan van verkeersongelukken of diezelfde tijd besteden aan het voorkomen van die ongelukken. Dat laatste lees ik nergens, misschien wel omdat we niet willen horen dat je met drank op beter niet achter het stuur kan gaan zitten. Het is namelijk heel saai om niet dronken te rijden. Jij ziet liever berichten over uitgestorven diersoorten? Over problemen waar al jaren over geschreven wordt maar waar niemand zich druk over maakt omdat er niets mee te verdienen valt? Het grote probleem is dat niemand zich meer een wereld kan voorstellen zonder geweld en ruzie. Dat is geen kwestie van dom of slim, alleen van jezelf aanpassen aan je omgeving, een omgeving die Conflict predikt, omdat dat gewoon lekker verdient. Als jij liever een relatie hebt die bol staat van de conflicten, dan heb je gelijk dat dat zelden saai is, met een scheiding als happy end (behalve als je fictie schrijft natuurlijk). Als vrede saai is en oorlog interessant, dan zul je het nog ver schoppen als schrijver, maar niet als mens. Om over ontwikkeling nog maar te zwijgen... Maar goed, iedereen heeft het recht om zijn eigen levensstijl te verdedigen. Sommige idioten doen dat met mitrailleurs, andere idioten verkopen die mitrailleurs en de derde groep idioten schrijft er over. Ieder zijn eigen levensstijl en zolang ik niet bij de vierde groep idioten zit (degenen die neergemaaid worden) zal ik mijn mond verder wel houden. Er is geen markt voor vrede, alleen voor conflict en slecht nieuws, misschien wel omdat we niet anders gewend zijn? Misschien omdat geweld beter verkoopt? Welke oorlog is er morgen in de aanbieding?

Schrijvers zijn niet de veroorzakers, maar wel de bron van ellende? Dat onderscheid is me niet helemaal duidelijk.

De veroorzaker van de ellende is de terrorist die mensen neerschiet. De bron van ellende is degene die hem op het idee heeft gebracht. Is dat nou zo moeilijk? Het idee van 9/11 kwam uit een amerikaanse film, gebaseerd op de "regel" Conflict!, verplicht voor elke schrijver die rijk en beroemd wil worden. Schrijvers zijn geen betere mensen, maar de meesten voelen zich wel beter, zo goed dat ze zichzelf en/of hun ideeën (conflict) als voorbeeld voor iedereen op tafel leggen. Hoogmoed heet dat, en volgens Dante is dat de ergste zonde.

Ik wil ook geen goed nieuws-journaal kijken waarin louter over de geboorte van een nieuwe dwergchimpansee wordt bericht. Als je alleen dat soort informatie meekrijgt dan word je daar onwetend of zelfs dom van, lijkt me. (...) Los daarvan kun je je nog afvragen wat voor wereld we zouden krijgen als er geen slechtheid meer bestond. Dat zou wel saai zijn, de mens zou zich ook niet meer ontwikkelen

Het is kiezen tussen het verslaan van verkeersongelukken of diezelfde tijd besteden aan het voorkomen van die ongelukken. Dat laatste lees ik nergens, misschien wel omdat we niet willen horen dat je met drank op beter niet achter het stuur kan gaan zitten. Het is namelijk heel saai om niet dronken te rijden. Jij ziet liever berichten over uitgestorven diersoorten? Over problemen waar al jaren over geschreven wordt maar waar niemand zich druk over maakt omdat er niets mee te verdienen valt? Het grote probleem is dat niemand zich meer een wereld kan voorstellen zonder geweld en ruzie. Dat is geen kwestie van dom of slim, alleen van jezelf aanpassen aan je omgeving, een omgeving die Conflict predikt, omdat dat gewoon lekker verdient. Als jij liever een relatie hebt die bol staat van de conflicten, dan heb je gelijk dat dat zelden saai is, met een scheiding als happy end (behalve als je fictie schrijft natuurlijk). Als vrede saai is en oorlog interessant, dan zul je het nog ver schoppen als schrijver, maar niet als mens. Om over ontwikkeling nog maar te zwijgen... Maar goed, iedereen heeft het recht om zijn eigen levensstijl te verdedigen. Sommige idioten doen dat met mitrailleurs, andere idioten verkopen die mitrailleurs en de derde groep idioten schrijft er over. Ieder zijn eigen levensstijl en zolang ik niet bij de vierde groep idioten zit (degenen die neergemaaid worden) zal ik mijn mond verder wel houden. Er is geen markt voor vrede, alleen voor conflict en slecht nieuws, misschien wel omdat we niet anders gewend zijn? Misschien omdat geweld beter verkoopt? Welke oorlog is er morgen in de aanbieding?

De mens is deels slecht. Schrijvers berichten erover. Daarmee dragen ze naar mijn mening bij aan het inzicht dat lezers hebben in hoe je het bestaan tegemoet kunt treden. De mens is deels slecht. Dat zal nooit veranderen. Live with it. (of wees een struisvogel) Als jij denkt dat schrijven de bron van alle kwaad is, ben jij dan op dit forum om ons te overtuigen dat we moeten stoppen met schrijven?

Een goede fictieschrijver weet die suggestie op te roepen en verleent daarmee een dienst aan de lezer.

1. Daarnaast zijn er dus blijkbaar slechte frictieschrijvers wie dit niet lukt. 2. Daarmee is dus alleen gezegd dat goed fictieschrijvers goede fictieschrijvers zijn, omdat 3. Een goede kleermaker, goede kleren maakt waarmee hij zijn klanten een dienst bewijst; een goede bakker goed brood bakt waarmee.... etc. Probeer nou eens uit te leggen waarom schrijvers betere mensen zijn. Ik wil er een worden dus ik ben razendbenieuwd.

Een goede kleermaker, goede kleren maakt waarmee hij zijn klanten een dienst bewijst;

Dit klopt wel.

Aangezien niemand het uit kan leggen, doe ik het maar. Ik schrijf (veel) en kan op dat moment geen mens kwaad doen. Dus is een schrijver een goed mens. Een beter mens dan mensen die stenen tegen onze ruiten gooien. Kennelijk hebben die mensen nog nooit een boek gelezen.

Ik schrijf (veel) en kan op dat moment geen mens kwaad doen. Dus is een schrijver een goed mens.

Dit geldt zonder enige twijfel in jouw geval, Tja, blijf alsjeblieft schrijven, doe het voor ons! Maar er zijn veel schrijvers die kwaad doen juist doordat - of juist met wat - ze schrijven.

Een goede fictieschrijver weet die suggestie op te roepen en verleent daarmee een dienst aan de lezer.

1. Daarnaast zijn er dus blijkbaar slechte frictieschrijvers wie dit niet lukt. 2. Daarmee is dus alleen gezegd dat goed fictieschrijvers goede fictieschrijvers zijn, omdat 3. Een goede kleermaker, goede kleren maakt waarmee hij zijn klanten een dienst bewijst; een goede bakker goed brood bakt waarmee.... etc. Probeer nou eens uit te leggen waarom schrijvers betere mensen zijn. Ik wil er een worden dus ik ben razendbenieuwd.

Je staart je blind op de titel die boven de discussie staat. Dat is trouwens een vraag en geen stelling. Zoals je aan de discussie ziet roept een scherp geformuleerde vraag veel respons op. Hoe meer respons des te meer inzicht, was mijn mening. Sommige deelnemers aan de discussie hebben zinvolle dingen gemeld, andere niet echt. Een definitief eindoordeel is natuurlijk niet te geven. Dat weet jij ook wel. Dan zou alle nuance verdwijnen. Maar er zijn wel indicaties. Fictieschrijvers (zowel de kwalitatieve als de minder kwalitatieve) dragen m.i. bij aan begrip van de ander. Er is wel een gradatie aan te brengen. Kwalitatieve fictieschrijvers zijn mede 'kwalitatief' omdat zij zich meer in hun personages kunnen inleven dan hun minder capabele soortgenoten. Maar 'kwalitatief' is nog niet hetzelfde als 'goed' in morele zin, zul je zeggen. Zeker. Maar ik blijf erbij dat geslaagde fictie voor veel lezers een functie vervult waardoor zij eventueel kunnen groeien als mens. Ik lees bijvoorbeeld graag omdat ik dan kennismaak met interessante personages, over wie ik vaak meer te weten kom dan over mensen die ik niet goed ken uit de realiteit. Ik ben een kwalitatieve schrijver dan dankbaar voor het kijkje in andermans psyche. En iemand die op een dergelijke manier zorgt voor innerlijke verrijking heeft oog voor de universele aspecten van het mens zijn. De vraag boven de discussie had ook kunnen zijn: verrijkt fictie de lezer en heeft de auteur ervan dan ook een rijke persoonlijkheid? Ik denk echter dat een dergelijke vraag minder aansprekend zou zijn geweest om een debat over te voeren. Ik vind trouwens de term 'frictieschrijvers' bij punt 1 wel aardig.

Bartsnel, nog een kleine aanvulling: wij willen allebei iets anders met deze discussie. Jij beoogt de werkelijkheid te versimpelen door deze te vatten in een logisch probleem (mogelijk omdat je de titel van deze discussie hebt gelezen, maar de discussie zelf links laat liggen). Ik probeer daarentegen (enigszins) recht te doen aan de complexiteit van het bestaan. Ik zie niet in wat het feit dat een kleermaker zijn klanten (meestal) een dienst bewijst afdoet aan het gegeven dat een schrijver zijn lezers (vaak) een dienst bewijst. Het gaat onder meer ook om de aard van de dienst. Bijna niemand zal een morele waarde toekennen aan de dienst van de kleermaker, bij schrijvers zou je dit wel kunnen doen, meen ik. Veel schrijvers zijn op moreel vlak ambitieuzer dan (de meeste) kleermakers. (Als je je nog eens wilt oefenen in logica, verdiep je dan eens in een klassieke denkfout uit de Oudheid: de paradox van Zeno)

Reivilo, je hebt me inderdaad juist getypeerd dat ik, waar een vraag wordt gesteld, de onbedwingbare neiging heb naar een antwoord te zoeken. Ik begrijp nu dat dat niet de bedoeling was. Sorry. Laat ik dan een tegenvraag stellen, waarop je geen antwoord hoeft te geven. (De vraag is immers al meerdere keren onbeantwoord gebleven, dus mijn verwachtingspatroon is wat dat betreft enigszins bijgesteld) Beter dan wat? Zelfs als je geen logische antwoorden wilt, en alleen maar ins blaue hinein wilt filosoferen over de vraag of schrijvers betere mensen zijn, dan kan het toch nuttig zijn om te weten waarmee je ze wilt vergelijken?

Reivilo, je hebt me inderdaad juist getypeerd dat ik, waar een vraag wordt gesteld, de onbedwingbare neiging heb naar een antwoord te zoeken. Ik begrijp nu dat dat niet de bedoeling was. Sorry. Laat ik dan een tegenvraag stellen, waarop je geen antwoord hoeft te geven. (De vraag is immers al meerdere keren onbeantwoord gebleven, dus mijn verwachtingspatroon is wat dat betreft enigszins bijgesteld) Beter dan wat? Zelfs als je geen logische antwoorden wilt, en alleen maar ins blaue hinein wilt filosoferen over de vraag of schrijvers betere mensen zijn, dan kan het toch nuttig zijn om te weten waarmee je ze wilt vergelijken?

'Het' antwoord op de overkoepelende vraag die hier aan de orde is, is er niet. Dat weet je best. Je kunt tot een benadering van een antwoord komen (als je goed hebt gelezen heb ik daartoe al meerdere aanzetten gegeven). Het is jammer dat dat voor jou niet voldoende is. Beter dan wat? Nou, ik stel de vraag of (en zo ja: hoe) je schrijvers in morele zin met niet-schrijvers kunt vergelijken en of die vergelijking dan (meestal) in het voordeel uitvalt van de (fictie)schrijvers, of juist niet. Dat ik dit bedoel lijkt me zonneklaar uit de eerdere posts. Zoals tijdens de eerdere discussie al naar voren gekomen is, moet je een titel boven een topic niet te lang maken. Ik hoop dat er in het debat zelf wel ruimte was voor nuance (al lijk jij niet zoveel op te hebben met nuances)

Nee joh! nuances zijn zo 2008. Weg ermee! Ik ben wel blij met je antwoord, want impliciet geef je daarmee aan dat je mijn eerdere vergelijking met de koeien niet hebt begrepen. De empathie-factor mag dan wel positief uitvallen in de beoordeling van een fictieschrijver, maar je gaat volledig voorbij aan de empathie-factor van andere beroepsgroepen (de andere dieren met vier poten, bedoelde ik daarmee)

Nee joh! nuances zijn zo 2008. Weg ermee! Ik ben wel blij met je antwoord, want impliciet geef je daarmee aan dat je mijn eerdere vergelijking met de koeien niet hebt begrepen. De empathie-factor mag dan wel positief uitvallen in de beoordeling van een fictieschrijver, maar je gaat volledig voorbij aan de empathie-factor van andere beroepsgroepen (de andere dieren met vier poten, bedoelde ik daarmee)

Kom je nou weer met die (oude) koeien aan? Die redenering had ik toch allang weerlegd? (lees je zelf even terug, of moet ik mijzelf gaan citeren?) Mag ik ook een wedervraag stellen? Waarom zou het erg zijn als er van fictie een positieve werking zou kunnen uitgaan?

Mijn beste, ik heb niet gestudeerd. Je reageerde met een overvloed aan moeilijke woorden waarvan ik alleen tang en varken begreep. In jouw antwoord kon ik niets terugvinden waaruit ik kon opmaken dat de empathie van de fictieschrijver zwaarwegender was dan die van andere beroepsgroepen. Als je het niet voor mij doet, doe het dan voor de andere eenvoudige mensen die dit forum bezoeken.

Mijn beste, ik heb niet gestudeerd. Je reageerde met een overvloed aan moeilijke woorden waarvan ik alleen tang en varken begreep. In jouw antwoord kon ik niets terugvinden waaruit ik kon opmaken dat de empathie van de fictieschrijver zwaarwegender was dan die van andere beroepsgroepen. Als je het niet voor mij doet, doe het dan voor de andere eenvoudige mensen die dit forum bezoeken.

Het enige moeilijke woord dat in die reactie staat is syllogisme. (Toen ik in de voorafgaande discussie dingen ging uitleggen werd aangegeven dat dat niet op prijs werd gesteld. Syllogisme staat trouwens uitgelegd op Wikipedia) Denk je dan dat mensen die dit forum bezoeken blij worden van jouw (pseudo)logische interventie? Is het niet veel interessanter om het over de inhoud te hebben? (Je gaat trouwens niet in op mijn wedervraag)

Mag ik ook een wedervraag stellen? Waarom zou het erg zijn als er van fictie een positieve werking zou kunnen uitgaan?

Ik weet het niet. Ik geloof niet dat dat erg zou zijn. Wie zegt er dat het erg is. Of denk ik nu weer te simpel?

Maar misschien hoort deze kwestie meer thuis op een filosofie-forum waar het stellen van vragen belangrijker is dan het zoeken naar antwoorden. Hier wordt immers meer naar taal gekeken en bij een vergelijking "beter dan" volgt dan vaak automatisch de vraag: dan wat?