Zijn schrijvers betere mensen?

Natuurlijk zijn schrijvers geen "betere" mensen. Schrijvers zijn regelrechte egotrippers.

[ Maar ik zie dat je nu gaat redeneren dat Frans Bauer een prentenboek zou moeten maken om iets te melden te hebben - moet Joost Zwagerman dan ook liedjes gaan zingen om niets te melden te hebben? En is daarmee de een beter dan de ander? Sowieso is zo'n 'onderzoeksvraag' van slechte kwaliteit.

De verwijzingen naar Frans Bauer zijn natuurlijk niet serieus bedoeld (dat maakt me misschien elitair). Ik ben trouwens wel benieuwd naar Joost Zwagerman als singer/songwriter. Zou ik eerder opzetten dan Bauer, zelfs als hij niet zou kunnen zingen. Of de 'onderzoeksvraag' van slechte kwaliteit is, weet ik niet. Ik heb bewust voor een scherpe formulering gekozen. Ik had ook kunnen vragen: 'Zijn schrijvers, hier omschreven als fictieschrijvers, meer in staat tot empathie dan de meeste andere mensen die niet, of niet vaak, schrijven, en maakt die mogelijk grotere empathie schrijvers tot 'betere mensen' of slechts tot interessantere mensen, of kun je zelfs dat niet zo stellen?' Als kopje boven een discussie misschien niet zo geschikt, deze uitgewerkte vraag.

Zijn schrijvers, hier omschreven als fictieschrijvers, meer in staat tot empathie dan de meeste andere mensen die niet, of niet vaak, schrijven, en maakt die mogelijk grotere empathie schrijvers tot 'betere mensen' of slechts tot interessantere mensen, of kun je zelfs dat niet zo stellen?

Je ziet het zelf al: je vraag bestaat uit te veel subvragen, en vraagt bovendien om enkele vooraf gespecificeerde definities van begrippen. Als je die nou eens gegeven had, dan was dit wellicht een mooie discussie geworden. Op de huidige manier weet niemand wat nou precies je openingsvraag was en tengevolgde praat iedereen langs elkaar heen.

Mijn (herziene) mening: Schrijvers zijn geen betere mensen, maar van schrijven wordt je wel een beter mens.

Zijn schrijvers betere mensen? "de schrijver", net als "de lezer" bestaat niet en generaliseren is weinig zinvol. Ik zou de vraag omdraaien: zijn mensen die schrijven de oorzaak van alle ellende in de wereld? Ik ben bereid die stelling te verdedigen (en dat win ik met 2 vingers in de neus). Iedereen wordt beinvloed door de mensen in zijn directe omgeving en door "de media" (incl boeken, films etc). Schrijvende mensen die niet gelezen worden hebben geen invloed, of hooguit op zichzelf en hun omgeving, dus die vallen buiten de discussie. Schrijvende mensen (incl reclameschrijvers, filmschrijvers, formatbedenkers voor TV, journalisten en programmamakers) die wel "gelezen" (gezien etc) worden zijn... mensen die dat voor geld doen, als beroep of bijverdienste. De "beslissers", mensen die bepalen of het werk van de schrijvende mens al dan niet gepubliceerd (van: publiek) wordt, doen dat voor geld, omdat ze hopen aan de creativiteit van anderen ook wat te verdienen. En nu het belangrijkste: zowel die schrijvende mensen als die beslissers gaan uit van regels, en de belangrijkste regel, hier op SchrijvenOnline herhaaldelijk herhaalt: CONFLICT! Als er geen conflict is, is een verhaal, een serie, een film gedoemd om roemloos ten onder te gaan. GTST bewijst het.. Als er geen bloed, geweld, schandalen of ellende in voor komt zijn we niet meer geïnteresseerd, dan haalt iets het nieuws niet. Wij (OK, sorry dat ik mezelf zomaar als "schrijver" klassificeer, maar hier "jullie" gebruiken lijkt me niet gepast), Wij schrijvers worden opgevoed met conflict in onze babymelk, aangemoedigd door uitgevers, schrijvers van boeken over schrijven en alle voorbeelden in de media om maar zo veel mogelijk conflict te spuien. Oplossingen verzinnen en een happy einde mag je best als tegenargument bestempelen, hoor, maar dat is een beetje als zeggen "WO II is toch ook goed afgelopen?" Wij, de schrijvers, volgen het verkeerde voorbeeld, het voorbeeld van de commerciele censuur die ons dwingt om te kiezen tussen conflict schrijven of armoede lijden. En wij omarmen dat en kiezen voor een wereld die ons een steeds gewelddadiger voorbeeld geeft, waar de "lezers/kijkers" straks geen enkel ander idee meer hebben dan bommen gooien of kalashnikovs gebruiken om hun doel te bereiken, een wereld die schreeuwt om conflict. Vreselijke aanslagen duwen elke mogelijkheid van goed nieuws voorgoed naar de prullenbak. We moeten weten wat er in de wereld gebeurd, de schrijvers maken dat voor ons mogelijk. En het enige dat we nog kunnen verzinnen tegen al dat geweld is... een stille tocht. We doen niets. Omdat we niet meer weten wat we wel zouden kunnen doen? Omdat we hopen dat Superman op de voorlaatste pagina verschijnt en dan alles voor ons oplost? Superman bestaat niet. Je moet het zelf doen. Zijn schrijvers betere mensen? Schrijvers willen (allemaal?) de beste zijn, de top 10 aanvoeren. Ik denk dat het misschien goed is als je de beste bent, maar ik denk ook dat het beste is om gewoon goed te zijn. Het probleem is dat goed zijn niet rendabel is. Liegen, oplichten, sex, drugs en rock 'n' roll levert veel meer geld en aandacht op. Empatie? Het is een lastig woord, maar empatie is iets dat tussen je oren zit. Het gaat er volgens mij veel meer om wat je doet dan wat je zegt. De realiteit is dat vandaag iedereen bij de naam Charlie aan een tijdschrift denkt en dat niemand bijvoorbeeld terugdenkt aan The Great Dictator (Charlie Chaplin). Wij, de schrijvers, voeden de geest en worden daarvoor beloond: het auteursrecht betaalt je tot 70 jaar na je dood. Het maakt niet uit of schrijvers betere mensen zijn of niet. Het enige dat uitmaakt is dat niemand zich meer beweegt als er geen geld of beloning tegenover staat. De wet Auteursrechten is er een voorbeeld van: wat is belangrijker, de rijkdom van een enkeling of de cultuur en ontwikkeling van iedereen? Als het antwoord a) is, ga dan vooral zo door, en als het antwoord b) is: dan zouden boeken gratis moeten zijn. Dan zouden schrijvers hun verantwoordelijkheid moeten nemen, moeten nadenken of ze wat meer met hun werk willen bereiken dan rijkdom en roem. Dan zouden ze "vreedzame oplossingen" boven hun bed moeten hangen in plaats van "conflict!" Deze wereld draait niet om goed en kwaad. Deze wereld draait om "rendabel". Als het niet rendabel is, dan blijft iedereen liever in zijn bed liggen. Ter opfrissing van het geheugen krijgt u hier, helemaal gratis, de zeven doodzonden (SAGILIA): Superbia (hoogmoed - hovaardigheid - ijdelheid) Avaritia (hebzucht - gierigheid) Gula (onmatigheid - gulzigheid - vraatzucht) Invidia (nijd - jaloezie - afgunst) Luxuria (onkuisheid - lust - wellust) Ira (woede - toorn - wraak - gramschap ) Acedia (gemakzucht - traagheid - luiheid - vadsigheid) Een "beter mens" (niet noodzakelijkerwijs al een "goed" mens) is, volgens Dante (Infierno), iemand die deze karaktereigenschappen niet heeft. Ik kan me helaas niet aan de indruk ontworstelen dat de media deze eigenschappen juist verheerlijken. Dus de vraag of schrijvers betere mensen zijn is een beetje tijdverspilling (mijn mening) en we zouden er beter eens over na kunnen denken wat we er tegen gaan doen. De pen is machtiger dan het zwaard, maar wellicht is het belangrijker dat de pen meer oplevert dan het zwaard. Dat lijkt me de moeite waard om eens over na te denken...

"Empatie? Het is een lastig woord, maar empatie is iets dat tussen je oren zit." Inderdaad, moeilijk woord. Lol.

Om van de andere foutjes nog maar te zwijgen.

Natuurlijk zijn schrijvers geen "betere" mensen. Schrijvers zijn regelrechte egotrippers.

Ik wel Ik ben een beter mens dan iedereen die ik ken

Zijn schrijvers betere mensen? "de schrijver", net als "de lezer" bestaat niet en generaliseren is weinig zinvol. Ik zou de vraag omdraaien: zijn mensen die schrijven de oorzaak van alle ellende in de wereld? Ik ben bereid die stelling te verdedigen (en dat win ik met 2 vingers in de neus). En nu het belangrijkste: zowel die schrijvende mensen als die beslissers gaan uit van regels, en de belangrijkste regel, hier op SchrijvenOnline herhaaldelijk herhaalt: CONFLICT! Als er geen conflict is, is een verhaal, een serie, een film gedoemd om roemloos ten onder te gaan. GTST bewijst het.. Als er geen bloed, geweld, schandalen of ellende in voor komt zijn we niet meer geïnteresseerd, dan haalt iets het nieuws niet. Wij (OK, sorry dat ik mezelf zomaar als "schrijver" klassificeer, maar hier "jullie" gebruiken lijkt me niet gepast), Wij schrijvers worden opgevoed met conflict in onze babymelk, aangemoedigd door uitgevers, schrijvers van boeken over schrijven en alle voorbeelden in de media om maar zo veel mogelijk conflict te spuien. Oplossingen verzinnen en een happy einde mag je best als tegenargument bestempelen, hoor, maar dat is een beetje als zeggen "WO II is toch ook goed afgelopen?" .

Schrijvers de oorzaak van alle ellende in de wereld? Nou nee. Schrijvers benoemen (of gebruiken) inderdaad conflict in hun verhalen. Zij maken hiermee onder meer inzichtelijk wat het is om mens te zijn. Mensen zijn nu eenmaal deels slecht en dat zal nooit veranderen. Het is daarom goed om daarover te schrijven en te lezen. Daardoor begrijp je anderen (en jezelf) beter. Schrijvers zijn dus meer de boodschappers, dan dat zij de veroorzakers van ellende zijn. Maar als jij denkt dat je de discussie met twee vingers in de neus wint. Succes!

Je ziet het zelf al: je vraag bestaat uit te veel subvragen, en vraagt bovendien om enkele vooraf gespecificeerde definities van begrippen. Als je die nou eens gegeven had, dan was dit wellicht een mooie discussie geworden. Op de huidige manier weet niemand wat nou precies je openingsvraag was en ten gevolgde praat iedereen langs elkaar heen.

Als ik alles heel strikt zou hebben gedefinieerd zou ik te veel een stempel op de discussie hebben gedrukt, alles al dichtgetimmerd hebben. Het is juist interessant om te kijken of je tot nieuwe inzichten komt gedurende een discussie.

Ik vind namelijk alles en iedereen interessant en de moeite waard om over te schrijven.

Maar wordt het ook gepubliceerd? Want anders is de empathie alleen op de eigen navel gericht, toch?

Hoezo? Is publicatie de maatstaf? Dan kan meer dan driekwart hier wel inpakken. En hoezo is de empathie alleen op mijn eigen navel gericht als ik alles en iedereen de moeite waard vind om over te schrijven, ook al wordt wat ik daarover schrijf niet gepubliceerd? Navelstaren is toch dat je overmatig met jezelf bezig bent?

En empathie is dat je op anderen gericht bent - wat nergens uit blijkt wanneer je voor jezelf schrijft. Hoewel het ook zo kan zijn dat je door uitsluitend voor jezelf te schrijven, je op diepere, empathische gedachten komt (het tegendeel is eveneens mogelijk). 'Als je in jezelf praat, heb je altijd gelijk.'

Mag ik dit een domme reactie noemen? Nee, wel een vreemde. Iedere schrijver schrijft in den beginne voor zichzelf. Want wie heeft de garantie van publicatie? Of is het doel van schrijven publicatie? Voor meer dan driekwart een teleurstellende bezigheid, lijkt me. Verder verwijs ik naar de context in mijn eerdere reactie: 'Tuurlijk zal ik - onbewust of bewust - gevangen zitten in een bepaalde thematiek. Maar ik hoop dat de wil om over de grenzen daarvan te kijken, en te schrijven, doorklinkt in wat ik schrijf. Daar waar dit mensen betreft waar ik in eerste instantie niets mee heb, zou ik dat willen benoemen als een poging mijn empathisch vermogen te vergroten. Je zou het ook nieuwsgierigheid mogen noemen, of interesse. Ik vind namelijk alles en iedereen interessant en de moeite waard om over te schrijven.' Als dat op navelstaren duidt...

De verwijzingen naar Frans Bauer zijn natuurlijk niet serieus bedoeld (dat maakt me misschien elitair).

Ik ga even de was uit de droger halen.

:lol:

Ik moet zelfs de was nog doen. Sorry, voor het off-topic gaan, maar dat gaat het al een tijdje. :confused: Van sommige berichten kan ik geen chocola maken. Dat kan uiteraard ook aan mij liggen.

:lol: Dit lezende, schiet me de volgende vraag te binnen: Zijn schrijvers narcisten?

Nee. Ze houden van schrijven en hopen de lezers een plezier te doen.

Ja, veel schrijvers zijn ook narcisten. Neem mij bijvoorbeeld; ik hou van schrijven en hoop geen enkele lezer een plezier te doen, en dat lukt mij vrij goed. Het onderwerp narcisme [ maar dat weet je] is mogelijk off-topic. De moeite waard om een topic te openen?

Open maar. Ik ben een goed mens, maar helaas een slechter schrijfster. Toch schrijf ik. Waarom? Om jullie te pesten. :D O jee, nu wordt het topic vast gesloten.

Zijn schrijvers betere mensen? Ik zou de vraag omdraaien: zijn mensen die schrijven de oorzaak van alle ellende in de wereld? Ik ben bereid die stelling te verdedigen (en dat win ik met 2 vingers in de neus). [..] Schrijvende mensen {en] beslissers gaan uit van CONFLICT!

[,,]Schrijvers benoemen (of gebruiken) inderdaad conflict in hun verhalen. Zij maken hiermee onder meer inzichtelijk wat het is om mens te zijn. Mensen zijn nu eenmaal deels slecht en dat zal nooit veranderen. Het is daarom goed om daarover te schrijven en te lezen. Daardoor begrijp je anderen (en jezelf) beter. Schrijvers zijn dus meer de boodschappers, dan dat zij de veroorzakers van ellende zijn.

Ik zei niet dat schrijvers de veroorzakers zijn, maar wel de bron van ellende. Als niemand er over schrijft, dan 'is het blijkbaar niet gebeurd', dan heeft het geen invloed op anderen, maar OK. Dat mensen deels slecht (en deels goed) zijn ben ik met je eens, maar als je daaruit concludeert 'dat zal nooit veranderen' geeft al aan dat je er geen idee van hebt hoe dat dan wel zou moeten en "dus" maar vast de conclusie trekt DAT ze nooit veranderen. Als je mensen het goede voorbeeld geeft en als die mensen de gevolgen inzien van de keuze tussen A en B, dan veranderen intelligente mensen zichzelf wel (OK, over domme mensen discussieren is geen topic, domheid is een ongeneeslijke ziekte). Maar je moet dan wel "ergens" lezen wat de gevolgen zijn van ons huidige gedrag en die mensen ook een alternatief geven om het anders te doen, een voorbeeld zeg maar. In de jaren 80 of 90 waren voetbalrellen meer regel dan uitzondering. Bij elk conflict op de tribune schoten de TV-camera's er op af. Tot het moment waarop de NOS besloot om er in ieder geval via de media geen aandacht meer op te vestigen. Toen bloedde het geweld dood. Het hield op omdat de "schrijvers" er voor kozen om zich op de sport te concentreren en niet op een paar idioten die een voetbalshirt gebruikten om hun gewelddadige gedrag te rechtvaardigen. Wat gebeurt, gebeurt, maar het zijn de schrijvers die de keuze maken WAT ze willen vertellen en HOE ze het willen vertellen. Als er per jaar 1 aanslag is en daarnaast miljoenen (hoop ik) mensen iets goeds doen voor een ander, dan pikken alle aasgieren die gepubliceerd worden daar alleen het conflict uit en storten het over ons heen, alsof dat het enige is dat belangrijk is. Totdat iemand op een forum tot de beschamende conclusie komt dat je aan het menselijk gedrag niets meer kan veranderen. Teveel conflict gelezen, denk ik dan. Je geeft het op om het te proberen omdat niemand je ooit vertelt hoe het zou moeten? Nou, dan kunnen de vingers uit de neus en heb ik de discussie gewonnen.

Mensen zijn nu eenmaal deels slecht en dat zal nooit veranderen. Het is daarom goed om daarover te schrijven en te lezen. Daardoor begrijp je anderen (en jezelf) beter.

Wat heeft het voor zin om te lezen over een aanslag op Charlie als ik niet in staat ben om een reden te bedenken waarom iemand zoiets zou doen? En zelfs als ik die reden zou kunnen bedenken (ik vermoed: onmacht van een minderheid die zijn eigen levensstijl aan de meerderheid wil opdringen en dat is het privilege van de rijke westerse minderheid die hun consumptiemaatschappij aan de rest van de wereld mag dicteren en verder van niemand, plus de zekerheid dat je meer publiciteit krijgt als je flink om je heen gaat schieten: het voorbeeld van 9/11 wordt gevolgd met voorpagina's vol succes), wat heb ik er dan aan? Helemaal NIETS. Ik heb geen behoefte om te weten wat voor slechte dingen mensen allemaal kunnen bedenken. Ik zou echter wel graag willen weten hoe we de mensheid en elk individu van alle ellende kunnen verlossen. Maar daar schrijft niemand over (conflict, weet je nog?) Blijf rustig overtuigd van het feit dat schrijvers alleen maar de boodschapper zijn, hoor. Maar ik zou zelf het liefst zien dat alle zendtijd en krantenoppervlakken die nu zijn gereserveerd voor de boodschappers van Al Quaida voortaan gevuld werden door de ideeën van Nelson Mandela of door mensen die het leven van anderen wat prettiger maken. Helaas, schrijvers zijn ook mensen en dus voor een deel slecht. En slecht zijn levert meer publiciteit en geld op, dus mijn mening wordt toch niet gelezen, behalve als jij en ik ons verschil van mening in de gladiatorenarena van het jaar 0 uit zouden vechten, dan is er interesse genoeg. Als er tenminste schrijvers en camera's bij zijn om het aan de wereld te tonen. In 2.000 jaar hebben we niets geleerd. Zijn schrijvers betere mensen? Je bent een goed mens als je iets goeds doet voor een ander, belangeloos of om er iets voor terug te krijgen op een manier dat die ander ook het gevoel heeft dat hij/zij iets goeds voor jou doet. Schrijvers geven ons conflict en eisen (met de wet auteursrechten in de hand) daar geld voor terug *. Daar is niets goeds aan, volgens mij dan. Maar het is niet mijn bedoeling om je te overtuigen, hooguit om je een afwijkende mening voor te schotelen zodat je je eigen mening kan staven aan die van een ander. En, inderdaad, als je dat kunt kom je al heel aardig in de buurt van empatie, en als je er nog iets mee zou doen... dan komt dat vast niet in de krant. * Als je een illegaal gedownload eboek op je pc hebt staan kan je 5 jaar cel krijgen, want de rijkdom van een enkeling is belangrijker dan de ontwikkeling en cultuur van iedereen. De voorzitter van Bayern Munchen had 27 miljoen geroofd van de club en kreeg 3 1/2 jaar cel. Hij mocht na 7 maanden al weer naar buiten en kon direct aan de slag bij Bayern als hoofd jeugdopleiding. Als je daar de logica niet van inziet: probeer het eens met "rendabel" in plaats van met "empatie" of "goed en slecht". De wereld draait niet om goed of slecht. De wereld omarmt je als je rendabel bent voor anderen en kotst je uit als je probeert om iets goeds te doen voor een ander. En het zijn de schrijvers die ons die keuze voorleggen, OK, volgens mij dan.

Schrijvers zijn niet de veroorzakers, maar wel de bron van ellende? Dat onderscheid is me niet helemaal duidelijk. Wil je zeggen dat als niemand maar meer over negatieve dingen zou schrijven/berichten, dat dan alle ellende uit de wereld zou verdwijnen? Dan steek je toch je kop in het zand. Ik wil ook geen goed nieuws-journaal kijken waarin louter over de geboorte van een nieuwe dwergchimpansee wordt bericht. Als je alleen dat soort informatie meekrijgt dan word je daar onwetend of zelfs dom van, lijkt me. Dat de mens altijd slechte trekken zal houden, daar is volgens mij niets aan te doen. Je kunt mensen alleen wapenen, ze leren hoe ze met die slechtheid van anderen (en zichzelf) kunnen omgaan. Daarbij kan fictie een rol spelen. Fictie maakt onder meer inzichtelijk wat het is om mens te zijn en biedt ook een kijkje in het hoofd van anderen, maakt hun leefwerelden invoelbaar. Goede schrijvers hebben voelsprieten. Maakt ze dat tot betere mensen dan niet-schrijvers? Daar ben ik nog niet uit. Maar iemand schreef hier dat je in ieder geval jezelf kunt verbeteren door te schrijven. Dat lijkt me waar. Los daarvan kun je je nog afvragen wat voor wereld we zouden krijgen als er geen slechtheid meer bestond. Dat zou wel saai zijn, de mens zou zich ook niet meer ontwikkelen, omdat er geen rivaliteit meer zou bestaan. Juist ook mensen met een hoekig karakter kunnen je soms iets leren.

Los daarvan kun je je nog afvragen wat voor wereld we zouden krijgen als er geen slechtheid meer bestond. Dat zou wel saai zijn, de mens zou zich ook niet meer ontwikkelen, omdat er geen rivaliteit meer zou bestaan. Juist ook mensen met een hoekig karakter kunnen je soms iets leren.

Want rivaliteit ontspringt aan het Kwaad? Evenals hoekigheid? Vaak genoeg ontstaat er conflict terwijl alle partijen niets dan de allerbeste intenties hebben. Saai zal het in ieder geval nooit worden. Maar gaat deze pseudofilosofie nog ergens heen?

Want rivaliteit ontspringt aan het Kwaad? Evenals hoekigheid? Vaak genoeg ontstaat er conflict terwijl alle partijen niets dan de allerbeste intenties hebben. Saai zal het in ieder geval nooit worden. Maar gaat deze pseudofilosofie nog ergens heen?

'Het' kwaad is te absoluut geformuleerd. Je hebt er allerlei gradaties in. Dat maakt mensen zo kleurrijk. Ik durf de stelling wel aan dat rivaliteit in eerste instantie iets slechts is dat echter zowel positieve als negatieve gevolgen heeft. En het is volgens mij interessant (of zelfs noodzakelijk) dat er over geschreven wordt. We komen er waarschijnlijk in deze discussie niet uit wat de begrippen 'slecht' en 'goed'' (ja zelfs 'beter') precies inhouden, maar er zijn denk ik toch wel bepaalde maatstaven voor: van anderen in hun waarde laten tot (veel belangrijker) het respecteren van de mensenrechten. We zijn het erover eens dat Pol Pot slechter was dan de Boeddha. Je zou kunnen beweren dat Pol Pot ook 'de allerbeste intenties' had, maar het ging hem er vooral om macht uit te oefenen (en ideologische rivalen uit te schakelen). Een schrijver die kritisch over Pol Pots wreedheid bericht, verleent de mensheid denk ik een dienst. Maar daarmee begeven we ons (weer) op een ander terrein, namelijk dat van de rol die sociaal engagement in fictie speelt. Of iets meteen pseudofilosofie is omdat je het er niet mee eens bent (of niet goed leest), weet ik niet.

We komen er waarschijnlijk in deze discussie niet uit wat de begrippen 'slecht' en 'goed'' (ja zelfs 'beter') precies inhouden, maar er zijn denk ik toch wel bepaalde maatstaven voor: van anderen in hun waarde laten tot (veel belangrijker) het respecteren van de mensenrechten.

Aha, u bent een humanist. Nu begrijp ik u beter.

Een schrijver die kritisch over Pol Pots wreedheid bericht, verleent de mensheid denk ik een dienst.

Een schrijver die zou trachten om te begrijpen waarom Pol Pot deed wat hij deed, verleent de mensheid een grotere dienst. Wreedheden zijn inderdaad gevoelsmatig onbehaaglijk, en iedere passant op de markt kan kritiek leveren op onderdrukking, genocide, kinderarbeid... Een schrijver (van fictie) heeft een grotere taak, precies de empathie die jij benoemt in je beginpost. De menselijke natuur doorgronden, of dat nu 'goed' is of 'slecht', in strijd of in samenspraak met de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Let wel: daarnet had u het over journalisten als 'schrijvers', en daar heb ik een bezwaar tegen. Journalisten schrijven vaak teksten, dat is waar, maar een journalist is iets fundamenteel anders dan een schrijver van fictie. Ze hebben een andere taak, een ander doel, andere normen. Dus als ik 'schrijver' zeg, bedoel ik fictieschrijver, geen journalist.

Of iets meteen pseudofilosofie is omdat je het er niet mee eens bent (of niet goed leest), weet ik niet.

Niet omdat ik het er niet mee eens ben, maar omdat ik het een schrijnend gebrek aan focus vind hebben, ondanks dat ik het goed heb proberen te lezen.

Praten we nou vooral langs elkaar heen? Inderdaad is het je inleven ook in slechte mensen een taak van een fictieschrijver (bij het voorbeeld van Pol Pot in teksten had ik trouwens ook fictieschrijvers op het oog. Zeg maar auteurs van sociaal geëngageerde literatuur, die mensen willen schoppen totdat zij een geweten krijgen). Dat de schrijver dit kan/denkt te kunnen, is interessant. En ik denk dat hij/zij daarmee een belangrijke functie heeft (en niet louter voor zijn/haar eigen behoeften schrijft). Je hebt het over een 'schrijnend gebrek aan focus'. Dat valt wel mee, dunkt me. Ik ga in op wat andere mensen inbrengen in de discussie. Daar lijkt me niets mis mee. Dat is de bedoeling van een forum. Zo kom je tot inzichten. Het zou niet zo interessant zijn als ik geen millimeter van mijn oorspronkelijke positie afweek, we zitten hier niet in de Tweede Kamer. Persoonlijk vind ik het boeiend om veel aspecten van een onderwerp te bespreken. Ik denk dat dit onderwerp zich daar ook voor leent. Je gebruikt je/u door elkaar. Is dat omdat je Belgisch bent, of is het een retorisch middel dat ik niet doorzie?

Je gebruikt je/u door elkaar. Is dat omdat je Belgisch bent, of is het een retorisch middel dat ik niet doorzie?

Retorisch middel? Nej, het was een grapje.

Inderdaad is het je inleven ook in slechte mensen een taak van een fictieschrijver. Dat de schrijver dit kan/denkt te kunnen, is interessant. En ik denk dat hij/zij daarmee een belangrijke functie heeft (en niet louter voor zijn/haar eigen behoeften schrijft).

Maar je zou hem nog steeds 'slecht' noemen als hij dit werkelijk bleek te kunnen?

Met interesse volg ik jullie dialoog.

En nu het belangrijkste: zowel die schrijvende mensen als die beslissers gaan uit van regels, en de belangrijkste regel, hier op SchrijvenOnline herhaaldelijk herhaalt: CONFLICT! Als er geen conflict is, is een verhaal, een serie, een film gedoemd om roemloos ten onder te gaan. GTST bewijst het.. Als er geen bloed, geweld, schandalen of ellende in voor komt zijn we niet meer geïnteresseerd, dan haalt iets het nieuws niet. Wij (OK, sorry dat ik mezelf zomaar als "schrijver" klassificeer, maar hier "jullie" gebruiken lijkt me niet gepast), Wij schrijvers worden opgevoed met conflict in onze babymelk, aangemoedigd door uitgevers, schrijvers van boeken over schrijven en alle voorbeelden in de media om maar zo veel mogelijk conflict te spuien. Oplossingen verzinnen en een happy einde mag je best als tegenargument bestempelen, hoor, maar dat is een beetje als zeggen "WO II is toch ook goed afgelopen?"

Conflict, in jouw letterlijke definitie (bloed, schandalen, ellende) is niet hetzelfde als een 'verhaalconflict'. Een verhaalconflict in fictie draait om ontwikkeling. Het personage, innerlijk conflict. De term 'conflict' in fictie is inderdaad verwarrend. Lees je hier in, http://www.schrijvenonline.org/forum/110722 Of voor een kortere definitie: http://www.dbnl.org/tekst/dela012alge01_01/dela01…

Wij, de schrijvers, volgen het verkeerde voorbeeld, het voorbeeld van de commerciele censuur die ons dwingt om te kiezen tussen conflict schrijven of armoede lijden. En wij omarmen dat en kiezen voor een wereld die ons een steeds gewelddadiger voorbeeld geeft, waar de "lezers/kijkers" straks geen enkel ander idee meer hebben dan bommen gooien of kalashnikovs gebruiken om hun doel te bereiken, een wereld die schreeuwt om conflict. Vreselijke aanslagen duwen elke mogelijkheid van goed nieuws voorgoed naar de prullenbak. We moeten weten wat er in de wereld gebeurd, de schrijvers maken dat voor ons mogelijk.

'Wij, de schrijvers'? Schrijvers zijn geen homogene groep, met dezelfde wensen, verbeelding, doelen.

Je gebruikt je/u door elkaar. Is dat omdat je Belgisch bent, of is het een retorisch middel dat ik niet doorzie?

Retorisch middel? Nej, het was een grapje.

Inderdaad is het je inleven ook in slechte mensen een taak van een fictieschrijver. Dat de schrijver dit kan/denkt te kunnen, is interessant. En ik denk dat hij/zij daarmee een belangrijke functie heeft (en niet louter voor zijn/haar eigen behoeften schrijft).

Maar je zou hem nog steeds 'slecht' noemen als hij dit werkelijk bleek te kunnen?

Ik geloof dat we inderdaad langs elkaar heen praten.... Ik noem een schrijver (met empathie) juist niet slecht, het vermogen om je in te leven in anderen draagt iets bij aan de maatschappij. Net als het vermogen om door middel van fictie het bestaan (en de drijfveren en slechtheid van anderen) inzichtelijker te maken. Wat mij betreft is schrijven maatschappelijk relevant.

Ik stel je een directe vraag, en jij antwoordt helder. We praten niet langs elkaar heen, wees gerust. Ik baseerde me op je tekst die je ooit eens in de beginpost geplakt had - maar die is weggehaald i.v.m. de forumregels - waarin je ondermeer schreef: "Om conflict in zijn of haar proza te brengen, zal geappelleerd moeten worden aan de (sl)echte ik van de schrijver." En uit de hele tekst kreeg ik de indruk dat jij voelde dat de schrijver die 'slechte' dingen schrijft, zelf ook 'slecht' is. Een naar mijn mening uitzinnig idee, en nu geloof ik dat jij dat ook niet zo bedoelde. Enfin, zijn we het daarover eens. Zin om nog door te sparren? Want ik heb nog iets anders op m'n hart: Jij durft de stelling wel aan dat rivaliteit in eerste instantie iets slechts is, zeg je. Andere dingen die ik je heb zien zeggen zijn: goed, slecht, maatstaven, gradaties in kwaad... 'Mensen leren met de slechtheid van anderen om te gaan. Nu mijn tegenstelling: Om ware empathie te voelen dien je uit te gaan van de mens, niet van boven-menselijke principes zoals 'goed' en 'kwaad'. Een schrijver die zijn personages langs een maatstaf legt, kan zich afvragen waaróm het personage zo slecht is als hij is, maar deze schrijver is niet meer bezig met het begrijpen van zijn personage. Waarachtig en volledig begrip zal je doen inzien dat het personage goed noch slecht is, slechts zichzelf, en als zodanig gerechtvaardigd.

We zijn het erover eens dat Pol Pot slechter was dan de Boeddha.

Boeddha niet. Pol Pot niet. Ik niet. Pol Pot? Waarom komt deze naam eigenlijk bij je op?

Yrret, ken je Godwin's law? Wikipedia omschrijft die 'wet' als volgt: 'As an on-line discussion grows longer, the probability of a comparison involving Nazis or Hitler approaches.' Het is een beetje een retorisch paardenmiddel om Hitler erbij te halen, daar trapt niemand in. Maar los daarvan: het geeft helemaal niet dat je naar bent, we accepteren je toch wel.

Een retorisch paardenmiddel?