Als je kunt stellen dat schrijvers voornamelijk schrijven over onderwerpen die henzelf interesseren (en waarom zouden ze schrijven over onderwerpen waar ze niets mee hebben?, artsen die als empathisch worden beschouwd, lappen ook geen banden van zestienjarige meisjes die om acht uur naar school moeten en halverwege de route een lekke band krijgen, terwijl dat toch zeer empathisch zou zijn, maar daar hebben we dan de fietsenmaker weer voor die op zijn beurt geen tijd heeft om vrijwilliger bij de voedselbank te zijn, net zo min als die arts, maar misschien heeft de schrijver die tijd wél, maar voornamelijk omdat hij erover schrijven wil), als je dus kunt stellen dat schrijvers voor een groot deel schrijven over onderwerpen die hen interesseren (zoals de meeste mensen zich doorgaans inzetten voor wat hen raakt), dan krimpt de empathie tot iets wat genoemd wordt: de thematiek van de schrijver. Daar is niets mis mee. Want voor ieder is er iets empathisch te verrichten onder de zon. Wanneer je Joost Zwagerman gaat vergelijken met Frans Bauer, zul je allerlei aspecten in het werk van beide mannen moeten belichten, mét dat wat je verstaat onder 'melden', want daar kan ieder ook verschillend over denken. De een (Frans) heeft meer te melden aan de een en de ander (Joost) aan de ander. Ga je dan de koppen tellen? Of ga je uit van wat de een meer (of minder) aan jou persoonlijk te melden heeft dan de ander, en noem je dat empathisch?

Vanwaar eigenlijk de vraag of schrijvers betere mensen zijn? Gewoon nieuwsgierig. Zegt Joost Zwagerman in de basis niet dezelfde dingen als Frans Bauer? Maar dan met meer en andere woorden?

Frans Bauer? Waar gáát dit over.

Frans Bauer? Waar gáát dit over.

U niet meer begrijpen? Vrouwen zijn toch intelligenter dan ... Vrouwen jonger dan 94 zijn weer beter dan ... Vrouwen uit Groningen weer vernieuwender dan uit ... En vrouwen die schrijven zijn weer interessanter dan ... Dus zijn schrijvende moeders, maar vooral een moeder van een jongen en een meisje, en ook nog eens oma zijn, echter beslist niet uit Groningen komen, de allerbeste van ....

Het gaat er niet om dat je leest, het gaat er om wat je leest. En is 'sociaal wenselijk geschrijf' ook een vorm van empathie? Dat je een 'beter mens' kan worden doordat je weet wat mensen graag lezen?

Dank je Yrret. Zijn schrijvers per definitie mensen? http://nl.m.wikipedia.org/wiki/Stelling_van_de_ei…

Zijn schrijvers per definitie mensen?

Neen, er zijn ook voetballers die schrijven.

Laat ik nou even gedacht hebben dat je in #34 mij bedoelde. Daar gaat het niet om. Als schrijvers hun misdaden op papier zetten en die niet in de praktijk brengen, ja dan zijn ze betere mensen. Is dit trouwens geen zinloze discussie?

Het lijkt het wel te worden, ja. A.u.b. :ontopic: als er nog iets over het onderwerp te zeggen is.

Ja, daar ben ik. In reactie op #31. Het schrijven over een onderwerp waar ik niks mee heb, vind ik net een een van de uitdagingen. Waarom zou ik anders meedoen aan de schrijfopdrachten? De empathische arts kan ook iets in zijn praktijk hebben meegemaakt waardoor hij nét de banden van zestienjarige meisjes gaat lappen. Als empathie voor mij, als iemand die schrijft, iets betekent, is het met name dat. Dat ik vraagtekens durf te stellen bij mijn eigen stereotype denkbeelden, dat ik die vraagtekens verwerk, dat ik daarmee mezelf verras en ook de lezer. Als iemand die schrijft probeer ik mijn horizon te verbreden, en daarmee die van de lezer. Tuurlijk zal ik - onbewust of bewust - gevangen zitten in een bepaalde thematiek. Maar ik hoop dat de wil om over de grenzen daarvan te kijken, en te schrijven, doorklinkt in wat ik schrijf. Daar waar dit mensen betreft waar ik in eerste instantie niets mee heb, zou ik dat willen benoemen als een poging mijn empathisch vermogen te vergroten. Je zou het ook nieuwsgierigheid mogen noemen, of interesse. Ik vind namelijk alles en iedereen interessant en de moeite waard om over te schrijven. Ben ik daarmee een beter mens? Nee, niet beter dan anderen. Word ik daarmee een beter mens dan ik was? Ja. Want volgens mij leer ik daarmee mezelf beter kennen en respecteren, en daarmee ook anderen.

Amen!

Nou, nee. Gewoon 'punt'. Wat mij betreft dan. Nou, goed nog één ding. Iemand had het over 'de schrijver Adolf Hitler'. Nu weet ik dat er vaker discussies zijn over wanneer je je een schrijver mag noemen. Maar als er één ding is wat ik zeker meen te weten, is het dat Adolf Hitler nooit een schrijver genoemd kan worden. Niemand doet dat ook. In die zin beleefden we in dit topic een trieste primeur.

Ook goed. Punt.

Maar als er één ding is wat ik zeker meen te weten, is het dat Adolf Hitler nooit een schrijver genoemd kan worden. Niemand doet dat ook.

Niemand? Ik wel. Dat is de empathie die ik toon naar iedereen. Wat velen - schijnbaar - in woorden denken te zijn, daar blijft irl weinig van over. Vaak helemaal niets. Schrijvers leven - en dat is wat ik zeker meen te weten - met/in een illusie dat zij er toe doen, met die gruwelijke hoogmoed beter te zijn dan iemand die niet schrijft. Dit topic is een voorbeeld hoe mensen denken. Ik hoef maar even aan de Boom des Oordeel te schudden. Zullen we een " Lijstje " gaan maken van schrijvers waar we van denken dat zij zich beter kunnen inleven in een ander persoon? Ik begin met Herman Heinsbroek en zijn boek Riskant Spel. [DWDD] Een zeer liefdevol mens - scoort heel hoog op de schaal van empathie. De tweede schrijver op mijn lijstje is Eduard Douwes Dekker. Over die man heb ik zelf geen oordeel, maar lees dan wel het oordeel van de Nederlandse Regering en de vele Nederlanders die deze regering steunden. Is er al een schrijver in de zaal die mijn emoties niet meer kan verdragen? Oh, u allemaal! Och, geeft niet. Dat betekent dat uw empathie voor uw medemens op een heel laag niveau staat. Hé, u nog wel? U bent geen schrijver, zegt u. Ah, u bent uitgever. Ja, dat moet dan wel. Als uitgever kunt u zich beter invoelen in de gedachten van een schrijver.

@Yrret: even reageren op jouw reactie in het begin van de topic. je hebt gelijk als je zegt dat kleuters en peuters geen empathie hebben. Dat komt pas wanneer ze een jaar of vijf/zes zijn en zich in iets anders kunnen verplaatsen dan zichzelf. Dat heeft niet te maken met het voorbeeld dat ze krijgen, dat heeft te maken met de maturiteit van hun brein. Dit gezegd zijnde... Uiteraard zijn schrijvers betere mensen ;)

De empathische arts kan ook iets in zijn praktijk hebben meegemaakt waardoor hij nét de banden van zestienjarige meisjes gaat lappen.

Dat is incidentele opportune empathie - om even het onderscheid te maken, :) waar iedereen wel eens mee te maken heeft, maar het zegt niet alles over empathie in het algemeen of die van de arts of schrijver.

Ik vind namelijk alles en iedereen interessant en de moeite waard om over te schrijven.

Maar wordt het ook gepubliceerd? Want anders is de empathie alleen op de eigen navel gericht, toch?

Als uitgever kunt u zich beter invoelen in de gedachten van een schrijver.

Bent u uitgever? ;)

Als uitgever kunt u zich beter invoelen in de gedachten van een schrijver.

Bent u uitgever? ;)

Neen, helaas. Ik ben subliem in het mij inleven in elk ander persoon, dat wel, maar ik kan geen empathie tonen voor mensen die zich beter voelen omdat ze schrijver zijn. Dat is ook de reden waarom ik een gloeiende hekel heb aan schrijvers van kinderboeken. Die vinden zichzelf veel beter dan een Fantasyschrijver maar dringen binnen in het brein van nu nog onschuldige wezens die straks dan weer rondlopen met de perceptie van een naaktslak.

Ik ben subliem in het mij inleven in elk ander persoon

Ik ontdekt zojuist dat subliem en subliminaal allebei van dezelfde woorden afstammen! Kijk: subliminaal: [onder de bewustzijnsdrempel] {na 1950} gevormd van latijn sub [onder] + limen (2e nv. liminis) [drempel] subliem: Ontleend, al dan niet via Frans sublime ‘hoogwaardig, perfect’ [ca. 1470; TLF], aan Latijn sublīmis ‘verheven, hoog’; dat woord betekent wrsch. oorspronkelijk ‘schuin omhooglopend’ en dus ‘hoog, verheven’, gevormd uit → sub- ‘onder, bij’ en līmus ‘schuin’, zie → limiet. Nu voel ik me al beter dan vijf minuten geleden :D

Nu voel ik me al beter dan vijf minuten geleden :D

Wacht maar tot je ontdekt wie de Hofdraak was van Nimrod en waarom hij Balal heet.

Jezelf uiten door middel van kunst - of door middel van woorden. Mensen kunnen ook geraakt door een schilderij, een beeldhouwwerk. Het Frans Bauer-voorbeeld zie ik wederom niets toevoegen aan de startvraag.

Maar als er één ding is wat ik zeker meen te weten, is het dat Adolf Hitler nooit een schrijver genoemd kan worden. Niemand doet dat ook.

Niemand? Ik wel. Dat is de empathie die ik toon naar iedereen.

Dat zal ik dan maar als interessant benoemen; dat je het als een vorm van empathie ziet om Hitler een schrijver te noemen.

Ik vind namelijk alles en iedereen interessant en de moeite waard om over te schrijven.

Maar wordt het ook gepubliceerd? Want anders is de empathie alleen op de eigen navel gericht, toch?

Hoezo? Is publicatie de maatstaf? Dan kan meer dan driekwart hier wel inpakken. En hoezo is de empathie alleen op mijn eigen navel gericht als ik alles en iedereen de moeite waard vind om over te schrijven, ook al wordt wat ik daarover schrijf niet gepubliceerd? Navelstaren is toch dat je overmatig met jezelf bezig bent?

De vraag zijn schrijvers betere mensen kun je niet objectief beantwoorden. Wat is beter, wie bepaalt dat? Zijn wij niet allemaal een product van onze eigen ervaringen en hersenspinsels? We proberen ons misschien in te leven in de ander, maar ben je daarom een beter mens? Ik denk het niet. Er zijn mensen die zich niet kunnen inleven in een ander zijn zij per definitie een slecht mens? Ik denk het niet. Natuurlijk probeer ik als schrijver mij in te leven in een ander, maar ik voel mij daardoor nooit een beter mens. Ik ben misschien een ervaring rijker, in mijn hoofd heeft zich een nieuw beeld gevormd, die mijn waarheid is, maar niet die van een ander hoeft te zijn en zeker niet beter als de ander. Het maakt mijn leven rijker en gekleurder, maar geen beter mens. Is empathie ook niet wat de ander ervaart door jou aanwezigheid, dit is ook sterk persoonsgebonden. Soms hoeft iemand zich dus niet echt in te kunnen leven om wel zo bij de ander over te komen. Peuters kunnen troosten door aangeleerd gedrag. Autisten kunnen troosten door aangeleerd gedrag. Frans Bouwer kan tot steun zijn met zijn liedjes. Er voor iemand willen zijn daar gaat het om of je nu peuter, zanger, moeder, arts, schrijver of ... bent.

Zijn schrijvers betere mensen? Zijn boeren betere mensen? Zijn politici betere mensen? Zijn hoeren betere mensen? Zijn priesters betere mensen? Zijn piloten betere mensen? Zijn pausen betere mensen? Zijn gelovigen betere mensen? Zijn jihadlisten betere mensen? Zijn vrouwen betere mensen? Zijn zwarten betere mensen? Zijn Neanderthalers betere mensen? Zijn kinderen betere mensen? Zijn doden betere mensen? Dat vraag ik me dan af.

Ben ik daarmee een beter mens? Nee, niet beter dan anderen. Word ik daarmee een beter mens dan ik was? Ja. Want volgens mij leer ik daarmee mezelf beter kennen en respecteren, en daarmee ook anderen.

Je hebt dus het vermogen om beter te zijn dan je was door te schrijven? Dat geloof ik ook. Maar als je als schrijver de mogelijkheid hebt om beter te zijn dan je aanvankelijk was, heb je dat vermogen dan meer dan veel andere mensen en onderscheid je je daarmee? (Misschien is 'beter zijn' te absoluut geformuleerd)

Nee, ik heb niet de illusie dat ik dat vermogen meer dan andere mensen heb. Degene die in de column wordt aangehaald nuanceert ook door het gebruik van 'in een bepaald opzicht'. Maar dat opzicht, dat bepaal ik uiteindelijk zelf. En waar het schrijven zich in onderscheidt, is dat het de meest directe manier is om mijn eigen gedachten en denkbeelden vast te leggen. De meest confronterende ook. Als het zwart op wit staat is het moeilijk verstoppertje spelen. Je vind jezelf, altijd. En dan is het nadenken en redigeren geblazen. En als de tekst ergens over gaat, redigeer je niet alleen de tekst, maar redigeer je stiekem ook jezelf.

Ik vind namelijk alles en iedereen interessant en de moeite waard om over te schrijven.

Maar wordt het ook gepubliceerd? Want anders is de empathie alleen op de eigen navel gericht, toch?

Hoezo? Is publicatie de maatstaf? Dan kan meer dan driekwart hier wel inpakken. En hoezo is de empathie alleen op mijn eigen navel gericht als ik alles en iedereen de moeite waard vind om over te schrijven, ook al wordt wat ik daarover schrijf niet gepubliceerd? Navelstaren is toch dat je overmatig met jezelf bezig bent?

En empathie is dat je op anderen gericht bent - wat nergens uit blijkt wanneer je voor jezelf schrijft. Hoewel het ook zo kan zijn dat je door uitsluitend voor jezelf te schrijven, je op diepere, empathische gedachten komt (het tegendeel is eveneens mogelijk). 'Als je in jezelf praat, heb je altijd gelijk.'

Wanneer je Joost Zwagerman gaat vergelijken met Frans Bauer, zul je allerlei aspecten in het werk van beide mannen moeten belichten, mét dat wat je verstaat onder 'melden', want daar kan ieder ook verschillend over denken. De een (Frans) heeft meer te melden aan de een en de ander (Joost) aan de ander. Ga je dan de koppen tellen? Of ga je uit van wat de een meer (of minder) aan jou persoonlijk te melden heeft dan de ander, en noem je dat empathisch?

Ik denk dat Frans Bauer wel empathie heeft, maar hij heeft (mij) niets te melden. Misschien zou hij een mooi prentenboek kunnen maken (maar het maken van een kwalitatief prentenboek is natuurlijk absoluut niet makkelijk en gaat misschien boven zijn macht). Mensen zijn (in mijn beleving) interessanter als ze empathie aan inhoud koppelen, zoals bijvoorbeeld Zwagerman kan. Goede schrijvers hebben dat vermogen, meer dan volkszangers, lijkt me. Tenzij iemand kan aantonen dat 'Heb je even voor mij?' een diepere laag heeft.

Als je even voor iemand hebt, ben je erg empathisch. Maar ik zie dat je nu gaat redeneren dat Frans Bauer een prentenboek zou moeten maken om iets te melden te hebben - moet Joost Zwagerman dan ook liedjes gaan zingen om niets te melden te hebben? En is daarmee de een beter dan de ander? Sowieso is zo'n 'onderzoeksvraag' van slechte kwaliteit.