Wat moeten vrouwen schrijven?

@Schilmazlnik, zolang mannen blijven zeggen "wij mannen" is er ook geen ruimte voor vrouwen.

@Schilmazlnik, zolang mannen blijven zeggen "wij mannen" is er ook geen ruimte voor vrouwen.

En wanneer heb je dat een man voor het laatst horen zeggen, serieus gemeend? Ik heb het nog nooit gehoord, met uitzondering van uitingen als "wij mannen hebben recht op bier en voetbal", wat allerminst serieus gemeend is, maar snerend refereert aan de belangengroepen voor vrouwen (bedoeld wordt: IK heb recht op bier en voetbal, en de rest vecht er zelf maar voor).

En iedereen zal het ook nog eens moeten willen veranderen.

Dat is nog eens een zin vol hypothese! Mijn advies? Wees hier en nu gewoon jezelf, die je altijd al was. Dat werkt echt!

Mijn advies? Wees hier en nu gewoon jezelf, die je altijd al was. Dat werkt echt!

Wat een heerlijke dooddoener :D

Tot dusver heeft het "degene zijn die je altijd al was" vrouwen geen prijzen bezorgd... en dat was het onderwerp hier. Dat lijkt me als advies dus weinig hout snijden. Ja, het is goed advies als het je niet boeit dat vrouwen geen prijzen krijgen. En dat is juist die vicieuze cirkel: vrouwen winnen geen prijzen, omdat ze geen prijzen willen winnen, want het is al goed genoeg om vrouw te zijn en degene te zijn die je altijd was, en dus geen prijzen te winnen.

Telkens als ik in dit topic meelees denk ik: is het dan niet goed genoeg dat ik een vrouw ben?

Nee, dat is niet goed genoeg. Daar moet je je niet achter blijven verschuilen, dat je bij dat clubje hoort. Want als het goed is, ben je veel meer dan een vrouw. Je bent een individu. Uniek. Onafhankelijk. Wat heb jij nou helemaal gemeen met die andere vrouwen? Welke van die verschillen of overeenkomsten heb je bij het schrijven nodig? Schrijven prijswinnaars met een pen of met een penis? En kan jij dat ook?

Nou moet ik even ingewikkeld gaan doen. Ingewikkeld, omdat het meer een kwestie van gevoel is dan van gegeven, en dat is wat omslachtiger om over te brengen. Ik kan zeggen: 'Hoezo is het niet goed genoeg dat ik een vrouw ben, wat wil jij dan dat ik word? Ik ben nu eenmaal een vrouw en ik ben het zat om te horen te krijgen dat het niet goed genoeg is.' Ik kan er ook op wijzen dat vrouwen geen clubje zijn. Mannen zijn ook geen clubje, wel? Juist omdat ik een individu ben, en mijn vrouw-zijn daar een deel van uit maakt, omarm ik dat gegeven liever dan dat ik het ontken, of wegzet, of roep: 'Ja, ik ben een vrouw, maar dat heeft er niets mee te maken hoor!' Want dat heeft er alles mee te maken. Mijn opvoeding, mijn erfernis, mijn hormonen, de evolutionaire werking van mijn hersenen. het ontkennen van de verschillen is het ontkennen van je indentiteit als individu.

Emancipatie is niet: gelijk worden als een man, maar: gelijke behandeling tussen man en vrouw.

Nee, de oorspronkelijke betekenis is anders: http://etymologiebank.nl/trefwoord/emancipatie (zich) vrijmaken van een drukkend gezag, van maatschappelijke belemmeringen Maar het drukkend gezag van (feministische) "wij vrouwen" en de belemmering door het onuitgesproken "wij vrouwen"-verbond staat werkelijke emancipatie in de weg.

Ik ken de letterlijke betekenis. Je moet hier iets overdrachtelijker lezen, binnen het kader van de discussie.

@Schilmazlnik, zolang mannen blijven zeggen "wij mannen" is er ook geen ruimte voor vrouwen.

En wanneer heb je dat een man voor het laatst horen zeggen, serieus gemeend? Ik heb het nog nooit gehoord, met uitzondering van uitingen als "wij mannen hebben recht op bier en voetbal", wat allerminst serieus gemeend is, maar snerend refereert aan de belangengroepen voor vrouwen (bedoeld wordt: IK heb recht op bier en voetbal, en de rest vecht er zelf maar voor).

Mannen zeggen dat niet letterlijk. Vrouwen ook niet. Ik denk wel meteen aan het old-boys netwerk. Aan herenclubs. Aan mannen in de kroeg, die beginnen te lachen en te stoken zodra een vrouw belt om iets aan haar man te vragen. Aan de top van het bedrijfsleven, die met baantjes-gunnen vooral de mannelijke maatjes naar voren schuiven. Want die zijn veel gezelliger om mee te nemen op een zakenreis naar de casino's van Moskou. Vooroordelen? Ja. Lang niet alle mannen gedragen zich zo. Maar waar mannen 'een clubje vrouwen' zien, zien vrouwen 'een clubje mannen'.

omarm ik dat gegeven liever dan dat ik het ontken, of wegzet

Het hoeft niet zo zwart te zijn. Er zijn aspecten aan het vrouw zijn die in essentie verschillen van man zijn. Het zou nogal bizar zijn om die te ontkennen. Hormonen en hun specifieke werking zijn daar een voorbeeld van. Maar daarnaast kun je je concentreren op verschillen in aangeleerd gedrag die je zo hebt aangeleerd puur en alleen omdat je vrouw bent. Het is een laag bovenop de essentie van wie/wat je bent. Ik vind het interessant om mezelf de vraag te stellen of ik als individu achter dat gedrag sta, of niet. Om te kijken hoeveel rek erin zit, of iets werkelijk waar hoort bij 'mij' en dus 'puur' is of dat het erin gegoten is door iets/iemand anders. Waarom zeggen vrouwen in de regel zoveel sneller 'nee hoor, dat durf ik niet, nee hoor, dat kan ik niet, nee hoor, dat doe ik niet'? Omdat we het werkelijk niet durven, of omdat we nooit geleerd hebben om het te durven? Niets moet natuurlijk, maar zelf vind ik het een uitdaging om te proberen los te komen van geautomatiseerde denk- en gedragspatronen, waaronder ook de sekse-afhankelijke. Daarmee verloochen ik niet het feit dat ik biologisch gezien een vrouw ben. Waarom zou ik dat doen, wat heb ik daar nou aan...

Tot dusver heeft het "degene zijn die je altijd al was" vrouwen geen prijzen bezorgd... en dat was het onderwerp hier. Dat lijkt me als advies dus weinig hout snijden. Ja, het is goed advies als het je niet boeit dat vrouwen geen prijzen krijgen. En dat is juist die vicieuze cirkel: vrouwen winnen geen prijzen, omdat ze geen prijzen willen winnen, want het is al goed genoeg om vrouw te zijn en degene te zijn die je altijd was, en dus geen prijzen te winnen.

Feiten? Oorzaak? Gevolg? Verband? Ik krijg een heel sterk déjà-lu gevoel. Ik denk dat een cirkel rond is.

Die vicieuze cirkel vind ik erg kort door de bocht, Schli. Waarom zouden vrouwen geen prijzen willen winnen? Dat is toch een rare opmerking. Natuurlijk wil ik een prijs winnen, het liefst alle literaire prijzen tegelijk. Maar dan moet ik eerst wel even een verdomd goed boek schrijven. Of dat boek goed genoeg bevonden wordt voor al die juryleden kan ik niet beïnvloeden, want die hebben ieder hun eigen criteria en smaak. En dat heeft dus even niets met m/v te maken. Talent om een geweldig boek te schrijven, een boek dat een supergoede prijs verdient in welk genre dan ook, heeft volgens mij helemaal niets te maken met je geslacht. Dat talent heeft niet iedereen. En mannen hebben het zeker niet vaker dan vrouwen of andersom. Aan talent alleen heb je niets. Je moet daarnaast ook de drive, het doorzettingsvermogen en het taalgevoel hebben om dat boek ook echt te schrijven. En als dat boek er eenmaal is, moet je er voor zorgen dat het bekend wordt, dat mensen het kunnen lezen. Dat kunnen mannen en dat kunnen vrouwen. Waarom er vaker goede boeken van mannen komen bovendrijven dan van vrouwen kan aan veel zaken liggen. Omgeving, bescheidenheid van vrouwen, terughoudendheid van uitgevers, ga maar door. Ik weet van mezelf dat ik kan schrijven en dat ik veel goede verhalen in me heb. Het is dus alleen aan mij om ervoor te zorgen dat dat meesterwerk er ook echt komt. Ik kan niemand de schuld geven als me dat niet lukt. En stel, het lukt mij om dat geweldige boek te schrijven en uit te laten geven, dan nog steeds is het niet zeker dat ik een prijs ga winnen. Want ik ben niet de enige met dat mooie boek. We zijn met velen. En die juryleden zijn ook maar mensen met hun eigen vooroordelen en smaak. Hoe je die horde kunt nemen blijft de grote vraag. Voor vrouwen en mannen trouwens: want wees eerlijk, het zijn toch vaak dezelfde namen die op die shortlists terecht komen.

@ AnnaRivier Eigenlijk kwam voor mij de omslag toen iemand tegen me zei: 'Je moet die dingen bekijken vanuit de kracht van een vrouw, niet vanuit door mannen aangepraatte zwaktes.' Potdorie, dacht ik toen, ze heeft gelijk. Mannen vragen zich, als ze iets niet durven, ook niet af of dat komt omdat ze een man zijn. En als ze een baby veschonen en de luier valt er weer af, dan roepen ze of: 'Dat kan ik niet want ik ben een man,' om van het klusje af te komen, of ze gaan door tot ie wel blijft hangen. Vrouwen doen hetzelfde, die gaan ook door tot het wel lukt. Alleen hebben zij het nadeel dat anderen tegen haar roepen: 'Dat kan je niet omdat je een vrouw bent.' Nu 'we' als maatschappij tegen mannen zeggen: 'Je kunt niet in de kinderopvang werken omdat je een man bent,' dan voelen ze iets van die je-kan-niet die vrouwen al eeuwen horen. En mannen denken, naar mijn idee, ook niet: 'Vrouwen vinden zuipen, brallen en schreeuwen tekenen van zwakte, laten we dat dan maar niet meer doen.' In plaats daarvan noemen ze mannen die dergelijk gedrag niet willen vertonen een wijf. Ze laten hun kracht niet stelen, sterker nog, ze gaan meteen vol in de aanval.

Discussie met vrouwen voeren heeft geen zin. Men zoekt vooral naar consensus en ''begrepen worden''. Het is klagen om het klagen. Als er dan oplossingen worden aangedragen als: ''ga harder je best doen, verleg grenzen en probeer boven het maaiveld uit te komen en probeer ver boven de 10.000-uur norm uit te komen'' wordt er tegengeworpen: ''zeg mannetje, doe eens normaal/doe niet zo arrogant/blijf jezelf/doe gewoon/doe lief/communiceer eens wat anders/doe niet zo betweterig/iedereen is anders/schrijven is vooral leuk. En dan uiteindelijk blijken ze weer geen literaire prijs te winnen, en dan is het: er zitten teveel mannen met een snor in de jury/we moeten ons aanpassen aan de harde knoet van het seksistische, vrouwonvriendelijke geslacht met 19de eeuwse normen en verborgen vrouwenhaat. Het is een vicieuze cirkel, en elke man die aan deze discussie meedoet zal gewild of ongewild in drijfzand worden meegezeuld want het is vooral 1 groot klaagverhaal waarbij er totaal geen behoefte is aan welke oplossing dan ook. Een beetje zoals we dat dagelijks gewend zijn aan te horen als man zijnde. Vrouwen zijn doodsbang voor allerlei oplossingen in het leven. Met een oplossing vergroot je alleen nog maar de problemen en ellende. Harryhol, vrouwenredder in nood: kom er maar in.

@ AnnaRivier Eigenlijk kwam voor mij de omslag toen iemand tegen me zei: 'Je moet die dingen bekijken vanuit de kracht van een vrouw, niet vanuit door mannen aangepraatte zwaktes.'

Ik probeer ze te bekijken vanuit mijn mens-zijn. Mijn 'zwaktes' zijn mij niet aangepraat door mannen. Mijn hele sekse-afhankelijke gedrag is gevormd door mijn totale omgeving, die uit mannen en vrouwen bestaat. Zolang ik blijf denken in man- en vrouwhokjes kom ik er niet van los. Ik hoef niet sterker te zijn dan 'de' man. Ik wil alleen mijn eigen volle sterkte proberen te vinden. Niet die van mij als vrouw, maar die van mij als mens. Niet om de man iets te bewijzen, maar om mezelf te laten groeien, los van alle mannen en vrouwenzever :)

Die vicieuze cirkel vind ik erg kort door de bocht, Schli. Waarom zouden vrouwen geen prijzen willen winnen?

Omdat ze geen prijzen winnen (dat is de stelling van dit onderwerp) en niet en niets willen veranderen (zie eerdere opmerkingen), waardoor er aan de situatie ook niets verandert (elementaire logica).

@Anne Ik denk dat we hetzelfde willen, maar een ander pad bewandelen.

Naar aanleiding van de zoveelste mannelijke winnaar van een prestigieuze literaire prijs (m.n. nu de Libris Literatuurprijs) zat ik daar een beetje over te denken en te filosoferen met Simon, wat uitmondde in de vraag: Wat (voor soort boek) moeten vrouwen schrijven, zodat mannen het interessant vinden? Of anders geformuleerd: Wat voor tekst, geschreven door vrouwen, willen mannen graag lezen? (en dan zó graag dat ze het een prijs zouden toekennen).

Impliceert de vraag dat het vooral mannen zijn die prijzen toekennen? Dan ligt daar de oplossing misschien. Maar eerlijk gezegd vind ik de vraag nogal verbijsterend. Als ik iets schrijf, wil ik iets vertellen dat ik zelf interessant vind, dat me bezig houdt, in de hoop dat anderen dat ook interessant vinden. Of dat mannen of vrouwen zijn, boeit me voor geen meter. Ik hoop iets authentiek(s) te vertellen. Dat is ook wat ik wil lezen; iets dat authentiek aanvoelt. Misschien zit 't 'm daar wel in. Misschien hebben mannen nog steeds meer ruimte om authentiek te zijn en zitten vrouwen toch nog steeds gevangen in een opgelegd rolpatroon, of de erfenis daarvan, waardoor dat of voor hen moeilijker is, óf die authenticiteit minder geaccepteerd wordt (wat eigenlijk op hetzelfde neerkomt). Denk bijvoorbeeld aan 'ruwe bolster, blanke pit'. Dicht dit toe aan een man, en het roept iets positiefs op. Iets van originaliteit, eigenheid, om maar eens twee andere termen te gebruiken. Dicht het eens toe aan een vrouw. Wat denk je dan? Welke associaties roept dat op? Om ieder misverstand te voorkomen, ik heb weinig boeken van vrouwelijke schrijvers in mijn kasten staan. Maar "De heren van de thee" (geleend van iemand) heb ik bijvoorbeeld in één ruk uitgelezen. Vond ik een fantastisch geschreven boek. Voor de rest; je gaat je toch niet richten naar de lezer? Als het gewaardeerd wordt wat je schrijft, mooi. Zo niet jammer. Ik denk niet dat Bukowski zich ooit echt heeft afgevraagd wat iemand er nu van vond. Dat moest er "gewoon" uit.

Zonder dit topic echt gelezen te hebben: Ik denk wel dat vrouwen wat anders schrijven, maar ik denk niet echt dat vrouwen echt op een bepaalde 'manier' kunnen schrijven zodat mannen het leuk vinden. 'Mannen' is überhaupt ook een veel te uitgebreide term; sommige mannen denken heel anders dan anderen, dus er is niet één bepaalde manier om te schrijven zodat mannen het leuk vinden. Ik persoonlijk merk ook niet echt aan het verhaal als ik lees of het een man of vrouw is. Ik heb vaak genoeg gehad dat ik na 100 bladzijden erachter kom dat de schrijver geen man is maar een vrouw, of andersom.

De vraag 'Wat (voor soort boek) moeten vrouwen schrijven, zodat mannen het interessant vinden?' kwam naar aanleiding van 'de zoveelste mannelijke winnaar van een prestigieuze literaire prijs'. De vraag behelst conformisme. Je als vrouw schikken naar bestaande, door mannenhanden geschreven, (literatuur-)wetten zodat ze het een prijs zouden toekennen. Waarom zou je dat als vrouw willen?!

Ik denk dat we hetzelfde willen, maar een ander pad bewandelen.

Dat denk ik ook: het bergpad naast het platgetreden en geëffend paadje wat mannen gewend zijn het te bewandelen. "(...) U mag gerust verbolgen zijn over mijn mannelijk egoïsme en conservatisme, maar vergeet niet, dat hier een man spreekt namens vele andere mannen en dat het daarom misschien toch wel verstandig is naar zijn raad te luisteren (...)" (Rob Kievits in een populair vrouwenblad, 1952) Deze belerende woorden werden, inclusief vingertje ten hemel gericht, uitgesproken tegen een generatie vrouwen die nu nog een pensioen genieten. Een eeuwenlange neerbuigende op religie gestoelde mannenmening die niet alleen een flinke ontwikkelingsachterstand bij vrouwen heeft gecreëerd, maar lang genoeg is verkondigd en zo overtuigend gebracht dat ook vrouwen er in zijn gaan geloven. Voor mij is de te bewandelen weg een berghelling. Een uitdaging met als summum 'de top'. Laat de mannen op het geplaveide paadje ernaast maar zwaaien met hun heilige boeken en op religie gestoelde overtuigingen. Een vrouw volgt haar eigen weg: een oneffen en nauwelijks belopen pad - doof voor het wegstervende hoongelach op het naastgelegen pad. Halverwege de helling wordt desgewenst een nakomeling gebaard. Terwijl de hechtingen nog pijnlijk in haar schaamlippen prikken en haar gespannen borsten bij iedere baby-gepruttel levenswater gutsen, vermant ze zich, bindt het nieuwe leven op haar rug om haar weg naar boven te vervolgen. Of 'de top' inderdaad de top is zal blijken zodra meer en meer vrouwen hem bereiken. Misschien wordt dan 'de Kunst van het schrijven', zeker gezien de uitstekende vrouwelijke communicatieve vaardigheden, naar een nóg hoger niveau getild.

Dat denk ik ook: het bergpad naast het platgetreden en geëffend paadje wat mannen gewend zijn het te bewandelen.

Ja, want seksisme en neerbuigend doen is toegestaan als het over mannen gaat, toch? Mannen die prijzen winnen, winnen omdat ze man zijn, niet omdat ze goed zijn. Toch?

"(...) U mag gerust verbolgen zijn over mijn mannelijk egoïsme en conservatisme, maar vergeet niet, dat hier een man spreekt namens vele andere mannen en dat het daarom misschien toch wel verstandig is naar zijn raad te luisteren (...)" (Rob Kievits in een populair vrouwenblad, 1952) Deze belerende woorden werden, inclusief vingertje ten hemel gericht, uitgesproken tegen een generatie vrouwen die nu nog een pensioen genieten. Een eeuwenlange neerbuigende op religie gestoelde mannenmening die niet alleen een flinke ontwikkelingsachterstand bij vrouwen heeft gecreëerd, maar lang genoeg is verkondigd en zo overtuigend gebracht dat ook vrouwen er in zijn gaan geloven. Voor mij is de te bewandelen weg een berghelling. Een uitdaging met als summum 'de top'. Laat de mannen op het geplaveide paadje ernaast maar zwaaien met hun heilige boeken en op religie gestoelde overtuigingen.

Ja, want alle mannen zijn hetzelfde. En zo niet, generaliseren mag, als je als vrouw over mannen praat. Andersom is vre-se-lijk natuurlijk. Mannen mogen dat niet. Maar vrouwen wel natuurlijk.

Een vrouw volgt haar eigen weg: een oneffen en nauwelijks belopen pad - doof voor het wegstervende hoongelach op het naastgelegen pad. Halverwege de helling wordt desgewenst een nakomeling gebaard. Terwijl de hechtingen nog pijnlijk in haar schaamlippen prikken en haar gespannen borsten bij iedere baby-gepruttel levenswater gutsen, vermant ze zich, bindt het nieuwe leven op haar rug om haar weg naar boven te vervolgen. Of 'de top' inderdaad de top is zal blijken zodra meer en meer vrouwen hem bereiken. Misschien wordt dan 'de Kunst van het schrijven', zeker gezien de uitstekende vrouwelijke communicatieve vaardigheden, naar een nóg hoger niveau getild.

Ja, want vrouwen zijn superieur aan mannen, en mogen dat ook zonder schroom zeggen. Mannen moeten hun mond houden en accepteren dat vrouwen mogen zeggen dat mannen middelmatig zijn. Kom nou, Fae, als je alles werkelijk meent wat je schrijft, dan ben je een enorme seksist. Dan ben je geen haar beter dan een man die zegt dat vrouwen (meervoud, generaliserende vorm) minderwaardig zijn. Dus ik, als man, wacht nu op je welgemeende excuses.

Eens met Harryhol.

Oneens! Fae mag hier vrij haar eigen mening verkondigen en dat doet ze heel poëtisch. Er is in dit topic al veel geroepen over mannen en vrouwen en dat mag ieder vrij doen. Fae ook. Excuses zijn echt onzin in deze, Harry. Dit is zoals zij dit ervaart en dat mag. Jij bent vrij om daar tegenaan te schoppen, zij mag dit zeggen en ik mag het onzin vinden dat jij nu excuses eist.

Oneens! Fae mag hier vrij haar eigen mening verkondigen en dat doet ze heel poëtisch. Er is in dit topic al veel geroepen over mannen en vrouwen en dat mag ieder vrij doen. Fae ook. Excuses zijn echt onzin in deze, Harry. Dit is zoals zij dit ervaart en dat mag. Jij bent vrij om daar tegenaan te schoppen, zij mag dit zeggen en ik mag het onzin vinden dat jij nu excuses eist.

Vrijheid van meningsuiting gaat twee kanten op. Ze mag zeggen wat ze wil, maar dan moet ze ook wat doen met de reactie. Anders is het geen vrijheid van meningsuiting, maar vrijblijvend wat roepen.

Volgens mij moet je op dit forum helemaal niets. Ik zal zo hier wel weer worden uitgemaakt voor een softie die niet tegen een stevige discussie kan, maar ik krijg toch zo ontzettend genoeg van de negatieve toon op het forum tegenwoordig. Ik zit al jaren op dit forum, maar voel me hier niet meer thuis. Af en toe kom ik even buurten en ben dan meteen weer weg. Dit is niet naar jou toe, Harry, maar meer in het algemeen. Dat valt me in dit topic ook weer op. Ben dus weer weg, doei! Als het hier weer fijn over schrijven gaat en er mooie, opbouwende discussies komen, wil ik wel weer bijdragen. Op dit moment is dat helaas niet het geval. Jammer.

Oh je, even nuanceren, voor mij hoeven excuses ook niet hoor, Fae. Je verkondigt je mening en dat is prima.

Dit topic gaat niet over mannen versus vrouwen, maar over wat vrouwen moeten schrijven om ook de top te bereiken. Ik denk dat het inderdaad zo is dat wij vrouwen op het moment dat we tot wasdom komen kinderen krijgen. Dit betekent dat we nog wel korte tijdspanne hebben om een kort verhaal te hebben of delen van boeken te schrijven, maar niet lange tijd ongestoord aan een oeuvre kunnen schrijven. Misschien heeft schrijven voor ons niet die prioriteit die het bij de top van de mannen heeft. Maar het kan ook in de keuze van onderwerp liggen, als ik weer terug kom op het onderwerp. Wat schrijven? Als ik aan deze vraag denk, herinner ik mij dat ik als kind, jongvolwassene het liefst bij jongens of mannen stond in groepen. De onderwerpen van gesprek die ze aansneden gingen ergens over. Ze praatten over politiek, geschiedenis, uitvindingen, kortom over zaken en het belang ervan. De meisjes in mijn omgeving waren bezig met relaties. Ik kan dit niet generaliseren, maar ik zie dit ook bij het leren lezen op de basisschool. Jongens hekelen de verhalen waarin 'niets' staat, er staat dan geen informatie over zaken in. Ze lezen liever over techniek, gebouwen, geschiedenis en andere zaken. En ze spreken probleemoplossend, analytisch en synthetisch. Niet zelden heb ik bewonderd in discussies hoe jongens in de klas discussies aanzwengelden. Ik vond geen meisjes die iets dergelijks deden in mijn omgeving. Meisjes waren vaak beter in talen, maar inhoudelijk droegen de jongens meer informatie aan. Een vrouw die aan de top komt zal wellicht vanaf jongs af aan dat inhoudelijke, analytische, synthetische hebben ontwikkeld. Dit zie ik niet als een onmogelijkheid, maar als iets dat niet bepaald wordt gestimuleerd vanuit diverse omgevingen. Niet in de laatste plaats door de andere meisjes op school die sociale druk zullen uitoefenen om je aan te passen aan de meisjescultuur, om mee te doen aan gesprekken over relaties en niet over de inhoud te discussiëren. Zeker niet diepgaand. Op latere leeftijd is het wellicht wel weer mogelijk, maar dan heb je een achterstand. En juist aan de top maakt dit uit. Nu zeg ik niet dat het veel eenvoudiger is om een jongen te zijn, want ik geloof dat diepgang vaak sociaal wordt afgestraft. Maar ik zie dat mannen meer gewend zijn om te argumenteren. Het is zelfs zo dat als ik op school inhoudelijk over het onderwijs aan mijn kinderen wil praten, naar mijn man wordt gevraagd, terwijl ik meer op de hoogte ben en mij op het onderwerp heb ingelezen. Mijn antwoord op je vraag, Thérèse, is dat vrouwen meer inhoudelijk, analytisch, synthetisch, conceptueel, creatief moeten durven schrijven. Het ligt ons meer om conformistisch, sociaal acceptabel, behoudend, reproductief, vastleggend, lief te schrijven. We schrijven meer met cement dan met rubber.

Maar daartegen maak ik nu net bezwaar Odile. Waarom zouden we zo moeten gaan schrijven, in plaats van op de manier die ons het beste ligt, alleen maar om een prijs te kunnen winnen? Daarmee verloochen wij onze aard, en ik weet niet of dat de juiste weg is. Juist omdat we verschillen zijn we samen sterker. Ook bedacht ik dat de reactie van Harry en jouw opmerking over hoeveel prettiger het was om de gesprekken van de jongens te volgen, aangeeft hoe vanzelfsprekend het voor mannen is, om te zijn wie ze zijn. De rechten van mannen zijn vanzelfsprekend, die van vrouwen zwaar bevochten. Nog niet zo lang geleden (1800) was het voor jou nauwelijks mogelijk geweest om bij de jongens te gaan staan, zonder bestraft te worden. En zelf in de jaren ’50 en ’60 van de vorige eeuw, was het not-done voor vrouwen om zich te bemoeien met de zaken van de mannen. Ook nu zijn we er nog niet. Er is wel een papa-dag, maar mama-dag is geen gangbare term. Dat geeft iets aan. Een meisje in het leger is bijzonder, bewonderenswaardig, een beetje vreemd en soms zelfs een probleem als het gaat om douchen en slapen. Een jongen in het leger is stoer. Maar, zo zullen veel soldaten bevestigen, de vrouwen zijn wel van harte welkom want: 'Juist omdat we verschillen zijn we samen sterker.'

A Maar daartegen maak ik nu net bezwaar Odile. Waarom zouden we zo moeten gaan schrijven, in plaats van op de manier die ons het beste ligt, alleen maar om een prijs te kunnen winnen? Daarmee verloochen wij onze aard, en ik weet niet of dat de juiste weg is. Juist omdat we verschillen zijn we samen sterker. BOok bedacht ik dat de reactie van Harry en jouw opmerking over hoeveel prettiger het was om de gesprekken van de jongens te volgen, aangeeft hoe vanzelfsprekend het voor mannen is, om te zijn wie ze zijn. De rechten van mannen zijn vanzelfsprekend, die van vrouwen zwaar bevochten. Nog niet zo lang geleden (1800) was het voor jou nauwelijks mogelijk geweest om bij de jongens te gaan staan, zonder bestraft te worden. En zelf in de jaren ’50 en ’60 van de vorige eeuw, was het not-done voor vrouwen om zich te bemoeien met de zaken van de mannen. Ook nu zijn we er nog niet. Er is wel een papa-dag, maar mama-dag is geen gangbare term. Dat geeft iets aan. Een meisje in het leger is bijzonder, bewonderenswaardig, een beetje vreemd en soms zelfs een probleem als het gaat om douchen en slapen. Een jongen in het leger is stoer. Maar, zo zullen veel soldaten bevestigen, de vrouwen zijn wel van harte welkom want: 'Juist omdat we verschillen zijn we samen sterker.'

Reactie op A: dit is een interessante vraag maar off topic. De vraag is wat we moeten schrijven om wel de top te bereiken. Los daarvan, is dit niet de houding die vrouwen in de weg staat om die top te bereiken, staat er niet impliciet in wat je schrijft: het is niet des vrouws om de top te willen bereiken? Ik wil graag de top bereiken met wat ik schrijf. Er staan obstakels op mijn weg. Zo is mijn stijl niet foutloos en hoe ik schrijf is aardig maar niet top. Maar je vraagt mij waarom ik dit zou willen ambiëren. Daarmee neem je af van mijn motivatie als ik ernaar luister. Het motiveert mij niet om te proberen te werken aan mijzelf, te oefenen, te lezen. Reactie op B: ook hier een interessante discussie, maar off topic. Samen sterker met verschillen, dat klinkt heel mooi en is ook waar. Het is ook waar dat we door samen te groeien als groep vooruit gaan. Maar wat moet een vrouw schrijven om de top te bereiken. Moet ze 'zichzelf' blijven of moet ze de kettingen van conformisme en archaïsme van zichzelf afwerpen? Kan een vrouw vernieuwend zijn?

dubbel

Ceridwen, wat is dan de vrouwelijke aard?

Het motiveert mij niet om te proberen te werken aan mijzelf, te oefenen, te lezen.

Dit begrijp ik niet helemaal. Door te zeggen dat je als vrouw trouw aan jezelf moet blijven, zeg ik toch niet dat je minder dan je best moet doen? Ik zeg alleen dat je niet perse hoeft te vermanlijken.

Moet ze 'zichzelf' blijven of moet ze de kettingen van conformisme en archaïsme van zichzelf afwerpen? Kan een vrouw vernieuwend zijn?

Ik vind jezelf blijven niet automatisch niet die kettingen afwerpen. Als dat je aard is, dan moet je dat doen. Maar het lijkt me weinig productief om dan meteen een stel mannelijke kettingen om je enkels te binden.

Ceridwen, wat is dan de vrouwelijke aard?

Jij. Ik. Odile. Het is de aanpak en de manier die vanuit je hart komt. En de ruimte om naar dat gevoel te kunnen handelen zonder vanaf de ene (mannelijke) of de andere (vrouwelijke) kant te horen te krijgen dat je het niet goed doet omdat je het niet doet zoals een man het zou doen, of dat de zaak hopeloos is omdat je een vrouw bent. Niet eenvoudig, want ik heb daar zelf ook nog onvoldoende slag van, maar dat is nu net de uitdaging.