De vraag 'Wat moet je schrijven om goed gevonden te worden?' herbergt eerzucht, geen vernieuwing. Een kamer voor jezelf én lef, dáár verbrijzel je wetten mee. (Vrij naar Virginia Woolf)

Een opmerking naar mijn hart. Fea, zie wat ik in #11 op merkte, maar jij weet het beter te formuleren en te beargumenteren. Volgens sommigen kun jij dus niet een vrouw zijn. :D

Inderdaad mooi gezegd, Fae. Emancipatie is nog steeds nodig. Niet alleen wat sekse betreft, maar ook wat betreft ras e.d. Er moet op internet vast ergens een lijst staan met een vergelijking tussen het aantal blanke en zwarte schrijvers dat een literaire prijs gewonnen heeft. En wie durft te beweren dat blanke schrijvers beter zijn dan zwarte? Helaas heeft het woord "feminisme" een negatieve bijklank gekregen. De Westerse man-vrouw verhouding is zo ingebakken in onze cultuur dat het veel te eng is om te veranderen, en omdat zo´n omslag veel mensen, mannen én vrouwen, niet goed uitkomt. Laatst kwam ik een citaat tegen van Rush Limbaugh, een Amerikaanse conservative: "Feminism was established so as to allow unattractive women easier access to the mainstream of society." Ik moet altijd erg lachen als mensen zeggen dat de islam vrouwen onderdrukt. Dan kijk ik naar de rooms-katholieken met alleen mannelijke priesters, en protestanten die niet naar een vrouwelijke predikant willen luisteren en serieus vinden dat de vrouw ondergeschikt is aan de man. En of je het leuk vindt of niet, het christendom is onlosmakelijk met de Westerse cultuur verbonden.

Je zou ook eens moeten kijken naar de geschiedenis van het schrift. In heel oude tijden waren het alleen de geestelijk leiders die mochten schrijven (en dan vooral over geestelijke zaken of over zedelijke verplichtingen), daarna ook wetenschappers en de allerrijksten. Na de renaissance mochten gegoede burgers zich er ook geleidelijk aan wagen en pas sinds enkele eeuwen ook 'gewone' mensen (lees: mannen, of vrouwen die een mannelijk pseudoniem gebruikten). Grofweg gezegd geloof ik dat er pas sinds sinds de 19e eeuw aandacht/waardering begon te ontstaan voor vrouwelijke schrijvers (Autrices :D ) We hebben nog een weg af te leggen... Gewoon doorgaan dus :thumbsup:

http://nl.wikipedia.org/wiki/Murasaki_Shikibu Geen slechte prestatie, zou ik zeggen.

Jij bent ver teruggegaan. Vrouwen moeten schrijven waar ze zin in hebben, net als mannen.

om literatuurprijzen te winnen moet je anderen durven opvreten. En sterker, Je moet eerst beginnen met mensen als Schlimazlnik opvreten, en vervolgens de Grunbergs etc.

Interessant! Hoe doe je dat: al die kerels opvreten?

Ik snij aan, snij in stukken, en in hapklare brokken gaan ze mijn gehemelte in. Slokje water erbij, en hup, weg zijn ze, richting darmkanaal.

Ik heb nergens gezegd dat er evenveel vrouwen aan de top staan. Ik heb gezegd dat vrouwen in elk denkbaar werkveld grote bijdragen hebben geleverd.

Ja, je komt weleens een verdwaalde vrouw tegen ja :) Maar goed, los van deze kinderachtige discussies heb ik wel een vraag aan de vrouwen op deze site: stel dat je op een dag wakker wordt en een gigantisch goed idee voor een boek hebt. Iets waarvan je denkt dat het iets toevoegt aan de literatuur als je het goed uitwerkt en een grote kans zou kunnen hebben op prijzen. Wat zou dat dan zijn? Of wat simpeler gevraagd: waar zou je iets aan kunnen toevoegen vanuit jouw schrijfskills?

Wat vrouwen moeten schrijven? Gewoon net als mannen waar ze zin in hebben, waar ze plezier aan beleven en waar misschien een markt voor is? :P Plezier in je werk is toch belangrijker dan prijzen winnen, denk ik.

Waus, man naar mijn hart! Ik word ook af en toe niet goed van dat 'moeten' ik moet al genoeg. Waarom hebben sommige mensen dat eigenlijk, dat gevoel dat je van alles zou moeten?

om literatuurprijzen te winnen moet je anderen durven opvreten. En sterker, Je moet eerst beginnen met mensen als Schlimazlnik opvreten, en vervolgens de Grunbergs etc.

Interessant! Hoe doe je dat: al die kerels opvreten?

Ik snij aan, snij in stukken, en in hapklare brokken gaan ze mijn gehemelte in. Slokje water erbij, en hup, weg zijn ze, richting darmkanaal.

Als jij zo'n opmerking maakt, mag hij van mij ook ergens over gaan. Anders kun je ook je blokje blanco houden. 't Gaat totaal off topic.

Dan moet je ook geen zinloze vraag stellen natuurlijk. Je leidt zelf een zinloze vraag in en krijgt een zinloos antwoord terug.

Maar goed, los van deze kinderachtige discussies heb ik wel een vraag aan de vrouwen op deze site: stel dat je op een dag wakker wordt en een gigantisch goed idee voor een boek hebt. Iets waarvan je denkt dat het iets toevoegt aan de literatuur als je het goed uitwerkt en een grote kans zou kunnen hebben op prijzen. Wat zou dat dan zijn? Of wat simpeler gevraagd: waar zou je iets aan kunnen toevoegen vanuit jouw schrijfskills?

Je peilt naar 2 zaken 1. een goed idee, een gigantisch goed idee zelfs 2. persoonlijke schrijfskills dat is inderdaad het gewenste samengaan mijn antwoord? 1. een tijdsoverschrijdende ontmoeting van mensen. 2. mijn persoonlijke schrijfskills? Daaraan ben ik aan het werken door te leven, te lezen en te schrijven, met de nadruk op het eerste, zoniet bak ik er niks van.

Thérèse, de man-/vrouwdiscussie is inherent aan je vraagstelling en wel degelijk de essentie van je topic. Alleen ligt de ondervertegenwoordiging van de vrouwen in de literaire wereld volgens jou aan de onderwerpen waarover ze schrijven. Is dit niet een wat voorbarige conclusie? En klopt deze wel? Op hun manier trekken de mannen de discussie hier wel open. Ik stel vast dat mannen het podium voor zich opeisen. maar dat is nog wat anders dan ergens in uitblinken. heren! Vrouwen zouden eens moeten publiceren onder een mannelijke pseudonaam, benieuwd wat dat zou geven. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat er nogal wat vooringenomenheid heerst. We leven ook in een voornamelijk mannelijke maatschappij.

Volledig mee eens. Met dat mannelijk pseudoniem. Maar lang kan dat liedje niet blijven duren, vermoed ik. Literatuurprijzen komen er als je een bepaald oeuvre tot stand hebt gebracht, niet? En ook volledig eens met die bepaalde onbewuste vooringenomenheid. Nooit vergeten dat de literatuur door de eeuwen heen een mannenwereld was. Ogenschijnlijk zijn man en vrouw gelijk, juridisch althans, grondwettelijk ook, maar dat doet niets af aan de onderliggende hiërarchie waar vrouwen nog steeds als tweederangsburgers worden aanzien en aan het feit dat vrouwen zich ook naar die rangorde gedragen. Vrij onbewust. De oude, mannelijke infrastructuur tiert volop. Me blind staren op de uitzonderingen, de vrouwelijke schrijfsters die 'het maken' in de mannelijke infrastructuur, doe ik bij deze niet. Langs de andere kant heeft die vrouw ook een biologische klok. En krijgt ze het op haar neus dag in dag uit dat ze de pilaar is van de familie. Aanvaardt ze die functie, dan kan ze m.i. geen literatuur schrijven om de simpele reden dat het ene gewoon het andere uitsluit. Schipperen tussen beiden kan niet.

Waarom een vrouw een boek zou moeten schrijven om een man te plezieren, en om een prijs te winnen, die toegekend wordt door een klein groepje dat zogenaamd bepaalt wat 'Könst' is, is me een raadsel.

Heel goede vraag! Het zou indd een standpunt kunnen zijn, een uitgangspunt. Zoals een prijs weigeren? Waarom wel? Misschien omdat de man de maatschappij uitmaakt? Om bij die mannen die scoren te horen? Ik denk even aan tennis waar de vrouwen meer in de spotlights staan dan de mannen. Mar de vergeliujking kjlopt niet. Het schrijven van vrouwen wordt gelinkt aan vrouwenliteratuur dat aan de band wordt geschreven, aan kinderboeken, ... het pad is al gemaakt. Ga daar als vrouw maar eens tegenin. Onderschat het verwachtingspatroon niet.

Ai, ik heb deze draad helemaal doorgelezen en vrees dat ik dus nooit een prijs zal winnen. Ben vrouw, moeder en ook nog eens freelancer. Ik zou er trouwens ook nogal droef van worden als ik alleen maar zou nadenken over het winnen van een prijs. Ik heb de afgelopen jaren veel geschreven, veel geprobeerd en kom er steeds meer achter dat het schrijven uit mijn hart moet komen. Als ik te gekunsteld bezig ben, omdat ik dan denk dat het zo hoort, vervaagt mijn eigen stem en blijft er weinig van mijn eigenheid over. Schrijf ik literatuur? Nee, dat denk ik niet. Daar ben ik ook niet mee bezig. Want wat is literatuur eigenlijk? Daar zijn wij hier op het forum, en daarbuiten ook, totaal over oneens. Ik schrijf omdat ik het fijn vind, om dat ik er blij van word en omdat het van mezelf moet. Niet schrijven is geen optie. Daarbij leer ik steeds meer om dicht bij mezelf te blijven. En die prijswinnaars? Ik denk dat we daar teveel waarde aan hechten. Ik heb verschillende prijswinnende boeken gelezen en ben lang niet overal elk boek enthousiast. Marenthe de Moor pas geleden nog: ik vond het een nogal gekunsteld en niet overtuigend boek. Het boek van Vuisje, ben even de titel kwijt, was een giga-succes. Ik heb het na twee pagina's weggelegd. Van Hella Haasse's boeken daarentegen kan ik geen genoeg krijgen. Heerlijk!!! En ik ben de eerste om meteen te roepen dat dit vooral mijn eigen smaak is. Dat maakt het beoordelen van literatuur/lectuur/boeken ook zo lastig. Dat subjectieve speelt volgens mij ook mee in die jury's: elk boek is uniek, je kunt bepaalde maatstaven aanleggen maar uiteindelijk blijft literatuur kunst. En kunst is zo ongrijpbaar als de lucht. En maar goed ook!

Thérèse, de man-/vrouwdiscussie is inherent aan je vraagstelling en wel degelijk de essentie van je topic. Alleen ligt de ondervertegenwoordiging van de vrouwen in de literaire wereld volgens jou aan de onderwerpen waarover ze schrijven. Is dit niet een wat voorbarige conclusie? En klopt deze wel? Op hun manier trekken de mannen de discussie hier wel open. Ik stel vast dat mannen het podium voor zich opeisen. maar dat is nog wat anders dan ergens in uitblinken. heren! Vrouwen zouden eens moeten publiceren onder een mannelijke pseudonaam, benieuwd wat dat zou geven. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat er nogal wat vooringenomenheid heerst. We leven ook in een voornamelijk mannelijke maatschappij.

Volledig mee eens. Met dat mannelijk pseudoniem. Maar lang kan dat liedje niet blijven duren, vermoed ik. Literatuurprijzen komen er als je een bepaald oeuvre tot stand hebt gebracht, niet? En ook volledig eens met die bepaalde onbewuste vooringenomenheid. Nooit vergeten dat de literatuur door de eeuwen heen een mannenwereld was. Ogenschijnlijk zijn man en vrouw gelijk, juridisch althans, grondwettelijk ook, maar dat doet niets af aan de onderliggende hiërarchie waar vrouwen nog steeds als tweederangsburgers worden aanzien en aan het feit dat vrouwen zich ook naar die rangorde gedragen. Vrij onbewust. De oude, mannelijke infrastructuur tiert volop. Me blind staren op de uitzonderingen, de vrouwelijke schrijfsters die 'het maken' in de mannelijke infrastructuur, doe ik bij deze niet. Langs de andere kant heeft die vrouw ook een biologische klok. En krijgt ze het op haar neus dag in dag uit dat ze de pilaar is van de familie. Aanvaardt ze die functie, dan kan ze m.i. geen literatuur schrijven om de simpele reden dat het ene gewoon het andere uitsluit. Schipperen tussen beiden kan niet.

Maar hoe relevant is dit allemaal nu eigenlijk? Je bent vrij om te schrijven, uitgevers geven minstens zo veel vrouwen uit als mannen en de markt is open voor iedereen. Op het winnen van prijzen heb je geen invloed, dus dan rest toch enkel dat je wil schrijven? En dat je het beste wilt schrijven dat je kan? Alle ruis, alle (al dan niet vermeende) blokkades, die zijn toch helemaal niet belangrijk? Schrijvers in alle eeuwen, mannen en vrouwen, hebben vanuit posities van werkelijke, levensbedreigende onderdrukking meesterwerken geschreven. Je leven is nu niet snel in gevaar. Dan zijn de stupide vooroordelen van mensen zoals Bavarios toch al helemaal geen belemmering?

En ook volledig eens met die bepaalde onbewuste vooringenomenheid. Nooit vergeten dat de literatuur door de eeuwen heen een mannenwereld was. Ogenschijnlijk zijn man en vrouw gelijk, juridisch althans, grondwettelijk ook, maar dat doet niets af aan de onderliggende hiërarchie waar vrouwen nog steeds als tweederangsburgers worden aanzien en aan het feit dat vrouwen zich ook naar die rangorde gedragen. Vrij onbewust.

En zo zit het. Dit wordt nog steeds met de paplepel ingegoten. Vanaf de babytijd worden jongens en meisjes anders behandeld, door vrijwel iedereen. In de peuterspeelzaal, de kleuterklas en daarna de verdere schooltijd wordt bij jongens ander gedrag gestimuleerd dan bij meisjes, zowel door vrouwen als mannen. We zijn er dus zelf mede 'schuldig' aan. Iets schrijven specifiek om mannen te bekoren? Ik kijk wel uit. Omdat ik besef dat daar het probleem niet in essentie ligt. Al geloof ik wel dat vrouwen globaal gezien anders schrijven dan mannen. Schlimazlnik geeft dit mooi weer in deze quote: ---------------------------- "Wat je dan wel moet doen? Er zijn twee eigenschappen die aan vrouwen worden toegeschreven en waarvan ik die vind dat die ook in hun literaire werk zijn terug te vinden: - Groepsdenken - Aardig gevonden willen worden Aardig gevonden worden lijkt voor veel vrouwen belangrijk te zijn. Dat houdt in dat ze minder geneigd zijn risico's te nemen of om over iets te schrijven waardoor ze niet meer aardig gevonden zouden worden. Het groepsdenken hangt er mee samen: je komt pas in de groep als je aardig gevonden wordt. Maar dat groepsdenken zit ook al in de vraag van Thérèse: niet "wat moet men schrijven", niet "wat moet ik schrijven", maar "wat moeten 'wij vrouwen' schrijven". Omdat mannen per definitie al niet in de groep 'wij vrouwen' zitten, schept dat een afstand tussen lezer (ook als jurylid) en schrijfster. Terwijl iedereen zich met "men" of "ik" zou kunnen identificeren. Het schijnt dat vrouwen die schrijven veel gebruik maken van "mijn" en "onze". Dat is een van de criteria waar de "Gender Genie" naar kijkt: http://bookblog.net/gender/genie.php Ik ga er vanuit dat iedere lezer dat verschil bewust of onbewust ook wel meekrijgt. Als je dan voelt dat jij niet in de groep van "onze" zit, en je je niet met "mijn" kunt identificeren, dan wekt dat frictie op. Veel lijkt daardoor op het zelf, op de eigen situatie betrokken te worden, en dat lijkt de hele wereld te zijn. Voor bijvoorbeeld vrouwenthrillers en columnistes is die herkenbaarheid een must: het woord door andere vrouwen heel belangrijk gevonden dat een tekst herkenbaar is (het is bijvoorbeeld bij Auteurs with talent van Banger Sisters, een wedstrijd met alleen vrouwen in de jury en voornamelijk vrouwelijke deelnemers, een veel gebruikte kreet die voor een hoge waardering zorgt). Mannen die schrijven lijkt toch eerder te kiezen voor een egocentrisch wereldbeeld, waarbij ze niet inspelen op de herkenbaarheid, maar eerder op concurrentie: "overtroef dat maar eens". Of ze kiezen voor een algemenere insteek, zonder voor een groep te kiezen. Immers, actiegroepen voor algemeen "wij mannen" bestaan niet." ---------------------- Deze verschillen in schrijven hangen direct samen met het sekse-afhankelijke gedrag dat gedurende de hele opvoeding wordt gestimuleerd/ontmoedigd. Bewustwording hiervan lijkt me de eerste stap.

[ Deze verschillen in schrijven hangen direct samen met het sekse-afhankelijke gedrag dat gedurende de hele opvoeding wordt gestimuleerd/ontmoedigd. Bewustwording hiervan lijkt me de eerste stap.

En dan, Anna? Als ik me daarvan bewust ben, wat doe ik dan? Waartoe leidt deze eerste stap? Of bedoel je dat iedereen zich daarvan bewust moet zijn, inclusief of vooral juryleden van prijzen? Wat zou je dan anders moeten doen in je eigen schrijfwerk? Jij vindt ook niet dat je je als vrouw moet aanpassen om mannen te bekoren. Andersom ook niet. Maar wat dan? Accepteren dat mannen en vrouwen anders schrijven (ben me bewust van de enorme generalisatie nu)? Gescheiden prijzen? Alleen mannen de libris en vrouwen de Opzij-prijs? Lijkt mij absoluut geen optie. Overigens zou ik zelf niet weten hoe je dit dilemma oplost...

Marjan B. als we ons ervan bewust zijn (wat op zichzelf al geen gemakkelijke taak is), kunnen we ons gedrag anders gaan sturen (wat nog eens een lastige taak is). Een van de problemen daarbij is dat we vaak weerstand voelen vanuit de omgeving (wat beide taken nog moeilijker maakt). Mannen, maar ook vrouwen stimuleren nl. het vrouw-gerelateerde gedrag in vrouwen en ontmoedigen het man-gerelateerde gedrag. Het is dus geen gemakkelijke opgave en de oplossing ligt eerder in generaties, dan een mensenleven. Iedereen zal zich bewust moeten worden, ja. En iedereen zal het ook nog eens moeten willen veranderen. In ieder geval kunnen we pas tot meer heldere verschillen tussen mannen en vrouwen komen (ook op het gebied van schrijven) als jongens en meisjes vanaf de geboorte gelijk worden gestimuleerd/opgevoed/onderwezen door ons allemaal en ten allen tijde. Om het bij ons schrijvers in het nu te houden, het bewust worden van en sturen van ons vrouwelijke/mannelijke gedrag (en het bewust worden van andermans typisch vrouwelijk/mannelijk gedrag) kan zeker bijdragen aan bewust wording van hoe we typisch vrouwelijk of mannelijk schrijven en waarom we dat zo doen en hoe anderen dat doen. Dan kunnen we ook ons schrijven op dat vlak gaan sturen. Niet erg concreet zo, maar door zelf te gaan analyseren maak je het concreet.

En dan, Anna? Als ik me daarvan bewust ben, wat doe ik dan? Waartoe leidt deze eerste stap? Of bedoel je dat iedereen zich daarvan bewust moet zijn, inclusief of vooral juryleden van prijzen? Wat zou je dan anders moeten doen in je eigen schrijfwerk? Jij vindt ook niet dat je je als vrouw moet aanpassen om mannen te bekoren. Andersom ook niet. Maar wat dan? Accepteren dat mannen en vrouwen anders schrijven (ben me bewust van de enorme generalisatie nu)? Gescheiden prijzen? Alleen mannen de libris en vrouwen de Opzij-prijs? Lijkt mij absoluut geen optie.

Het lijkt me dat het een behoorlijke eye-opener kan zijn: dat je je bewust bent van je onkunde, omdat die onkunde je je leven lang is aangepraat. En wat Thérèse hier ook doet: VROUWEN kunnen de Librisprijs niet winnen, tenzij ze anders gaan schrijven; het ergste is misschien wel dat ze dat doet vanuit het "Wij vrouwen"-gedachtengoed van het feminisme. Want vrouwen durven nu eenmaal niets alleen - het zijn net schapen, alles moet in groepsverband en/of met wederzijds goedkeuren, en het liefst met instemming van de Moeder. Maar wat zegt dat nou helemaal over waartoe JIJ in staat bent? Als jij je je hele leven identificeerd met een groep die zichzelf aanpraat niks te kunnen op literair (en ander) gebied (en zoals in dit onderwerp gewillig de slachtofferrol aanneemt met "wij vrouwen zijn zielig, omdat WIJ de Librisprijs niet winnen, wat gaan WIJ daar aan doen?", dan heb je misschien ook helemaal geen recht op die prijs. Vrouwen kunnen dan misschien die prijs niet winnen, maar waarom moet dat fatalistische groepsdoemdenken jou als individu boeien?

Ik vrouw (schaap), jij man (ram). Zo heb ik het nooit gezien.

Kijken jullie ook naar de wet van vraag en aanbod?

En dan denk ik dus aan die vrouwen in de geschiedenis, die met hun geld en invloed er voor zorgden dat een mannelijke kunstenaar of wetenschapper zich kon ontplooien. En ik behalve de naamgever, weet ik geen mannelijke mecenas te noemen.

Marjan B. als we ons ervan bewust zijn (wat op zichzelf al geen gemakkelijke taak is), kunnen we ons gedrag anders gaan sturen (wat nog eens een lastige taak is). Een van de problemen daarbij is dat we vaak weerstand voelen vanuit de omgeving (wat beide taken nog moeilijker maakt). Mannen, maar ook vrouwen stimuleren nl. het vrouw-gerelateerde gedrag in vrouwen en ontmoedigen het man-gerelateerde gedrag. Het is dus geen gemakkelijke opgave en de oplossing ligt eerder in generaties, dan een mensenleven. Iedereen zal zich bewust moeten worden, ja. En iedereen zal het ook nog eens moeten willen veranderen. In ieder geval kunnen we pas tot meer heldere verschillen tussen mannen en vrouwen komen (ook op het gebied van schrijven) als jongens en meisjes vanaf de geboorte gelijk worden gestimuleerd/opgevoed/onderwezen door ons allemaal en ten allen tijde. Om het bij ons schrijvers in het nu te houden, het bewust worden van en sturen van ons vrouwelijke/mannelijke gedrag (en het bewust worden van andermans typisch vrouwelijk/mannelijk gedrag) kan zeker bijdragen aan bewust wording van hoe we typisch vrouwelijk of mannelijk schrijven en waarom we dat zo doen en hoe anderen dat doen. Dan kunnen we ook ons schrijven op dat vlak gaan sturen. Niet erg concreet zo, maar door zelf te gaan analyseren maak je het concreet.

Dat bewustzijn is indd. een lastig gedoe. Het houdt m.i. namelijk in dat je als vrouwelijke schrijfster een hoop culturele ballast weg moet gooien. Ik heb dat gedaan en ik ben me er bewust van dat ik dat heb gedaan. En ik ben zeer tevreden dat ik het gedaan heb. Wat een bevrijding. En tuurlijk beïnvloedt dat mijn schrijven. Ik vraag me zelfs af of ik het niet gedaan heb in functie van mijn schrijven. Gedrag heeft hier m.i. weinig mee te maken. Het is het denken en de visie die telt in het schrijven. Vooral de evolutie van het denken. Het enige wat ik vrees is dat ik blijf steken in één of andere denkfase. Dat is het ergste wat me zou kunnen overkomen. En dat die denkfase dan een karikatuur wordt. Afschuwelijk zou dat zijn. Om bewust te zijn van wat je wilt concipiëren in je schrijven dien je als mens uit diverse keurslijven te zijn gesprongen, minimaal toch één keer en 'tegoei'. Mannen doen dat gemakkelijker dan vrouwen. Hoeveel vrouwen durven een café dat ze niet kennen alleen binnen te gaan? Zonder vriendinnetjes? Of helemaal alleen op restaurant te gaan en een aperitief, een voorgerecht, een hoofdschotel en een dessert en een digestif te bestellen? Niet een keer maar vele keren gewoon omdat je er zin in hebt en geen enkel maatschappelijk obstakel voelt? Het is een stom voorbeeld maar het sluit ergens aan bij wat Schlie schreef over 'leuk zijn' en 'groepsverband' bij vrouwen. Ik ben blij dat ik daar een uitzondering op ben.

Naar aanleiding van de zoveelste mannelijke winnaar van een prestigieuze literaire prijs (m.n. nu de Libris Literatuurprijs) zat ik daar een beetje over te denken en te filosoferen met Simon, wat uitmondde in de vraag: Wat (voor soort boek) moeten vrouwen schrijven, zodat mannen het interessant vinden? Of anders geformuleerd: Wat voor tekst, geschreven door vrouwen, willen mannen graag lezen? (en dan zó graag dat ze het een prijs zouden toekennen).

Ik heb nu alle berichten gelezen. Mijn antwoord is heel kort: wereldliteratuur schrijven zoals die er al is.. Gewoon schrijven op het niveau en inhoud van wereldliteratuur. Ligt dat niet voor de hand? Het zijn mannen die beslist hebben wat wereldliteratuur is. En waar gaat wereldliteratuur over? Over het existentiële, over de turbulentie in de mensengeest, over leven en dood. Over de vrijheid van de menselijke geest, over de beknotting ervan. Ik ga alvast dat boek bestellen dat die Libris-prijs heeft gekregen. Nu wil ik wel eens de dood van een kind lezen door de ogen van een man. Of heeft de jury positief gejureerd op grond van schrijfstijl?

Hmm. Telkens als ik in dit topic meelees denk ik: is het dan niet goed genoeg dat ik een vrouw ben? Emancipatie is niet: gelijk worden als een man, maar: gelijke behandeling tussen man en vrouw. Dat gaat niet als je je vrouwzijn moet verloochenen. Dan maar geen prijs.

Right.

Je leven is nu niet snel in gevaar. Dan zijn de stupide vooroordelen van mensen zoals Bavarios toch al helemaal geen belemmering?

Welke stupide vooroordelen dan? Gewoon omdat ik feiten op tafel leg zouden dat vooroordelen zijn? Welke zin die ik heb geschreven kun je weerleggen met feiten? Loop jij door de wereld en zie jij evenveel vrouwen als mannen in topposities? In het bedrijfsleven? In de muziekindustrie? In de literatuur? In de wetenschap? Nee toch? Wat is er een vooroordeel aan als ik zeg dat hier mogelijk grotendeels een biologische grondslag voor is en dat het baren en opvoeden van kinderen gewoon een kiloton energie kost waardoor je je minder op carriere, macht, status e.d. kan richten? Staat het aandragen van deze verschillen gelijk aan een vooroordeel? Staat het aankaarten van duidelijk aantoonbare verschillen in de mate waarin mannen en vrouwen topposities bekleden gelijk aan een vooroordeel hebben? of is hier gewoon sprake van een constatering van feiten, nml. feiten die geen rekening houden met sociaal wenselijke antwoorden waar jij nogal last van lijkt te hebben. On: Daarnaast: ik snap niet waar de drang vandaan komt om jezelf als vrouwelijke (prof/amateur)schrijver te zien en je te identificeren met het vrouwelijke gedeelte van de schrijfsters, in plaats van gewoon als schrijfster die een goed boek wil schrijven. Persoonlijk heb ik er nooit over nagedacht dat ik specifiek een mannelijke schrijver zou kunnen zijn. Wat voor nu heeft dat? Zouden er dan opeens andere regels moeten gelden voor het schrijven? Zouden er dan opeens andere regels zijn voor het schrijven van een dialoog? Voor het toepassen van shown don't tell, voor het incorporeren van conflict etc. Wat dat betreft sluit ik me dus aan bij Schlimazlnik. Als je denkt dat je je moet aanpassen aan mannen om een prijs te winnen ben je echt way of track aan het denken lijkt me. Waaraan moet je je aanpassen dan? Zowel mannen als vrouwen willen een goed boek lezen. Het maakt toch helemaal geen donder uit of dat door een vrouwelijk perspectief of mannelijk perspectief is?

Telkens als ik in dit topic meelees denk ik: is het dan niet goed genoeg dat ik een vrouw ben?

Nee, dat is niet goed genoeg. Daar moet je je niet achter blijven verschuilen, dat je bij dat clubje hoort. Want als het goed is, ben je veel meer dan een vrouw. Je bent een individu. Uniek. Onafhankelijk. Wat heb jij nou helemaal gemeen met die andere vrouwen? Welke van die verschillen of overeenkomsten heb je bij het schrijven nodig? Schrijven prijswinnaars met een pen of met een penis? En kan jij dat ook?

Emancipatie is niet: gelijk worden als een man, maar: gelijke behandeling tussen man en vrouw.

Nee, de oorspronkelijke betekenis is anders: http://etymologiebank.nl/trefwoord/emancipatie (zich) vrijmaken van een drukkend gezag, van maatschappelijke belemmeringen Maar het drukkend gezag van (feministische) "wij vrouwen" en de belemmering door het onuitgesproken "wij vrouwen"-verbond staat werkelijke emancipatie in de weg.