Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 280 – Hoe onmogelijk dat ook klinkt

?rellensrevsejtleed nee raam ,rooh yrroS, dacht ik nog toen ik het eerder teruglas.

Eerst geloofde ik mijn eigen ogen écht niet meer. Ik zat gewoon mijn ding te doen in Genève. En toen had ik ineens een zesde of misschien zelfs wel zevende zintuig nodig. Er hing iets in de lucht, maar ergens anders kon natuurlijk ook, zoveel was me inmiddels wel duidelijk. En ik had niet eens gespoten, gesnoven of geslikt. Nee, de walrussen, eeuwige aardbeienvelden en gele onderzeeërs van die vier dino's uit Liverpool waren hierbij een schoolvoorbeeld van psychedelisch kinderspel. Dat ik ter plekke gek was geworden, ging er bij mij ook niet in, want alles wat ik daarover gelezen had was anders dan dit. Dit oversteeg alle concepten, categorieën en paradigma's die de mensheid, en mijzelf natuurlijk als professional, zo veel en vooral ver hadden gebracht.

Ik had er nog steeds geen woorden voor, maar het voelde raar en tegelijk heel vertrouwd. Op een gegeven moment zat ik toch maar een beetje aan te modderen, want zelfs tijdsbesef, normaliter mijn zesde zintuig van dienst, schoot nu al hopeloos tekort, en daarmee ook ruimte. Ik was overal en nooit, en langzaam begon het me te dagen dat deze sensatie weleens universeel kon zijn. Het leek wel of ik, en alles, op reis was naar het potentiële verleden.

Een man in de verte leek bijvoorbeeld op James Joyce, maar het kon ook zomaar Calvijn zijn of voor mijn part Schrödinger. De gewaarwording van gezelschap bezorgde me heel even een flard inzicht (Wij stervelingen kunnen het ook echt niet laten), maar juist toen (of misschien wel daardoor) werd het allemaal zo mogelijk nóg absurder, al ontging dat me natuurlijk vrijwel finaal – een vertrouwd gevoel, dat ik kende van mijn lessen close reading in het propedeusejaar.

Wel moest ik heel hard huilen, maar het is dan ook niet niks om weer geboren te worden. Met de beste bedoelingen wist ik voor deze kennelijke tijdreis geen betere metafoor te verzinnen. Dat het allemaal begonnen was met een doodgewone deeltjesversneller bleef ook bijna lachwekkend. Maar zo zag een wormgat er vanbinnen blijkbaar uit, want iets anders kon dit nog niet zijn.

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Vond het leuk om te lezen al had ik moeite om te volgen en te begrijpen. Misschien ligt het aan mij en zit ik ook in zo'n zwart gat dat rare dingen met me uithaalt. Maar toch vind ik het moeilijk. Goed bedoeld hé.

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ha Wilfried, thanks voor het lezen! Ja, ik weet ook niet wat het is, maar bij 'het meest bizarre' denk ik toch meteen aan tijdreizen en kwantummechanica, waar ik verder totaal geen verstand van maar wel weer een gevoel bij heb.

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Als antwoord op door Dos Wijnhof

Het absurde is dus blijkbaar prima gelukt ;-). 

Een kleine reconstructie.

Zo begon het:

  1. Het meest bizarre is altijd het meest bizarre +1. 
  2. Daarom schetste ik eerst in algemene termen iets bizars, en verderop ging dat over in iets nog bizarders. Daarbij is het meest absurde iets buiten onze perceptie.
  3. Om deze premisse wat concreter in te bedden, bedacht ik de link met de absurde wereld van de quarks, qubits en kwanta.
  4. Om het daadwerkelijk handen en voeten te geven, kwam ik daarna uit op de deeltjesversneller van het CERN. 
  5. Ooit was er angst dat die extreme snelheid een zwart gat zou kunnen creëren.
  6. Hoewel een zwart gat in principe nogal destructief is, koppelde ik het aan tijdreizen, maar misschien bedoelde ik daar wormgat.
  7. Die tijdreis probeerde ik nog een beetje te verwerken in de chronologie van het verhaal.
  8. In mijn achterhoofd had ik de film "Interstellar" van Christopher Nolan.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Wel moest ik heel hard huilen, maar het is dan ook niet niks om weer eens geboren te worden. 

Hierdoor dacht ik dat je je geboorte herbeleefde. Ik zou dan geschreven hebben "het is ook niet niks om opnieuw geboren te worden". Het geheel vind ik verwarrend. Kan er niet echt een touw aan vastknopen. 

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Na het resetten van mijn brein snap ik het nu volkomen. Wel vraag ik eerder met pensioen te mogen; ik trek het niet langer.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Dank voor je uitleg Kruidnagel, nu begrijp ik het.

Ik heb het gevoel dat absurditeit niet gelijk staat met chaotisch, alhoewel er trekjes van in kunnen staan.

Orgineel de deeltjesversneller.

Fijne dag.

Lid sinds

6 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Oeps, Kruidnagel, ik heb je verhaal over het hoofd gezien, excuus!

Het is een interessante tekst, doordat je heel dicht bij de gedachten en fysieke ervaringen van het hoofdpersonage blijft. Dit is volgens mij ook de reden dat het verhaal een beetje verwarrend is. In eerste instantie lijkt het simpelweg alsof het hoofdpersonage gewoon gek is geworden en ineens alles anders ziet dan anderen (wat hiervoor de reden is, is gissen), maar pas op het eind wordt een beetje duidelijk dat het gaat om tijdreizen. Omdat dit pas aan het eind duidelijk wordt, is het tijdens het lezen lastig om de aandacht erbij te houden en te begrijpen wat er nu precies gebeurt. Om dit te voorkomen kun je bijvoorbeeld als iets eerder hinten dat het gaat om tijdreizen, want niet iedereen combineert een deeltjesversneller met tijdreizen.

Graag gelezen!

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Thanks Mike, goeie tip! Fijne avond nog verder. En heel sympathiek dat je iedereen zo uitgebreid te woord staat.

Ik heb de tekst nog een beetje geüpdatet.