#196 Man met Kruis

Het meest bevreemdende aan de reacties die ik krijg op deze opdracht is het feit dat er zoveel belang wordt gehecht aan het christelijke symbool en er maar weinig wordt geschreven en nagedacht dus, over het oeroude symbool van het kruis als symbool voor het leven in het algemeen.

Ketters

Ik maak mezelf graag wijs dat geloven juist begint bij de twijfel en eindigt bij het dogma. Geloven is het tegenovergestelde van zeker weten. Moge dat aforisme inderdaad opgaan voor het persoonlijk geloof, of zelfs haar bestaansvoorwaarde zijn – toch wordt er door de kerk al millennia van alles beleden en vastgelegd, en beschouwt zij juist dat product (minstens deels) als haar kern: de teksten, de spullen, de hiërarchie. Er moet tenslotte iets bestaan dat samenbindt. Iets om in te geloven, op het snijvlak van de notariële akte en de mystieke inspiratiebron. Een sjibbolet, dat ook: pas toen ik me liet dopen, was ik echt baptist.

Mooi dus hoe je column de paradox raakt dat het geloof een eeuwenoud instituut is, maar tegelijk een vluchtig, ongrijpbaar mengsel van menselijk voelen, vertrouwen, vrezen, en iets ongrijpbaars, misschien wel even onbaatzuchtigs als pragmatisch.

Noem het cognitief dissonant. Noem het schizofreen of ronduit blasfemisch. Geloof is zo fragmentarisch als het leven nu eenmaal is. Het geloof is een balanceeract, het is dat blinkende kruis in de palm van de hand van het zelfbeeld van Faber. Aan de buitenkant een toonbaar geheel maar in feite onstabiel en dus om de haverklap leeg, hypocriet en gedateerd.

De assen van het kruis kúnnen niet zonder elkaar, zoals je terecht stelt. Wie zomaar wat gelooft, kan niet meer beweren dat hij of zij gelooft. En tegelijk gaat iedere poging van de organisatie om het organisme te beknotten meer over macht dan over mededogen. Tegelijk is mijn geloof dan ook bij uitstek het proces van mijn meest integere vragen, naast al mijn going through the motions. Geloof kan en mag niet losgezongen zijn van de tastbare wereld, van mijn binnenste, van mijn verdriet, van het leed. Misschien gaat geloof daarom zo over de dood. Misschien is mijn geloof wel ordinair ketters ongeloof. Het is dan ook een paradox.

Vandaag is het Witte Donderdag. Ik dacht: vooruit, laat ik Gi eens een plezier doen.

Dank je Kruidnagel om mij op deze W.D. helemaal terug naar mei 2018 te katapulteren. Tijdens deze reis in de tijd vielen mij een aantal zaken op:

• Coaches waren gretiger om inhoudsvolle FB te geven;
• Vele namen van toen komen nog wekelijks voor in het lijstje van actieve schrijvers;
• Vele andere hebben afgehaakt.

Inmiddels is Jan Fabre door het #Metoo fenomeen van zijn sokkel gevallen, is het wankelend kruis, net als zijn vliegende levende katten spreekwoordelijk naar beneden gedonderd.  Mijn reactie op de tekst van Tilma en jouw commentaar komt mogelijk later als vijgen na Pasen (vlaams voor ‘mosterd na de maaltijd’).

Ha! 1 april kikker in je bil. 2018, dat was nog eens een jaar. 

In december 2018 kregen we Bruno erbij.

Jij begon ongeveer een jaar eerder. En je beet al snel snedig van je af.