Wat moeten vrouwen schrijven?

De inhoud wordt mede beinvloed door onze drive. Onze gedachten, fantasiën en creativiteit staan niet los van onze dagelijkse beleving, denk ik.

Daar ligt misschien de kern van het probleem, vooral bij moderne multitaskende vrouwen (werk/carrière, gezin/kinderen, sekspartner, uiterlijk/gezondheid, huishouden/gezelligheid, relatie met moeder, vriendin/aardig gevonden worden; en de eeuwige vragen "wat moet ik aan?" en "wat gaan we vanavond eten?"). Hou je nog tijd over om diep na te denken over de morele consequenties van de Afrikaanse mijnbouw en daarover te lezen en te discussiëren?

Jazeker. Je schetst hier een vrouwbeeld dat ik niet herken. Wat mij betreft kun je minstens 7 van deze gedachtenvretende onderwerpen schrappen.

Ik denk, Thérèse dat jouw boek over jouw vader wel door mannen gelezen zal worden. Het onderwerp is namelijk interessant. Geeft een perspectief op de werkelijkheid die we nog niet wisten.

Ik denk juist dat vrouwen het willen lezen, omdat die blijkbaar graag over het leven van andere vrouwen lezen (het bestaansrecht van vrijwel alle vrouwenbladen, van Yes tot Esta en van Viva tot Libelle, van Mijn geheim tot Margriet), en over zielige wezens in het algemeen.

Tsja, dat is een kwestie van opinie. Nu zeg jij als man dat mannen het niet lezen willen omdat het niets toevoegt, ik ben het daar niet mee eens. Het gaat ook niet over het leven van een andere vrouw, maar over een man. Bovendien gaat 'Tonio' ook over het leven van een andere man. Daar is blijkbaar waardering voor. Het gaat er denk ik over hoe er geschreven wordt over het leven van de ander. Dit heb je al eerder met een voorbeeld aangegeven, dat het gaat om 'hoe', universeel versus beperkt tot ego. Ik zie Thérèse ertoe in staat dit te bereiken en diep na te denken. Ik denk ook dat ze zich vrij kan maken van wat anderen ervan vinden en zichzelf kan zijn voor zover dat nodig is. Het is niet nodig om helemaal vrij te zijn van sociaal wenselijk denken.

Foutje.

Het enige risico dat vrouwen echt afwegen, is of ze na hun actie wel aardig gevonden worden en nog geaccepteerd worden.

Maar aardig gevonden worden is essentieel om te blijven leven. Immers, als jij me aardig vind vermoord je me niet, toch? Het is dus niet het enige risico dat ik afweeg, maar wel een belangrijke.

Als je dat ook in je boeken doet, dus vooral bezig zijn met de vraag of de lezer het goed vindt, dan neem je niet het risico origineel en afwijkend te zijn.

Dat zou kunnen. Tegelijkertijd is het al moeilijk genoeg om iets te verzinnen dat origineel en afwijkend is, daargelaten of je het daarna verstandig vindt om het te schrijven.

Maar aardig gevonden worden is essentieel om te blijven leven. Immers, als jij me aardig vind vermoord je me niet, toch?

Als je me niet boeit doe ik die moeite ook niet. Daarbij moet je misschien proberen het boek los te zien van de schrijver: als ik een boek niet leuk of aardig vind, vermoord ik de schrijver toch niet? Dan kun je wel bezig blijven. Het is dan gewoon, naar mijn mening, een slecht boek. Daar wordt de schrijver als persoon niet aardiger of minder aardig door.

Nu generaliseer je, Schlim. Het interesseert me helemaal niets of men mij aardig vindt of niet. Vinden ze me aardig? Best. Vinden ze me niet aardig? Ook best. Ik doe dus nooit moeite om aardig gevonden te worden. Men moet je of niet. Daar hoef je je nooit voor uit te sloven. Take me as I am. Wat ik op papier zet, maakt me ook niet uit. Ja, ik durf alles wel te schrijven en houd ook geen rekening met de lezer. Fout? Misschien, maar het is wel mijn manier. Angus, dat roept de vraag op wat dan een interessant onderwerp is.

Was ik nou zo onduidelijk? Het is een overlevingsmechanisme, aardig gevonden willen worden. Zoals lachen naar een onbekende, om te laten zien dat je ongevaarlijk bent. Zoals handenschudden, om te laten zien dat je geen wapens draagt. Als ik niet naar je lach, vermoord je me heus niet meteen. Behalve als je toevallig mr. Psychokiller bent. Aangezien ik dat nog niet weet als ik je op straat tegenkom, lach ik toch maar vriendelijk terug als Grote Onbekende me toeknikt, ik steek niet mijn tong naar hem uit. Maar ik sta ook niet 'smorgens op met de bewuste gedachte: 'Zo, en nu ga ik er eens voor zorgen dat Tja en Schli me aardig vinden.' Dit soort dingetjes gaan automatisch. (Overigens, vriendelijk zijn kost geen geld en kan geen kwaad, het is geen slechte eigenschap. Ook niet voor een schrijver). Heeft dat aardig gevonden willen worden invloed op je schrijven? Geen idee. Ik had het over risico's vermijden, dat je mensen hebt die in alles een risico zien, en mensen die helemaal nooit risico's zien en alles op de glijdende schaal daartussenin. Dat die laatste groep het ver kan schoppen omdat ze zich minder/niet laten remmen door de gedachte aan alles wat mis kan gaan. En dat je dan moet bedenken: vrouwen zijn eerder geneigd risico's te mijden (nee niet allemaal, en nee, niet altijd) en mannen zijn eerder geneigd om eerst te doen en dan pas te bedenken of dat zlim was (nee niet allemaal, en nee, niet altijd). En ik vroeg me af of je dat terug ziet in boeken van mannen en vrouwen. Ik ben daarover nog aan het nadenken. Ik denk dat het antwoord nee is.

Je moet het niet groter maken dan het is, Angus. Dit onderwerp maar een onderdeel van al het vele wat een schrijver zich kan afvragen. Het is niet de leidende vraag.

Nou, laat het dan gewoon een vraag zijn. Dan ontgaat me echt de relevantie nog steeds. Ik vind het namelijk niet iets wat je je zou moeten afvragen. Want als je jezelf jouw vraag stelt, schrijf je dan zelf nog? Of schrijven potentiële lezers mee?

Angus, dat roept de vraag op wat dan een interessant onderwerp is.

Wordt die niet beantwoord vóór je een letter op papier zet?

Thérèse: Angus, dat roept de vraag op wat dan een interessant onderwerp is. Angus: Wordt die niet beantwoord voor je een letter op papier zet? Vaak wordt het wel al van te voren beantwoord, maar niet altijd. Niet zelden ontstaat het geschreven terwijl men schrijft.

Vaak wordt het wel al van te voren beantwoord, maar niet altijd. Niet zelden ontstaat het geschreven terwijl men schrijft.

En laat je je in dat geval dan leiden door de vraag wat iemand anders interessant vindt? Of neemt er iets de overhand dat zich niet onderwerpt aan die vraag, laat staan het antwoord daarop?

Vaak wordt het wel al van te voren beantwoord, maar niet altijd. Niet zelden ontstaat het geschreven terwijl men schrijft.

En laat je je in dat geval dan leiden door de vraag wat iemand anders interessant vindt? Of neemt er iets de overhand dat zich niet onderwerpt aan die vraag, laat staan het antwoord daarop?

Nou, meestal is het verhaal de drijfveer, het moet verteld worden en het leidt tot een vorm. Vaak heb ik het hele verhaal al in mijn hoofd. Soms heb ik eerst de vorm en dan het verhaal. Ik denk dan niet 'ik ben een vrouw, zullen ze mij aardig vinden'. Maar ik ben niet vrij van een levenslange conditionering. Eerlijk gezegd vind ik het alleen maar leuk om te zijn zoals ik ben, en te schrijven zoals ik schrijf en aardig gevonden worden, daar lijd ik niet onder. Ik denk niet dat ikzelf minder snel een prijs zal winnen daarom.

@Odile Dat is precies wat ik bedoel.

:)

@Odile Dat is precies wat ik bedoel.

Was ik nou zo onduidelijk? Het is een overlevingsmechanisme, aardig gevonden willen worden. Zoals lachen naar een onbekende, om te laten zien dat je ongevaarlijk bent. Zoals handenschudden, om te laten zien dat je geen wapens draagt.

Dat heeft niets te maken met aardig zijn. Aardig zijn heeft te maken met conflictvermijding. Ieder verhaal heeft een conflict nodig, en beter nog: is een weerspiegeling van een innerlijk conflict van de schrijver. Dat moet je wel laten zien, als schrijver, en misschien vinden mensen je dan niet meer aardig, maar raar, of gestoord, of obsessief, of egoïstisch of... verzin zelf maar.

Maar vrouwen zijn toch geen conflictvermijders? Dat een boek een conflict nodig heeft is een open deur, zonder conflict is er geen verhaal.

Kortgezegd is er wel een verschil in duiding van een conflict in een verhaal en een sociaal conflict tussen mensen in real life - hoewel je die verschillen kunt wegredeneren met bepaalde definities, bijvoorbeeld dat ontwikkeling altijd ten grondslag ligt aan 'conflict'.

Pas als een vrouw een eens een x nieuwe literaire stroming introduceert of doorbreekt als grote naam op mondiaal vlak kunnen we dr echt serieus nemen. Alleen Jk Rowling en nog wat anderen neem ik dus serieus. De rest kan er niks van.

Je schetst wel een beetje een raar beeld van vrouwen in de literatuur als je alleen Rowling noemt als zogenaamde introducent van een nieuwe literaire stroming. Ik zou niet zo ver gaan te zeggen dat haar boeken een nieuwe literaire stroming hebben gevormd, maar dat kan natuurlijk een kwestie van meningsverschil zijn (laat staan dat ik haar überhaupt zou bestempelen als een groot literair schrijfster). Toch zijn er heel veel betere en vernieuwendere vrouwelijke schrijvers geweest in de afgelopen honderd jaar, die naar mijn mening over het algemeen een grotere rol hebben gespeeld dan hun mannelijke collega's. Door hen doelbewust (of uit onwetendheid?) buiten beschouwing te laten, laat je zien dat je niet echt een realistisch beeld hebt van de literaire wereld. Ja, Rowling is de laatste jaren populair en schrijft erg leuk, maar je vergeet gewoon volledig een honderd jaar lange literaire geschiedenis vol vrouwelijke mijlpalen en veel grotere schrijfsters. Hedendaagse populaire fictie is NIET representatief voor literatuur in zijn geheel!

Thérèse, in die jury's zitten bijna alleen maar mannen, volgepropte buiken, conservatisme van heb ik jou daar, blablabla. Daar kun je toch niet van verwachten dat ze de fijnzinnige nuanceringen, de emotionele waarheden en gevoeligheden, die het leven kenmerken en waar vrouwen meesterlijk over schrijven, kunnen invoelen?! Kom op zeg, aan die mannekes moet nog jaren geschaafd worden, wat zeg ik: decennia (eeuwen?). Kijk maar naar Bavarios, zo zelfingenomen stel ik mij de juryleden ook voor.

Hier ben ik het volkomen mee eens. Ik zou zelfs nog verder willen gaan door te zeggen dat de fijnzinnige nuanceringen, emotionele waarheden en gevoeligheden die je noemt moeilijk te schrijven zijn binnen de taal, omdat de taal (of breder, de filosofie of wetenschap) toch redelijk vastgegroeid is in zijn overdreven structuur van pretentieus rationalisme, binaire opposities, waarheidsclaims, etc. Niet alleen is dat moeilijk als materiaal om eerder genoemde dingen mee te schrijven, maar het maakt het ook moeilijk voor de lezers om in diezelfde taal het geschrevene te verwerken/overdenken. Met andere woorden, door de eeuwen heen hebben mannen de taal gevormd; nu is het aan de vrouwen om die taal te verwerpen/verbeteren/vernieuwen. (let wel, ik gebruik het geslacht niet alleen als afbakening van daadwerkelijk geslacht maar meer als verwijzing naar het soort schrijver. Zo zijn er bijvoorbeeld ook mannen die vrouwelijk schrijven, en andersom.) Dus om antwoord te geven op de vraag: als een vrouw door mij gelezen (en gewaardeerd) wil worden, moet ze laten zien dat vrouwelijk schrijven niet gebonden is aan regeltjes en dogma's van taal, maar die juist ontsteigt, waardoor we als lezer ook niet meer door de taal beperkt worden maar juist vrijer worden in ons lezen en in ons denken en dus in ons leven. Er zijn al wel boeken en schrijfsters die in deze gedachte te binnen schieten, dus het wordt al gedaan, en het is geen hopeloze zaak. Ten slotte, verhoudingen in gehele aantallen qua geslacht in de literatuur interesseren me niet zo; ik zou zo honderd mannelijke Libris-winnaars verruilen voor één Sylvia Plath, bijvoorbeeld. Sterker nog, en dit is ook de reden waarom ik specifieke nadruk legde in mijn reactie op Bavarois, ik geloof dat sommige vrouwelijke schrijvers, en dan doel ik voornamelijk op de franse feministen die voort borduurden op het decontructionisme van Jacques Derrida, in sommige opzichten volkomen superieur zijn aan alles wat ooit eerder (door mannen) is geschreven (misschien met een subjectieve uitzondering van James Joyce).

Samenvattend: dames, ga vooral door met schrijven vanuit je hart, dan volgt je pen vanzelf. Laat die mannen maar met hun oorkondes in hun armpjes geklemd liggen woelen in hun bedjes. Ik weet wel mooiere dingen om opgewonden van te raken.

Precies, en laat je ook vooral niet tegenhouden door de overdreven regeltjeszucht en de schijn van logische structuren binnen de taal die voornamelijk door mannen is ontwikkeld/opgedrongen. Doorbreek die barrieres. Laat jezelf vrij. Vernieuw. :)

Je schetst wel een beetje een raar beeld van vrouwen in de literatuur als je alleen Rowling noemt als zogenaamde introducent van een nieuwe literaire stroming. Ik zou niet zo ver gaan te zeggen dat haar boeken een nieuwe literaire stroming hebben gevormd, maar dat kan natuurlijk een kwestie van meningsverschil zijn (laat staan dat ik haar überhaupt zou bestempelen als een groot literair schrijfster). Toch zijn er heel veel betere en vernieuwendere vrouwelijke schrijvers geweest in de afgelopen honderd jaar, die naar mijn mening over het algemeen een grotere rol hebben gespeeld dan hun mannelijke collega's. Door hen doelbewust (of uit onwetendheid?) buiten beschouwing te laten, laat je zien dat je niet echt een realistisch beeld hebt van de literaire wereld. Ja, Rowling is de laatste jaren populair en schrijft erg leuk, maar je vergeet gewoon volledig een honderd jaar lange literaire geschiedenis vol vrouwelijke mijlpalen en veel grotere schrijfsters. Hedendaagse populaire fictie is NIET representatief voor literatuur in zijn geheel!

Ik heb nooit beweerd dat jk rowling een nieuwe literaire stroming introduceerde. Verre van dat zelfs. Nee hoor, waar je dat vandaan haalt weet ik niet. Ik schep geen raar beeld, maar gewoon een realistisch beeld. De bijdrage van vrouwen aan de literatuur vergeleken met mannen is miniem geweest. Dit is gewoon een normale conclusie als je realistisch naar de zaken kijkt. Je kunt natuurlijk een roze bril opzetten en dan kun je natuurlijk die en die noemen als belangrijk. Maar dat geldt voor elk domein. Maar ook binnen andere vakgebieden geldt hetzelfde: mannen domineren massaal. Het kan me voor de rest niks schelen of dat vrouwen of mannen zijn, ik ageer slechts tegen het kromme beeld dat de bijdrage van vrouwen aan de literatuur even groot is geweest als van mannen. Is niet zo. Waar dat aan ligt, daar kun je over discussieren. Natuurlijk, de onderdrukte rol van de vrouw heeft hier vast aan bijgedragen. Maar beweren dat vrouwen net zo'n grote bijdrage gehad hebben als mannen in de loop der eeuwen gaat er bij mij niet in. Dat is gewoon geschiedvervalsing. Alleen al het feit dat er veel meer mannelijke schrijvers zijn geweest dan vrouwen maakt zo'n stelling logisch gezien onmogelijk. Nogmaals, ik heb niet beweerd dat hier een intrinsiek kwaliteitsverschil aan ten grondslag ligt, het is ook niet mijn ideaalbeeld. Het zal me eerlijk gezegd worst wezen of het vrouwen of mannen zijn die de top bereiken, wat die top ook moge wezen. Ik voel mij geen belangenbehartiger van mannen. Je hebt het daarnaast over het ontstijgen van regeltjes en dogma's, taalconstructies doorbreken etc. Nou, dat gebeurt dus barweinig bij vrouwelijke schrijvers. Dat is nu juist het grote probleem. We wachten op een massale stroom van vrouwen die de zaken anders aan gaan pakken en dus iets vernieuwends gaan brengen. Van de feministen hoeven we het niet te verwachten, want dat is gewoon een doodgeboren kindje. Daarvan is niets productiefs terecht gekomen. Het is veel geblaat geweest, maar weinig wol. Logisch ook, als je je gaat verschuilen onder de dekmantel van 2,5 miljard vrouwen in plaats van uitgaan van eigen individuele kracht. Hier in het klein gebeurt eigenlijk precies hetzelfde: ik ben vrouw, we worden onderdrukt, er zitten nare mannen met snorren in de jury die tegen ons zijn, in plaats van: ik ben een uniek mens, ik ga uit van eigen kracht, het maakt me niet uit of ik vrouw of man ben, ik ga mijn eigen weg en doe het op mijn manier, en probeer zo mijn bijdrage te leveren.

Wauw, wat een discussie! Ik zag deze vraag en het eerste antwoord dat me te binnen schoot was heel simpel: vrouwen moeten schrijven waar ze zin in hebben. Vergeten we Mary Shelley niet? (Ik heb niet álle posts uitgeplozen, dus vergeef me als ik er overheen heb gekeken.) Het is niet zo dat vrouwen nooit iets bereikt hebben en het is zéker niet zo dat ze nooit iets vernieuwends hebben gedaan. Vrouwen hebben inderdaad minder bereikt dan mannen als het over literatuur gaat. Pak een willekeurige boekenkast en je komt meer mannelijke schrijvers tegen dan vrouwelijke. Daar kun je wel over zeuren, maar dat is gewoon zo, dus dat ben ik met je eens, Bavarios. Heb ik wel een vraag voor je: hoeveel vernieuwen de mannen? Wat versta je dan onder 'vernieuwen'?

Bavarios, ik citeer je twee keer. Je zegt:

Hier in het klein gebeurt eigenlijk precies hetzelfde: ik ben vrouw, we worden onderdrukt, er zitten nare mannen met snorren in de jury die tegen ons zijn

Met jou vraag ik:

waar je dat vandaan haalt weet ik niet.

Want: Tel voor de grap eens het aantal vrouwen dat 'hier' (*) vertoeft en regulier gepubliceerd heeft en vergelijk dat met het aantal mannen 'hier'. Maak het nog specifieker en geef een paar duidende termen en turf dan nog eens. (*) ik veronderstel dat je met 'hier' het forum bedoelt

Wauw, wat een discussie! Ik zag deze vraag en het eerste antwoord dat me te binnen schoot was heel simpel: vrouwen moeten schrijven waar ze zin in hebben. Vergeten we Mary Shelley niet? (Ik heb niet álle posts uitgeplozen, dus vergeef me als ik er overheen heb gekeken.) Het is niet zo dat vrouwen nooit iets bereikt hebben en het is zéker niet zo dat ze nooit iets vernieuwends hebben gedaan. Vrouwen hebben inderdaad minder bereikt dan mannen als het over literatuur gaat. Pak een willekeurige boekenkast en je komt meer mannelijke schrijvers tegen dan vrouwelijke. Daar kun je wel over zeuren, maar dat is gewoon zo, dus dat ben ik met je eens, Bavarios. Heb ik wel een vraag voor je: hoeveel vernieuwen de mannen? Wat versta je dan onder 'vernieuwen'?

Nou, ook niet zoveel natuurlijk. Ik bedoel, wat is de kans dat er een nieuwe camus opstaat, de grondlegger van het absurdisme. Of een nieuwe vaandeldrager van het naturalisme, zoals emile zola, of los van een literaire stroming iemand als mulisch, die de oorlogsliteratuur een hoge vlucht gaf. Maar vernieuwing kan op vele vlakken ontstaan. Het kan ook op marketinggebied (bv. kluun), het kan ook in kinderboeken, noem maar op. Er is ook de laatste jaren een bepaalde vernieuwing als het gaat om het imago en mediatisering van schrijvers. Zo heeft bijvoorbeeld Heleen van rooyen zich niet alleen als schrijfster geprofileerd, maar als ''sexy'' mediafiguur. Maar de literatuur is net zoals het echte leven. 98 procent aapt elkaar na, en slechts 2 procent gaat zijn eigen gang. Maar puur inhoudelijk. Ja, je moet gewoon van goede huize komen wil je met iets verfrissends en nieuws komen. Daarvoor moet je een genie zijn, die ook het geluk krijgt aandacht te verwerven met zijn boeken. Ik ben geen genie, ik weet ook niet of er op dit forum genieen zijn, maar statistisch gezien worden genieen om de zoveel jaar geboren.

Bavarios, ik citeer je twee keer. Met jou vraag ik: waar je dat vandaan haalt weet ik niet.

Ik zou zeggen sla de pagina's van deze topic, je eigen er maar eens op na. Om de haverklap kom ik posts tegen als ''wij vrouwen moeten dit/dat''. En zo nu en dan kom je posts tegen in de trend van ''het ligt aan de jury, die stikvol nare, conservatieve mannen zitten''. Dan vraag ik me af: hoezo ''wij vrouwen''? Vanwaar de behoefte om onder de dekmantel van 2,5 miljard vrouwen te opereren? Er hangt een feministisch zweempje om deze topic heen. Alsof er sprake is van het verwerven van dezelfde rechten als mannen bij het krijgen van prijzen. Nou, er is helemaal geen sprake van rechten, maar sprake van kwaliteit of geen kwaliteit. We leven niet meer in de jaren 60, waarin er - volkomen terecht - door de vrouwen voor hun eigen posities werd gevochten. Nee, dit is anno 2012. Er is geen valse start voor mannen meer. Men begint op nul. En aan de finishlijn wint de beste (onder voorbehoud dat literatuurbeoordeling altijd een subjectieve zaak is).

Tel voor de grap eens het aantal vrouwen dat 'hier' (*) vertoeft en regulier gepubliceerd heeft en vergelijk dat met het aantal mannen 'hier'. Maak het nog specifieker en geef een paar duidende termen en turf dan nog eens.

Er zijn leugens, grove leugens en statistieken. Statistieken zeggen me niks. Verder begrijp ik niet waar je op doelt. Wil je hiermee zeggen dat vrouwen meer publiceren dan mannen. Misschien nu wel. Maar in pakweg tien eeuwen tijd weet ik welhaast zeker dat er meer mannen hebben geschreven dan vrouwen. En daar ging het om. Om een tijdsbestek van een aantal eeuwen. Want in de 19de eeuw schreven er nauwelijks vrouwen bijvoorbeeld.

Nou, tel ze toch eens dan. Niet voor de statistiek, maar voor mij - of ons, vrouwen. ;)

Bavarois, is dit weer een van die topics waarin je jezelf alles behalve serieus neemt, van ons verwacht dat wij dat wel doen en vervolgens over de grond rolt van het lachen om 'al dat gehap'? Natuurlijk schreven vrouwen niet in de 19e eeuw, dat mochten ze niet van mannen. Daar gaat het hele topic nou net over: hebben vrouwen nog last van een inhaalslag die niet compleet is, hoe moeilijk is het om eeuwenlange conditionering af te schudden of ligt het ergens anders aan.

Bavarois, is dit weer een van die topics waarin je jezelf alles behalve serieus neemt, van ons verwacht dat wij dat wel doen en vervolgens over de grond rolt van het lachen om 'al dat gehap'? Natuurlijk schreven vrouwen niet in de 19e eeuw, dat mochten ze niet van mannen. Daar gaat het hele topic nou net over: hebben vrouwen nog last van een inhaalslag die niet compleet is, hoe moeilijk is het om eeuwenlange conditionering af te schudden of ligt het ergens anders aan.

Ja, daar hebben we het dus over. Maar ik geloof dat ik het weer eens met je eens moet zijn ofzo...? Of is de tijd weer aangebroken om over randzaken te praten?

Voor de Gouden Doerian daarentegen, de tendentieuze prijs voor het slechtste boek, waren vier van de negen nominaties voor een vrouw. En ja, een vrouw won. [ 10/11/06, Mariët Meester ]

Wat voor tekst, geschreven door vrouwen, willen mannen graag lezen? (en dan zó graag dat ze het een prijs zouden toekennen).

Ik wil alleen teksten van mensen lezen. Die zijn duidelijk. Ook als ze onduidelijk zijn. Een vrouw die vraagt wat mannen willen lezen, met als doel een prijsje te winnen, onderschat mij als lezer zo ernstig fout dat ik haar het liefst een enkele reis Venus wens. Zo`n vrouw krijgt terecht De Gouden Doerian voor de slechtste Nederlandse literaire roman.

Volgens mij ben je niet helemaal goed gïnformeerd, Yrret. http://nl.m.wikipedia.org/wiki/Gouden_Doerian#sec…

Volgens mij ben je niet helemaal goed gïnformeerd, Yrret. http://nl.m.wikipedia.org/wiki/Gouden_Doerian#sec…

Dat kan kloppen. En als het echt klopt zouden alle schrijfsters die klagen de Doerian willen winnen. Ben jij van mening dat ze dat willen?

Sorry, ik snap niet wat je schrijft.

Volgens mij ben je niet helemaal goed gïnformeerd, Yrret. http://nl.m.wikipedia.org/wiki/Gouden_Doerian#sec…

Overnieuw dan. Je schrijft dat ik niet goed ben geïnformeerd. Ik heb jouw wiki gelezen en die info had ik al. Wat bedoel je dan met je reactie? Trek ik een verkeerde conclusie over het gezeur van vrouwen die geen prijsjes krijgen?