Wat moeten vrouwen schrijven?

Y is minder in volume en daardoor sneller. X is sterker en kan langer overleven.

De X chromosoom ziet er echt uit als een X, de Y ziet er uit als een X die door midden is gehakt horizontaal en bevat ook minder eiwit. Chromosomen zijn gemaakt uit slierten eiwit die ingewikkeld zijn zoals een kluwen wol maar dan geordend, met veel ruimte tussen de slierten. Hier een link: http://www.google.nl/imgres?hl=nl&biw=1600&bih=81… (mannelijke en vrouwelijke chromosomen, plaatje) Sorry voor de onooglijke link.

Jongens beginnen dus als verknipte meisjes. Dat kun je bij sommige jongetjes tot op hoge leeftijd waarnemen :)

Meisjes schijnen vaker irrationeel te zijn, zou dat komen vanwege dat teveel X? :D

Ik krijg ook geen reactie op mijn opmerking dat je zou kunnen streven naar waarheid als inhoud. Ik wil heel graag een antwoord over de inhoud...

Odile, bedoel je # 245?

(...) gedrevenheid, dat is van belang bij het afmaken van een manuscript. Ik weet niet wat het verschil is tussen mannen en vrouwen in gedrevenheid en wat maakt dat je gedreven bent...

Dat weet ik ook niet (het verschil in gedrevenheid tussen mannen en vrouwen), en wat dit betreft, kan ik dus uitsluitend over mijn eigen gedrevenheid spreken: ik rust niet eerder dan dat het af is. En dan ga ik waarschijnlijk verder met een volgend manuscript. Die gedrevenheid heeft iets te maken met je 'zijn', de wil is daar een onderdeel van.

Wat me opvalt is dat er nogal rigide over het vrouw/man zijn wordt gedacht. Alsof alles al voor de geboorte volledig is vastgelegd en niet meer kan veranderen. Ik zet daar grote vraagtekens bij.

Inderdaad nummer 145, en met antwoord op de vraag van Thérèse bedoel ik de vraag die in post nummer één wordt gesteld, wat vrouwen dienen te schrijven om een literatuurprijs te winnen.

De typisch vrouwelijke aanpak is echter "wij vrouwen worden achtergesteld door slechte kinderopvang, waardoor we niet of minder kunnen werken". Om het verhaal vervolgens rond de hoofdpersoon te laten draaien, die alles doet wat ze doet "omdat ze een vrouw, een moeder" is en dat ook als enige argument gebruikt bij het conflict. Daar kunnen andere vrouwen zich bij aansluiten ("heel herkenbaar" is een typisch vrouwelijke vorm van positieve kritiek), zowel de vrouwelijke personages als de vrouwelijke lezers. De hoofdpersoon meent namens alle vrouwen te spreken, en spreekt daarmee uitsluitend vrouwen aan. Tegelijkertijd vervreemd de schrijfster alle anderen van zich: alle mannen, alle vrouwen die zich niet door "wij vrouwen" voelen aangesproken of geen moeder zijn. Immers, de argumenten binnen het conflict komen alleen voort uit het groepsdenken van "wij vrouwen". Nou, daar ga je dus de Nobelprijs niet mee winnen.

Aan Fae: in mijn beleving is bovenstaande wat jij in een eerder bericht doet. Je zet de vrouw neer als een leidend wezen, en de man krijgt de schuld van dat leiden. Daarbij wek je de indruk dat de vrouw sterker is dan de man omdat zij, ondanks alles wat ze moet doorstaan, wat veel meer en zwaarder is dan wat een man moet doorstaan, toch nog omhoog komt. Ik voel als vrouw totaal niet de behoefte om als een dergelijk leidend wezen te worden neergezet en ook niet om mannen zo te denigreren. Het is een onzin-stelling dat mannen altijd maar een makkelijk leven hebben en nooit een blokkade tegenkomen. Kunnen ze over het algemeen makkelijker omgaan met blokkades? Ja, oa omdat ze zichzelf niet (leren) neerzetten als een slachtoffer. Ik begrijp (verstandelijk, ik ben denk ik net te jong om sommige dingen echt te kunnen voelen) wel waar het allemaal vandaan komt, maar een dergelijke houding leidt volgens mij niet tot een oplossing. Eerder houd je de boel ermee in stand. Four seasons maakt ergens de opmerking dat vrouwen kwetsbaar zijn omdat ze kinderen kunnen baren. Ik ben helemaal niet kwetsbaarder dan een man omdat ik kinderen kan baren en zo wil ik ook niet behandeld worden, niet door mannen en niet door vrouwen. Een pas geboren baby is kwetsbaar, zowel jongetjes als meisjes. Dat ik als vrouw minder spierkracht heb dan de gemiddelde man, maakt mij niet kwetsbaarder. In het dagelijkse leven verschilt hooguit wat in mijn macht ligt. Juist door de grenzen van mijn kunnen op te zoeken, wat man-eigen is, maar wat je als vrouw ook kunt doen, op fysiek en op ieder ander vlak van het mens-zijn, vergroot je zelfkennis, eigenwaarde en helderheid, verkleint angst en afhankelijkheid en wordt je vrij van de aangeleerde sekse-typische patronen.

Zo'n gevoel heb ik nou ook... Maar hoe vertaalt zich dit naar waar we over kunnen schrijven. Ik dacht erover na en kwam tot het idee dat vrouwen moeten schrijven over waarheid. Dus zich losmaken van denkbeelden die te maken hebben met wat Anna hierboven benoemt. Al die lagen van de ui wegpellen totdat je zonder roze of anderlei bril naar de werkelijkheid kijkt en de waarheid kunt onthullen. Dit betekent ook je los kunnen maken van tijdsinvloeden op je denken, van clichés, van valkuilen zoals 'wij vrouwen'. Weg met die brillen. Het eerste gevecht om waarheid te vinden voer je met jezelf. Overigens kan zo'n bril best mooi zijn en zeer sociaal wenselijk.

Is dat waarom mannen prijzen winnen? Ik zat nog eens te denken: bij kookwedstrijden zijn er ook vaak meer mannelijke dan vrouwelijke deelnemers. Wat me opvalt is dat vrouwen vaker aangeven veel uit de ervaring willen halen en mannen zich meer richten op: wat moet ik doen om te winnen. 'Het vak is zwaar, qua werktijden en energieinvestering, en vrouwen haken dan af als kinderen krijgen,' hoorde ik ook al eens. Ja, dacht ik, voor ik kinderen had wilde ik ook overal de beste in zijn. Zodra ik kinderen had vond ik dat plotseling totaal onbelangrijk. Hoe anderen over me dachten, of ik nu wel of niet een prijs won, kon mij dat nou schelen. Al mijn prioriteiten verschoven.

Ceridwen, ik was altijd de beste in het opvoeden van mijn kinderen! :) Jij ook? First things first, de boeken zijn er al, er komen er nog meer en de schrijfprijs komt nog! Aan het eind gaan we allemaal hemelen. Odile, op jouw waarheid reageer ik nog. Ik moet nu eerst naar de schrijfschool (vanavond).

Leuk, veel plezier...

Maar hoe vertaalt zich dit naar waar we over kunnen schrijven. Ik dacht erover na en kwam tot het idee dat vrouwen moeten schrijven over waarheid. Dus zich losmaken van denkbeelden die te maken hebben met wat Anna hierboven benoemt. Al die lagen van de ui wegpellen totdat je zonder roze of anderlei bril naar de werkelijkheid kijkt en de waarheid kunt onthullen. Dit betekent ook je los kunnen maken van tijdsinvloeden op je denken, van clichés, van valkuilen zoals 'wij vrouwen'. Weg met die brillen.

De waarheid... ik maak altijd onderscheid tussen waarheid en werkelijkheid. De werkelijkheid wordt gevormd door de waarheid - ook als die waarheid een leugen is. Ook dan vormt hij de werkelijkheid. Zo'n idee kun je in een verhaal / boek / gedicht uitwerken, met metaforen en lagen. In wezen wordt je denken niet beïnvloed door de tijd waarin je leeft, maar mensen geven met hun denken inhoud aan de tijd. Vandaar tijdgeest.

Het eerste gevecht om waarheid te vinden voer je met jezelf.

Dat is universeel en geldt voor man zowel als vrouw. Ook een universeel literair thema.

Naar aanleiding van de zoveelste mannelijke winnaar van een prestigieuze literaire prijs (m.n. nu de Libris Literatuurprijs) zat ik daar een beetje over te denken en te filosoferen met Simon, wat uitmondde in de vraag: Wat (voor soort boek) moeten vrouwen schrijven, zodat mannen het interessant vinden? Of anders geformuleerd: Wat voor tekst, geschreven door vrouwen, willen mannen graag lezen? (en dan zó graag dat ze het een prijs zouden toekennen).

Misschien is de vraag wel: waarom winnen er meer mannen een prestigieuze literaire prijs? antwoord: Vrouwen zitten op een ander emotioneel niveau dan mannen en daarbij kunnen ze zich goed inleven in dit niveau van de man. (de kans dat een vrouw op een man of vrouw stemt is even groot. ) Mannen kunnen zich niet inleven in dit niveau van de vrouw. daarbij is een man gerichter op eigen "macht" en de vrouw van nature "onderdanig" wat er toe lijdt dat een man altijd op een man zal stemmen ongeacht wie hij de beste vindt. (of hij beseft niet eens dat het stuk van de "vrouwlijke" inzending beter is omdat een man vast zit in zijn kokervisie) met als resultaat dat 50% van de vrouwn op een man stemt en 100% van de mannen op een man stemt. 75% stemt dus op een man. Ook al is deze visie ook een beetje zwart - wit.. discussie voeren over wie nu daadwerkelijk beter is heeft geen nut omdat dit per persoon afhankelijk is.

Helaas, Lillyelle, je bevestigt met je reactie wat ik al zei, vrouwen gaan niet inhoudelijk in op de discussie. De vraag is niet waarom maar wat voor soort boek, dus welke inhoud we moeten schrijven. Alleen Schlimazlnik, Thérèse en ik gaan op de inhoud in (ben ik iemand vergeten?) Thérèse, ik vind het moeilijk om in te gaan op jouw argument omdat ik merk dat ik de waarheid zie als de werkelijkheid zo waarheidsgetrouw als kan zien. De tijdsgeest heeft hierop invloed, omdat denkbeelden daarvan afhankelijk zijn. Denkbeelden beïnvloeden zowel schrijvers als lezers. Een schrijver kan zijn tijd vooruit zijn en een nieuwe blik, of een andere blik op de werkelijkheid hebben. Ik denk dat prijswinnaars zo'n heldere blik op de werkelijkheid hebben. Een onderwerp kiezen dat iets toevoegt aan de kennis van de werkelijkheid van de lezer, ik zie daarbij de beste schrijvers die ik ken voor mij, zoals zij observeren en opschrijven voegt toe aan mijn kennis, aan hoe ik de wereld ervaar. In feite maakt het onderwerp waarover geschreven wordt volgens mij dan minder uit. Het gaat om aan de denkbeelden te ontstijgen. Dan kom je als lezer iets dichter bij de waarheid, voor zover we in staat zijn deze te zien door de fouten in denkbeelden die er ook nu aanwezig zijn. De gemeenschappelijke kennis over bijvoorbeeld psychologie is onderhevig aan voortschrijdend inzicht. Het is denkbaar dat de denkbeelden die we vandaag hebben morgen achterhaald blijken te zijn. Soms zie je ook dat gemeenschappen juist achteruit gaan in denkbeelden. Ook de Wetenschap kan denkbeelden hebben die morgen achterhaald blijken. Dit alles beïnvloedt de schrijver en de lezer. Vandaar dat sommige schrijvers zelfs door rechtbanken werden aangeklaagd (bijvoorbeeld Flaubert, van Madame Bovary) omdat de denkbeelden van de schrijver te vooruitstrevend waren. Voor zover ik weet wint een valse (de waarheid verdraaiende) schrijver geen prijzen, maar ik kan het mis hebben en word dan graag gecorrigeerd.

Dank voor je uitleg, Odile.

Voor zover ik weet wint een valse (de waarheid verdraaiende) schrijver geen prijzen, maar ik kan het mis hebben en word dan graag gecorrigeerd.

Ah ja, zo bedoel ik het niet. Ik bedoel niet dat mensen prijzen winnen door leugens te vertellen. Ik bedoel dat mensen / schrijvers een leugen als waarheid kunnen zien of presenteren, waarna er iets als self-fulfilling prophecy ontstaat - waardoor ook leugens werkelijkheid kunnen worden, en het lijkt dat de leugen 'dus' de waarheid was.

Alleen Schlimazlnik, Thérèse en ik gaan op de inhoud in (ben ik iemand vergeten?)

Ach zo ... vandaar.

Misschien komt dat wel een beetje omdat het nogal pijnlijk is om erop in te gaan, dit jaar. Tonio is geschreven over de dood van de zoon van A.F.Th. van der Heijden. Helemaal in het begin van de discussie werd al aangehaald dat, als een vrouw over de dood van haar kind schijft, dit niet dezelfde impact heeft. Om nu te gaan ontleden waarom het verdriet over de dood van een kind door de een wel en de ander niet goed verwoord wordt, dat wil ik niet doen. Hebben we hier misschien een verschil tussen man en vrouw te pakken? Zouden mannen hierover wel kunnen discussieren, met meer afstand en minder sentiment? Spreekt een boek geschreven door een man mannen daarom eerder aan, doordat het onderliggende sentiment bij vrouwen weerstand oplevert bij mannen? Omdat ze dat te vrouwelijk vinden en niet uitgescholden willen worden voor watje en zo? In 2011 won Yves Petry met 'het schokkende verhaal over een kannibaal en zijn vrijwillige slachtoffer, gebaseerd op een waar gebeurd voorval.' (de Maagd Marino). Esther Gerritsen deed dat jaar mee met 'superduif' en schopte het tot de shortlist met haar verhaal over een depressieve tiener. Waarom wint Petry wel en Gerritsen niet. Geen idee.

Om nu te gaan ontleden waarom het verdriet over de dood van een kind door de een wel en de ander niet goed verwoord wordt, dat wil ik niet doen.

Gaat het om de verwoording? Of om de waardering? Een man die een kind verliest, een vrouw die een kind verliest. Boudewijn Büch schreef er ook over. Een kleine blonde dood. Het boek werd hogelijk gewaardeerd. Toch? Maar voor zover ik weet, kreeg het geen prijs. Ik wil het in dit topic niet over dood van kinderen hebben. Wel over de waardering van het geschrevene. Hetzelfde onderwerp. Geschreven door een man. Een vrouw. Met Ceridwen vraag ik me af: Waarom wint de een (man) wel, de ander (vrouw) niet? Geen idee. Hoewel ik de uitleg van Lillyelle - # 279 - mooi vind.

Odile, ik krijg bijna de behoefte om je mijn laatste boek toe te sturen. Geen waarheid, alleen maar rauwe werkelijkheid (wel met een knipoog). Geïnteresseerd?

Tja, Jazeker wel geïnteresseerd, maar ik wil er wel voor betalen, is gelijk aan waarderen. Ik heb tot mijn schande Tonio nog niet gelezen, anders zou ik meer kunnen zeggen. Ook het boek over het depressieve kind niet gelezen, dat thema spreekt mij nu meer aan om te lezen. Ik vermoed dat verwoording in orde is als je op de shortlist staat. Volgens mij gaat het om met welke bril we denken en daarvan uit schrijven, ja, dit houdt verband met verwoorden. Rake analyses maken, juiste metaforen, de kern raken, is niet genoeg. Ik denk dat mannen die uitmuntend schrijven ook het vrouwelijke, emotionele, irrationele verstaan. Met alleen het rationele, verstandelijke krijg je niet een geweldig boek. Ik denk dat de beste schrijvers conceptueel denken. Ze leggen verbanden bloot tussen concepten en hanteren uitmuntend taal. Dit is meer dan een rauwe beschrijving van de werkelijkheid wat meer een verslag is. Humor legt dan weer wel verbanden bloot. Ik denk dan aan Don Quichote van Servantes. Ik vind de titel 'is dit een mens?' van Primo Levi een duidelijk voorbeeld. Het boek beantwoordt een prangende vraag en roept vragen op over iets dat een hele generatie bezighoudt. De manier waarop je over een prangend onderwerp schrijft doet er toe. Overstijg je driften? Help je of informeer je een hele generatie?

Ik denk dat mannen die uitmuntend schrijven ook het vrouwelijke, emotionele, irrationele verstaan.

Hier haal ik een conclusie uit: wanneer mannen uitmuntend het (tevens) vrouwelijke beschrijven, wordt dat gewaardeerd. Nu een vraag: wat gebeurt er wanneer vrouwen uitmuntend het (tevens) mannelijke beschrijven? Wordt het gewaardeerd of is het dan oorlog?

Ik las om heel eerlijk te zijn dat een vrouwelijke blogger haar blog 'men's corner' of iets dergelijks noemde en haar naam had veranderd in James. Ze kreeg veel succes. Toen besloot ze haar identiteit te onthullen. Ze kreeg agressieve reacties. Dit zou betekenen dat het niet zo is dat er geen weerstand tegen is, zelfs in de wereld van het geschreven woord. Zou het zo kunnen zijn dat we zonder het te weten ons eigen schrijven aan zelfcensuur blootstellen uit angst voor reacties? Misschien is er een grens aan hoe mannelijk we als vrouw mogen schrijven? George Sand veranderde ook haar naam en kleedde zich zelfs als man. Ze had wisselend succes. Wel kwam ze uit een goed milieu. Ze is wel een uitzondering. Ik weet niet in hoeverre je kleden als man al invloed heeft op wat je schrijft.

Ik mag toch wel iets weggeven? Ik ben benieuwd of je duidelijk kunt zien of het verhaal door een man of een vrouw is geschreven. Geef je je adres even door op mijn goede e-mail? HH is volgens mij niet voldoende.

Alleen Schlimazlnik, Thérèse en ik gaan op de inhoud in (ben ik iemand vergeten?).

Best eens herlezen dan. Overigens kan je niet 'over' waarheid schrijven, maar 'naar' waarheid. Waarheid is subjectief, niet 'de'

Sorry Hilde, als ik jouw commentaar heb gemist in deze lange draad. Zowel mijn ogen als mijn geheugen werken dit in de hand. Over waarheid gesproken, dat hangt van je denkbeeld af. In mijn denkbeeld is er wel een objectieve waarheid maar wij mensen zien deze subjectief. We zien ze door ons referentiekader, door onze persoonlijke ervaringen, door beïnvloeding. Tja, ik stuur je een mail.

Het is maar net vanuit welk perspektief je het bekijkt. Hoe beter je je kan voorstellen (en misschien ook wel kan weten) dat mensen anders over iets kunnen denken en hoe ze dat doen, hoe dichter je bij de waarheid komt. Ik weet wel dat we, in deze tijd, zo objectief mogelijk naar de wereld om ons heen (moeten) kijken, omdat dat 'realistisch' is. Maar ik denk als je een sterk inlevend vermogen hebt en een bepaalde ervaring door de ogen van 'die' ander kan zien, je dichter bij de waarheid komt dan alleen door objectief hier naar te kijken. En wat dit met dit topic te maken heeft? Misschien dat een schrijver ooit nog in de eerste plaats wordt gezien als mens en daarna pas als man of vrouw. Dan hoef je je ook niet af te vragen 'wat vrouwen moeten schrijven'.

@ Odile Ik voel me niet aangesproken, allesbehalve. Het geeft te denken dat je uit 10 blz post, er drie mensen uitpikt en de rest afdoet als niet inhoudelijk. Gelukkig realiseer ik me dat dat jouw subjectieve waarheid is waarnaar je schrijft.

In 2011 won Yves Petry met 'het schokkende verhaal over een kannibaal en zijn vrijwillige slachtoffer, gebaseerd op een waar gebeurd voorval.' (de Maagd Marino). Esther Gerritsen deed dat jaar mee met 'superduif' en schopte het tot de shortlist met haar verhaal over een depressieve tiener. Waarom wint Petry wel en Gerritsen niet. Geen idee.

Het is niet alleen het verschil tussen man en vrouw, maar ook een groot verschil in onderwerp. Depressieve tieners kom je vaker tegen, ook in boeken, en kannibalen een stuk minder. Als ze allebei over kannibalisme hadden geschreven, had je er denk ik wel wat over kunnen zeggen.

Mijn reactie op het topic is een deel van songtekst van Emilie Autumn - Marry me: Marry me, he said, through his rotten teeth, bad breath, and then Marry me instead of that strapping young goatherd, but when I was in his bed, and my father had sold me I knew I hadn't any choice, hushed my voice, did what any girl would do and When I'm beheaded at least I was wedded Hoe anders zou het zijn als het gezongen was door Emilius Autumn: Marry me, she said, through her rotten teeth, bad breath, and then Marry me instead of that strapping young goatherd girl, but when I was in her bed, and my mother had sold me I knew I hadn't any choice, hushed my voice, did what any boy would do and When I'm beheaded at least I was wedded Vrouwen en mannen zijn gewoon verschillend. En wat nou als het gewoon zo is dat vrouwen vaker een vrouwelijk publiek krijgen, en mannen vaker een gemengd publiek? Vrouwen pakken volgens mij vaker een echt mannenboek dan mannen een echt vrouwenboek (even lekker generaliseren). Waarom zou je daar problemen mee hebben en niet gewoon blijven schrijven wat je wil schrijven? Dan heb je er toch het meeste plezier in.

Misschien dat een schrijver ooit nog in de eerste plaats wordt gezien als mens en daarna pas als man of vrouw.

Maar dat gebeurt allang! Alleen sommige vrouwen zien zichzelf in eerste plaats als vrouw en dan pas, als het meezit, als mens. Voorbeeld van Emily Autumn snap ik niet. Volgens mij is dat een steampunk/goth zangeres die het sentiment van 200-100 jaar geleden bezingt, dat kun je moeilijk vergelijken met de situatie (van man en vrouw) nu.

Mannentekst <-> vrouwentekst. Voorbeeld: kapotte fiets wordt naar fietsenmaker gebracht. Mannentekst tegen fietsenmaker: 'Doe mij zo even een reservefiets.' Vrouwentekst: 'Maar ik moet ook nog naar huis, en boodschappen doen. Daar heb ik een fiets voor nodig. Hebt u...' Antwoord: 'Héndrík! Doe die vrouw zo even een reserverfiets.' Doelgericht rules the world. Als mannen vrouwenteksten uitspreken, komen ze ongelooflijk zeikerig over. Ik zag er gister nog zo een bij het postkantoor. Oud wijf. En om de twee woorden een smile, een grinnik of een geluidje dat erop moest lijken.

@Waus, zeg je dat de inhoud verandert door het geslacht van de schrijver? Er is onderzoek dat dit bevestigt. Vrouwen kregen voor hetzelfde schrijfwerk een lager cijfer. Dit beperkt de kansen van vrouwen om door inhoud een prijs te winnen. Toch een mannelijke schrijfnaam kiezen? @Schlimazlnik, het voorbeeld dat ik net noemde van de beoordeling van teksten als er een mannelijke naam op staat of een vrouwelijk is recenter (tijdens mijn studie hoorde ik het, wel meer dan 15 jaar geleden). Desondanks was het een klein verschil. @Thérèse, je raakt daar een essentieel punt. Als van ons verwacht wordt bij iedere zin te glimlachen en ons te verontschuldigen, hoe schrijven we dan? Verontschuldigen we onze personages? Of draaien we om de kern heen?

Het is allemaal de schuld van de feministische ideologie. Een ideologie die volledig heeft gefaald. Die creeert namelijk het vals gevoel, het valse bewustzijn dat vrouwen een enorme bijdrage leveren aan vakgebieden. Maar de feiten en de werkelijkheid haalt dit valse idee telkens onderuit. Er blijkt helemaal niets van te kloppen. Men dacht na de feministische revolutie: en nu gaat het gebeuren, en nu gaan we laten zien wat we waard zijn (vrouwen). We gaan de dingen doen die mannen ook doen, en nog beter. We gaan iets toevoegen. Nu, 40 jaar later, kan geconcludeerd worden dat dit volledig is mislukt. Er zijn barweinig vrouwen aan de top. Wat wel overgebleven is, is het valse idee: we voegen evenveel toe als mannen op alle vakgebieden. Dit blijkt natuurlijk volkomen lariekoek te zijn. Zodra iemand deze crue feiten te berde brengt wordt ie uitgemaakt voor seksist, want dat is de laatste troef om het eigen gecreerde valse zelfbeeld in stand te houden. Het feministische idee is onhoudbaar, strookt niet met de werkelijkheid en met feiten. Vrouwen voegen in de literatuur barweinig toe. Eigenlijk is er bijna niks toegevoegd. Niks nieuws, geen nieuwe ideeen, geen nieuwe inzichten. Integendeel. Vrouwen zijn per definitie overal op tegen, behalve tegen hun eigen mening. En die is meestal: het is de schuld van een ander/ik word onderdrukt/we leven in een vrouwonvriendelijke omgeving. Nederland is het meest feministische land ter wereld. Nog nooit hadden vrouwen zoveel vrijheid, zoveel psychologische macht ook. Nog nooit is de waarde van een vrouwelijk lichaam zo hoog geweest als in deze tijden. Nog nooit was het voor mannen zo (relatief) moeilijk om een vrouw te kunnen krijgen. Nog nooit was de vrijheid voor vrouwen zo groot als in deze tijd. Maar tot echt iets productiefs is het niet gekomen. Het is vooral de uitbuiting van het eigen vrouwelijk schoon waar gebruik van is gemaakt, maar tot iets intellectueels of economisch productiefs is men niet gekomen. Alle producten, innovaties in bijna alle vakgebieden zijn afkomstig van de hand van mannen. Topcouturiers, topeconomen, top-iters, topkoks, topschrijvers, topondernemers, het zijn allemaal mannen. Alles wat gemaakt en verzonnen wordt, komt van mannen. Nu ik er aan denk is er wel een vakgebied waar vrouwen aan de top zitten: die waardeloze vrouwenstudies op de universiteiten waar alleen maar lucht wordt onderzocht. Allerlei - meestal ultrafeministische -vrouwen die een beetje zichzelf gaan onderzoeken, dat soort bizarre toestanden. Het kan nog komen dat we vrouwen aan de top gaan zien, maar dan moet men eerst van het gezeur, gejank en zelfmedelijden af, tegen kritiek kunnen, een stukje broodnodige zelfreflectie kweken, stoppen met schuldafschuiving en slachtoffercomplexen en de competitie aan durven gaan met mannen (want er is in wezen geen verschil in basiskwaliteit tussen mannen en vrouwen). Zo niet, dan ook niet klagen over mannen met snorren in jury's en je verlies slikken en accepteren.

Weggehaald... Ik had me nog zo voorgenomen om niet op dit onderwerp te reageren en dan doe ik het toch... :ninja: