Vloeken en grof taalgebruik in kinderboeken

Grappig te zien hoe het per land verschild wat erg is. Het lijkt of er twee stromingen zijn, schelden over de kerk en god en/of schelden over poep, pies en plas en al wat daar bij hoort. Volgens mij is dat laatste een gevolg van die gekke preutse Engelsen. Mijn dochter zegt trouwens 'kutwijf' tegen haar broer als ze heel kwaad is. Het is moelijk niet in de lach te schieten, want dan wordt ze natuurlijk nog bozer. We hebben haar al een paar keer duidelijk gemaakt dat een 'wijf' een naar woord voor een mevrouw is, maar ze geloofd het gewoon niet en omdat er verder niet veel Nederlanders om haar heen zijn, zal ze het nog wel een hele tijd gebruiken. :confused: Ik ga trouwens gewoon lobbyen voor 'trut' in mijn boek. Als ze het niet accepteren dan stel ik 'kutwijf' voor :D (en heel eerlijk...in het stukje is het best op zijn plaats)

Schelden over seks is nog erger, volgens mij. Maar dat zal inderdaad wel allemaal door het puriteinse komen.

Zelfde bericht voor dit jaar trouwens: http://www.bondtegenvloeken.nl/index.php?nieuwsID…

Je vraag je af welke ouders ze gevraagd hebben. Maar eerlijk gezegd vind ik als ouder schelden in een kinderboek meestal niet nodig. Soms kun je er als schrijver denk ik niet om heen zonder geloofwaardigheid te verliezen.

Hun achterban natuurlijk ;) Maar ik denk wel dat veel ouders bang zijn dat hun kids grof in de mond gaan worden. Terwijl het uiteindelijk echt geen flikker (ha ha. Ja, ik had hier ook "helemaal niks" kunnen neerzetten) uitmaakt. Het zijn maar woorden en als ze zonder erbij na te denken gebezigd worden... nou ja, dat had ik al gezegd.

Veel heeft volgens mij met de gevoeligheid van sommige groepen te maken. Als je je al aangevallen voelt, dan valt 'flikker' of het ouderwetse 'roet mop' helemaal verkeerd. Ik vind het altijd leuke discussies voor met de kinderen aan de tafel. Ik hoop dat ze wel 'bewust' woorden gebruiken (en ook scheldwoorden ;) ). Maar ze moeten zich wel bewust zijn dat ze met sommige woorden anderen meer kwetsen of een vooroordeel in standhouden. Oeh, nu klink ik wel heel belerend. :o

We hebben nu eenmaal met zijn allen afgesproken dat we op de WC plassen, aan tafel eten en andere mensen niet beledigen. Schelden mondt snel uit in beledigen. Bespreken met je kinderen wat ze nu eigenlijk zeggen, zoals Xien dat doet, lijkt me een goede zaak. Rot op klootzak is te prefereren boven een vuistgevecht. Maar hé rooie roepen naar je vriendje, alleen maar om te kijken of ie kwaad wordt, dat mag van mij niet. Val je vreselijk op je snuit, dan mag je best shit roepen, en nog wel een erger woord ook. Maar sukkel zeggen tegen je klasgenootje omdat hij zijn pen laat vallen, dat is overkill. Dus eigenlijk maak ik me niet zo druk over het schelden, maar wel over beledigen. Beledigen wordt benadelen, als je anderen benadeeld voel je jezelf superieur, als je jezelf superieur voelt denk je al snel dat de regels niet voor jou gelden. En dan ben je voor je het weet een nogal onaangenaam persoontje. Maar het is niet aan mij in de rol van schrijver om in de schoenen van de opvoeder te gaan staan en hen mijn denkbeelden hierover op te dringen. En daarom vermijd ik toch liever alle scheldwoorden die niet perse noodzakelijk zijn.

Vanavond op TV een interview met Arthur Japin gezien. Ik hou van hem als schrijver. Maar ook... Wat een prachtig mens!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Van alles meegemaakt vanaf zijn vroege jeugd. Gekrenkt en misbruikt door zijn ouders en later door schoolgenoten en anderen... En toch... Het besef dat je dat dus niet moet doen. Dat negatieve woorden veel schadelijker zijn dan fysiek kwetsen. En daarbij zo zachtmoedig, wijs en ook sterk, zelfverzekerd en totaal niet op zijn mond gevallen. Prachtig hoe hij pleit tegen het onnodig grof en kwetsend in je taalgebruik zijn. Dat 'het recht om te kwetsen' werkelijk belachelijk en schadelijk is en een teken aan de wand van onze tijd. Ook hoe hij zegt dat je altijd eerst moet bedenken hoe iets overkomt bij de ander [en niet wat iets voor jou betekent, want je zegt iets tegen de ánder en niet tegen jouzélf ;) (Dit is overigens mijn eigen toevoeging. :p ).] Je zou prompt elk onwelvoeglijk woord vermijden of in elk geval corrigeren. :) Van zulke mensen houd ik. :D Het is niet helemaal on topic, maar ik wilde het hier toch even plaatsen.

Ik heb mijn manuscript wel enigszins moeten kuisen. Wist van mezelf niet dat ik zo grof in de mond was. Nu laat ik een jongen 'Snot' roepen. Heel beschaafd en effectief.

Het hele draadje gelezen! Hier was ik namelijk naar op zoek. Ik ben bezig met een jeugdroman, 12+. Het is een waargebeurd iets. De hoofdpersoon vloekt als een ketter in de moskee, om het maar even plat te zetten. De hoofdpersoon is eigenlijk mijn zoon. Ik zal hier maar niet neerzetten wat er gescholden wordt, maar echt alles en dan ook alles is hier al voorbij gekomen. Kwestie van opvoeding? Hmm, Het wordt heus niet geaccepteerd, maar het gebeurt, hij is moeilijk opvoedbaar, en dan bedoel ik ook ECHT moeilijk opvoedbaar. Tegelijkertijd is hijzelf heel kwetsbaar, wil hij wel, maar lukt het hem niet. Zo ook de hoofdpersoon in het boek, Sam. Ik wil niet een heel boek vol schrijven met gescheld en getier. Maar om het geloofwaardig over te laten komen, zal ik er toch niet onderuit komen, om er gebruik van te maken. Sam komt meerdere keren in aanraking met de politie. Een van de akkefietjes die hij heeft, loopt uit op aangifte, en van daaruit wordt hij weer eens verhoord, en zal hij uiteindelijk een taakstraf krijgen. Alles goed en wel, maar die jongen scheld niet met potjandorie, fluitekruidje en joost-mag-weten- wat voor mooie alternatieven. Hij scheld met alle ziektes, vooral K is erg populair, die hij maar kan vinden. Hij slingerd met vleeswaren rond, hij schreeuwt, schopt en slaat van zich af. Als ik dat er uit haal is het hele boek niet geloofwaardig meer. Aan de andere kant.. Mijn moeder had de proloog gelezen. De beschrijving van het delict. Een groepje jongens komen een jongen tegen, Sam daagt hem uit. En ja, hij zegt niet hou je mond, hij zegt hou je grote gore bek, achterlijke klootmongool en meer van dit. Ook zijn vriendje doet driftig mee. Mijn moeder vond het vreselijk, dat zeg je toch niet.. Nee klopt, wij niet nee.. Toch zit ik er mee, om het op te schrijven. Het staat er gelijk zwart op wit. Mijn zoon herkende zichzelf er wel in. Kortom het is wel realistisch. :( Dat dan weer wel.. Dan.. Ik schrijf het boek met dit verhaal, niet voor niks, misschiein moraliserend, een waarschuwing. Maar ook de emotionele ontwikkeling van Sam komt aan bod, het puberen, het besef van goed en kwaad, van hoe we met elkaar om gaan, hoe vrienden zich van hem afkeren als hij weer loopt te schelden. Dat dan weer wel. Uiteindelijk laat ik hem opnieuw beginnen, op een nieuwe school, ( voortgezet) taakstraf afgerond.. De vraag is.. of jongeren het een intressant thema vinden... Dat even terzijde.

toch een lijstje.. takkeherrie kankermuziek kloteherrie dimmen met die hap bek krielkip ( dit zegt het slachtoffer) fucking jezus man jeetje ( slachtoffer) het slachtoffer is beduidend gematigder in het taalgebruik. verdere woorden in andere hoofdstukken, min of meer verspreid.. shit, jeetje, kut, klote, klootjoch, zeikerd, verdorie. Ik ga proberen toch iets aan te passen, zonder het karakter van Sam geweld aan te doen. ( de meeste scheldwoorden worden gebruikt in ruzies met zijn broer, en in zijn gedachten)

De jongeren (de meeste) zullen het heel herkenbaar vinden. De scheldwoorden horen er gewoon bij. Ik vind dat alles kan. Of ben ik gewoon een moderne oma?

Hoe vind je zoon het dat je over hem schrijft, Fimke en vindt hij het oké dat je zijn taalgebruik letterlijk overneemt? Dat lijkt me een belangrijke leidraad bij het schrijven.

Mijn zoon is trots op zijn moeder, hij herkent zichzelf in het al geschrevene, maar ik heb wel met hem afgesproken dat al te herkenbare dingen veranderd worden. Sowieso de namen van de betrokkenen. Ik laat hem stukjes lezen, en hem daar zijn mening over geven. Dit geeft ons weer een aanknopingspunt om het een en ander te bespreken. Bijvoorbeeld zijn gevloek. Dit is overigens al een stuk bijgetrokken. Hij ziet zelf ook wel in dat het gewoon *** is ;) Juist dat proces wil ik ook in het boek zetten. Zijn taalgebruik is nu iets waar hij zich af en toe over gaat schamen. Zeker als hij het zwart op wit leest. Zo moest ik om het conflict te beschrijven afgaan op mijn fantasie, want het is een hele introverte jongen. Laat ik hem lezen, en vraag of het reeël is. Het hoeft niet precies zo gegaan te zijn, dat zeg ik met klém, maar zou het zo gegaan kunnen zijn. Hoe ontstaat een gevecht op straat, wat wordt er gezegd, geroepen, met wat voor gevoel loopt zo'n jongen rond. Nu is mijn zoon dyslectisch en leest hij niet graag, maar dit leest hij. En dan komt hij met suggesties voor verbeteringen. Zo had ik in eerste instantie hoempapamuziek opgeschreven. 'Zo zeggen wij dat niet' zei hij direct. Maar ook, dat hij zichzelf er in herkende. Ik trek er minimaal een jaar vooruit, dan moet het min of meer gereed zijn. Het manuscript, en dan maar es kijken waar het schip strand...

Ik had geloof ik al eens op dit topic gereageerd, maar ik heb nieuwe informatie. :) De kinderen van groep acht, waar ik voorlas, bleken het taalgebruik namelijk al snel grof te vinden. Gatverdamme, wat ik zelf nog redelijk netjes vind, moest veranderd worden in getverderrie en de hoofdpersoon moest liever ook geen kontzak hebben of op zijn zadel wippen... En dan heb ik het nog niet eens over echte vloek- of scheldwoorden! Nou zou je kunnen schrijven dat de kinderen sociaal wenselijk aan het praten waren, maar er waren er meerdere die in de groep niets zeiden, maar die wel hadden opgeschreven dat ze bepaalde dingen anders hadden willen zien. Ik denk dus dat je met groffe woorden sommige lezers wel bij je boek weg zult houden. Fimke, in jouw geval zou ik die bewoordingen wel gebruiken, of, afhankelijk van je perspectief, ze omschrijven. Bijvoorbeeld dat hij ze helemaal verrot schold, dat alle ziekten langskwamen, dat hij flink vloekte of zoiets. En misschien zou zo'n boek bij Nino gepubliceerd kunnnen worden, bij de InZicht reeks?

ik heb het stukje laten lezen aan mijn dochter, die zei, dit moet je zo houden, want zo gaat dat bij jongens die vechten, en de lezer moet ook weten dat Sam een rotjochie is... Er komt dialoog in voor, dus letterlijk de gesproken tekst. Zodra het met een omschrijving kan, doe ik dat. Er kan natuurlijk altijd een waarschuwing in het boek komen. Het thema is ook niet van de zoete bijtjes natuurlijk, dus het past wel. Maar het moet gewoon duidelijk zijn dat het geen wenselijk gedrag is, dan zou inderdaad publicatie bij Nino, bij de Inzicht reeks, nog niet eens zo gek zijn. Omdat het over pesten, uitdagen, schelden, en al die gevolgen die dat kan hebben gaat. Ik zal in elk geval kritisch blijven kijken, en waar mogelijk aanpassen. Maar zoals mijn dochter dus zei.. als je Hou je bek, vervangt door Hou je mond.. wordt het een ruzie tussen watjes.. En het ging er even hard aan toe. Natuurlijk is het maatschappelijk niet wenselijk, maar dat is moord en doodslag ook niet. En daar worden ook heel wat boeken over geschreven, alleen zijn dat dan weer boeken voor volwassenen...

Niet alles kan in elk boek. Als ik een spannend avontuur schrijf over twee kinderen die in de appelgaard een schat vinden in de holle bolle boom is het niet nodig dat ze daarbij ´Go####domme kijk nou eens,´uitroepen. Maar in jouw boek lijkt het me beslist wél functioneel, een niet weg te laten onderdeel zelfs. Het weglaten van de scheldwoorden zou, om terug te wijzen naar mijn appelgaardverhaal, hetzelfde zijn als daar de schat weglaten. Het lijkt me geen eenvoudig project Fimke, en dan heb ik het niet alleen over het schrijfwerk. Veel succes.

Ik vrees dat geen enkele uitgever zich aan zo'n boek waagt, Fimke. Maar misschien is het helemaal niet je bedoeling om het uit te laten geven? Anders zou ik het zeker kuisen. Dan kun je zo'n jochie nog natuurgetrouw neerzetten. Een groot deel van de boekhandels en de bibliotheken zullen het namelijk sowieso al niet kopen en dan wordt de markt wel echt klein. Wat je idee van Nino betreft: Zowel - Biertje Casper - Mijn broer is een boef - Ik weet je te vinden zitten wat thema betreft dicht in de buurt van wat jij gaat beschrijven. Ik denk niet dat ze daar nog een soortgelijk boek aan toe gaan voegen. Ze zijn op zoek naar nieuwe thema's.

@Zjors, Ik schrijf het al redelijk gekuist, en dan is het nog heftig genoeg. Ik zal het echte vloeken er uithalen. Maar het is wel een wezenlijk onderdeel van de jongen, dat gescheld en getier tegen iedereen, waardoor hij ook dreigt zijn weinig goede vrienden kwijt te raken. Misschien inderdaad niet geschikt voor een jong lezerspubliek. Gisteravond had ik mijn zus, orthopedagoog aan de telefoon, die maar niet wil en kan geloven dat jongens van zo rond de puberleeftijd zo'n grof taalgebruik hanteren. Maar goed, het gaat over een jongen die niet voor niks in de problemen komt, als hij scheldt, dan scheldt hij niet met viooltjes en andere eufemismen. Ik laat hem niet het hele boek volschelden, kan ook gewoon schrijven dat hij alles even verrot schol, of iets dergelijks. Alleen in de dialogen, in zijn gedachtengangen ontkom ik er niet helemaal aan. Maar dan nog zal ik de werkeljke vloeken er niet in doen. Geen Jezus, geen gvd, dat niet in elk geval. Vind ik rot schrijven, heb ik gemerkt. Welke kant het boek uiteindelijk opgaat, hoe veel pagina's het gaat omvatten, geen idee. Ik ben leuk bezig in elk geval. Misschien wordt het dan toch uiteindelijk een boek voor volwassenen, geen idee. Het rolt zoals het rolt. Het gaat namelijk ook over zijn adhd, zijn sociaal emotionele ontwikkeling, zijn kwetsbaarheid. Zijn rol binnen het gezin, de conflicten met zijn moeder, zijn broertje die min of meer verstandelijk beperkt is en ass heeft. Dit alles wordt er in verweven. En nu ga ik aan de slag!

Ala het een (auto-)biografisch boek wordt, Fimke, dan zou ik niet naar de INZICHT-serie van Nino kijken, maar naar Scrivare van de moedermaatschappij SWP. Daar zou het wel eens in kunnen passen.

Ik krijg het gevoel dat als je de 'krachtige' taal weglaat dit ten koste van het verhaal gaat. Daarom zou ik het allemaal laten staan. Tenslotte schrijf je een min of meer realistisch verhaal en daar horen die verwensingen dan bij. Misschien is het niet zo'n raar idee om het voor volwassenen te schrijven.

Mijn ervaring is dat vloeken en schelden door de uitgever wordt afgekeurd. Ik heb één keer het woord verd*mme gebruikt omdat dat perfect paste in de context. Dat werd een hevige strijd met de uitgever. Uiteindelijk mocht het, maar alleen als ik in de tekst aangaf dat het afgekeurd werd. Zelfs woorden als shit hebben ze al moeite mee. Ik heb met opzet een keer in een klas het stukje tekst voorgelezen waar het woord shit in voorkwam en er kwam meteen reactie. Ze vinden het wel leuk, waarschijnlijk omdat het herkenbaar is, maar je merkt wel dat het een verboden woord is. Met andere woorden; ik zou er mee oppassen.

Allereerst, fijn dat er meegedacht wordt! De functionaliteit van harde woorden in mijn boek dat is duidelijk. Ik laat Sam niet vloeken, of ik zeg dat hij alles stijf vloekte... Dus geen Jezus, geen GVD, geen PVD, Dat in elk geval. Dat mijn zoon daar in het echt wel een handje van heeft, of had is beter gezegd, betekent nog niet dat Sam niet natuurgetrouw neergezet kan worden zonder die woorden. Mijn zus, orthopedagoog, kon zich niet voorstellen dat kinderen van de leeftijd van 12-13 jaar, zulke taal gebruikten. Want dat hoorde zij nooit. Nu heeft zij vrij jonge kinderen, en op de school waar zij werkt, hoort ze het niet. Ze zit in haar kantoortje en staat niet op een schoolplein. Maar.. ook op een schoolplein hoor je ze niet vaak. Want het is juist iets wat buiten schooltijd gebeurt, gewoon op straat. Bij de meeste kinderen ook niet thuis. Gelukkig niet. Heel veel kinderen hebben er ook een hekel aan. Maar dan zijn er nog jongens, vaker jongens dan meisjes, alhoewel die er ook wat van kunnen, die het blijkbaar een sport vinden om hoe groffer in de mond hoe stoerder ze denken dat het is... Overigens werd ik vorig jaar door een meid van 15 uitgemaakt voor alles wat mooi en lelijk is, vergeet het mooi maar.. Kutwijf en kankerhoer.. tja.. Ik werd er ook niet vrolijk van. Maar goed.. ik zal niet een heel boek vol schelden, dat is niet de opzet. Eerst maar es weer gaan schrijven!

Ik gebruik wel wat 'scheldwoorden' (als je het zo kunt noemen) maar Waus, proeflezer Waus ;), vindt dat ik het wat krachtiger moet overbrengen... Ik weet alleen geen synoniemen voor Stom Kind. Ik gebruik ook het woord 'Bitch' en ik vind dat dat wel kan. Woorden als 'Fuck' en 'Shit' kunnen voor mijn doelgroep denk ik ook nog wel, ik schrijf voor 13+ers. Bij ons op school hoor je ook wel erg vaak tyfus en kanker. Ik vroeg ze waarom ze niet gewoon 'Griep' zeggen en sindsdien is dat ook een populair 'scheldwoord' :lol: :unibrow:

Sorry voor de dubbel-post, Dries!

Overigens werd ik vorig jaar door een meid van 15 uitgemaakt voor alles wat mooi en lelijk is, vergeet het mooi maar.. Kutwijf en kankerhoer.. tja.. Ik werd er ook niet vrolijk van.!

Het is inderdaad erg dat zo'n soort dingen worden geroepen naar de mede-mens. Ik stond pas zelf bij een groepje op straat, en opeens begint er eentje een oude vrouw die gewoon de hond uitlaat helemaal verrot te schelden, met ook o.a. het woord 'sletje'. Dat hoor je overigens érg vaak bij ons op school tegen meisjes. Ik zei wel dat hij daarmee moest ophouden en ik vroeg waarom hij het deed, en toen kreeg ik een paar scheldwoorden terug. Gelukkig stonden de andere van het groepje mij bij en uiteindelijk liep hij boos weg, ik heb hem daarna ook niet meer gezien.

Inderdaad, jongeren schelden ook wel erg snel met dat soort woorden (He, wacht eens even... Zelf hoor ik ook bij die bevolkingsgroep ;)) Mijn vrienden weten dat ze serieus niet met kanker moeten spotten, omdat ze dan een klap kunnen krijgen.. En niet alleen van mij. Ze hebben dat woord gelukkig ingeruild met 'leuke scheldwoorden' zoals Appeltaart & broodzakje. (En het is ook geen ''shit'' meer. Nu is het Kak ;)) Ik denk ook dat je dat je die leuke scheldwoorden beter in een kinderboek kunt gebruiken. Toch is het ook wel logisch als een boek over pesten gaat, dat de woorden dan niet zo leuk hoeven zijn. Ik bedoel: Als je appeltaart word genoemd, ga je toch echt niet huilen xD

Ik vind dat het wel afhangt van de leeftijd. Carry Slee richt zich op prépubers en pubers, nou, die hebben ons schrijvers echt niet nodig om te leren schelden en vloeken! Ik vind ook dat het best meevalt (in de boeken dan, niet in RL). Maar met kleinere kinderen zou ik wel voorzichtig zijn, dan zijn die bedenksels wel leuk. En alles met 'poep' natuurlijk. Ik heb weleens voor groep 8 gestaan, daar werkte een poep-grap ook nog. Maar als je meemaakt dat kinderen van vier in de klas woorden als 'fuck you bitch' zeggen, dat is niet leuk. Een juf bij ons ging trouwen, roept een 4-jarige hard door de klas 'dan gaat ze neuken'. Dat maak ik dus mee als kleuterjuf en ze leren het van oudere broertjes/zusjes of - vriendjes. Niet te grof, dus. Cecile, straattaal is leuk, maar veroudert snel. Tegen de tijd dat het boek uitkomt, zijn die leuke uitdrukkingen weer achterhaald (helaas).

Ik heb tot nu toe nog geen een keer een scheldwoord in mijn verhaal gebruikt en dat wil ik graag zo houden. ik vind het onzin om die krachttermen te gebruiken als er zoveel andere manieren zijn om de situatie te verwoorden. ik geloof dat ik alleen een keer 'shit' gebruikt heb. Ik denk ook aan het eind van het lezen van het boek, geen lezer het zal opmerken dat er geen scheld/vloekwoorden in voorkwamen.

Precies ;) Eigenlijk zijn scheldwoorden ook nooit echt nodig in boeken. In RL ook niet natuurlijk, alleen moeilijk afleren als je je het aanleert ;) Ik help ook een week in de zomervakantie op een kinderkamp en daar zijn ontzettend veel wespen. Ik moest helpen met Ranja uitdelen, en ik zeg zo "KUT WES... STOUTE WESP!" Gelukkig merkte niemand dat ;)

Haha ja, zeker in bijzijn van kinderen moet je extra op je woorden letten he?:P :D