UKV's van de week in de schijnwerpers

In de groep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen dagen we schrijvers iedere dag uit om een ultrakort verhaal te schrijven: een heel verhaal in maximaal 99 woorden. Zowel voor beginnende als ervaren schrijvers is dit een fijne oefening om kort en krachtig een verhaal te kunnen vertellen. Iedere week zetten we er vijf in de spotlights als aanmoediging en waardering. Deze vijf vielen ons deze week op, vanwege hun originaliteit, verrassende wending, kwaliteit of spraakmakendheid. 

---

Wat nou?! – Yvonne Bijl-Hooijer

9 december

‘Pap, mam, ik moet jullie iets vertellen.’

Onze puberzoon zit naast mij op de bank. Hij kijkt mij strak aan. Allerlei gedachtes vliegen door mijn hoofd. Wat is er loos? Is er iets gebeurd? Wat heb ik gemist?

‘Ik heb een vriend’ fluistert hij, terwijl hij zijn hoofd voorover buigt.

Een zware last valt van mijn schouders.

Ik was al bang dat er iets ernstigs gebeurd was.

Liefde is… – Ilona Bloeme

9 december

Ik wilde het niet. 
De vorige had een litteken van verdriet achter gelaten. 
Nee voor mij nooit meer een ander! 
Daar was jij. 
Zodra je me zag besprong je me. 
Je likte in m’n nek. 
Schuurde langs m’n benen. 
Ik duwde je weg. 
Als een boemerang kwam je terug. 
Je tong als schuurpapier over m’n wang. 
Je snor kriebelde in m’n neus. 
Ik gaf me gewonnen en nam je mee naar huis. 
Je laat me lachen, laat me huilen op je harige schouder en geeft me zachte knuffels. 
In ruil geef ik je eten en ruim je poep op.

Positief blijven – Annelies van Bloois

9 december

Ze wilde niet zuchten toen ze de kerstlampjes tevoorschijn haalde. 
Positief blijven. 
Ze weerstond de verleiding om de kluwen zo de boom in te flikkeren en begon vrouwmoedig de boel te ontwarren.
Positief blijven.
Ze wist zeker dat ze de lampjes netjes had weggeborgen,  
de verstrengeling wees dus op zomerse orgieën in de kerstdoos. Wat een ellende. 
Maar: positief blijven. 
Ruim een uur later was eindelijk het snoer uit de knoop en hingen de lampjes in de boom. 
Zie je wel, als je maar positief bleef. 
Ze stak de stekker in het stopcontact. Het bleef donker. 
Fuck.

OM – Willem Olierook

11 december

Wolken jagen langs de maan. Vaatdoekgrauw speelt zij verstoppertje. De argeloze waarnemer kan niet bevroeden dat dit spel een gruwelijke afloop zal kennen. 

Terwijl hij de beweging in de lucht omfantaseert tot een beeld van het samen met haar nippen aan een cocktail onder de tropische maneschijn, haalt iemand de trekker over.

De explosie in zijn buik beneemt hem de adem. Te zwaar voor zijn wankele knieën zakt hij in slow motion op het zompige gras en valt – bijna gracieus – om.

De maan onthult een gestalte. Langzaam nadert de schutter de stervende.

‘Ik vond je ticket,’ fluistert ze.

Niets aan de hand – Asko de Vries Robles

11 december

Het damasten tafelkleed was spierwit en stijf gesteven en gestreken, het zilveren bestek was opgepoetst en de afgebakken croissants lagen open en bloot in een schaal.
Moeder neuriede en mijn zus kwebbelde aan een stuk door. Pappa nam plaats aan het hoofd en ik bestudeerde zijn gelaatstrekken met gespeelde nonchalance. Vader leek het naar zijn zin te hebben en knipoogde zelfs naar mij. 
Zijn kolenschoppen van handen tikten een eitje. Ik hield mijn adem in en ook moeder stopte met neuriën, het kwebbelen van mijn zus werd meer tetteren en even, ja even, leek het bestek zijn glans te verliezen.
“Mag ik het zout?” vroeg vader, zijn handen legde hij ontspannen naast zijn bord en moeder begon weer te neuriën.