UKV’s van de week in de schijnwerpers

In de groep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen dagen we schrijvers iedere dag uit om een ultrakort verhaal te schrijven: een heel verhaal in maximaal 99 woorden. Zowel voor beginnende als ervaren schrijvers is dit een fijne oefening om kort en krachtig een verhaal te kunnen vertellen. Iedere week zetten we er vijf in de spotlights als aanmoediging en waardering. Deze vijf vielen ons deze week op, vanwege hun originaliteit, verrassende wending, kwaliteit of spraakmakendheid.

Geen titel - Vivian van Piggelen

14 januari 

Op de weg staat een geduldige file. De motoren zwijgen, het portier van de BMW vooraan staat open. Er staan mensen naast hun auto. Aarzelend loopt ze naar voren. Misschien ligt er iemand bloedend op straat, kan ze niet tegen, wil ze niet zien. Misschien is het wel een kind. Oh nee, Jesse! Ze rent. Het is Jesse, midden op de weg, een en al concentratie, zijn hand plat op het asfalt, doodstil. Dan tilt hij hem op en gaat voorzichtig staan, blik op zijn hand. Als hij opkijkt en haar ziet, lacht hij stralend: ‘Kijk eens, een lieveheersbeestje!’

Uitleg - Rac Meester

16 januari 

‘Kijk,’ zei vader tegen zijn zoontje en wees op een hamer en een bijl. ‘Dit zijn oom Henk en tante Sjaan.’ 
Het jongetje knikte.
‘En nu komen ze bij ons op bezoek,’ zei hij rustig en sloeg vervolgens een kast volledig aan splinters. 
‘Deze is nooit meer te lijmen,’ sprak het ventje verbaasd, met grote ogen naar het houtafval kijkend.
‘Snap je nu waarom ze waarschijnlijk niet op jouw verjaardag zullen komen?’
Hij begreep het. 

Gefeliciteerd! - Thijs Hanrath

16 januari

De algoritmes in onze relatie sloten niet op elkaar aan. Als ik wilde, wilde zij niet, als zij wilde, wilde ik weer niet. Ook na drie jaar behandeling bij een algoritmoloog, bleef het kwakkelen. Het voelde allemaal zo at random aan. Marionetten-achtig. En voor elk algoritme dat wij ons bewust werden, kwam er een nieuw in de plaats. Er zat geen lijn in. Wij werden geleefd. Tot wij op een dag uit elkaar ploften. Zij is nooit meer teruggekomen. ‘U bent eindelijk door uw algoritmische symbiose geknald', zei mijn algoritmoloog. Hij feliciteerde me. 

Woordwaarde - Eliza van den Bosch

15 januari 

Na een korte aarzeling klikt de schrijver op ‘Afdrukken’. Hij zucht, dodelijk vermoeid. Een worsteling van vier jaar is ten einde. De printer ratelt kort en een bijna maagdelijk wit vel papier glijdt naar buiten. Er staat één woord op. Het ultieme woord, de sublimatie van wat ooit begon als een stream of consciousness van 120.000 woorden.
Schrijven is schrappen. Hemingway zocht zijn hele leven naar die ene perfecte zin en hijzelf naar dat ene perfecte woord. Zijn verhaal vervolmaakt.
De schrijver prevelt trots het woord.
Dan overvalt hem toch de twijfel. Hij telt het aantal lettergrepen.

Koffiezet - Remke Jansen

16 januari

Ik sta al twaalf minuten te twijfelen. Welk kopje past bij vandaag?
De koffie is al lang klaar en begint zich oud te voelen. 
Het apparaat gaat tekeer. ‘Ontkalken,’ mompel ik.
‘Nee!’ schreeuwt het apparaat, maar bindt meteen in. Hij is aardig.
‘Niet ontkalken, gewoon inschenken. Maak een keus. We wachten niet langer, koffie en ik.’
Ik grijp voor de zoveelste keer naar een geel kopje en zet het weer terug.
‘Hier dan!’ briesen ze eensgezind en gieten de inhoud van de kan in mijn mond.
Ik wist niet dat zulke rare dingen mogelijk waren.