UKV's van de week in de schijnwerpers

In de groep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen dagen we schrijvers iedere dag uit om een ultrakort verhaal te schrijven: een heel verhaal in maximaal 99 woorden. Zowel voor beginnende als ervaren schrijvers is dit een fijne oefening om kort en krachtig een verhaal te kunnen vertellen. Iedere week zetten we er vijf in de spotlights als aanmoediging en waardering. Deze vijf vielen ons deze week op, vanwege hun originaliteit, verrassende wending, kwaliteit of spraakmakendheid. 

---

Geen titel – Jolanda Fromberg

3 december

Ze keek hem verleidelijk aan, om haar lippen lag een mysterieuze glimlach.
‘Zullen we vanavond weer eens?’..., ze bloosde, ‘je weet wel...’
Hij glimlachte, voelde zijn hart overslaan. Man, wat was dat lang geleden. Hij pakte haar hand en kuste haar vingertoppen een voor een.
‘Denk je dat je het aankan?’
‘Voor jou wel lieverd.’
Hij was in de wolken.
Het was avond. 
Beiden hadden zich klaargemaakt voor hun avontuur.
Zij kwam naar beneden in doorschijnend negligé …, hij had zijn favoriete bowlingshirt aangetrokken.

Rotgevoel – Stephanie Franssen

3 december

In de bus terug naar huis denk ik aan het afscheid van zojuist.
Mam in tranen aan het aanrecht, bezig met het avondeten. Pap, starend uit het raam.
In de weerspiegeling zag ik de afwijzing in zijn ogen.
De ziekte veroorzaakt waanbeelden en neemt bezit van zijn opgewekte inslag. Langzaam wordt hij een vreemde in zijn ouderlijk huis.
Mijn aanwezigheid zorgde voor nog meer onrust.
Een stevige knuffel voor allebei, meer kon ik niet bieden.
Ik moest rennen om mijn bus te halen. Het voelde als een vlucht, maar ik wilde zo graag blijven

 

Op een avond – Anna-Martine Banga

4 december

Het vlammetje van de kaars trekt mijn aandacht, het danst. Mijn ogen houden haar schitteringen vast. Muisstil is het in de kamer, op het tikken van de klok na. Het boek waarin ik zat te bladeren glijdt langzaam van mijn schoot, ik begeleid het naast me op de bank, om ‘t geluid van vallen te voorkomen. M’n gedachten verdwijnen, het wordt stiller en stiller in mijn altijd drukke hoofd. Het is alsof ik in de vlam ben opgenomen. Ik voel me vrij en van zwaartekracht ontheven. 
Dan dooft de vlam, sluit ik mijn ogen en dansen we geluidloos door.

De ontmoeting – Maurits Rinders

5 december

Hij zat tegen een boom in het park en bewonderde de zonsondergang. Een jonge vrouw kwam naar hem toegelopen. “Ben jij Thomas?” Hij knikte. “Dan heb ik jouw hart gekregen!” Hij schrok. “Is het misgegaan tijdens de transplantatie?” “Nee hoor. Die was op mijn 14e. Ik ben uiteindelijk 98 geworden. Vanmorgen ben ik overleden. In mijn slaap. Ik heb een mooi leven gehad.” Hij was even stil. “Geen idee dat ‘t al zólang geleden was. Het besef van tijd is hier heel anders…” “Mag ik naast je komen zitten?” vroeg ze. Samen genoten ze van de laatste zonnestralen.

Rijk – Stella Mantel

Het was steenkoud toen de avond met een klap naar beneden viel, de sterren meenemend die veranderden in diamanten.

Het oppervlak van de aarde was bezaaid met schitterende stenen. Cedric en Claudette renden naar buiten, graaiden ze op en gooiden ze in grote dozen.

De buren deden mee en de rest van de bewoners van de aardbol. Iedereen was stinkend rijk!

Er was geen maan meer, die was in stukjes gebroken. Claudette keek omhoog, zag niets dan zwarte leegte.

Ze liep met Cedric naar de ijskoude tuin, raapte de diamanten op en gooide ze huilend omhoog.