Schrijf een ode aan de zorgmedewerkers

Zorgende mensen

In deze onzekere tijd
Zijn er nog veel zorgende mensen
Weten een verschil te maken

Gaan aan het werk
Wegen af en weten te overwinnen
Angst, vrees en rouw

Bouwen zij aan stabiliteit
Sociaal gevoelig
Staan ze elke dag
Voor ons klaar

Slaan de handen ineen
Hebben plichtsbesef
En praten over "wij"

Wij zijn er voor elkaar
Vanzelfsprekend gaan zij aan de slag
Vormen een team

Om Nederland te voorzien
Van hetgeen dat nodig is
Om ons zekerheid te waarborgen

Zien hun werk
Als roeping
Laten de handen werken,
het hart spreken

Wat beantwoordt aan de vraag
Naar veiligheid
En saamhorigheid

Laten we oog hebben
Voor het feit
Deze mensen willen we niet kwijt

JvdK (c)

Levensloopcoach

Ochtendzon schijnt
Door de ramen
Raakt de stilte mij aan

Buiten is het rustig
Binnenin mij gaat het tekeer
Mijn hoofd, mijn hart

Gedachten en gevoelens
Velen
Voor mij niet zo apart

Dagelijks zijn zij aanwezig
De bron een creatieve geest
Houdt mij bezig

Jij bent er dan voor mij
Door te vertalen, bij te sturen
te troosten en kalmeren
Sta jij mij bij

Nu jij er niet langer bent
Blijven zij aanwezig
Raak ik in de war

Puzzel de hele dag
Om te weten
Wat er gaande is
In de wereld om mij heen

Dagdroom de dagen door
Mis het overzicht
Probeer alert te blijven

Beloof goed voor mezelf te zorgen
En besluit
Vanaf nu laat ik mijn gedachten en gevoelens eruit

Schrijf ze op papier
Lees ze hardop voor
Zodat ook jij ze kunt horen

Haal je in gedachten naar mij toe
Om troost te mogen ontvangen
Spreek jij de volgende woorden;

"Doe wat goed voor jou voelt"

Mag op mezelf vertrouwen
Vraag nu enkel stimulans
Om het vol te houden
In deze onzekere tijd

Raak mezelf zo minder kwijt
Schrijven, mijn hulpmiddel
Om mijn belevingswereld
met die van jou te integreren

Samen staan we sterk
Leven vanuit hoop
Praten met elkaar, planten liefde
Zoeken het ontbrekende stukje
Van de puzzel

Het contact met de levensloopcoach

JvdK (c)

Bedankt namens,

Vandaag heb ik ontbijtdienst. Ik zet de borden van het ontbijt in de vaatwaskorf en schuif de korf de afwasmachine in. Er wordt tegen het raam getikt. Via het raam kijk ik vanuit het souterrain naar de ramentikker op straat. Het vriendelijke gezicht van een onopvallend geklede meneer, mimet en gebaart dat ik het raam moet openen. Hij wil me wat zeggen, begrijp ik. Ik ga op een melkkrat staan en open het venster.
‘Goedemorgen meneer, ik ben van de puntje, puntje stichting en wij willen u bedanken dat u in deze verontrustende tijden in de zorg werkt.’
Hij geeft mij door het raam een pergamijnen loonzakje met inhoud, wenst mij verder een fijne dag en verdwijnt. Een vreemde die mij bedankt omdat ik in de zorg werk, dat heb ik nog niet eerder meegemaakt. Ik spreid de inhoud van het zakje uit op een werkbank. Een kersenbonbon verpakt ik rood folie, een glanzend verpakt gelukskoekje en een zelfgemaakt kaart, gedecoreerd met theezakjesverpakkingen. Op de achterkant van de kaart word ik in sierlijk letters bedankt voor mijn inzet. “Wat alle dingen in het leven waarlijk bezielt is de liefde” zegt een oude Chinees wijsgeer op het briefje in het smakeloze koekje.

Hoop
om op te bouwen
om verder te gaan
verder te vechten

Houvast
om zich aan vast te klampen
in deze wankele tijden
zoals een stevige diepgewortelde stam
om tegen te leunen
of ‘mee’ gedragen te worden

Een troostend en koesterend woord
die zorgen voor een lach en een traan

De beste zorg
om mensen hier doorheen te helpen
en te krijgen

Dat is waar jullie voor staan
wat jullie geven en schenken
met alles wat jullie in zich hebben

En daarom deze zachte, volle witte pluim
met een welgemeende en oprechte ‘dank u wel’

De zwartkop zingt nu
Met binnen duizend bedden
Aan elk een zorgheld

Grappig dat het juist een Chinese wijsgeer is. ;)

Kronen

mensen liggen al langer ziek
in deze nu zo zwaarbeladen bedden
ook voor dit virus stierven hier
of werden beter
handelingen volgen protocollen
aanpassing laat leven even
haperen
daarna ingesleten
routine
mondkap handschoen bril
en wassen water zeep
wassen water zeep
water zeep
uren schuren de ziel
maar vormt geen eelt
afstand wordt hier overwonnen
in een ogenblik
een klein gebaar
het wegdenken van de angst
wassen water zeep
water zeep
tot straks in betertijden
de herinnering is weggespoeld
en niemand lijkt te weten dat
er steeds weer
mensen ziek liggen zullen
we opnieuw vergeten hoe
de zorg oprecht te kronen
hoe zij iedere dag
een crisis bevechten
om de mens te redden

Ik ben bang, ik voel het onmiskenbaar diep in mijn lijf, oprecht en onvoorwaardelijk. De vijand bevindt zich onder ons, ongrijpbaar en onzichtbaar, en alleen in ons eigen huis zijn we nog veilig. Het corona virus heeft onze wereld in een ijzeren greep en is nog lang niet van zins om los te laten. De angst regeert, scholen gaan dicht en bedrijven sluiten noodgedwongen hun deuren. Afstand houden is het devies.

Te midden van al die chaos zijn er de zorgers, die hun eigen veiligheid verlaten, elke dag weer.
Die zich doelbewust in die gevarenzone begeven.
Om onzelfzuchtig te zorgen voor die ander die jij met heel je hart liefhebt en niet wil missen.
Zorgers die, ondanks hun eigen angst, dag en nacht paraat staan om jouw oma, liefste of prachtige zoon te verzorgen.
Die simpelweg geen afstand kunnen houden.
Hun warme handen die doortastend maar tegelijkertijd ook zacht en zorgzaam zorgen voor onze geliefden.
Handen die troost bieden, ook tijdens die laatste angstige en soms eenzame uren van iemands leven.
Oprechte menselijkheid naar een ander, ondanks hun eigen overduidelijke kwetsbaarheid.
Ik maak een diepe buiging naar al die zorgers en ben trots dat ik mezelf verpleegkundige mag noemen.

Raak. Mooi stukje.

ruw en gebarsten
door zeep en ontsmettingsalcohol
soms machteloos
tot vuisten gebald
meestal open
reikend naar anderen
zorgend vooral
elke dag opnieuw
gouden handen!

:-)

Mijn roeping, zeg jij. Mijn hart denk ik.
Elke dag als jij de deur uitgaat richting jou roeping staat mijn hart even stil. Mijn moederhart die jou los laat een wereld in vol onzekerheden. Jij die vecht voor de levens van anderen, mooi en liefdevol opkomen voor de medemens. Ik die vechtend jou ter wereld heeft gebracht, mooi en liefdevol heeft grootgebracht. Ik hou mij in omdat ik jou niet nog de zorgen van een moederhart wil meegeven de dag in.
Op het raam hangt een shirt met een groot rood hart. Ik steun jullie met liefde net zoals jullie ons steunen met liefde en zorg. Allemaal helden die ook voor en na deze gekte zullen zorgen voor ons.
Mijn moederhart slaat nog even sneller als jij de deur uitloopt.

Ode aan de helden

“Het is je roeping,” zeg je. Natuurlijk ben je net zo bang als ik, voor jezelf, je partner, je kind. Deze sluwe vijand maakt geen uitzondering. Hij slaat toe op het moment dat jij het zwakst bent. Het duurt niet lang meer, voor de sterke persoon die ik bewonder, ook zwak wordt door stress en uitputting. Iedere dag zorg je voor anderen, met gevaar voor eigen leven, slechts beschermd door een mondkapje, handschoenen, regelmatig handen wassen en waar mogelijk een afstand van anderhalve meter. Ik heb respect voor je. Zonder jou redden we het niet. Dank je wel!

Blik soms op oneindig
Hart op de goede plek
Kijk op het leven
Plotsklaps wankelbaar
Zo snel, ongrijpbaar
Dit vreemde virus
Angst overwinnen
Dag in, dag uit
Mensenlevens redden
Blijft prioriteit
Desnoods alleen veraangenamen
Met gevaar voor eigen leven
Handelen
En altijd bereid
Tot het uiterste te gaan
Dank voor alle inzet
Topprestatie

Ode aan de zorger

Wie zijn eigenlijk de mensen in de zorg? De verpleegkundigen op de ic en de artsen? Of zijn het de pedagogisch behandelaars die nu met pijn in het hart thuis zit, wetende dat zij ‘hun kinderen’ nu niet kunnen bieden wat nodig is.
Of zijn het de ouders die 24 uur per dag voor hun kind met ernstige meervoudige beperkingen zorgen, die geen nacht kunnen doorslapen, omdat de zorg ook ’s nachts doorgaat. Of de ouder van een kind met autisme, kinderen van wie nu alle structuur en veiligheid is weggevallen.
Zijn het àlle ouders die dag in dag uit, ieder uur, iedere minuut de veilige haven voor hun kind zijn?
Het kan ook die leuke single kapper zijn, die zijn vak nu niet kan uitoefenen en alleen thuis zit met een kop vol zorgen over de toekomst. Niemand om tegenaan te praten. Eindeloos lange lege dagen. Het enige wat hij doen kan, is voor zichzelf zorgen.
Deze ode is voor iedereen die diensten van twaalf uur per dag draait. Voor iedereen wiens wereld op z’n kop staat. Voor iedereen die een beertje voor het raam zet. Voor iedereen die voor zichzelf zorgt. Voor iedereen!

drive.google.com/file/d/1D6Lop9g9B4y-QIo7sxN1OKA6J9dl5HrR/view?usp=drivesdk

Dit schreef en tekende ik na mijn opname in het UZ Gent om de verpleegkundigen te bedanken. Ps link is veilig 

Vier manieren om te zorgen

1. Je kunt je zorgen maken. Bijvoorbeeld om het zwart waarin je 's avonds wakker ligt.

2. Je kunt zwaaien door een raam, een handkus geven, af en toe iets grappigs delen. We noemen dat ver-zorgen.

3. Concreter is: een keten vormen. Er zijn mensen die een bed bezorgen, die de slang aansluiten, die de lakens koken.

4. Tot slot de moeilijkste techniek: er zijn. Voor wie.

Onze frontwerkers!

Op 100m2 zit ik thuis te mijmeren. Jullie dichtgesnoerd in blauw plastic pak, amper ademend, omwille van het bieden van lucht aan de ander. Adem in en adem uit, is momenteel van velerlei betekenis. Gedreven vanuit passie, noodzaak en ervaring. Misschien was je zelfs net aan je carrière begonnen? Mensen met de grootste harten van ons land, voor wie de dag soms even zwart kleurt als de nacht, we noemen ze nu de frontwerkers. Intuberen iemands opa, vader, moeder of oma; getallen voor de buitenwacht, maar stuk voor stuk gezichten met blinde paniek. Wij zitten thuis, plakken T-shirts met rode hartjes op het raam, terwijl onze handen jeuken (had ik maar zo’n belangrijk vak gekozen!). In de vensterbank staat een teddybeer, hij vangt het zonlicht op. Dat is alles wat wij kunnen doen. Met de tijd groeit ons ontzag. En ik mijmer maar door, opdat we jullie voor altijd de titel frontwerkers blijven geven. Want dat is wat we hiervan leren; het leven is waardevol door jullie!

'Bedankt, lieve engel in wit. Vaarwel.'

Levengevers

de dood die deinde mee
in een handdruk een omhelzing
overbrugde korte afstand
in een kuch

zich verscholen houdend
in de warmte van een kus
in het tedere gebaar
een korte streek

hij splitste bleef en ging
wrong zichzelf naarbinnen toe
tot aan elke vezel en
in elke cel

zeggend het komt goed
om alle angsten te bezweren
het zweet moest steeds opnieuw gedept 
en adem stokte

het leven bleef standvastig
aan de randen van het bed
had het lef te blijven staan
het lef te strijden

het hulde zich in wit
de warme huid die door de handschoen
heen zo zorgzaam zacht en steeds
weer voelbaar bleef

die mens om leven gevend
en de dood soms toe moest staan
maar de strijden steeds bleef strijden
en niets liet gaan

die mens waarin het leven: hulde

Een ode aan de zorgmedewerkers

Wat zouden we moeten doen zonder jullie? Jullie eigen veiligheid en gezondheid zetten jullie opzij om patiënten te helpen. Terwijl de meeste mensen de luxe hebben om thuis te kunnen werken, studeren of zich zelfs te vervelen, zit er voor jullie niets anders op dan om ‘gewoon’ naar jullie werk te blijven gaan. Juist nu in deze tijd. Nu de besmettingen blijven oplopen, er meer mensen bijkomen op de intensive care en het dodental blijft stijgen.

Nu blijkt maar weer wat de belangrijkste beroepen in de samenleving en wereld zijn. Wie de belangrijkste mensen zijn, wie echt nodig zijn, zonder wie wij echt niet kunnen overleven. Jullie zouden het meest moeten verdienen, de meeste waardering, respect,erkenning en bewondering moeten krijgen, niet de mensen die nu het meest bekend, beroemd en rijk zijn.

Jullie zijn onze helden, onze idolen. Wij mogen niet klagen, jullie zijn degenen die zich opofferen en hard werken om ons te beschermen en verzorgen. Fijn dat er massaal geapplaudisseerd werd voor jullie want dat verdienen jullie. Ik hoop dat jullie harde werk en belangrijke rol in deze tijd niet vergeten wordt als dit allemaal voorbij is.

Een ode aan "zorgende mensen"

Dé "zorg" - wordt vaak genoemd
En houdt meer in dan enkel verplegend personeel
Wanneer ik er over nadenk, komen veel
Mensen in mijn gedachten opgedoemd.

In het ziekenhuis heb je natuurlijk de eerste-lijn
Dokters en verplegers
Die dag en nacht aanwezig zijn.

Maar vergeten we zeker niet
Degene die onze kamer daarnet schoon achterliet,
Of ons bed ververste,
Koffie bracht toen wij het wensten,
Het eten serveerde op onze schoot,
Ons zelfs te eten gaf wanneer de tremor eten verbood.

Eenmaal thuis
De verpleging die komt aan huis.
Mét beschermend materiaal,
heel normaal allemaal!

Of de oppas van de kids
Die blijft gaan, alles kits?
Omdat ze wéét dat je anders
Niet kunt bolwerken, de situatie die verandert

Zoveel hulp
Zoveel liefde
Zoveel mens-zijn

DANKJEWEL!

Vannacht, ben je thuis en zal ik je vertellen hoe onze zoon vraagt waar je bent en dat ik altijd zeg dat je in het ziekenhuis bent. Om te werken en mensen te redden. Ik vertel je dat hij twee centimeter is gegroeid en jij geeft hem een kus nadat je gedoucht hebt.
Morgen, voor het ontbijt, ben je terug op de plek waar andere mensen sterven. Je houdt hun handen vast. Je duim zal over pols glijden en je zal zeggen dat de pijn minder wordt en dat hun geliefden van ze houden. En alleen bij mij zal je huilen. Zeggen dat je mensen beter wil maken en dat alles tegenvalt. Ik zal fluisteren dat het genoeg is. Dat je zoveel hebt gedaan. Maar je zult hoofdschuddend zeggen dat het nooit genoeg is. Dat je zoveel meer te geven hebt. Dat je daar hoort.
Over een paar weken zal je onze zoon zien. Je wrijft door zijn haren en zegt dat hij groot is geworden. En wij zullen zeggen dat we zijn gegroeid van trots. Op jou. Ook al ben je zo vaak weg, voor ons ben je altijd dichtbij.

Beste zorgkanjers,
Op 20 november, de dag waarop er gestaakt werd in de zorg, lag ik in het ziekenhuis. Ik zag hoe de artsen en verpleegkundige hun benen onder hun lijf vandaan renden om voor mijn en de andere mensen op de afdeling te zorgen. Tussen dat rennen door nam de dokter de tijd om even haar hand op mijn schouder te leggen om mij gerust te stellen. Dat moment zal ik nooit vergeten. Dat kleine maar zo belangrijke gebaar moeten mensen die nu ziek zijn missen en dat breekt mijn hart.
Ik kan me haast niet voorstellen wat jullie in deze bizarre tijd voor de kiezen krijgen. Hoe het is om voor angstige doodzieke, mensen te zorgen, het verdriet te zien van mensen die afstand moeten houden terwijl ze juist nu zo graag een knuffel willen. Jullie draaien overuren met het risico om zelf ziek te worden. Daarvoor kan ik alleen maar grote bewondering hebben. Bedankt voor jullie super goede zorgen! Ik hoop dat de overheid vanaf nu voor jullie gaat zorgen zodat jullie het volhouden en dit zware maar ook mooie werk ook na de coronacrisis kunnen blijven doen. Want wat zouden we zonder jullie moeten…

de zorg op handen gedragen
opeens in groten getale
ze was er eigelijk altijd al
dat is een beetje vreemd

corona opent de ogen van iedereen
de politiek bezigt superlatieven
in de zorg werken kanjers en helden
voor een primaire behoefte in de maatschappij

na deze crisis zijn die helden er nog steeds
zijn we weer vrij om de straat op te gaan
als eerste applaudisserend en demonstrerend
massaal opkomend voor een heldenstatus in hun CAO

een mooie tegenprestatie, toch?

DEUS EX BELGICA

Leegte en angst regeren de straat
Een aanblik versterkt door eenzaamheid
Op onze geruisloze antagonist staat voorlopig geen maat
In de winkel prevelt een betraande ouderling: "solidariteit?"

Verdeeldheid alom. Een volk verscheurd door haat
Beseften we maar dat onze opponent geen kant kiest
Niet voor ras, noch voor burger of aristocraat

"Ach joh, het loopt vast niet zo'n vaart"
Ongenadig volgde toen die gruwelijke maart

Maar... nieuwe helden stonden op
In het heetst van de strijd
In barre tijd, van angst bevrijd
Herinnerd tot in de eeuwigheid

Dankzij hen halen we het einde van deze soap
Alzo weerklinkt elke avond het applaus van de hoop

Een ode aan de zorghelden,
omdat ze onze gezondheid boven hun eigen stelden.

Als ik het kon bepalen,
gaf ik je zonnestralen.

Als ik een superkracht bezat,
gaf ik je wat je nodig had.

Dus bedankt voor het goede zorgen,
hard aan het werken voor een nieuwe morgen.

Sophie Houtkooper

Spanning

Beste helden van Nederland,
Want wat jullie doen, kan niemand.

In de corona tijd zijn jullie niet zomaar een middenstaander,
Maar dag in dag uit bezig met de gezondheid van een ander.

Houdt vol want hopelijk is dit binnenkort allemaal achter de rug,
En dan kunnen we weer naar onze opa’s en oma’s terug.

Door corona wordt jammer genoeg de kloof tussen jong en oud weider,
Helaas is dit niet anders en moeten wij hier maar mee dealen,
Nogmaals bedankt voor alles strijder!