Misdaadfictie heeft meer straight edge detectives nodig

‘Schrijvers moeten realistischere misdaadromans schrijven,’ aldus de Britse korpschef Nick Gargan. ‘Misdaadschrijvers schaden het imago van politieagenten en schrijven alleen over beschadigde, alcoholistische detectives.’

Politieagenten modeleren zichzelf aan de hand van fictieve agenten als ze worden geïnterviewd op televisie over prominente politiezaken, en dat is geen goede zaak, vindt Gargan. ‘Ik heb gezien dat agenten op de trappen van een rechtbank stonden en heuse theatervoorstellingen gaven voor de camera’s. Ik denk dan: je bent hier niet voor opgeleid, het representeert geen enkel deel van de rest van je werkleven.’

Roman wordt waarheid

Detective Fulcher werd onlangs gestraft voor het overtreden van de regels met betrekking tot de ondervraging van een verdachte tijdens een moordzaak van Sian O’Callaghan in Swindon.

In een scène die afkomstig kon zijn van een misdaadroman (misdaadschrijver Ian Rankin zei dat zijn hoofdpersonage detective Rebus hetzelfde zou hebben gehandeld), ondervraagt Fulcher een verdachte, Chris Halliwell, op een afgelegen heuvel zonder toegang tot juridisch advies in een wanhopige poging de zaak op te lossen. Halliwell gaf de moord toe en leidde Fulcher naar het lichaam van een tweede vrouw die een paar jaar eerder was verdwenen. Fulcher werd gefêteerd door sommigen en bekritiseerd door anderen.

‘De regels en wetten zijn er niet voor niets,’ zegt Gargan. ‘Het is niet heroïsch om wetten te overtreden. We moeten dat niet doen. We zijn de politie.’

Schrijftips tegen ergerlijke fictieve personages

‘Wat fictieve detectives altijd doen, waar ik echt niet tegen kan, is de regels buigen voor het algemeen belang. Ik kan nog meegaan met de drinkende, rokende, cynische personages die bijna geen fouten maken, die bestaan in het wereldje. Maar het heroïsche, hardnekkige verzet tegen het systeem, dat zie je niet vaak.’

Misdaadschrijvers suggereren ook vaak dat agenten de neiging hebben tot corruptie en bereid zijn om de regels te breken. ‘Dat schaadt ons imago,’ aldus Gargan.

‘En er zijn een zoveel beschadigde personages in misdaadfictie. Ik zou graag wat vrolijke, gebalanceerde en even succesvolle detectives willen zien. Ik wil er niet aan denken dat detectives zichzelf modeleren aan de hand van Rebus, Morse [van Ian Rankins werk] of Frost [R.D. Wingfields creatie Jack Frost van A Touch of Frost], maar het gebeurt wel.’

Onrealistisch boek noodzakelijk kwaad

De politiechef accepteert dat een onrealistische weergave van procedures onvermijdelijk is omdat het anders ‘het meest saaie boek van de wereld’ wordt. Wel heeft hij bezwaar tegen misdaadauteurs die schrijven dat detectives in hun eentje het werk van veertig agenten doen.

‘Fictieve detectives zijn bij het plaats delict om forensisch bewijs te zoeken, verdachten te interviewen, families te troosten en ruzie te hebben met de korpschef omdat ze meer middelen nodig hebben. Wat normaal in een team van twintig tot veertig mensen wordt gedaan, wordt geconcentreerd in deze ene persoon.’

Op de vraag of het uitmaakt of schrijvers forensische details correct weergeven, zegt Gargan dat het niet van belang is, tenzij het om schokkende onjuistheden gaat. Als jonge agent hielden hij en zijn collega’s wel eens procedurele fouten bij van The Bill. ‘Maar uiteindelijk gaat het om de kwaliteit van het schrijven. Het gaat om het verhaal.’

Wat vind jij?

Hoe realistische mag een misdaadroman zijn? Moeten schrijvers rekening houden met, in dit geval, politieagenten of hebben ze vrij spel? Waar ligt de grens?
Laat het weten in een reactie hieronder, of neem deel aan het gesprek op het forum.