Realisme in misdaadfictie - hoe ver kun je gaan?

Het lijkt mij dat hij zijn gram beter op series als CSI, NCIS en dergelijke kan richten. Heeft hij wel eens onderzocht hoeveel van zijn agenten misdaadromans lezen? Ik gok dat het er niet veel zijn. Vast en zeker veel minder dan agenten die misdaadseries op tv kijken. Voor zowel misdaadromans als tv-series geldt: het is entertainment. Als de agenten van meneer Gargan zichzelf spiegelen aan fictieve personages, dan heeft hij veeleer een intern opleidings- en managementprobleem. Juist professionele agenten zouden moeten weten dat de realiteit er anders uitziet dan fictie. Bovendien, fictieve alcoholische en depressieve detectives zijn er al sinds jaar en dag. Ooit wel eens Raymond Chandler gelezen? Meneer Gargan wil gewoon zichzelf even in de publiciteit zien, vermoed ik.

Politieagenten weten wel beter.

Heeft de korpschef gelijk

Neen.

en moeten schrijvers inderdaad rekening houden met mensen die het beroep uitoefenen

Ja.

of beperkt dat de creativiteit?

Neen.

Moet een schrijver juist totale vrijheid hebben?

In Nederland wel.

Waarom moeten schrijvers rekening houden met de hermandad? Fantasie mag toch? Anders worden het wel heel saaie verhalen.

Vroeger was ik verpleegkundige. Toen de eerste aflevering van Medisch Centrum West werd uitgezonden, zat ik tegen het plafond: zo was het echt niet! Bij de tweede dacht ik: sjonge, wat een fantasie. De derde heb ik niet meer gekeken. Dan ergerde ik me ook niet meer :-p Er was trouwens geen patiënt die de serie voor echt aannam. En ik heb ook nooit een verpleegkundige zich voor de voeten van een arts zien werpen. Dus kennelijk kan men in de verpleging beter het onderscheid maken tussen fictie en werkelijkheid dan bij de politie? ;-)

Als agenten zich gaan modelleren naar fictieve personages, dan lijkt me dat inderdaad een punt van zorg. Maar bedoelt deze man eigenlijk niet dat de psychologische tests bij de aannameprocedure niet helemaal deugen?

Het lijkt me een erg sterke uitspraak dat agenten dit echt zouden doen. Het voorbeeld van Anaïd heb ik in mijn omgeving meerdere malen bevestigd gezien. Ik kan alleen maar hopen dat ook de politie slim genoeg is om fictie niet te verwarren met realiteit.

Heeft hij wel eens onderzocht hoeveel van zijn agenten misdaadromans lezen? Ik gok dat het er niet veel zijn.

Hahaha Ostinato. Dat klinkt alsof de meerderheid niet kan lezen. Wat natuurlijk niet klopt. Minstens de helft kan het wel. :lol: Volgens mij betekent "Roman" dat het een geromantiseerd verhaal betreft. Dus met personages en situaties die niet noodzakelijk realistisch zijn. Als alles waarheidsgetrouw moet worden geschreven, kan je de roman dus afvoeren en zijn er alleen nog bibliografien, documentaires,... Kortom, dat wat niemand leest. :D

Fantasie mag toch?

Ja. Maar waarom denk je als schrijver dat je iets fantaseert als je over een agent of korpschef schrijft. Dat deze korpschef denkt dat agenten zich modelleren aan de hand van fictieve agenten is een pluspunt. Realisme in misdaadfictie is onmogelijk.

Wie zou er nog een misdaadroman gaan lezen als er een daadwerkelijke omschrijving van het werk van een detective/rechercheur wordt gegeven. Hoeveel pagina's zou een boek dan krijgen als er een volledig onderzoek inclusief oplossing wordt omschreven? Ik durf niet eens te raden. Neen, het lijkt me belangrijk dat er een eind op los wordt gefantaseerd. Misschien een kleine aanname. Maar er zijn toch geen lezers die verwachten dat een misdaadroman heel dicht bij de werkelijkheid ligt? Het lijkt me overigens wel dat veel detectives verslavingen en privéproblemen hebben. Niet vanwege hun werk maar gewoon omdat het mensen zijn. Als de juiste omstandigheden zich voordoen zijn wij mensen, ongeacht ons beroep, allemaal nogal geneigd om een rommeltje van ons leven te maken.