Realisme in misdaadfictie

Als misdaadfictie een realistisch beeld van de hedendaagse misdaad zou geven, dan krijg je volgens enkele Britse topauteurs vuistdikke boeken die ronduit saai zijn.

Vorige week organiseerde de British Library een paneldiscussie met drie auteurs van misdaadfictie: Mark Billingham, Robert Ryan en Laura Wilson. Volgens de auteurs zijn de overeenkomsten tussen misdaadfictie en misdaad in de werkelijkheid miniem. ‘Je eerste taak is het verhaal,’ aldus Billingham. ‘Het is geen realisme, het is overdreven. Als je realistische misdaadromans zou schrijven, dan zouden ze duizend pagina’s tellen en slaapverwekkend zijn.’

Wilson beaamde dit, maar liet ook weten dat realisme natuurlijk in bepaalde mate een plaats heeft in romans. Zo waren de misdaadauteurs het eens over het ‘compleet belachelijke’ aantal lijken en geobsedeerde seriemoordenaars dat in veel televisieseries en thrillerromans voorkomt. ‘In de realiteit is een moordenaar gewoon je buurman,’ aldus Billingham.

De auteurs waren het ook roerend eens over de druk vanuit uitgevers om misdaadromans ‘grimmig’ te maken. Dit keurden ze alle drie af, met name omdat het doorgaans de realiteit niet weerspiegelt. Billingham vond verder de aandacht voor sommige forensische details ronduit belachelijk, zoals het ‘verschil tussen katten- en hondenhaar’ in een roman van Kathy Reichs. ‘Dat kan me niet schelen!’