Een schrijfcursus, werkt dat?

Ik zie haar nog binnenkomen. Beetje zenuwachtig en aarzelend. “Ben ik hier bij de schrijfcursus?” Ze zou zich ontpoppen als een waar schrijfster.

Zover was het die eerste paar keer nog niet. Ze hield zich stil, deed alle schrijfoefeningen rustig mee. Als de rest al zat te kwebbelen, zat zij vaak nog te pennen. 

Iedere week kwam het aantal cursisten binnen met stuk voor stuk een grote rugzak vol mappen, boeken, schrijfblokken en favoriete pennen. Zij droeg slechts een heuptasje met daarin een klein notitieboekje en een pen. Eentje maar. 

Ze stond niet te trappelen

Ik liet het een beetje begaan. De eerste paar keer liet ik cursisten vrijwillig hun tekst voorlezen. Uit ervaring weet ik dat dat best spannend kan zijn. Als ik bij de vierde bijeenkomst uiteindelijk vraag of iédereen zijn of haar korte tekst wil voorlezen, staat ze niet te trappelen. Ik zie haar denken: moet dat echt? 

Ik weet niet goed raad met haar. Wil ze dit wel? Dit lijkt me typisch iemand die stilletjes thuis, zonder dat iemand er ooit weet van heeft, teksten produceert die de schrijftafel nooit verlaten.

Totdat ik halverwege de schrijfcursus bij het doorlezen van het huiswerk, zo geboeid raak door haar verhaal, door de krachtige zinnen, haar directe taalgebruik en onverwacht bijzondere wendingen in de -meestal- op een na laatste alinea, dat ik dit haar wil laten delen met de andere cursisten. 

Ik kon haar niet zomaar voor het blok zetten

Ik moet iets bedenken, want haar zomaar voor het blok zetten door te vragen of ze tijdens die volgende bijeenkomst haar verhaal wil voorlezen, zou averechts kunnen werken. 

Spontaan schrijf ik zelf een verhaal over een geniale schrijver die echter nooit zijn verhalen durft laten lezen aan anderen. Niet uit angst voor feedback of zelfs kritiek, maar gewoon omdat hij dat nooit heeft geleerd. Schrijven is voor hem privé. Dat deel je niet met anderen. Het is als niet mogen huilen in het openbaar of vertellen hoe hoog je salaris is. Not done, dit houd je strikt voor jezelf. De fictieve schrijver houdt álles voor zichzelf en blijft eenzaam in zijn creativiteit, zijn genialiteit. 

Ik dik die eenzaamheid flink aan. En lees het verhaal voor tijdens de eerstvolgende bijeenkomst. Stilte… Wie volgt? Eén van de cursisten geeft aan haar verhaal wel te willen voorlezen. Hierna volgt mooie opbouwende feedback. Stiekem hoop ik dat dat haar zal sterken in de stap om ook haar verhaal voor te lezen. Ze blijft als laatste over. En zoals dat vaak gaat is er die avond te kort tijd voor nog een verhaal.

Een boekje vol zelfgeschreven verhalen

Ik heb het lange tijd zo gelaten. Het is weken later als ze met een grote RAINS rugzak binnenkomt. Het treft me direct, maar ik maak er geen opmerking over. We drinken koffie, iedereen pakt zijn notitieblok en rommelt wat met pennen. Zij rommelt in haar rugtas en haalt er een pakket uit. 

Zachtjes legt ze een stapel van acht boekjes midden op tafel. Acht keer een kleinood. Ze drukt me er eentje in de handen en zegt: “ik heb er een boekje van gemaakt”. 

Ze heeft met een bevriend familielid die een kleine uitgeverij heeft, haar eigen bundeltje samengesteld. Een boekje vol zelfgeschreven verhalen. Het verhaal dat ze als huiswerk tijdens de cursus schreef maakt er ook deel vanuit. Iedereen is er stil van. Ze straalt. Heel voorzichtig.