Dit zijn de 5 leukste Ultrakorte Verhalen van deze week (5)

Onlangs lanceerden we de Facebookgroep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen. Hier kunnen schrijvers de uitdaging aangaan om een ultrakort verhaal te schrijven: 99 woorden of minder. Deze 5 verhalen waren de leukste, beste of anderszins meest opvallende verhalen die deze week gedeeld zijn.

Hans Van de Pol - Hoe durf je op zondag

Gedeeld op 5 maart 2017

‘Ik ben je getik goed zat!’ 
‘Rustig maar schat, het is gewoon mijn werk.’ 
‘Hoezo, rustig maar? En ik ben je schat niet!’ 
‘Moet jij eens goed naar mij luisteren! Er is hier geen plaats voor twee. Aflopen zal ik morgen, in alle vroegte. Ik heb meer dan genoeg van jouw gejammer!’ 
‘Het zal wel weer!’ 
‘Jazeker zal het wel weer. Als mijn wijzers elkaar raken is het vijf over halfzeven en dan loop ik doodgewoon af.’ 
‘Dan zeg ik je nu al dat je morgen van mij een flinke klap op je kanis zult krijgen.’

Nieske Lindelauf Den Heijer – geen titel

Gedeeld op 4 maart 2017

De glimlach begon zijn dag bij een jongedame. Zij gaf hem weg aan een busschauffeur, die de lach door gaf de volgende passagier, die hem weer schonk aan een collega, die hem doorstuurde naar zijn manager. Tegen de avond werd de glimlach aan een caissière in de supermarkt gegeven, die hem doneerde aan een vriendelijke dame, die op weg terug naar huis de lach gaf aan de jongedame waar de lach ‘s ochtend bij begonnen was. Hij was blij om zijn vriendin weer te zien, maar verheugde zich al op morgen, wanneer hij weer weggeven zou worden.

Ruurd Van Der Weij Fortin – geen titel

Gedeeld op 2 maart 2017

Mijn buurvrouw had bij Ikea een kledingkast gekocht. Haar man had het meubelstuk geassembleerd, maar kennelijk was er iets misgegaan. Wij wonen aan de tramremise en dat gaat gepaard met wat herrie en trillingen. De kast was aan een van die trillingen ten onder gegaan en omdat haar man aan het werk was vroeg zij mij, als gepensioneerde meubelmaker, of ik er naar zou willen kijken. Ik zette de kast weer in elkaar en kon niets bijzonders ontdekken. Dus zat er niks anders op dan op de volgende tramschudding te wachten. Haar man kwam wat vroeger thuis dan gewoonlijk en trof zodoende mij in hun beider slaapkamer aan. Hij oogde ontsteld en het enige dat ik als verklaring kon geven: "Ik sta hier eigenlijk op de volgende tram te wachten."

Johanna Langezaal – Vrij

Gedeeld op 5 maart 2017

Vrij!
Het is mooi weer en de vogels zijn weer begonnen met hun voorjaarsconcert. Ik zit stil op een bankje en luister. De zon probeert mij liefdevol te verwarmen maar mijn hart is steenkoud. Ik loop naar haar plek en sta daar wezenloos te staren en voel niets. Een vriendelijke man komt bij me staan. 
“Familie?” 
“Ja, mijn moeder.” 
“Gecondoleerd.” 
“Ach, als er enige gerechtigheid is dan staat ze nu in de hel tot haar lippen in de stront.” 
We giechelen samen. 
En nu voel ik wel wat : opluchting.
Ik ben ein-de-lijk vrij!

Nel Goudriaan – Daar komt de bruid

Gedeeld op 6 maart 2017
Daar komt de bruid

De diamanten op haar witte jurk schitteren. Elise straalt als ze aan de arm van haar vader de kerk binnenschrijdt. Trots ziet ze de bewonderende blikken. In de verte staat haar Jacques. Naar deze dag heeft ze toegeleefd. Ze streelt met haar handen over haar buik.

Plotseling doemt een donkerharige vrouw op. Ze rukt de diamanten van de bruidsjapon, rent naar voren, schreeuwt tegen de bruidegom: ‘Klerelijer, we zouden de poet delen en nu sta jij voor het altaar met dat blonde mokkel.’

Elise ziet nog net hoe Jacques wit wegtrekt en dan wordt alles zwart voor haar ogen.