De UKV's van deze week in de schijnwerpers

In de groep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen dagen we schrijvers iedere dag uit om een ultrakort verhaal te schrijven: een heel verhaal in maximaal 99 woorden. Zowel voor beginnende als ervaren schrijvers is dit een fijne oefening om kort en krachtig een verhaal te kunnen vertellen. Iedere week zetten we er vijf in de spotlights als aanmoediging.

Oradour – Frans Rymenams

9 september 

Zij stonden hand in hand, twee meisjes van hooguit zestien. Stille tranen rolden over hun wangen. Ze keken naar de ruïne van de kerk, onveranderd bewaard zoals de SS-divisie ze in 1944 had achtergelaten. Mensen liepen zwijgend als in een rouwstoet door het dorp. In het hoofd van de meisjes klonken de kreten van bijeengedreven vrouwen en flitsten de beelden van moeders die hun kinderen trachten te beschermen tegen vlammen en machinegeweren. 

Ze waren met hun klas op studiereis in Oradour. Een van de meisjes ging door de knieën en snikte: ‘’Wir haben es nicht gewusst.’’

 IPatat – Robert Beernink

12 september

Ik zet mijn fiets tegen de pui, hij laat direct twee hamburgers, een bamischijf en portie friet afzinken in het vet.

Ik kom hier al jaren. Waarom? Omdat het zulke aardige mensen zijn waarmee ik graag een praatje maak. Opvallend is hoeveel klanten zich na gedane bestelling meteen achter hun smartphone verschuilen. IJlt van thuis nog een digitale instructie na? ‘Joppiesaus in plaats van ketchup!’ Of verwachten ze deze zwoele zaterdagnamiddag soms iemand die contact zoekt? ‘Ja, ik wil!’ Gezien het gezelschap niet erg aannemelijk.

Droefheid druipt als mayonaise van de gezichten als ze zwijgend afrekenen. Met hun telefoon.

Zonder titel – Daan Bos

12 september

Marieke neuriet zachtjes, haar gezicht straalt. Een medepatiënt kleit een koffiemok met een glimlach. ‘Geintje.’ zegt hij. Verderop spreekt een dame af met haar vriendin om morgen samen te gaan schilderen. En achterin de zaal luistert een groepje mensen geamuseerd naar een man die voorleest uit eigen werk. 

‘Mensen, therapietijd!’ blaat de therapeut met zijn armen hoog gekruist voor zijn borst.
Als grimmige gezichten konden moorden ...
‘Vandaag allemaal één bericht op Facebook posten én ergens op reageren.’
Een traan biggelt langs Mariekes wang.
‘Kom op mensen, je zal ooit een keer weer digitaal terug de maatschappij inmoeten.’

Een andere uitkomst – Tja Huizing

10 september

 ‘Ik ben een priemgetal,’ zegt Ella.
‘Wat bedoel je daarmee?’ vraagt haar man.
‘Dat ik ondeelbaar ben en oneven.’
Hij kijkt haar niet-begrijpend aan. ‘Is dat positief of negatief?’
‘Voor jou positief. Je hoeft me niet te delen met andere mannen en ik ben langer bij je dan even.’
‘Je raaskalt. Dit slaat echt nergens op. Je kunt je beter bezighouden met verhaaltjes en niet met rekenen, want dat kun je niet.’
‘Hoezo? Ik was altijd heel goed in rekenen.’
‘Laat ik het duidelijker verwoorden. Verwacht niet dat ik me ook als een priemgetal ga gedragen.’

Geen hemel- Marike van der Raadt

9 september

Ik hoop dat er geen hemel is, dat je dit niet ziet, het onrechtvaardige en verscheurende verdriet.
De kinderen zijn wees en nog zo jong. Jouw man is nu ook op weg naar jou, terug naar het begin.
Vertel hem dan dat ze het gaan redden, die twee heerlijke kinderen van jullie. Hij heeft dat nodig, hij moet dat weten. 
Ze gaan het redden, omdat ze weten dat er geen hemel is. Dat ze er nu helemaal zelf voor staan. 
Maar als ze slapen, fluister ze alsjeblieft in hun oren dat ze lief moeten zijn voor zichzelf.

 Foto: Pixabay