#259 - De invasie
Wie mijn originele inzending (14 augustus) wil lezen, kan daarvoor naar beneden scrollen. Ik heb ondertussen (16 augustus) een nieuwe tekst geschreven die, als ik die onder een pseudoniem had ingediend, zeker en vast door de schrijfcoach was besproken. Doordat ik deze tekst in eigen naam inzend, zal hij hoogstwaarschijnlijk, net zoals mijn inzendingen voor opdracht #240 (3 april), #245 (8 mei) en #256 (24 juli), onbesproken blijven.
So it goes...
De Invasie
De pijn is weg.
Al lang.
Het is verbazingwekkend hoe snel een mens herstelt van pijn.
Maar waar de pijn verdween, bleef leegte achter: de onbeslapen helft van het veel te grote bed, de lege stoel aan tafel, het gat in mijn hart. Alles heb ik geprobeerd om die leegte te vullen. Ik percoleerde alcohol. Dat gaf mijn brein de illusie dat ik weer volledig was, een gevoel dat prompt met een onhoudbare plas werd doorgespoeld. Ik bewerkte mezelf met een mes op de tonen van Nine Inch Nails of Johnny Cash, al naargelang van het uur van de dag ―de Nails in de ochtend, Cash in de avond: I hurt myself today / To see if I still feel / I focus on the pain / The only thing that’s real. Het bevestigde alleen wat ik al wist: pijn duurt maar even; leegte is voor eeuwig.
Alles veranderde toen hij me kuste. Hij kruiste mijn pad, zag dat ik gebroken was en besloot mij te helen. Het was in een oogwenk gebeurd; de tijd die nodig is om de lippen op elkaar te zetten en twee tongen te laten kronkelen. Ik bood geen weerstand. Zijn kus vervulde me met een gevoel dat ik als mens nog nooit gevoeld had. Het was niet van deze wereld; na zijn daad van barmhartigheid was ik weer heel en ongebroken.
Die avond keek ik voor het eerst sinds lang in de spiegel. Er straalde iets in mijn ogen; er zat een speelse trek om mijn mond. Die vrouw had ik al een eeuwigheid niet meer gezien. Ik maakte me mooi en ging een avondje stappen. De ogen van de eerste jongen die ik kuste, kleurden zwart. Hij stierf ter plaatse. Niet elk menselijk lichaam kan het aan gastheer te zijn van het bewustzijn dat voortaan mijn leegte vult. Ik liet het levenloze lichaam in een donker steegje achter, op zoek naar de volgende kandidaat. Bij mijn tweede vangst had ik meer succes; hij ontving de gast als een zegening. Zo ging ik van gastheer naar gastheer, leegte na leegte opvullend.
Het spreekt vanzelf dat dit niet kon blijven duren; we vielen op. De rollen werden algauw omgekeerd: wij werden de prooi en zij de jagers. De overheid schakelde het leger in om ons uit te roeien. De stad werd in vuur en vlam gezet. Het was vergeefse moeite. De vlammen verjaagden ons, maar het vuur kon ons niet verdelgen. We zwermden uit naar de ons omringende steden.
Binnenkort zal geen enkel mens nog aan de leegte lijden; binnenkort zijn we allemaal met elkaar verbonden dankzij onze gast. One kiss is all it takes.
Dialoog met mezelf
‘Je krijgt maar één kans om een goede eerste indruk te maken en ik vrees dat je die verknald hebt bij Katja de Vries.’
‘Tja, zo ben ik nu eenmaal. Klinkt het niet, dan botst het. In het geval van Katja botste het.’
‘Vind je het niet jammer dat ze elk ingezonden stukje van commentaar voorziet, behalve wanneer het door jou geschreven is?’
‘Pff… Dat ze mijn stukjes niet wil lezen, zegt meer over haar dan over mij.’
‘Ze denkt waarschijnlijk hetzelfde over jou als jij over haar.’
‘Dat zou best wel eens kunnen.’
‘Je lacht er nu wel mee, maar vind je dat niet jammer?’
‘Ik maak me er weinig zorgen om. Hoe iemand zich op het internet gedraagt, verschilt vaak heel erg van hoe een persoon in werkelijkheid is. Het merendeel van de mensen die me lezen weet dat. Zij verwarren niet wat ik online schrijf met wie ik in het echte leven ben.’
‘Ik weet het zo nog niet. Er zitten soms toch vreemde mensen op het internet.’
‘Daar heb je gelijk in en ik kan het weten, want ik ben er verschillende van.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Gewoon wat ik zeg. Ik heb op verschillende forums verschillende identiteiten onder verschillende schuilnamen. Zo is één van de Twitteraccounts die ik onder een alias beheer populairder dan mijn eigen, persoonlijke Twitteraccount. Gek hé.’
‘Je meent het!’
‘Uitloggen als Bruno Lowagie en inloggen als mijn alter ego, zo gemakkelijk gaat het om van persoonlijkheid te wisselen op het internet. Je kunt dit ook in het echte leven proberen, maar dat is moeilijker vol te houden.’
‘Het zou dus kunnen dat Katja de Vries weigert stukjes te bekijken die je in eigen naam inzendt, maar stukjes die je onder een pseudoniem publiceert wel bespreekt…’
‘…als was ik net zoals ieder ander persoon op schrijvenonline.org? Dat zou best wel eens kunnen. Ik zei toch al dat haar boycot meer zegt over haar dan over mij.’
‘Maar je gedraagt je anders als je onder pseudoniem schrijft.’
‘Ik ben wel dezelfde persoon.’
‘Volgens mij zegt dat ook iets over jou.’
‘Dat zegt over mij dat ik erin slaag rekening te houden met de gevoeligheden van andere personen als ik daar moeite voor doe.’
‘Doe je daar moeite voor?’
‘Waarom zou ik dat niet doen? Zelfs al verschil je diametraal van mening met iemand, het is altijd leerrijk je in de andere persoon te verplaatsen om te achterhalen waar het meningsverschil vandaan komt.’
‘Als iemand mij niet aanstaat, doe ik gewoon zoals die Katja, dan mijd ik die persoon.’
‘Tja, dat is natuurlijk ook een mogelijkheid, maar het is een zwaktebod. Als je tegengestelde meningen uit de weg gaat, bevestig je alleen maar je eigen oordelen, ook als dat vooroordelen zijn. Je afsluiten is de beste manier om nooit een nieuw idee te ontdekken en nooit iets nuttigs bij te leren.’
‘Ondertussen ontwijk jij wel handig de opdracht van de week.’
‘Hoezo?’
‘Het hoofdpersonage in je stukje moet een psychologische verandering ondergaan.’
‘En wie is het hoofdpersonage in dit stukje, denk je?’
‘Ben jij dat dan niet?’
‘Nee hoor, het draait niet altijd rond mij. Het hoofdpersonage is dit keer Katja de Vries. Geeft ze commentaar op dit stukje, dan heb ik de opdracht goed volbracht, want dan heeft ze een psychologische verandering doorgemaakt die haar ertoe bracht te reageren.'
'Wat als ze geen commentaar geeft op je stukje?'
'Dan moet het wel goed zijn, niet?’
'Je bent een dondersteen, Bruno.'
'Dank je voor het compliment!'
Kruidnagel schreef: Wel heb
Lid sinds
6 jaarRol
Bruno Lowagie
Lid sinds
8 jaar 1 maandRol