#245 - Klein Pinkje
In het midden van een jungle van beton, in een aftands flatgebouw met een kapotte lift, leefden eens een vader en een moeder die samen zeven zonen hadden. Allebei combineerden ze een fulltime job met een bijverdienste in het weekend. Dan nog bleef het een dagelijkse strijd om al die mondjes te voeden. De jongste zoon was hun grootste zorg. Hij was klein geboren en sindsdien niet meer gegroeid. Hij was niet groter dan een pink en werd daarom Klein Pinkje genoemd.
‘Zo kan het toch niet verder,’ zei de vader op een avond, ‘Er zit niets anders op dan ons van de kinderen te ontdoen.’
De moeder weende bittere tranen, maar zag dat er geen andere mogelijkheid was. Zo kon het inderdaad niet verder.
‘We nemen hen mee naar het grote winkelcentrum,' stelde de vader voor, 'en we laten hen achter in de speelgoedafdeling. Ze vinden nooit de weg naar huis terug.’
Dat was echter buiten Klein Pinkje gerekend. Hij was wel klein, maar niet dom. Hij had het hele gesprek gehoord. Hij ging naar de trieste, stenen daktuin van het flatgebouw en vulde er een zak witte, ronde keien. Die nam hij de volgende ochtend mee toen zijn ouders hem en zijn zes broers op een uitstapje naar het winkelcentrum trakteerden. Onderweg liet hij met een zekere regelmaat een steentje vallen.
Terwijl zijn broers zich vergaapten aan het vele speelgoed dat hun ouders nooit konden betalen, zag Klein Pinkje hoe vader en moeder ervanonder muisden. Hij sloeg niet meteen alarm. Hij wilde het kortstondige genot dat zijn broers beleefden aan deze onverwachte uitstap niet vergallen. Pas toen ze met z’n allen honger begonnen te krijgen, zei hij: ‘Zouden we niet stilaan naar huis gaan? Mama en papa zijn alvast voorop gegaan. Volg mij, ik weet de weg.’
De moeder was dolgelukkig haar zonen terug te zien. Ze had zo’n spijt dat ze hen in de steek had gelaten. De vader gromde chagrijnig. Hij snapte niet hoe zijn kroost erin geslaagd was in zo’n drukke stad hun kleine appartementje terug te vinden. Hij wist niet af van de witte keitjes.
Maanden gingen voorbij zonder dat er veel beterschap kwam voor het gezin. Integendeel, op Klein Pinkje na bleven de jongens groeien; elke dag hadden ze meer honger. Opnieuw voerde de vader een moeilijk gesprek met de moeder.
‘We moeten echt van de kinderen af,’ zei hij, ‘Hoe pijnlijk dat ook is.’
De moeder huilde nogmaals bittere tranen, maar wist dat haar man gelijk had.
‘Dit keer brengen we hen naar de kermis,’ zei de vader, ‘Kom we maken hen wakker en we geven hen een grote zak snoep zodat ze er niet te veel bij nadenken.’
Ook dit gesprek had Klein Pinkje gehoord, maar hij had geen tijd om witte steentjes te verzamelen. Hij moest vlug een ander plan bedenken. Toen hij zag hoe zijn broers zich op de zak snoep wierpen, kreeg hij een lumineus idee: in plaats van keitjes te laten vallen, zou hij een spoor van snoepwikkels achterlaten. Zo vond hij vast de weg terug.
Op de kermis aangekomen, speelde zich hetzelfde scenario af als voorheen. Op een onbewaakt moment knepen vader en moeder ertussenuit. Klein Pinkje liet hen begaan. Pas toen zijn broers opnieuw honger kregen, zei hij opnieuw: ‘Zouden we niet stilaan naar huis gaan? Mama en papa zijn alvast voorop gegaan. Volg mij, ik weet de weg.’
Helaas, toen hij op de grond speurde naar snoepwikkels, wist hij niet waar hij het had. Het kermisplein, de straat, de stoep: overal lagen lege verpakkingen en wikkels. Niemand gebruikte de talrijke vuilniscontainers die de stad in de buurt geplaatst had om de straten proper te houden. Iedereen smeet zijn afval gewoon op de grond. Het was onmogelijk tussen al die troep de eigen snoepwikkels te herkennen.
Overmand door gemis, verdriet en berouw keerden Klein Pinkjes vader en moeder de volgende dag naar de kermis terug. Zeven mijlen in het rond hebben ze naar hun kinderen gezocht, zonder resultaat. Klein Pinkje werd opgegeten door een vogeltje dat dacht dat hij een magere worm was. Zijn broers dwalen waarschijnlijk nog altijd rond.
Mooie combi Bruno van
Lid sinds
8 jaar 7 maandenRol
mw.Marie schreef: Mooie combi
Lid sinds
5 jaar 10 maandenRol
Wat een sneu einde! Ik had
Lid sinds
15 jaar 2 maandenRol
"Klein Pinkje werd opgegeten
Lid sinds
10 jaar 9 maandenRol
Hoi Bruno, Wat een treurig
Lid sinds
6 jaar 11 maandenRol