Als het leven een optelsom van dagen is, dan is elke zinloze dag gedeeltelijke zelfmoord. Tamar scheurde het blaadje uit de scheurkalender en schoof hem onder een magneet op de koelkast. Er hingen er nog ontelbaar veel meer, een collage van haar leven. Sommige dagen waren ondergeschoven geraakt door andere, maar de beste hield ze bovenop en weggooien deed ze er geen. Zou vandaag de moeite waard zijn? Ze liep naar haar werkkamer, hing haar zijden kamerjas over de barkruk en ging uitdagend voor het raam staan. Ze tikte op het glas en wenkte naar een buitenlandse zakenman. Die betalen goed en zijn snel klaar. Jammer genoeg liep hij haastig door, alsof hij haar niet had gezien. Dat gebeurde de laatste tijd steeds vaker. Straks zou ze haar raam nog moeten afstaan. Als vanuit het niets kwam dat meisje tegenover haar staan, zo bleek als een spookverschijning, haar ogen te groot voor haar smalle gezicht en haar lichaam te tenger voor haar lengte. Ze staarden elkaar aan door het glas als in een spiegel. Tamar liet haar binnen en snoof haar begeestering in zich op. Een kristalheldere euforie schoot door haar zenuwbanen en nam de rol die ze moest spelen van haar over. Deze dag was onverwoestbaar. Zoals het meisje was verschenen, verdween ze weer en meteen miste Tamar haar. De volgende dagen gingen de zaken beter, al werden de verdiensten lager. Bijna elke werkshift verscheen opnieuw het meisje in de spiegeling van het raam, elke dag bleker en beniger. Tamar liet haar steeds vaker binnen. Ze had met haar te doen. In feite waren ze er allebei even ellendig aan toe, beiden leverden ze genot tegen een prijs. Het dodelijk zieke meisje verbleef uiteindelijk permanent bij Tamar. Met elke dag dat ze samenwerkten, verdwenen er blaadjes van de koelkast en ook uit de scheurkalender, dagen die nog moesten komen. Toekomst en verleden scheurden af en het heden raakte flinterdun. Toen Tamar werd gevonden was ze alleen. Haar lichaam uitgemergeld en haar neusvleugels bebloed. Op haar bed de lege kaft van een scheurkalender.