Inspiratie komt ook voort uit personages. Zij dragen een bijzonder verhaal met zich mee en ik voel me haast verplicht dat te vertellen.

Mijn inspiratie haal ik uit alles wat gebeurd is, wat nu gebeurt, wat gaat gebeuren, wat niet gebeurd is, wat nu niet gebeurt en wat niet zal gebeuren. Alles wat gebeurt of niet gebeurt kan mij inspireren tot... iets. De combinatie van situatie, locatie en mentale staat bepaalt hoe niets of iets bij mij iets anders voortbrengt.

Ik haal inspiratie meestal uit worsteling en zoeken naar hoe iets in elkaar zit. Juist als ik iets niet weet en weten wil, daar zoek ik en meestal vind ik iets. Soms komt de uitkomst van zo'n proces bij het ontspannen voor het slapen gaan. Dan kan ik soms niet slapen, zo sterk is de gedachte die opkomt, zo vullend is zij.

Er is weinig wat me niet interesseert en bijgevolg inspireert. Inspiratie is de transpiratie van wat er reeds in steekt. Als de inspiratie vrijkomt, dan blijf je wel eens een nachtje wakker :p .

Inspiratie is een arts in de deuropening van zijn spreekkamer laten wachten tot jij klaar bent met schrijven omdat de foto die je achteloos bladerend in een blad vond je de adem benam.

Inspiratie vinden is het probleem niet, dat kun je overal wel vinden, als je het maar wilt. Het lastige is om uiteindelijk echt iets met die inspiratie te doen. Iedereen kan de inspiratie voor een verhaal krijgen, maar er zijn er maar weinig die er effectief iets mee kunnen.

(...) wat is inspiratie (...)? Waar komt het uit voort?

Wat: Inspiratie is inblazing van geest, die aanzet tot daad. Waar komt inspiratie uit voort: Uit de menselijke geest - alles komt daar uit voort.

It's in the spirit! Het komt als het komt. :!:

Mijn inspiratie komt voort uit horen en zien. Eén woord of voorwerp kan genoeg zijn voor een verhaal. Daarnaast komt er fantasie en/of research bij.

Mathilde Santing zong er een lied over, " Inspiratie". Meer kan ik er niet over zeggen, alleen het lied inspireert mij enorm.

Je bent de geschiedenis van je eigen leven. Daarin zit alles wat je gedaan, gezien, gelezen, gehoord en geroken hebt. Je bent de afspiegeling van je vader en moeder, broers en zussen, neven en nichten, vrienden en vijanden. Je bent gevormd door de maatschappij, je opleiding, en je werk. Het omvat de vreugde, de ontbering, de pijn en de liefde die je ervaren hebt. Het is de bron van je honger, je dorst, je dromen, je angsten. Daarin zit alle inspiratie, misschien is het verborgen, maar de inspiratie is er.

Je bent de geschiedenis van je eigen leven. Daarin zit alles wat je gedaan, gezien, gelezen, gehoord en geroken hebt. Je bent de afspiegeling van je vader en moeder, broers en zussen, neven en nichten, vrienden en vijanden. Je bent gevormd door de maatschappij, je opleiding, en je werk. Het omvat de vreugde, de ontbering, de pijn en de liefde die je ervaren hebt. Het is de bron van je honger, je dorst, je dromen, je angsten. Daarin zit alle inspiratie, misschien is het verborgen, maar de inspiratie is er.

Mee eens Kees, maar hierbij is het geheel groter dan de som der dingen. We zijn meer dan een opeenstapeling aan indrukken. Op dit punt start de discussie of er een ziel bestaat, aangeboren neigingen, hoe ons brein gevormd is, of we door een reeks oorzaak-gevolg relaties worden bepaald of dat er een mysterie ligt in ons scheppend vermogen dat de oorzaak-gevolg relaties overstijgt en of we in staat zijn dit te begrijpen, gezien onze beperkingen om buiten het kader oorzaak-gevolg te denken. Wat maakt dat je iets origineels verzint met hetzelfde materiaal als een ander?

Wat maakt dat je iets origineels verzint met hetzelfde materiaal als een ander?

Dát is de vraag! :!: Heb jij er een antwoord op, Odile?

Het is de manier waarop je dat alles condenseert. @ Kees Mooi, dankjewel :)

Thérèse, ik zou met een verhaal over Chochma en Bina kunnen komen, Rechter en Linker hersenhelft, een verhaal over wat ik denk over het zijn van een ziel. Dan krijg je een discussie over hersens en geloof, intuïtie en inspiratie. Er zijn mensen die vinden dat denken een bijproduct is van de hersens. Ik vind dit een karige visie. Ik observeer dat er kinderen zijn die origineler zijn van vroeg af aan, en kinderen die alles stom vinden. Wellicht hebben de laatste al van jongs af aan een verbod ervaren om te fantaseren en creatief te denken. Ik heb een moeder geërgerd horen zeggen dat een oorspronkelijke gedachte van haar kind onzin was... Het deed mij pijn om dit te observeren. Onderwijs bestaat voor een groot deel uit invulboekjes met vaste antwoordformat. Dit type onderwijs nodigt niet uit en beloont het geven van een origineel antwoord niet. Kinderen leren veelal analytisch denken en niet synthetisch. Onder het synthetisch denken valt het creatieve. Het is zoeken naar scholen waar dit wel wordt onderwezen. Sowieso wordt creatief schrijven nauwelijks onderwezen. Mijn kinderen hebben zelf hun eindmusical geschreven, dit is mogelijk doordat ze jaar in jaar uit, week in week uit het creatief schrijven hebben gepraktiseerd. Kinderen kunnen met weinig kennis al iets creëren. Het is boeiend om dit proces te volgen. Je kunt het ook verder helpen door zelf ideeën aan te leveren, vragen te stellen, materialen, verhalen aan te reiken. Probleem oplossend vermogen is een deel van inspiratie. Dit is ook een aangeboren vermogen dat uitgebouwd kan worden.

Kinderen hebben fantasie nodig. Punt uit. Daar zijn het kinderen voor. Maar ze moeten ook dingen leren - en ja, dat doe je met invulboekjes, want hoe wil je iemand anders leren rekenen? Maar er zijn genoeg vakken waar kinderen meer vrijheid bij krijgen; tekenen, knutselen - en vlak lezen niet uit. Of ze nu een tekst voorgeschoteld krijgen of niet, ieder kind 'beleeft' die tekst op zijn manier. Het is moeilijk genoeg om kinderen iets bij te brengen, zeker als daar geen steun van ouders achter staat. Die vinden helaas maar al te vaak dat 'de school' het werk helemaal op moet knappen. Ik vind niet dat je nu het onderwijs op deze manier aan moet vallen. Om kinderen hun eigen creativiteit te laten ontwikkelen, moet dat van meerdere kanten komen. En de meeste ouders vinden het écht belangrijker dat hun kind kan rekenen, dan dat hij een verhaal kan verzinnen. Natuurlijk heeft inspiratie met je hersenen te maken. Alles wat je doet heeft daarmee te maken. Maar je zegt het eigenlijk zelf al; creativiteit moet je ook - deels - leren. Vooral moet je leren hoe je ermee omgaat, wat je met die creativiteit doet. Inspiratie is leuk, maar zonder oefening en zonder er iets mee te doen, kom je nergens.

En de meeste ouders vinden het écht belangrijker dat hun kind kan rekenen, dan dat hij een verhaal kan verzinnen. .

En dat is nu zo frappant, aangezien je creativiteit nodig hebt in ELK beroep, terwijl dat voor rekenen niet altijd het geval is.

Toch best handig als je weet of je genoeg wisselgeld krijgt :) Ik zeg niet of ze daarin gelijk hebben of niet. Dat laat ik even in het midden; het ging hier immers over inspiratie. Ik probeer slechts aan te geven dat kinderen niet alleen op school creatief horen te zijn. De belangrijkste manier voor kinderen om creatief bezig te zijn, is nog altijd door te spelen. En dat doen ze echt wel. Ik zie ze vaak genoeg rondlopen in prinsessenjurkjes, om maar een voorbeeld te geven; fantasie genoeg hoor. Zolang ze dat maar mogen uiten. Zolang ze maar op de stoep mogen krijten met stoepkrijt, etc. Je kunt appels niet met peren vergelijken, zo is het ook met creativiteit en rekenen - precies de reden dat ik dat noemde. Dat zijn twee compleet verschillende dingen, die je allebei nodig hebt. Je kunt noch zonder het één, noch zonder het ander. Maar het ene moet je écht van iemand anders leren, het liefst van iemand die daarvoor geleerd heeft, terwijl creativiteit wat dat betreft iets 'vrijer' is - dat kunnen je ouders ook stimuleren. Maar kunnen jouw ouders je ook leren hoe je een staartdeling moet maken? Dat is vaak een ander verhaal.

Ik observeer dat er kinderen zijn die origineler zijn van vroeg af aan, en kinderen die alles stom vinden. Wellicht hebben de laatste al van jongs af aan een verbod ervaren om te fantaseren en creatief te denken. Ik heb een moeder geërgerd horen zeggen dat een oorspronkelijke gedachte van haar kind onzin was... Het deed mij pijn om dit te observeren.

Ja.

Onderwijs bestaat voor een groot deel uit invulboekjes met vaste antwoordformat. Dit type onderwijs nodigt niet uit en beloont het geven van een origineel antwoord niet.

We hebben in groep twee geleerd, propjes te plakken, en die plakken we in groep acht nog. :-) Als je het maar lang genoeg doet, krijg je vast ooit inspiratie tot iets, bijvoorbeeld propjes naar de juf schieten.

De belangrijkste manier voor kinderen om creatief bezig te zijn, is nog altijd door te spelen. En dat doen ze echt wel. Ik zie ze vaak genoeg rondlopen in prinsessenjurkjes, om maar een voorbeeld te geven; fantasie genoeg hoor.

Alleen vermeng je nu de kinderlijke realiteit met wat jij onder fantasie verstaat. Creativiteit kent haar eigen wegen. Inspiratie is zo'n weg.

Nee. Fantasie is voor kinderen onderdeel van de realiteit. Die scheiding is voor een kind niet zo strak als voor een volwassene.

Daarom. Daarom kun je in jouw voorbeeld niet spreken van fantasie. Creativiteit bij kinderen kun je zien aan de manier waarop ze probleempjes oplossen, bijvoorbeeld ik wil drie dingen ergens naartoe brengen en ik heb maar twee handen. Creativiteit is iets anders dan fantasie.

Dan ben ik niet duidelijk geweest ;) Ik vertel de helft, eigenlijk. Als je een groepje kinderen bijv. ziet spelen met stoepkrijt, zie je dat de ene een eenhoorn tekent, en de ander een hinkelpad. De ene zal daar nog een zelfverzonnen wezen bijzetten, de ander vraagt dan sceptisch wat dát nou weer moet voorstellen. Dat is voor mij het verschil - hoe ze zich uiten. De één staat vol verbazing naar de vliegende fakir in de Efteling te kijken, de ander zegt vol verontwaardiging: 'Maar hij hangt gewoon aan touwtjes!' (De ouders van dat kind zullen het zwaar hebben als ze 's avonds sprookjes voor willen lezen, denk ik dan...) De één heeft een prinsessenjurk nodig, de ander is prinses zonder jurk en is daar net zo blij mee. Daar zit wel degelijk verschil in. Ze zijn erg creatief in hun eigen fantasie, bedoel ik dan. Drie dingen ergens heen brengen met twee handen, zou je ook onder analytisch denkvermogen kunnen plaatsen. Om het helemaal makkelijk te maken ;) Creativiteit, fantasie en inspiratie zijn misschien niet exact hetzelfde, maar je kunt het één niet zonder het ander zien.

Inspiratie overkomt je als iets dat begint met een briesje wind.

Kinderen hebben fantasie nodig. Punt uit. Daar zijn het kinderen voor. Maar ze moeten ook dingen leren - en ja, dat doe je met invulboekjes, want hoe wil je iemand anders leren rekenen? Maar er zijn genoeg vakken waar kinderen meer vrijheid bij krijgen; tekenen, knutselen - en vlak lezen niet uit. Of ze nu een tekst voorgeschoteld krijgen of niet, ieder kind 'beleeft' die tekst op zijn manier.

Er zijn talloze andere manieren dan invulboekjes om dingen te leren. Bij een percentage van de kinderen werken boekjes averechts. Ze leren er bijvoorbeeld verkeerde rekenstrategieën mee. Bovendien maak je een scheiding tussen rekenen en creativiteit, die niet klopt. Met rekenen kun je ook creatief werken, daar zijn overigens ook boekjes voor. Leerkrachten kennen het bestaan ervan niet. Maar om deze na te kijken heb je een leerkracht nodig die het kan. Avi-lezen is geestdodend, de boekjes hebben vaak vlakke saaie teksten zonder informatie. Bij het voorlezen zag ik regelmatig jongens in slaap vallen. De vrijheid die je veronderstelt bij het tekenen en knutselen heb ik op veel scholen niet gezien. Een ouder deed een knutselwerk voor en het moest worden nagemaakt. Bij tekenen wordt geen onderwijs gegeven. Er wordt niet gezegd wat je allemaal met een potlood kunt doen, er worden geen technieken getoond, er worden geen gevarieerde voorbeelden getoond. Het resultaat hiervan is weinig inspiratie, vlakke inspiratie, uniforme saaie inspiratie.

Het is moeilijk genoeg om kinderen iets bij te brengen, zeker als daar geen steun van ouders achter staat. Die vinden helaas maar al te vaak dat 'de school' het werk helemaal op moet knappen. Ik vind niet dat je nu het onderwijs op deze manier aan moet vallen. Om kinderen hun eigen creativiteit te laten ontwikkelen, moet dat van meerdere kanten komen. En de meeste ouders vinden het écht belangrijker dat hun kind kan rekenen, dan dat hij een verhaal kan verzinnen.

Ik heb heel veel energie en tijd in mijn kinderen gestoken en heb mijn kinderen op een school gedaan waar wel met ouders wordt samengewerkt. Mijn kinderen doen aan de kinderversie van Nanowrimo, niet omdat ik het wil, maar omdat voorbeeldleren de belangrijkste manier van leren is. En omdat hun huidige school wel veel aan creativiteit doet, en dan bedoel ik inderdaad niet het domweg namaken maar ook het vanuit inspiratie iets uitwerken, informatie over technieken verzamelen en lezen, enz. Ik val het onderwijs aan omdat het maar een maat aangeboden heeft, met de consequenties ervan. Overigens, er zijn scholen die het goed doen en ik sta ook vooraan om dat te schrijven in de krant. Scholen hebben te maken met allerlei ouders en hebben op zich de taak genomen om kinderen te onderwijzen juist op gebieden waar ouders tekort schieten. Ze zeggen het ook beter te kunnen dan ouders. Geestdodende invulboekjes zijn een manier om onderwijs te geven - ze zijn niet voor ieder kind even geestdodend. Een creatief kind kan vanuit zijn ontwikkelingsbehoefte een andere aanpak nodig hebben voor een wenselijk resultaat. Ik ken onderwijzers die hier over nadenken en er iets op vinden. Ik ken ook onderwijzers die het verband niet leggen tussen het materiaal wat ze klaarleggen en hoe het kind erop reageert.

Natuurlijk heeft inspiratie met je hersenen te maken. Alles wat je doet heeft daarmee te maken. Maar je zegt het eigenlijk zelf al; creativiteit moet je ook - deels - leren. Vooral moet je leren hoe je ermee omgaat, wat je met die creativiteit doet. Inspiratie is leuk, maar zonder oefening en zonder er iets mee te doen, kom je nergens.

Mee eens. Nu is het een bijproduct dat zich toevallig ontwikkelt, maar grotendeels wordt afgeremd. Er is geen ruimte voor om ermee te oefenen, behalve thuis, als het mag.

[quote Odile] Overigens, er zijn scholen die het goed doen en ik sta ook vooraan om dat te schrijven in de krant. [/quote] Ik steiger ook vooral omdat je scholen nu erg makkelijk over één kam scheert, hoewel je gelukkig deze opmerking ook maakt :) Er zit heel veel verschil in scholen, net als er heel veel verschil in ouders zit. Het helpt niet dat veel aankomende docenten niet weten waar ze mee bezig zijn. Hoe moet je een kind iets leren als je het zelf niet eens kan? Dan ga je dus teruggrijpen op de standaardboekjes, want daarvan weten docenten dan in ieder geval nog hoe het werkt. (En ook hier de opmerking; er zijn ook wel jonge docenten die prima werk doen.) Docenten houden zich ook veel vast aan de vaste methodes, omdat dat veilig is. Omdat ze daarmee kunnen werken én omdat ze dan zeker weten dat ze het 'goed' aanleren. (Hoewel ik niets begrijp van die "nieuwe" rekenmethodes.) Bovendien is het minder tijdrovend dan zelf iets verzinnen. Wellicht heb ik mazzel gehad met de basisschool waar ik op zat - dramales, tekenles, knutselen, en dat allemaal met vrijheid - je hoefde niet per se altijd iets 'na' te doen - en met docenten die ook daadwerkelijk wisten waar ze mee bezig waren. Maar onderwijs blijft altijd een punt van discussie. Net als opvoeding. Iedereen heeft zijn eigen manier en dat is al eeuwen zo. Het belangrijkste is dat, welke methode er ook gebruikt wordt, het moet voor het kind werken. Helaas is dát nou net bijna niet in te passen, als je er 30 in je klas hebt zitten. Dan moet je naar privéonderwijs gaan kijken. En ik zie dat ik afdwaal, sorry! :ontopic:

Wat maakt dat je iets origineels verzint met hetzelfde materiaal als een ander?

Dát is de vraag! :!: Heb jij er een antwoord op, Odile?

Authentiek blijven, denk ik dan. Je blijven verwonderen, vragen blijven stellen en bovenal: zelfrelativering.

Komt inspiratie voort uit het onderbewustzijn, dan is de inhoud van dit onderbewustzijn bepalend voor wat er naar boven komt. Een open houding en kleurrijke indrukken van buitenaf evenals een schakering van emotionele ervaringen zorgen dan voor voeding voor inspiratie. Dan is ieder boek dat je leest, ieder mens die je spreekt mogelijk inspirerend.

Volgens mij kan je alleen inspiratie krijgen door iets dat of iemand die je raakt.

Soms ,ook als mijn volledige aandacht gewenst is ,merk ik dat ik plotseling afdwaal. dan zie ik flarden woorden voor me, beelden, zinnen. Steeds vaker en steeds meer. Soms volledig ongepast. Soms is het enkel een flits en kan ik het negeren, soms laat het me niet los. Ik begrijp dat het volledig ongepast is om tijdens een conflict iemand te vragen of ik even een notitie kan maken. Toch kan zelfs deze situatie ter plekke als trigger werken om te willen schrijven. Zelfs tijdens een fantastische intense vrijpartij kan een ongeschreven zin zich van mij meester maken. Toegeven, dan laat ik uit eigen belang het notitieboekje even voor wat het is. Het overkomt me steeds meer en het is een fijn gevoel. Mijn omgeving stimuleert me om gehoor aan deze momenten te geven. Best knap gezien de bovenstaande voorbeelden ;-). Het is alleen vanuit dit gevoel dat ik schrijf zonder de angst van falen. Dat het resultaat niet telt. Het klopt voor mij en dat is genoeg. Op het moment dat ik ga zitten en vind dat ik iets MOET bedenken, blokkeer ik doordat ik allemaal waarden hang aan hetgeen ik dan MOET presteren. Dan ben ik uren aan het vechten met woorden en mezelf. Zou dit dan inspiratie zijn ?

Nee. Jouw inspiratie verschijnt op momenten dat het niet zo goed uitkomt. Gewoon tegen je partner zeggen dat hij even moet wachten omdat je iets moet noteren. Daarna is hij weer van harte welkom. Uiteindelijk moet de klus wel geklaard worden. :D Sorry, ik kon het niet laten.