Schrijven onder een pseudoniem

Er is in het verleden wel een topic over geweest, maar als dat onvindbaar is geworden beginnen we toch gewoon opnieuw :) Ik schrijf onder pseudoniem, om twee redenen. De eerste gaat niemand wat aan, en de tweede is dat mijn eigen naam niet lekker in 't gehoor ligt. Geen alliteratie, geen rijm, geen bijzondere associaties, gewoon zo'n naam die je na vijf seconden al weer vergeten bent. En dat kun je als schrijver nou net niet gebruiken. Mijn uitgever keek er wel een beetje raar van op, maar maakte er geen probleem van toen ik aangaf niet mijn echte naam op mijn boek te willen. Wat ik wel als vervelend heb ervaren is dat in interviews vaak langer wordt stilgestaan bij mijn pseudoniem en het verhaal daarachter, dan over mijn boek en het verhaal dáár achter. Ik vind dat heel storend en nergens op slaan. Onder de grootste schrijvers zijn mensen met een pseudoniem, niets nieuws onder de zon.

Heb je het meteen aangegeven dat je onder een andere naam wilde schrijven of kwam dat in latere besprekingen aan bod? :)

Bij mij kwam dat zo'n beetje ten tijde van het omslagontwerp aan bod.

Ik schrijf onder pseudoniem omdat ik het verhaal belangrijker vind dan mezelf. Wat de uitgever ervan vindt, weet ik nog niet, die weet geloof ik niet beter dan dat het mijn eigen naam is ;)

Ik heb expres gekozen voor onder mijn eigen naam. Als ik mijn onderwerp toch bespreekbaar wilde maken vond ik dat handiger. :)

Ik heb, althans voor nu, gekozen voor een pseudoniem omdat ik me dan vrijer voel, de kans op herkenning is kleiner. Ik vind schrijven heel persoonlijk en niet iedereen hoeft dat deel van mij te zien. Inmiddels ben ik erg verknocht geraakt aan mijn "andere ik".....

Ik vind een pseudoniem erg prettig. Ik woon in een klein dorp en nadat ik me voor een paar verenigingen had opgegeven en dat in de krant stond en op internet, kwamen wildvreemden op me af. :\\ Mijn naam is de enige in het dorp dus niet moeilijk te vinden, dus je kreeg de vreemdste telefoontjes. Ja, een pseudoniem ligt mij wel. 8) Straks komen er verschillende boeken van mij daarmee uit en iedereen weet in één oogopslag, hé, da's Pehamo. :unibrow:

Ik gebruik mijn voornaam. ( dat heb ik pas besloten) Het zielig om mensen te zien struikelen over mijn meisjesnaam en als ik mijn man zijn naam gebruik dan wordt het verkeerd geschreven. Mocht ik allebei de namen gebruiken, dan is het een hele mond vol. Mijn voornaam is kort maar krachtig. De mensen op hyves weten nu dus wat ik ga gebruiken. :D

Ligt het er niet aan wàt je schrijft? Als je over erg belastende zaken vertelt, kan ik me voorstellen dat een pseudo erg prettig is. Ik heb een manus liggen, dat ik nooit onder mijn eigen naam zou willen uitgeven. Maar onder mijn columns zou eigenlijk mijn eigen naam wel mogen staan. (terwijl ik dat dus niet doe, omdat een column een pseudoniem verlangt) Oei, wat moeilijk!

Ligt het er niet aan wàt je schrijft? Dat denk ik wel. Als het waargebeurd is en er zijn belastende zaken geschreven, dan zou ik wel een pseudoniem gebruiken. Dan zou ik deze nickname nemen. Maar aangezien ik niet van plan ben om ooit een autobiografisch verhaal te schrijven en ik alles lekker uit mijn duim zuig, gebruik ik liever mijn voornaam.

Ik vind het ook een moeilijke keuze. Nadat mijn manuscript driekwart jaar op een plank heeft liggen verstoffen, ben ik (weer) om me heen aan het kijken op welke manier ik het uit wil geven/wil laten geven. Ik ben er ook niet over uit of ik het in eigen beheer zou willen doen of via een reguliere uitgeverij, en dan is het nog maar de vraag of er een reguliere uitgever mij wil hebben. Mijn manuscript is autobiografisch en het gaat over een periode dat ik dakloos was en aan de drugs raakte. Ik was toen dertien. Ik ben er goed uitgekomen, en ben al ruim twintig jaar een eerzaam burger. Vorige week kreeg ik een mail van een journaliste van een tijdschrift, ze wilde me interviewen over deze periode. Op zich vind ik dat prima, want dat kan reclame voor mijn boek zijn. Maar ik vraag me af: als ik mijn boek wil promoten en berichten naar kranten en tijdschriften stuur, zullen die er moeite mee hebben als het onder pseudoniem is? En als een tijdschrift een fotoshoot wil maken, kan het boek waarnaar in het artikel wordt gelinkt dan nog onder pseudoniem? Misschien maak ik het allemaal wel veel te ingewikkeld, maar er zijn wel honderd vragen die ik mezelf stel wb het uitgeven. Daarom heb ik het ook zo lang op de plank laten liggen.

Ligt het er niet aan wàt je schrijft?

Dat denk ik niet. Robert Jordan, toch niet de minste onder de fantasyschrijvers van deze aardkloot, gebruikte ook een pseudoniem. Is ieders goed recht, ik vind dat er te veel een punt van wordt gemaakt. Hoeveel zangers gebruiken hun werkelijke naam?

Bo, In dat geval zul je een duidelijke keuze moeten maken: je pseudoniem voor zowel de interviews als de naam op je boek, of je eigen naam voor allebei. De redacties van kranten/tijdschriften vinden het voor dit soort zaken geen enkel probleem wanneer je kiest voor een pseudoniem.

Ligt het er niet aan wàt je schrijft?

Ligt denk ik aan het onderwerp. Als de schrijver een pedofiel is die zijn pedofilie-leven opschrijft zal ie vast wel een pseudoniem gebruiken. Maar is de schrijver een slachtoffer van t een of ander hoeft t weer niet. Zelf wil ik geen pseudoniem gebruiken. Na maanden denken weet ik dat eindelijk. En er is nog niemand die onder die naam uitgeeft dus het kan.

Eerlijk gezegd heb ik daar van te voren nooit over nagedacht en gebruik ik altijd mijn eigen naam. Je kunt met een beetje zoeken op Internet ook van alles over mij vinden (nee, nog net niet mijn pincode). Het enige vervelende is dat ik door mijn vunzige verzen wel eens ranzige mails kreeg, maar dat waaide vanzelf weer over. Ik kan me overigens wel voorstellen dat je onder pseudoniem schrijft. Wanneer je onderwerp erg gevoelig ligt, of inderdaad wanneer je een heel ingewikkelde naam hebt. Mijn naam schrijven ze overigens ook vaak verkeerd.

Ach mijn boek is dan nog niet uitgegeven en wellicht gebeurt het ook nooit, toch kies ik niet voor een pseudoniem en wel met de reden dat ik altijd enthousiast en spontaan ben en dingen met mensen wil delen. Daarom schrijf ik ook dat boek en dan vind ik het ook leuk als ik dat kan vertellen. Van mij mag iedereen dat dan ook weten. Een pseudoniem is niets voor mij, ik houd veel te veel van het vertellen dat ik in fancy kom bv en dat soort dingen. Nee bij mij zou dat gewoon niet werken, puur door mijn karakter.

Dank voor je reactie, Secret Garden. Je hebt hier dus ervaring mee? Tja, moeilijkmoeilijkmoeilijk. Aan de ene kant denk ik "non, je ne regrette rien". Iedereen mag over mijn verleden weten. Ik ben er goed uitgekomen en daar mag ik trots op zijn. Maar ik ben van plan in de toekomst nóg een autobiografisch manuscript te schrijven, over een onderwerp dat net zo gevoelig ligt. Ik geef mijn ziel daarin behoorlijk bloot. Ik ben nu ook googlebaar, vanwege artikelen en verschillende sites. Daar kan ik best mee leven. Maar als straks mijn hele doopceel kan worden gelicht door de eerste de beste ziel die ik in een café mijn naam geef maak ik mezelf wel érg kwetsbaar. Vandaar mijn dilemma. Tja en... maar... ik vind het ook wel een meerwaarde hebben als mijn echte naam op het boek staat, hoor. En ik heb het "geluk" dat ik een vrij maffe achternaam heb die niet zoveel voorkomt, en dus goed te onthouden is. Ben er voorlopig nog niet helemaal uit of ik onder eigen naam of incognito wil uitgeven 8) .

Oei, Bo, drugs en dakloos. Poe, jij hebt het zwaar gehad. Zoals ik al zei: wil je je onderwerp bespreekbaar maken (jongens en meisjes, let op met drugs of zoiets) gaan mensen je toch benaderen voor lezingen of uitleg. Als je het op die manier neerzet dat het leest als een boek heb je daar minder last van, denk ik. Dan komt het over als fictie. O ja, het scheelt ook als de achterflap heel summier blijft. Niet uitweiden over je verleden, dan gaan lezers het ook niet associëren met jou.

Mara, eigenlijk wil ik beide... (ik blijf hier trouwens moeite mee houden, met dat "beide"... wanneer er nu een n achter moet en wanneer niet :o ) Wat voor mij vrij shocking was, is dat men er over het algemeen geen flauw benul van heeft wat een dertienjarige dakloze zoal meemaakt. Zelfs therapeuten schrokken ervan. Toen ik het manuscript had geschreven en ik stukjes aan familieleden en vrienden liet lezen, reageerden ze ook onthutst. Terwijl ik dacht: maar dat begréép je toch wel? Ik was in de veronderstelling dat als ik aan iemand bekende dat ik ooit dakloos enzo was geweest, degene vanzelf een beeld kreeg van hoe ik als puber ongeveer ben opgegroeid. Nou ja, niet dus. Het misverstand is bij mij waarschijnlijk ontstaan omdat ik met de gegevens ben opgegroeid, en dan neem je makkelijker aan dat anderen het ook weten. Of zoiets. Daarom denk ik dat mijn boek iets zou kunnen toevoegen. De therapeuten en artsen die ik over dit manuscript vertelde waren er ook enthousiast over, omdat het als voorlichting zou kunnen dienen en ook meisjes die soortgelijks is overkomen zou kunnen helpen bij het verwerkingsproces. Maarrr ik heb het ook als leesboek geschreven. Volgens degenen die erover te spreken waren is het boeiend, humoristisch, maar geeft het ook goed de ellende weer. Ik heb expres geprobeerd het op een humoristische relativerende manier te schrijven om het beter leesbaar te maken. Misschien kan ik ervoor kiezen dit boek wél onder eigen naam te doen, en het volgende manuscript niet. (om de gevoelige info die via google over mij te verkrijgen is te doseren.) Heel erg bedankt voor het meedenken. Ik heb daar veel aan.

Ik heb dezelfde insteek gemaakt als jij. Lees maar eens bij boekpresentaties waarom. Luchtig en speels geschreven om alle kinderen te bereiken. Misschien heb je wat aan mijn aanpak? Ik hoop het. Iemand die zoveel ellende heeft gekend verdient ook een keer geluk aan haar/zijn zijde!

@Bo Tja, begrijp dat het echt moeilijk kiezen is. Probeer even een rustpunt te vinden en de eerste naam die bij je opkomt en je een goed gevoel geeft(pseudoniem of eigen naam) om die dan te nemen. Het is maar een suggestie, jij moet uiteindelijk de beslissing nemen. In ieder geval succes ermee

Mara ik ga morgen kijken bij je boekpresentatie, ik ben niet zo bekend op het forum en kan het niet eentweedrie vinden. Ik ben wel benieuwd naar je boek. Saralitse, ik heb wel een pseudoniem waar ik een goed gevoel bij heb, en het klinkt mooier dan mijn eigen naam. Toch blijf ik waarschijnlijk nog even op twee benen hinken. Voor nu is de stand: dit boek onder eigen naam en het volgende boek onder pseudoniem. Mijn sterrenbeeld is weegschaal en mijn ascedant ook nog. Ik weet niet of dat er mee te maken heeft, maar ik kan beslissingen nemen soms erg lang uitstellen. Hmm, geen beslissing nemen is óók een beslissing, en een die me meestal weinig goeds oplevert. Ik ga er een nachtje over slapen :wink: .

Komt goed! Alle tips uit de hoop filteren die je gebruiken kunt!

Vinden degenen die geen pseudoniem hebben hun naam mooi genoeg voor op een boekomslag? Ik vind mijn naam absoluut niet mooi (en nee, ik heb geen erge naam ;)), maar vooral niet bij mij passen. Dat is voor mij eigenlijk de belangrijkste reden om een pseudoniem te nemen.

Toch even gerust stellen. Er zijn auteurs die bv boeken schrijven voor volwassenen en kinderen en daarmee een ander imago opbouwen en zodoende onder meerdere pseudoniemen publiceren. Zowel voor de auteur zelf als voor de lezer is dit dikwijls beter herkenbaar. Daarbij staat de uitgeverij helemaal niet stil. Die helpt je zelfs kiezen als je op zoek bent naar een gepast goedklinkend pseudoniem. Heel wat bekende, zelfs oudere en overleden auteurs, hadden, zelfs vandaag nog ongeweten, één of meerdere pseudoniemen. De uitgever zal evenmin om uitleg vragen. Dit is de normaalste zaak van de wereld om als auteur de mogelijkheid te hebben om zo je privacy te beschermen. Als het in het contract vermeld staat is de uitgever zelfs wettelijk verplicht je pseudoniem geheim te houden. Met uitzondering natuurlijk van strafbare verklaringen die juridisch uitgevochten worden. Maar dit is geen alledaags gebeuren en worden meestal in der minne geregeld. De uitgever, als betrokken partij, speelt dan zelfs nog de bemiddelaar als de beide partijen het helemaal niet meer met mekaar kunnen vinden. De uitgeverij gebruikt onder het contract, omwille van de geldigheid, je wettelijk ingeschreven naam en adres. Dit enkel maar als het ooit tot een juridisch geschil of een onderling meningsverschil komt. Best is ook je wettelijke naam onder contracten te gebruiken, zodat men je nooit van schriftvervalsing kan betichten. Afwijkende bijzonderheden moeten dan in je contract vermeld worden. Pseudoniemen komen veelvoudig voor in alle takken van bekendheid. Er een gezicht op plakken kom je wel tegen als je er zelf mee naar buiten treedt. De muziekwereld staat er bol van. Maar daar staat wél, door de optredens en propaganda, 'n gezicht op het pseudoniem geplakt. De echte naam verdwijnt dan dikwijls, voor altijd in het niet. Maar voor vele auteurs van boeken is het "alleen op deze wereld" met hun fantasieën en dromen. Bovendien leent zich een pseudoniem heel goed voor een fictie die opgebouwd wordt waarin de auteur in een andere persoonlijkheid kruipt. Maar sommige auteurs, die er op staan, kunnen heel zeker totaal onbekend publiceren. Bv auteurs met een reeds bekende naam en niet graag hebben dat ze hiermee bekend worden voor het evt publiceren van een pornogetint werk of een minderwaardige kioskroman (soms om den brode) is de geheimhouding beschermd en is het aan de auteur of ie daarmee ooit naar buiten komt. Voor een uitgever is dit een normaal, bijna dagelijks, gebeuren.

Hahaha LOL Jan Poepjes. Een heel normale naam in het Nederlands overigens en die zou ik juist wél laten staan. Dat vergeten mensen nooit meer! En meerdere pseudo´s ja kan bij verschillende type boeken. Echter als je succes hebt met 1 boek, is het handig om met de naam waarmee je succes scoorde door te gaan.

Ook ik heb lang nagedacht over deze dingen. Mijn eerste idee was dan ook een andere naam gebruiken. Niet omdat ik iets te verbergen heb maar meer omdat ik niet in de publiciteit wil komen. Ik griezel daar echt van. Ik ben hier gaan wonen vanwege de rust. Op de voorgrond staan heb ik geen behoefte aan. Uiteindelijk heb ik toch besloten mijn eigen naam te houden. Het niet meewerken aan publiciteits activiteiten kan ik weigeren. Ik woon zo afgelegen en ver van Nederland dat er geen reden overeind bleef om een pseudoniem te gebruiken.

Ik wil onder mijn eigen naam publiceren, omdat hij vrij uniek is en ik schrijf niet over persoonlijke dingen. Voor zwaardere onderwerpen zoals die van Bo, weet ik niet of het heel verstandig is om onder je eigen naam te schrijven. Stel dat je ooit een andere baan zoekt, dan is het mogelijk dat een toekomstige werkgever je naam op google intikt en achter dingen komt die hij beter niet kan weten (denk hierbij aan de bekende vooroordelen). Ik denk dat dat ook belangrijk is bij de keus of je wel of niet onder een pseudoniem gaat schrijven.

Ik schrijf kinderboeken onder mijn eigen naam en werk voor volwassenen onder een pseudoniem. Met als belangrijkste reden dat ik die twee soorten werk uit elkaar wil houden. Ik wil niet dat als kinderen op mijn naam zitten te googlen voor een spreekbeurt, dat ze dan een verhaal van me tegenkomen in een blad waar ze rode oortjes van krijgen. Het is tevens handig dat ik mijn columns nu ook onder dat pseudoniem kan schrijven. Bespaart me een hoop ellende als ik mijn tandarts weer eens publiekelijk te schande heb gemaakt in de krant. Af en toe heb ik er een discussie over met een overijverige regionale journalist die het uitgeplozen heeft en het openbaar wenst te maken in zijn artikel dat dan over het werk van de een of juist over het werk van de ander moet gaan. Ik vertel ze dus tegenwoordig van tevoren dat het zo is, dan hoeven ze zelf niet met die 'wonderbaarlijke ontdekking' te komen en spreek vantevoren met hen af dat ze dat niet publiceren en als ze dat wel wensen te doen dat daar het gat van de deur is. Soms doen ze of ze zoiets geweldigs hebben ontdekt, terwijl ik een gewoon simpel kinderboekenschrijfstertje ben zonder al teveel succes. Waar hebben we het nou helemaal over. Maar een journalist ontmaskert graag en ze kunnen niet allemaal Peter R de Vries heten en moeten klein beginnen met ontmaskeren.

@Ajstinad daar heb je ook weer gelijk in. Ik ben op het moment werkzaam als freelance schrijfster en zelfstandige in de kunst (wat overigens ook een dubieuze combinatie schijnt te zijn). Mijn schilderijen zullen waarschijnlijk niet minder goed verkopen als blijkt dat ik een zwart verleden heb. Maar stel dat ik ooit weer in loondienst wil, kan ik er inderdaad problemen mee krijgen. Als ik nu onder pseudoniem schrijf, en bijvoorbeeld word gevraagd voorlichting te geven op scholen, zou ik dat toch gewoon als mezelf kunnen doen? Misschien komt dat wat geheimzinnig over, maar het is dan moeilijker op google te achterhalen dat ik op straat ben opgegroeid. Poeh, wat klinkt dat trouwens... 8) Dan kan ik voor het interview in het tijdschrift waarvoor ik ben gevraagd ook wel iets bedenken waardoor ik onherkenbaar blijf. Ik sluit vandaag af voor mezelf met de stand: toch maar een pseudoniem. Gelukkig heb ik nog even de tijd om te wikken en te wegen. Wie weet heb ik er nog jaaaren de tijd voor :retard: voordat het überhaupt wordt uitgegeven.