Lid sinds

5 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Autobiografisch

Doe je er goed aan, of net niet, om in je brief naar een uitgever te vermelden dat je fictie manuscript op een waargebeurd verhaal is gebaseerd? Is "waargebeurd" voor uitgevers een meerwaarde omdat ze dan de persoonlijke urgentie begrijpen waarom jij jouw verhaal verteld wilt zien? Of komt het amateuristisch over, alsof je slechts één verhaal te vertellen hebt en het schrijven ervan zogezegd een therapeutisch proces was?

Lid sinds

7 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik denk het laatste. Ik zou gewoon doen alsof je alles uit je duim hebt gezogen, want je noemt je manuscript toch 'fictie'.

Lid sinds

14 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
  • Moderator
Voor alle duidelijkheid: is je fictieve verhaal 100% verzonnen of is het werkelijk gebaseerd op waar gebeurd?

Lid sinds

13 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Tenzij je verhaal 100% autobiografisch is, is het niet relevant. Het gaat er voor de uitgever toch vooral om dat het verhaal op zich goef is. Waargebeurd is geen excuus voor een slecht verhaal.

Lid sinds

11 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Doe je er goed aan, of net niet, om in je brief naar een uitgever te vermelden dat je fictie manuscript op een waargebeurd verhaal is gebaseerd? Is "waargebeurd" voor uitgevers een meerwaarde omdat ze dan de persoonlijke urgentie begrijpen waarom jij jouw verhaal verteld wilt zien? Of komt het amateuristisch over, alsof je slechts één verhaal te vertellen hebt en het schrijven ervan zogezegd een therapeutisch proces was?
Er zijn mensen die liegen dat het waar gebeurt is.

Lid sinds

13 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Doe je er goed aan, of net niet, om in je brief naar een uitgever te vermelden dat je fictie manuscript op een waargebeurd verhaal is gebaseerd? Is "waargebeurd" voor uitgevers een meerwaarde omdat ze dan de persoonlijke urgentie begrijpen waarom jij jouw verhaal verteld wilt zien? Of komt het amateuristisch over, alsof je slechts één verhaal te vertellen hebt en het schrijven ervan zogezegd een therapeutisch proces was?
Er zijn mensen die liegen dat het waar gebeurt is.
Persoonlijk ben ik van mening dat goede fictie betekent: liegen om de waarheid te vertellen.

Lid sinds

11 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Doe je er goed aan, of net niet, om in je brief naar een uitgever te vermelden dat je fictie manuscript op een waargebeurd verhaal is gebaseerd? Is "waargebeurd" voor uitgevers een meerwaarde omdat ze dan de persoonlijke urgentie begrijpen waarom jij jouw verhaal verteld wilt zien? Of komt het amateuristisch over, alsof je slechts één verhaal te vertellen hebt en het schrijven ervan zogezegd een therapeutisch proces was?
Er zijn mensen die liegen dat het waar gebeurt is.
Persoonlijk ben ik van mening dat goede fictie betekent: liegen om de waarheid te vertellen.
Is dat gelijk aan de waarheid verhullen in een leugen, je een fantasie had dat niemand dat kon ontdekken, en dan liegen als iemand de waarheid ontdekt?

Lid sinds

11 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Voor alle duidelijkheid: is je fictieve verhaal 100% verzonnen of is het werkelijk gebaseerd op waar gebeurd?
Ik heb een moment [tijd] genomen te bedenken wat je met 100% zou kunnen bedoelen - in combinatie met het "alle duidelijkheid" en dan ook nog of het werkelijk op waar gebeurd gebaseerd is - en ik denk - na dat moment, dat dit een "trick[y] question" is. Of niet?

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik denk dat schrijvers een fictief verhaal willen uitgeven omdat ze daar meer hun fantasie in kwijt kunnen dan bijvoorbeeld alleen een autobiografisch verhaal. Daarnaast willen ze het vermengen met een waargebeurd verleden om hun levenservaringen toch te kunnen delen. Het lijkt mij een mooie combinatie.

Lid sinds

5 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Het gaat absoluut niet om een autobiografie. Wel een persoonlijke ervaring die ik romantiseer. (Binnen het aantal gebruikte woorden is het percentage wat geheel verzonnen is betrekkelijk klein, maar ik denk niet dat hoeveel procent echt en hoeveel procent fictief is zoveel uitmaakt) Zelf vond ik het nooit relevant waar ik mijn "inspiratie" vandaan haalde. Tot ik de laatste dagen bij de tips las hoe je jezelf in je brief naar een uitgever moet verkopen. Ik beschik niet over instagram of een heleboel virtuele volgers, maar wel over een heel persoonlijk verhaal. Een dat ik zelf heb beleefd. Ik bedacht dat ik mijn brief op die manier heel oprecht kan maken. In deze topic is het dus uitdrukkelijk om de brief te doen.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Je uitleg is duidelijk Etesian. Ik ben nog een 'groentje' wat schrijven betreft, maar één ding weet ik zeker; eerlijkheid duurt het langst. (Tegen jezelf en naar de buitenwereld). Het is belangrijk dat je dat aan de uitgever kenbaar maakt.

Tegenwoordig moet je 'netwerken', het zal zijn voordelen hebben. Ik denk als je doelbewust te werk gaat, dat je verhaal op welke manier dan ook de juiste weg zal vinden.

Lid sinds

5 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

eerlijkheid duurt het langst.

Daar zeg je wel iets relevants! Of het nu al in de eerste brief is of niet, uiteindelijk dien je je uitgeverij toch te vertellen dat het op waarheid gebaseerd is. Het kan immer altijd nog juridische gevolgen hebben.

Lid sinds

11 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik ben nog een 'groentje' wat schrijven betreft, maar één ding weet ik zeker; eerlijkheid duurt het langst.
Eerlijkheid - in deze context - duurt vaak zo lang dat de overweging "niet eerlijk te zijn" vaak zoete vruchten uit de boom laat vallen. De boom werpt ze in feite af - ook als het je niet toekomt. Ik weet van een aantal mensen die voor hun dood hebben besloten - dat reïncarnatie bestaat - "zeker weten" dat de leugen net zo eenvoudig regeert als de waarheid, al heeft een enkeling daar de zure vruchten van moeten plukken.

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Etesian. 'Doe je er goed aan, of net niet, om in je brief naar een uitgever te vermelden dat je fictie manuscript op een waargebeurd verhaal is gebaseerd?' Ik denk van niet, tenzij die uitgever er tijdens een vervolgcontact naar vraagt. 'Is "waargebeurd" voor uitgevers een meerwaarde omdat ze dan de persoonlijke urgentie begrijpen waarom jij jouw verhaal verteld wilt zien?' Ik denk van niet. Die urgentie dient uit het verhaal te blijken, ongeacht de persoon vd schrijver. 'Of komt het amateuristisch over, alsof je slechts één verhaal te vertellen hebt en het schrijven ervan zogezegd een therapeutisch proces was?' Dat is mogelijk het geval, beperk je in je brief daarom tot het verhaal. Zorg dat je je verhaal in een handvol woorden kan samenvatten (centraal thema!), zonder het over jezelf te hebben.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

'Het kan immer altijd nog juridische gevolgen hebben.'

En dat wil je niet lijkt me...

Veel succes met het uitbrengen van je verhaal! 

Lid sinds

5 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
zonder het over jezelf te hebben.
In interviews met redacteuren en agenten (zoals onlangs nog op deze site) stellen ze keer op keer dat niet alleen het verhaal van belang is, maar dat wie het vertelt net even belangrijk is. Je bedoelt dat je in de twee paragrafen in je brief die over de inhoud van het verhaal vertellen, geen info over jezelf moet delen? Dat doe je sowieso naast die twee paragrafen? Dat is wat je bedoelt?

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Estesian, Precies. Er is een verhaal en een schrijver die dat verhaal als zodanig naar de buitenwereld weet te verkopen. Dat is alleen anders als de schrijver zonder zijn verhaal al bekendheid geniet - de profvoetballer kan volstaan met het voornemen zijn memoires te schrijven. :)

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
'Of mss net wel, ziet de uitgever dit meteen als de geschikte promotie ;)'[/quote] Wie weet Estesian... Als je van een beetje spanning houd ;)

Lid sinds

13 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Is dat gelijk aan de waarheid verhullen in een leugen, je een fantasie had dat niemand dat kon ontdekken, en dan liegen als iemand de waarheid ontdekt?
Haha nee, ik bedoe dat als je een verhaal vertelt, je van alles verzint om iets te zeggen wat waar is. Doe hiermee wat je wilt. :-)

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Yrret, 'Eerlijkheid - in deze context - duurt vaak zo lang dat de overweging "niet eerlijk te zijn" vaak zoete vruchten uit de boom laat vallen. De boom werpt ze in feite af - ook als het je niet toekomt. Ik weet van een aantal mensen die voor hun dood hebben besloten - dat reïncarnatie bestaat - "zeker weten" dat de leugen net zo eenvoudig regeert als de waarheid, al heeft een enkeling daar de zure vruchten van moeten plukken.' [/quote] Het is aan jezelf waar je voor kiest. Mijn gevoel zegt toch eerlijkheid, welke gevolgen het ook zal hebben. Het probleem van de huidige maatschappij is dat alles bewezen moet worden, en dat je 'gevoel' door de toenemende technische snufjes (digitale wereld, Google, robots) langzaam zonder dat je het in de gaten hebt wordt uitgeschakeld. Dit is een gevaarlijke ontwikkeling. Onderwerpen als reïncarnatie kunnen op die manier nooit echt aan het licht komen. (Ik wijk iets af van het onderwerp, maar wilde het graag even kwijt). Mijn ervaring leert dat je dicht bij jezelf moet blijven, met alles wat je doet.

Lid sinds

14 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
  • Moderator
Doe je er goed aan, of net niet, om in je brief naar een uitgever te vermelden dat je fictie manuscript op een waargebeurd verhaal is gebaseerd?
Ik vermoed dat het afhangt van het onderwerp. Als er nog niet veel over geschreven is, of als je een bijzondere invalshoek hebt, kan het verstandig te zijn om je eigen connectie met je verhaal te vermelden.
Is "waargebeurd" voor uitgevers een meerwaarde omdat ze dan de persoonlijke urgentie begrijpen waarom jij jouw verhaal verteld wilt zien?
Dat zou kunnen. Momenteel draait de film Papillion in de bioscoop, gebaseerd op het 'waar gebeurde' verhaal van Henri Charrière die in Franse strafkolonies gevangen zat. Op Wikipedia lees ik dat hij de verhalen van negen anderen samengesmeed heeft tot één verhaal: het zijne. Dat hij in een strafkolonie/diverse strafkolonies verbleef was kennelijk een sterk argument voor uitgevers om het boek uit te brengen. Hier had het gegeven van de Franse strafkolonies destijds op zichzelf urgentie. Als jij een vergelijkbaar verhaal zou hebben, is het van het hoogste belang dat je aangeeft je eigen ervaringen verwerkt te hebben.
Het gaat absoluut niet om een autobiografie. Wel een persoonlijke ervaring die ik romantiseer.
Ook in literaire non-fictie - dat is je genre, begrijp ik - romantiseert een schrijver altijd (iets). Hij boetseert een gebeurtenis/ervaring/belevenis tot een verhaal. Dat doet hij om te vermijden dat het een en-toen en-toenverhaal wordt. De schrijver verbindt de ene gebeurtenis aan de andere en heeft daar soms brugjes voor nodig die in het echte leven er wellicht niet waren dan wel niet zo specifiek. Ook legt hij soms het ene personage iets in de mond om het andere personage te laten acteren (wat in de werkelijkheid niet op die manier heeft plaatsgevonden, maar voor een vloeiende vertelling nodig is). Of hij past de chronologie van de gebeurtenissen aan om het onderwerp beter tot zijn recht te laten komen. Of ... et cetera. Er zijn legio redenen om een waar gebeurd verhaal te romantiseren.

Lid sinds

5 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Het gaat om een negatieve/traumatische ervaring. Maar een die niet zo exotisch klinkt als een strafkolonie en kennelijk ook niet zo uitzonderlijk is - ik bekeek even de statistieken online. Het is niet mijn bedoeling om ermee naar buiten te komen als waargebeurd. Voor het verhaal an sich is dat geen meerwaarde. Ik doe er wellicht goed aan twee brieven te schrijven, één waarin ik mijn persoonlijke ervaring deel en één waarin ik er over zwijg. Ik kan die dan laten proeflezen welke de beste is :)

Lid sinds

13 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Het gaat om een negatieve/traumatische ervaring. Maar een die niet zo exotisch klinkt als een strafkolonie en kennelijk ook niet zo uitzonderlijk is - ik bekeek even de statistieken online. Het is niet mijn bedoeling om ermee naar buiten te komen als waargebeurd. Voor het verhaal an sich is dat geen meerwaarde. Ik doe er wellicht goed aan twee brieven te schrijven, één waarin ik mijn persoonlijke ervaring deel en één waarin ik er over zwijg. Ik kan die dan laten proeflezen welke de beste is :)
Laat ik het makkelijk voor je maken: het is niet relevant. Iedere schrijver gebruikt zijn eigen ervaringen in zijn verhalen. Iedereen baseert personages op (elementen van) mensen die ze kennen. Iedereen gebruikt positieve en negatieve herinneringen als ondergrond voor scenes. Gewoon laten voor wat het is. Niet de uitgever mee lastig vallen. Die doet er toch niks mee. Mocht je ooit in Boeken geïnterviewd worden is dat het moment dat je over je inspiratie praat. Daarvoor? Who cares.

Lid sinds

5 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
[ Who cares.
Mss de redacteur die na de zoveelste lusteloze, generische, ongeïnspireerde brief verblijd is met een oprecht persoonlijk schrijven waarom het verhaal de schrijver zo na aan het hart ligt. Wanneer je al meteen met je begeleidende brief kunt ontroeren, heb je de redacteur zijn sympathie al mee wanneer hij in je manuscript begint te bladeren.

Lid sinds

13 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
[ Who cares.
Mss de redacteur die na de zoveelste lusteloze, generische, ongeïnspireerde brief verblijd is met een oprecht persoonlijk schrijven waarom het verhaal de schrijver zo na aan het hart ligt. Wanneer je al meteen met je begeleidende brief kunt ontroeren, heb je de redacteur zijn sympathie al mee wanneer hij in je manuscript begint te bladeren.
Sorry maar dit is een beetje naief. Uitgevers krijgen honderden manuscripten per jaar binnen. Die hebben echt alles al gezien. En vergeet niet dat iedereen denkt dat zijn of haar tragische ervaringen enorm ontroerend zijn. Het is gewoon niet van belang of je verhaal op waarheid is gebaseerd. Echt het enige wat telt is of je boek goed genoeg is. Je krijgt echt geen speciale behandeling of voorrang omdat de redacteur je zielig vindt.

Lid sinds

5 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@ Harryhol Je begrijpt duidelijk mijn punt niet. Het gaat er niet om of iemand al dan niet gelooft dat zijn eigen levensloop ontroerend is. Het gaat erom dat je wel eens wat kunt teweegbrengen wanneer je iemand kan raken. Jouw laatste twee reacties deden mijn ogen trouwens serieus rollen. M.a.w. raakten ze mij, maar op die manier dat ik ze dadelijk naar de versnipperaar zou verbannen.

Lid sinds

14 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
  • Moderator
Wanneer je al meteen met je begeleidende brief kunt ontroeren, heb je de redacteur zijn sympathie al mee wanneer hij in je manuscript begint te bladeren.
Veel redacteuren zijn een zij. ☺

Lid sinds

5 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Veel redacteuren zijn een zij. ☺
Wanneer ik spreek over de redacteur zijn, hij, hem... doel ik op het beroep, niet de persoon. Ik heb het dan niet uitsluitend over mannen, maar ook over de vrouwen en zij die zich nog anders identificeren die het beroep van redacteur uitoefenen. Of wilde u nog elders naartoe met deze gendergerelateerde opmerking? :)

Lid sinds

19 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dat je op het beroep doelde, lijkt me duidelijk, al had je het wel degelijk over een hij... Maar het ging om de vraag of je in een brief eerlijk moet zijn over wat in je verhaal op echte ervaringen berust. Ik ben het met Anke eens dat eerlijkheid overtuigender zal werken. Het gaat daarbij volgens mij in de eerste plaats om de vraag of het voor je verhaal een echt verschil maakt of het al dan niet deels op je eigen ervaringen is gebaseerd. Als je die vraag bevestigend beantwoordt, zou ik het zeker niet verzwijgen, want dan lijkt het mij voor een redacteur wel degelijk relevant.

Lid sinds

13 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@ Harryhol Je begrijpt duidelijk mijn punt niet. Het gaat er niet om of iemand al dan niet gelooft dat zijn eigen levensloop ontroerend is. Het gaat erom dat je wel eens wat kunt teweegbrengen wanneer je iemand kan raken. Jouw laatste twee reacties deden mijn ogen trouwens serieus rollen. M.a.w. raakten ze mij, maar op die manier dat ik ze dadelijk naar de versnipperaar zou verbannen.
En jij begrijpt mijn punt niet. Je moet niet proberen de redacteur te raken met je brief. Dat heeft geen zin. Het gaat om je boek. Een uitgeverij is een bedrijf. Die willen graag goede boeken uitgeven waar ze veel exemplaren van kunnen verkopen. Hoewel je brief natuurlijk een rol speelt (het is de eerste indruk die je maakt) is het in feite niet meer dan een sollicitatie. Je geeft aan wie je bent, waar je boek over gaat en (indien relevant) geef je kort aan wat je schrijfervaring is (ben je eerder gepubliceerd, heb je schrijfwedstrijden gewonnen). Vervolgens gaat het echt enkel en alleen om je boek. De denkfout die je volgens mij maakt, is dat jij denkt dat ze je besluiten of je ze boek gaan lezen op basis van je brief. Of in elk geval dat ze je boek anders gaan beoordelen op basis van de inhoud van je brief. Dat is niet zo. Het is niet eens gezegd dat degene die de brief leest ook je manuscript gaat lezen. En voor je me (opnieuw) verkeerd begrijpt: ik probeer je te behoeden voor magisch denken. Je probeert invloed te krijgen op iets waar je geen invloed op hebt. Op het moment dat je je manuscript instuurt, is het in handen van een aantal professionals die puur de inhoud ervan gaan beoordelen. En na een maand of drie krijg je antwoord.