Autobiografisch

Doe je er goed aan, of net niet, om in je brief naar een uitgever te vermelden dat je fictie manuscript op een waargebeurd verhaal is gebaseerd? Is "waargebeurd" voor uitgevers een meerwaarde omdat ze dan de persoonlijke urgentie begrijpen waarom jij jouw verhaal verteld wilt zien? Of komt het amateuristisch over, alsof je slechts één verhaal te vertellen hebt en het schrijven ervan zogezegd een therapeutisch proces was?

Doe je er goed aan, of net niet, om in je brief naar een uitgever te vermelden dat je fictie manuscript op een waargebeurd verhaal is gebaseerd? Is "waargebeurd" voor uitgevers een meerwaarde omdat ze dan de persoonlijke urgentie begrijpen waarom jij jouw verhaal verteld wilt zien? Of komt het amateuristisch over, alsof je slechts één verhaal te vertellen hebt en het schrijven ervan zogezegd een therapeutisch proces was?

Er zijn mensen die liegen dat het waar gebeurt is.

Doe je er goed aan, of net niet, om in je brief naar een uitgever te vermelden dat je fictie manuscript op een waargebeurd verhaal is gebaseerd? Is "waargebeurd" voor uitgevers een meerwaarde omdat ze dan de persoonlijke urgentie begrijpen waarom jij jouw verhaal verteld wilt zien? Of komt het amateuristisch over, alsof je slechts één verhaal te vertellen hebt en het schrijven ervan zogezegd een therapeutisch proces was?

Er zijn mensen die liegen dat het waar gebeurt is.

Persoonlijk ben ik van mening dat goede fictie betekent: liegen om de waarheid te vertellen.

Voor alle duidelijkheid: is je fictieve verhaal 100% verzonnen of is het werkelijk gebaseerd op waar gebeurd?

Ik denk dat schrijvers een fictief verhaal willen uitgeven omdat ze daar meer hun fantasie in kwijt kunnen dan bijvoorbeeld alleen een autobiografisch verhaal. Daarnaast willen ze het vermengen met een waargebeurd verleden om hun levenservaringen toch te kunnen delen. Het lijkt mij een mooie combinatie.

Je uitleg is duidelijk Etesian. Ik ben nog een 'groentje' wat schrijven betreft, maar één ding weet ik zeker; eerlijkheid duurt het langst. (Tegen jezelf en naar de buitenwereld). Het is belangrijk dat je dat aan de uitgever kenbaar maakt.

Tegenwoordig moet je 'netwerken', het zal zijn voordelen hebben. Ik denk als je doelbewust te werk gaat, dat je verhaal op welke manier dan ook de juiste weg zal vinden.

eerlijkheid duurt het langst.

Ik ben nog een 'groentje' wat schrijven betreft, maar één ding weet ik zeker; eerlijkheid duurt het langst.

'Het kan immer altijd nog juridische gevolgen hebben.'

En dat wil je niet lijkt me...

Veel succes met het uitbrengen van je verhaal! 

zonder het over jezelf te hebben.

'En dat wil je niet lijkt me...

Is dat gelijk aan de waarheid verhullen in een leugen, je een fantasie had dat niemand dat kon ontdekken, en dan liegen als iemand de waarheid ontdekt?

Doe je er goed aan, of net niet, om in je brief naar een uitgever te vermelden dat je fictie manuscript op een waargebeurd verhaal is gebaseerd?

Is "waargebeurd" voor uitgevers een meerwaarde omdat ze dan de persoonlijke urgentie begrijpen waarom jij jouw verhaal verteld wilt zien?

Het gaat absoluut niet om een autobiografie. Wel een persoonlijke ervaring die ik romantiseer.

Het gaat om een negatieve/traumatische ervaring. Maar een die niet zo exotisch klinkt als een strafkolonie en kennelijk ook niet zo uitzonderlijk is - ik bekeek even de statistieken online. Het is niet mijn bedoeling om ermee naar buiten te komen als waargebeurd. Voor het verhaal an sich is dat geen meerwaarde. Ik doe er wellicht goed aan twee brieven te schrijven, één waarin ik mijn persoonlijke ervaring deel en één waarin ik er over zwijg. Ik kan die dan laten proeflezen welke de beste is :)

[ Who cares.

[ Who cares.

Mss de redacteur die na de zoveelste lusteloze, generische, ongeïnspireerde brief verblijd is met een oprecht persoonlijk schrijven waarom het verhaal de schrijver zo na aan het hart ligt. Wanneer je al meteen met je begeleidende brief kunt ontroeren, heb je de redacteur zijn sympathie al mee wanneer hij in je manuscript begint te bladeren.

Wanneer je al meteen met je begeleidende brief kunt ontroeren, heb je de redacteur zijn sympathie al mee wanneer hij in je manuscript begint te bladeren.

Veel redacteuren zijn een zij. ☺

@ Harryhol Je begrijpt duidelijk mijn punt niet. Het gaat er niet om of iemand al dan niet gelooft dat zijn eigen levensloop ontroerend is. Het gaat erom dat je wel eens wat kunt teweegbrengen wanneer je iemand kan raken. Jouw laatste twee reacties deden mijn ogen trouwens serieus rollen. M.a.w. raakten ze mij, maar op die manier dat ik ze dadelijk naar de versnipperaar zou verbannen.