Ik lees vooral in het Engels. Fictie schrijven in een andere taal doe ik niet, omdat ik vind dat je dan toch minstens in een land moet wonen/gewoond hebben waar die taal gesproken wordt. Anders is de kans toch groot dat je taalgevoel tekortschiet. Heel interessant vind ik wel je opmerking "omdat het zo Hollands was." Dat is volgens mij de reden waarom sommigen een andere taal verkiezen: minder culturele associaties. In het Nederlands moet de auteur maar "hartstikke" gebruiken of een "nou" te veel, en je weet al meteen waar hij vandaan komt. En dan laat ik bepaalde regiogevoelige taalfouten nog terzijde. In een andere taal, hoe goed je die ook beheerst, heb je dergelijke associaties niet, of ze hebben toch niet dezelfde impact, omdat je niet in die maatschappij leeft. Wanneer jij dus in het Engels schrijft, kan je ongeremd taal gebruiken, zonder daarbij te veel gehinderd te worden door de gevoelswaarde van die taal. Bovendien draagt het meestal positieve assiciaties voor ons: muziek, film, technologische vernieuwing. Dat is nogal eens wat anders dan al die alledaagse associaties die we met het Nederlands hebben. Engels heeft het bijkomend voordeel dat het heel tolerant is op dat punt, net omdat toch iedereen Engels leest en schrijft. Dus waar je nog druk in maken.

Even in context: ik woon in Spanje met mijn Engelse vriend en ik werk op een Britse privéschool. Ik spreek in het dagelijks leven Engels en Spaans, lees in het Engels, en mijn enige contact met Nederlands is op internet en bij familiebezoek. Toen ik drie jaar geleden met mijn roman begon, vond ik dat ik in het Nederlands moest schrijven, maar ongeveer een jaar later wilde ik een Amerikaanse schrijfcursus doen en begon ik met schrijven in het Engels. Dat ben ik blijven doen, en het bevalt goed. Ik heb een Amerikaanse vriendin die ook schrijft en met wie ik teksten uitwissel en een Amerikaanse schrijfdocent. Zijn advies is om t.z.t. te proberen een literair agent in New York te vinden. Ik zie de ene taal niet als mooier of beter dan de andere. Ik schrijf in het Engels omdat ik uiteindelijk een groter publiek kan bereiken en omdat ik het meer en makkelijker gebruik.

Ik denk dat dat wat Arthur D beschrijft de grote valkuil is van in het Engels willen schrijven, terwijl dat niet je moedertaal is. Tenzij het Engels in je persoonlijk leven al langere tijd een substantiële rol speelt, zal je (mijn mening) geen optimaal gebruik kunnen maken van de culturele associaties tussen taal en samenleving, simpelweg omdat je die er zelf niet ingestopt hebt of omdat culturele associaties de taalkundige boodschap tegenwerken (doordat de native lezer andere associaties bij een bepaald synoniem heeft dan de niet-native schrijver). Dan kan je Engels in taaltechnisch opzicht op nog zo'n hoog peil staan, het verhaal blijft (mijn mening) op het niveau van de taalbeleving een karige tekst, maar toegegeven: wel één die door meer mensen gelezen en begrepen kan worden, dat wel.

Heel interessant vind ik wel je opmerking "omdat het zo Hollands was." Dat is volgens mij de reden waarom sommigen een andere taal verkiezen: minder culturele associaties.

Juist die culturele associaties geven schrijven in je moederstaal een meerwaarde naar mijn mening (en maken het als literatuur waardevol). Het maakt niet uit om welke taal het gaat, maar een taal staat binnen een cultuur, en dat kan ook de streekcultuur van de auteur zijn. Door in een andere taal te schrijven maak je je verhaal min of meer universeel toegankelijk, maar het boeit niet omdat het niet van jou is, het is niet langer met de cultuur van de schrijver verbonden, iedereen had het kunnen schrijven. Dat is wat in vertalingen vaak ook verloren gaat, de worteling in de streekcultuur van de schrijver. Een "zo herkenbaar Hollands" verhaal zal ik eerder oppakken dan het zoveelste cultureel nietszeggende stuk taalgebruik. Maar dan bedoel ik wel Nederlands taalgebruik op hoog niveau en niet het gebroddel van de zoveelste onderontwikkelde HBO-er (zie het recente nieuws over de slechte taalbeheersing op het HBO, en eerder al op de PABO en het VMBO). Het idee van tolerantie van fouten kan dan wel heel Hollands zijn, maar dat doet geen recht aan de cultuur van het Nederlandse taalgebruik.

Naast schrijven in het Nederlands lijkt het me ook gaaf te gaan schrijven in het Fries. Het probleem is alleen dat ondanks het mijn eerste taal is, ik het goed kan lezen, ik het helemaal niet kan schrijven. Doordat ik het nooit geoefend heb vraag ik me bij de eenvoudigste woorden al af hoe ik het spel als ik het eens probeer. Toch denk ik dat het er nog wel eens van gaat komen en het zal gaan lukken als ik even volhoud.

Volledig akkoord schli. De meeste populaire auteurs in het Nederlandse taalgebied buiten dat dan ook volledig uit. Vandaar dat bijvoorbeeld een Dimitri Verhulst (ik spreek nu maar vanuit de Vlaamse optiek) niet op een grote internationale doorbraak moet rekenen. Zijn beste romans hebben hun populariteit net te danken aan culturele associaties, en dat ga je niet vertalen. Wel, er zijn nog wel andere redenen, maar dat is er toch één van. Maar volgens mij is dit dus ook waarom sommige Nederlandstaligen zich beter voelen bij het Engels: dan hebben ze onterecht de indruk dat hun woorden minder associaties dragen en dat ze zich dus eigenlijk gemakkelijker kunnen uitdrukken. Natuurlijk beseffen ze dat niet zelf in die woorden, maar dat verklaart bijvoorbeeld waarom je wel eens hoort: "in het Engels klinkt alles goed!" Je filter die instaat voor culturele associatie valt weg. Voor fictie kan dat toch nooit een topproduct opleveren denk ik, tenzij je zoals Andrea in een anderstalige omgeving woont.

Ik moet ineens aan Seth Gaaikema denken. Toen hij jaren geleden in Amerika optrad, lachten de mensen niet om zijn grappen, terwijl die in Nederland een groot succes waren. Associatie is dus heel belangrijk.

Ik schrijf in het Engels anders dan in het Nederlands. En da's prima. Kan ik twee keer zoveel woorden en trucjes en sfeerbeschrijvingen gebruiken :) Ik vind het vooral makkelijker om in het Engels wat plechtiger, maar ook subtieler te schrijven. In het Nederlands ben ik directer.

Ik schreef eerst alles in het Engels voor jaren lang. Ik was sowieso altijd al goed in Engels, maar dat zijn zoveel gamers van mijn leeftijd. Dus ging ik films kijken met Engelse ondertiteling, lezen in het Engels, elk woord opzoeken wat ik niet kende en gewoon erg veel schrijven in het Engels. Na dit zo'n zes jaar doen, was ik erg goed in het Engels geworden, maar heb er toen alsnog voor gekozen mijn gehele boek te herschrijven naar het NL, wat een helse klus was. Waarom? Een boek vereist dat je de taal net zo meester bent als je moedertaal en ik ben van mening dat als je niet in een Engelstalig land woont of gewoond hebt, je taalniveau nooit hoog genoeg zal zijn om de ja, hoe zeg je dat...de "subtleties" ervan te kunnen doorgronden.

Zo, dat is weer even anders, in het Nederlands schrijven op het world wide web (en zie, daar ga ik al). Ik moet zeggen dat deze community behoorlijk fascinerend is; hoe ver sommige mensen zijn met hun verhalen, sommigen zelfs in afwachting van een uitgever of bezig aan een vervolg of twee. Zo hier en daar heb ik dan ook stukjes gelezen van dergelijke verhalen. En dat was vreemd. Niet omdat het slecht geschreven was of iets dergelijks, maar omdat het zo Hollands was. Door de jaren heen ben ik steeds meer Engels gaan lezen en uiteindelijk schreef ik dan ook in het Engels. In eerste instantie om een breder publiek te bereiken, maar inmiddels is het zover gekomen dat ik, ongeacht voor wie ik schrijf, alles in het Engels doe. Heb ik een hekel aan de Nederlandse taal? Welnee. Maar mijn eigen fictie voelt in het Nederlands totaal niet hetzelfde. Voor het commentaar begint (want daar ben ik ook wel het één en ander van tegengekomen op mijn read-through): mijn Engelse taalniveau is praktisch op hetzelfde niveau als dat van mijn Nederlands, dus het werkt bij mij zeker niet beperkend. Goed, hier en daar moet ik wel eens een woord opzoeken om precies het juiste synoniem toe te passen (het ene woord leest nu eenmaal anders dan het andere zoals iedereen hier wel weet), maar me dunkt dat dat in het Nederlands ook wel eens zal gebeuren. Ik was benieuwd hoe anderen tegenover de verschillen in Engelse en Nederlandse werken staan. Ik heb mijn eigen werk ook weleens vertaald, vanuit het Nederlands naar het Engels en andersom. In beide gevallen leek het iets heel anders, en in het geval van EN-NL werd het er naar mijn gevoel ook zeker niet beter op. Het was anders. Off. Het leek in niets op wat ik voor ogen had. Zijn hier nog anderen die weleens fictie in een andere taal dan het Nederlands hebben geschreven? Ervaringen?

Ik vrees dat je het jezelf moeilijk maakt. Als je uitgegeven wilt worden in het Engels moet je dus naar Engelse of Amerikaanse uitgeverijen. En daar ga je de concurrentie aan met honderdduizenden native speakers. Dat ga je verliezen. Want hoe goed je Engels ook is, je zult nooit de nuances en kwaliteit kunnen leveren van een native speaker. En Nederlandse uitgevers geven simpelweg geen Engelstalige boeken uit. Zo lang je voor je plezier en kleine kring schrijft maakt het natuurlijk niet uit. Dan schrijf je gewoon wat je wilt. Maar als je doel is om uitgegeven te worden dan kun je beter in het Nederlands verdergaan. Dat je je teksten in het Nederlands minder vindt, komt omdat Engels en Nederlands idioom anders zijn. Er zijn constructies die voor jouw gevoel beter werken in het Engels en waar, ook voor jouw gevoel, geen Nederlands equivalent voor is. Ik zag ooit een tenenkrommende scene in GTST, waarbij een personage zei: "Het is niet leuk om te zeggen 'ik zei het toch', maar ik zei het toch!" Dat is een Engels gezegde en nog een cliché ook. Dat bekt niet in het Nederlands. De schrijver probeerde een square peg in een round hole te persen. Als je je Nederlandse teksten schrijft alsof het Engels is, wringt het dus. Je moet op zoek naar het Nederlandse idioom. Dat betekent luisteren naar mensen om je heen en TV (behalve GTST dan) en zo weer connecten met de Nederlandse manier van spreken ;-)

Ik vrees dat je het jezelf moeilijk maakt. Als je uitgegeven wilt worden in het Engels moet je dus naar Engelse of Amerikaanse uitgeverijen. En daar ga je de concurrentie aan met honderdduizenden native speakers. Dat ga je verliezen. Want hoe goed je Engels ook is, je zult nooit de nuances en kwaliteit kunnen leveren van een native speaker.

Dat valt wel mee (of tegen). Ik heb teksten gelezen van Amerikaanse amateurschrijvers die gepubliceerd willen worden en het niveau was niet hoog te noemen, native speaker of niet. Verder zijn er meer aspecten in het schrijven die belangrijk zijn, zoals plot, uitwerking van personages etc. Als je inhoudelijk een goed verhaal weet neer te zetten, kom je al een heel eind. Om er uiteindelijk voor te zorgen dat je tekst taalkundig klopt en niet Nederlands aandoet, kun je hulp zoeken. Eerst met Engelstalige schrijfvrienden, via internet, of Engelstalige schrijfcursussen, en later, als je wilt publiceren, kun je een professionele editor inhuren. Verdiep je in de markt, ga naar het land waar je graag uitgegeven wilt worden (indien mogelijk), zoek contact met medeschrijvers op internet enz. En lees heel veel... Ik lees nu alleen nog maar in het Engels. Ik zeg niet dat het makkelijk is, en literaire fictie in je tweede taal schrijven is zeker erg moeilijk tenzij je Nabokov heet, maar onmogelijk zeker niet. Omdat veel communicatie en promotie tegenwoordig toch via internet gaat, zijn veel literaire agenten in de V.S. zeker bereid om buitenlandse schrijvers als cliënten te hebben. Vertalen zou ik sowieso niet doen. Dat is een vak apart. Maak een keuze in welke taal je schrijft en blijf daarbij. Ik lees af en toe delen van mijn huidige project terug toen ik nog in het Nederlands schreef (die inmiddels allemaal zijn herschreven in het Engels) en doordat ik inmiddels een paar jaar intensief bezig ben met schrijven in het Engels, is mijn Engelse schrijfniveau hoger dan mijn Nederlandse schrijfniveau ooit geweest is. Ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken (zie mijn bericht hierboven). Waarschijnlijk was ik in het Nederlands blijven schrijven als ik nog in Nederland woonde. Maar je vroeg naar ervaringen, dus dit is de mijne :)

Zijn hier nog anderen die weleens fictie in een andere taal dan het Nederlands hebben geschreven? Ervaringen?

Mijn Engelstalige microverhaaltjes worden geregeld gepubliceerd op Amerikaanse websites. Schrijven in een andere taal is wel erg lastig (ondanks mijn internationale opleiding en Engelstalige vrienden). Het voelt een beetje als typen met boxhandschoenen. De verhaaltjes die ik schrijf zijn zo kort dat het net lukt. Langere verhalen zou ik niet voorbij kritische redacties krijgen. Petje af voor Nederlanders die daar wel in slagen.

Omgekeerd zijn er natuurlijk buitenlanders die in NL literaire teksten produceren. Voorwaarde is denk ik dat je een behoorlijke periode doende moet zijn in een x-taal om er (meer dan) acceptabele teksten mee te kunnen produceren. Taalaanleg is zeer belangrijk, nieuwsgierigheid, de wil een bepaalde taal aan je te onderwerpen, en doendoendoen <- dat is ook lezen. Tegelijkertijd denk ik: een Hyacinth Bucket en een Onslow krijg je niet in een NL 'harnas'. Dat zijn zulke specifieke Britse types. Alleen het woord 'sophisticated' bijvoorbeeld is al nauwelijks tot niet vertaalbaar, zonder het van zijn Britse lading te ontdoen.

Omgekeerd zijn er natuurlijk buitenlanders die in NL literaire teksten produceren. Voorwaarde is denk ik dat je een behoorlijke periode doende moet zijn in een x-taal om er (meer dan) acceptabele teksten mee te kunnen produceren. Taalaanleg is zeer belangrijk, nieuwsgierigheid, de wil een bepaalde taal aan je te onderwerpen, en doendoendoen <- dat is ook lezen. Tegelijkertijd denk ik: een Hyacinth Bucket en een Onslow krijg je niet in een NL 'harnas'. Dat zijn zulke specifieke Britse types. Alleen het woord 'sophisticated' bijvoorbeeld is al nauwelijks tot niet vertaalbaar, zonder het van zijn Britse lading te ontdoen.

Mee eens. Buitenlanders die in het Nederlands schrijven, hebben zich zonder uitzondering ondergedompeld in de Nederlandse taal. Ze wonen hier en leven de taal. Als je jarenlang in de VS of GB woont is dat echt heel wat anders dan dat je hier vaak naar de BBC kijkt. Overigens gaat Keeping Up Appearances over de typisch Britse klassenverschillen (working- en middle-class), iets wat we in Nederland niet op die manier hebben. Maar dat maakt de serie en de thema's echt niet onvertaalbaar. Mensen in alle culturen proberen zich beter voor te doen dan ze zijn. Ze doen dat allemaal om dezelfde redenen maar waarschijnlijk op een cultureel bepaalde manier :-) Wij zouden in NL wellicht iemand in de Schilderswijk hebben die doet alsof ze in Wassenaar woont :-) Ja 'tuurlijk het zou anders zijn, maar de onderliggende laag (beter willen zijn dan je bent) is universeel.

@ harryhol Er zijn meerdere niveau's waarop je iets kunt vertalen: taal-, betekenis- en (bijvoorbeeld) cultureel niveau. Ik denk dat Thérèse en jij over twee verschillende niveau's praten. Natuurlijk kun je een serie in een andere setting plaatsen en vertalen. Is het dan nog dezelfde serie of heb je gewoon alleen een concept (of: format) verkocht?

@ harryhol Er zijn meerdere niveau's waarop je iets kunt vertalen: taal-, betekenis- en (bijvoorbeeld) cultureel niveau. Ik denk dat Thérèse en jij over twee verschillende niveau's praten. Natuurlijk kun je een serie in een andere setting plaatsen en vertalen. Is het dan nog dezelfde serie of heb je gewoon alleen een concept (of: format) verkocht?

We raken nu wel van het topic af denk ik, maar wat ik bedoelde was dat je sommige verhalen niet letterlijk kunt vertalen vanwege de culturele verschillen. Het Nederlandse publiek zou niets hebben met een Nederlandse vrouw die middle class wil zijn want dat concept kennen wij niet. Niet letterlijk in elk geval. Maar het universele is het idee van iemand die beter wil zijn dan ze is. Dat laatste is waarom die serie in Nederland ook enigszins aanslaat in zijn originele vorm omdat we als publiek misschien de culturele nuances missen maar de essentie, het universele, snappen. De relevantie hiervan voor dit topic is dat een Nederlander die niet is ondergedompeld in de Britse klasse cultuur aar niet waarachtig over kan schrijven.

De relevantie hiervan voor dit topic is dat een Nederlander die niet is ondergedompeld in de Britse klasse cultuur aar niet waarachtig over kan schrijven.

Ja, en dan nog afgezien van de typisch Britse humor. Een Monthy Python zou in NL ook niet hebben kunnen ontstaan, vermoed ik.

De relevantie hiervan voor dit topic is dat een Nederlander die niet is ondergedompeld in de Britse klasse cultuur aar niet waarachtig over kan schrijven.

Ja, en dan nog afgezien van de typisch Britse humor. Een Monthy Python zou in NL ook niet hebben kunnen ontstaan, vermoed ik.

Yep, helemaal mee eens. Wij hadden Jiskefet, wat een door en door Nederlands programma was met uniek Nederlandse humor. Het punt is volgens mij nu juist dat het A) al heel moeilijk is om een goed verhaal te schrijven, B) voor een Nederlander heel moeilijk is om op het niveau van een native speaker te schrijven en C) om ook nog eens alle culturele nuances goed te treffen waar een lezer niet eens over nadenkt, maar die hem pas op gaan vallen als ze ontbreken. En als je al die hordes kunt overwinnen, dan zijn er nog een paar honderdduizend manuscripten van native speakers voor je op de slushpile...

Ik vrees dat je het jezelf moeilijk maakt. Als je uitgegeven wilt worden in het Engels moet je dus naar Engelse of Amerikaanse uitgeverijen. En daar ga je de concurrentie aan met honderdduizenden native speakers. Dat ga je verliezen. Want hoe goed je Engels ook is, je zult nooit de nuances en kwaliteit kunnen leveren van een native speaker.

Dat valt wel mee (of tegen). Ik heb teksten gelezen van Amerikaanse amateurschrijvers die gepubliceerd willen worden en het niveau was niet hoog te noemen, native speaker of niet.

Maar je gaat de concurrentie niet aan met die slechte amateurschrijvers... Je concurreert met de goede! Het feit dat er in Nederland veel slechte schrijvers zijn wil niet zeggen dat de uitgever je manuscript met de afdankers vergelijkt... Die kiest uit het beste wat hij binnenkrijgt.

Waar het mij om gaat is de term "native speaker". Wat ik probeer duidelijk te maken is dat native speakers niet automatisch beter Engels schrijven dan niet-native speakers. (Er zijn diverse discussies in Amerika over het dramatische schrijfniveau van Amerikaanse studenten en middelbare scholieren) Als je niet in je eigen taal schrijft, zul je meer moeite moeten doen en een bijzonder goed taalgevoel moeten hebben, maar ik zou niet bij voorbaat tegen iemand zeggen dat ze het niet moeten proberen omdat ze niet tegen de concurrentie op kunnen. Als het je ambitie is om in de Engelstalige markt uitgegeven te worden, ga ervoor en laat je niet van tevoren al ontmoedigen. (Dat laatste is overigens iets typisch Nederlands.) “Keep away from people who try to belittle your ambitions. Small people always do that, but the really great make you feel that you, too, can become great.” ― Mark Twain :)

Waar het mij om gaat is de term "native speaker". Wat ik probeer duidelijk te maken is dat native speakers niet automatisch beter Engels schrijven dan niet-native speakers. (Er zijn diverse discussies in Amerika over het dramatische schrijfniveau van Amerikaanse studenten en middelbare scholieren) Als je niet in je eigen taal schrijft, zul je meer moeite moeten doen en een bijzonder goed taalgevoel moeten hebben, maar ik zou niet bij voorbaat tegen iemand zeggen dat ze het niet moeten proberen omdat ze niet tegen de concurrentie op kunnen. Als het je ambitie is om in de Engelstalige markt uitgegeven te worden, ga ervoor en laat je niet van tevoren al ontmoedigen. (Dat laatste is overigens iets typisch Nederlands.) “Keep away from people who try to belittle your ambitions. Small people always do that, but the really great make you feel that you, too, can become great.” ― Mark Twain :)

Ik vertel je alleen maar eerlijk wat je jezelf op de hals haalt. Nogmaals, je concurreert niet met de middelmatige en slechte schrijvers. In de VS en GB is het aanbod van goede en excellente schrijvers vele malen hoger dan in Nederland. Zowel in relatieve als in absolute aantallen. Dat je jezelf positief vergelijkt met slechte Engelse schrijvers is logisch en menselijk, maar geen correcte weergave van de markt waar je in wilt concurreren. Maar wat mij nu wel intrigeert is waaorm je zo graag in het Engels wilt verschijnen. Als jij goed kan schrijven, en een publicabel manuscript produceert, dan maakt het toch niet uit waar het verschijnt? En als dat niet uitmaakt, waarom voeg je dan extra barrières toe aan een proces dat toch al verdomd moeilijk is? Oh en gezien het feit dat je Mark Twain citeert (een Amerikaan), toon je al aan dat de neiging tot 'kleinhouden' universeel is, en niet typisch Nederlands ;-) Voor de duidelijkheid: ik wil je ambities niet kleineren. Ik zeg je alleen dat je het jezelf extra (onnodig?) moeilijk maakt.

Alleen het woord 'sophisticated' bijvoorbeeld is al nauwelijks tot niet vertaalbaar, zonder het van zijn Britse lading te ontdoen.

Ik vertaal het altijd met 'gesofistikeerd', dat mag van Van Dale, maar wordt wel als Vlaams gezien.

“Keep away from people who try to belittle your ambitions. Small people always do that, but the really great make you feel that you, too, can become great.” ― Mark Twain

Prachtig! Ik gebruik om iets soortgelijks uit te drukken een citaat uit de musical The Wicked: I'm through accepting limits ‘Cause someone says they're so Some things I cannot change But till I try, I'll never know

Het gaat niet zozeer om de taalbeheersing als spelling en grammatica. Het gaat niet eens om woordenschat. Het gaat veel meer om het gebruik van dingen als synoniemen, spreekwoorden en (gevleugelde) uitdrukkingen, niet alleen in de juiste betekenis, maar ook kloppend met het tijdsbeeld van het verhaal en het personage van de verteller. Zo heb ik jaren geleden eens gelezen over een man die perfect Engels sprak: geen accent, grote woordenschat, onberispelijk. Het was alleen dat hij die taal van zijn vrouw had geleerd en zich daarom vrouwelijk uitdrukte: hij gebruikte de taal zoals zijn vrouw (native speaker) dat deed, niet zoals andere mannen van zijn leeftijd (uit de regio waar zijn vrouw woonde, ik meen dat dat Londen was). Dat was wat hem als "niet native-speaker" ontmaskerde. Als niet native-speaker is het bijna ondoenlijk om zo'n verschil op te merken in het dagelijks taalgebruik, laat staan dat je je eigen fouten daarin kunt zien. Toch zul je voor iedere native-reader door de mand vallen, omdat zij intuïtief aanvoelen dat het niet klopt.

Misschien een nuance aanbrengen tussen een native speaker en een nature speaker? Om dicht bij huis te blijven: NL'ers onder elkaar zijn allen native NL speakers. Maar dan komen de verschillen. De een spreekt van huis uit van nukkig, de ander noemt hetzelfde nusterig. Nukkig = native, nusterig = nature. Het verschil tussen standaardtaal en je moerstaal. Je kunt een nieuwe taal volgens de standaard nog zo perfect spreken en schrijven, zonder moerstaal is het alleen maar hooguit correct. Engels is momenteel de wereldstandaardtaal - zou die verrijkt kunnen worden met moerstaal? Is het in GB / VS gebruikelijk barbarismen (leenwoorden) over te nemen?

Ik vertel je alleen maar eerlijk wat je jezelf op de hals haalt. Nogmaals, je concurreert niet met de middelmatige en slechte schrijvers. In de VS en GB is het aanbod van goede en excellente schrijvers vele malen hoger dan in Nederland. Zowel in relatieve als in absolute aantallen.

Het aantal literair agenten en uitgevers is ook vele malen hoger.

Dat je jezelf positief vergelijkt met slechte Engelse schrijvers is logisch en menselijk, maar geen correcte weergave van de markt waar je in wilt concurreren.

Ik probeer alleen maar uit te leggen dat de term "native speaker" niet zaligmakend is. Bovendien is een stelling als

Want hoe goed je Engels ook is, je zult nooit de nuances en kwaliteit kunnen leveren van een native speaker.

niet gefundeerd. Wie zegt dat dat nooit kan? Nabokov is een voorbeeld dat het wel kan. Een uitzonderlijk voorbeeld, maar wel één die al meteen je stelling ontkrachtigt.

Maar wat mij nu wel intrigeert is waaorm je zo graag in het Engels wilt verschijnen. Als jij goed kan schrijven, en een publicabel manuscript produceert, dan maakt het toch niet uit waar het verschijnt?

Dat lijkt me heel veel uitmaken. Ik wil zoveel mogelijk mensen bereiken, en de Engelstalige markt is vele malen groter en breder. De concurrentie is groter, maar het aantal mogelijkheden ook. Verder voel ik me veel meer thuis in de Engelstalige literatuur, en de benadering ervan, dan de Nederlandse. Zie ook mijn eerste bericht. Het schrijven van dit antwoord kost me al veel meer moeite dan een scene van mijn werk-in-uitvoering. Mijn huidige Amerikaanse schrijfbegeleider (tevens universitair docent in literatuur en gepubliceerd auteur) vroeg nadat hij voor het eerst een deel van mijn werk had gelezen of ik uit Groot-Brittannië kwam. Waarom hij dat vroeg? Omdat ik enkele aanhalingstekens gebruikte in mijn dialoog in plaats van dubbele. Dat heb ik als een groot compliment opgevat. :) Ik blijf het een interessante discussie vinden, trouwens.

zie #15, er zijn heel veel verschillende niveau's in taal. Als niet native speaker kun je in het merendeel thuiszijn, maar in èèn veld de plank misslaan (zie het voorbeeld van Schli). Het blijft daarom boeiend dat sommige volwassenen een nieuwe taal leren en dat klaarblijkelijk zò goed doen, dat niemand opmerkt dat het niet hun moerstaal is. Neem Eva Jinek. Ok, ze was niet volwassen, maar met 11 jaar was ze voorbij het kritieke punt van taalleren en ze spreekt het fout- en accentloos genoeg om jaren het NOS journaal te presenteren. Voer voor sociolinguisten :D

Ik vertel je alleen maar eerlijk wat je jezelf op de hals haalt. Nogmaals, je concurreert niet met de middelmatige en slechte schrijvers. In de VS en GB is het aanbod van goede en excellente schrijvers vele malen hoger dan in Nederland. Zowel in relatieve als in absolute aantallen.

Het aantal literair agenten en uitgevers is ook vele malen hoger.

Het schijnt dat het aantal uitgegeven boeken per hoofd van de bevolking in Nederland hoger is dan in bijvoorbeeld de USA of de UK. Natuurlijk zit daar ook veel vertaald werk en non-fictie bij, maar dan nog is dat een cijfer dat tot nadenken stemt.

Ik vertel je alleen maar eerlijk wat je jezelf op de hals haalt. Nogmaals, je concurreert niet met de middelmatige en slechte schrijvers. In de VS en GB is het aanbod van goede en excellente schrijvers vele malen hoger dan in Nederland. Zowel in relatieve als in absolute aantallen.

Het aantal literair agenten en uitgevers is ook vele malen hoger.

Het schijnt dat het aantal uitgegeven boeken per hoofd van de bevolking in Nederland hoger is dan in bijvoorbeeld de USA of de UK. Natuurlijk zit daar ook veel vertaald werk en non-fictie bij, maar dan nog is dat een cijfer dat tot nadenken stemt.

Nog afgezien van deze interessante observatie, is uitgegeven worden geen kansberekening. Het gaat er om dat je werk goed is. Ik heb geen idee over de kwaliteit van het werk van AndreaClimbing. Wellicht is ze inderdaad de eerste Nederlander ooit die literair doorbreekt in de VS zonder er te wonen en zonder native speaker te zijn. Ik hoop het voor haar. En als het haar lukt ben ik natuurlijk stiekem jaloers :-)

Ik vertel je alleen maar eerlijk wat je jezelf op de hals haalt. Nogmaals, je concurreert niet met de middelmatige en slechte schrijvers. In de VS en GB is het aanbod van goede en excellente schrijvers vele malen hoger dan in Nederland. Zowel in relatieve als in absolute aantallen.

Het aantal literair agenten en uitgevers is ook vele malen hoger.

Het schijnt dat het aantal uitgegeven boeken per hoofd van de bevolking in Nederland hoger is dan in bijvoorbeeld de USA of de UK. Natuurlijk zit daar ook veel vertaald werk en non-fictie bij, maar dan nog is dat een cijfer dat tot nadenken stemt.

Nog afgezien van deze interessante observatie, is uitgegeven worden geen kansberekening. Het gaat er om dat je werk goed is. Ik heb geen idee over de kwaliteit van het werk van AndreaClimbing. Wellicht is ze inderdaad de eerste Nederlander ooit die literair doorbreekt in de VS zonder er te wonen en zonder native speaker te zijn. Ik hoop het voor haar. En als het haar lukt ben ik natuurlijk stiekem jaloers :-)