Ik heb het bewuste verhaal van mezelf gevonden. Het is in het Engels geschreven en niet alleen is het in VT en de flashbacks in TT, maar het verhaal is in 1e persoon VT en de flashbacks in 3e persoon TT.

Zal ik het aan de leeuwenkuil aanbieden? Het is slechts 1300 woorden, maar, zoals gezegd, wel in het Engels.

Ik zal dat even in de groep gooien (v.w.b. engelse teksten in de leeuwenkuil). Ikzelf ben zeker geinteresseerd in het verhaal en vooral hoe je het gedaan hebt.

Pff .. ik ben net toe aan het herschrijven van een korte flashback in mijn bijna af boek. 3e persoon VT, de flashback ook in 3e persoon VT.

Ik merk dat ik het het moeilijk vind om zinnen als "ze had gedit" en "hij had gedat" te vermijden. Ik probeer er omheen te werken want de tekst dut helemaal in van al dat gehad. Alle respect voor mensen die een VT flashback in een VT verhaal goed weten te verwerken!

Met wat geknutsel ben ik nu van de "hads" in een dialoog ben gekomen, en dat is wel weer leesbaar. Maar na de dialoog? Dan zit ik weer met dat: zij had gesproken en hij had geluisterd.

Iemand nog een tipje?

Ceridwen, je hoeft een hele flashback niet in de VVT te schrijven. Als je de eerste een of twee zinnen in VVT schrijft, kun de verder gaan in OVT. Dat leest veel beter.

Ceridwen

Gebruik liever helemaal geen VVT. Dat schept afstand voor de lezer.
Dus gewoon 'zij sprak' en 'zij luisterde'.

Om duidelijk te maken dat het een flashback is (als de rest ook in OVT staat) gebruik je een passende overgang.

Je kunt bijvoorbeeld beginnen met:

'Vorig jaar.
Ze sprak toen met me af.....'

Of

'Het raakte haar weer, net als toen ze het de eerste keer hoorde.
Ze luisterde ook toen naar de stem.....'

Ik verzin maar wat. Je moet je eigen overgang bedenken. Maar om dus VVT (ze had geluisterd, ze had gesproken, wat naast VVT ook nog eens passief taalgebruik is) is dus eigenlijk nooit nodig.

Succes ermee.

Na een keer had, kan je de had daarna weglaten en vt aanhouden.

Hij had de deur dichtgegooid, hij liep naar de kamer ………..
Ook in de zinnen daarachter geen had gebruiken.

Een paar keer had achter elkaar leest erg hinderlijk.

Maar probeer ook zo weinig mogelijk had te gebruiken.

Waarom zou dat niet 'mogen'?
Ik denk dat het de kunst is om het zo te doen dat het de lezer niet eens opvalt. :wink:

Laat ik het dan anders formuleren:
De kunst is het zo te doen dat het de redacteur niet eens opvalt 8)

VVT en VT mag je afwisselen.
Ook van uitgevers en schrijfwedstrijd jury's.

Ik heb me nog nooit verdiept in of zoiets wel of niet mag, maar nu ik er op let merk ik dat ik het zelf wel af en toe (onbewust, op gevoel) doe wanneer het naar mijn idee mooi in de zin past.

Off-topic: Soms denk ik dat "schrijven op gevoel" beter is dan "schrijven via de regeltjes". Bij mij werkt het in ieder geval.
Iemand die bijvoorbeeld noten leert lezen en dan achter de piano gaat zitten speelt misschien lang niet zo goed als iemand die nog nooit een notenbalk heeft gezien maar wel op gevoel de mooiste klanken doet ontstaan.

<off-topic reactie op Kim>

Maar dat is ook de grote grap. Je kunt wel 1001 technische schrijfboekjes uit je hoofd leren en 85 schrijfcursussen volgen maar dan ben je er nog lang niet. Je hebt mensen die technisch, gelikte verhalen kunnen schrijven maar er niets inleggen wat waardevol is voor een lezer. Spanning. Diepte. Inzicht. Boodschap. Mooie dialogen. Boeiende personages. Interessant plot. Etc. Tsja... Bovendien valt mij op dat dit jaar en volgend jaar een boel mensen debuteren bij gevestigde uitgeverijen die GEEN schrijfcursussen hebben gedaan.
Talent is dan toch ook wel erg belangrijk.

Nog een stukje meer off-topic:

Klopt wat Griseo zegt. Schrijfcursussen leren je niet schrijven, ze brengen je alleen een aantal technische kneepjes bij waardoor je ontwikkeling sneller gaat dan wanneer je alles op eigen houtje uit moet zoeken. Zonder talent leer je op zo'n opleiding niet schrijven. Ik heb zelf een stukje schrijfopleiding gedaan; ik heb daar een aantal handige trucs geleerd en inzichten in bepaalde elementen gekregen, maar niemand heeft me bijgebracht hoe je je verhaal 'een ziel' geeft. Dat kan volgens mij ook niet, dat moet in je zitten. Het enige wat zo'n opleiding kan doen - en dat geldt voor iedere kunstopleiding - is het al aanwezige talent stimuleren en de ontwikkeling versnellen.

Uiteindelijk zijn die technieken wel handig. Met talent alleen kun je ongetwijfeld heel ver komen, maar bijvoorbeeld inzicht krijgen in waarom je iets doet, vind ik ook wel handig, je kunt je techniek dan bewust inzetten voor een bepaald effect. Ook als je 'regels' wilt doorbreken, dan is het wel noodzakelijk dat je weet wat die regels zijn. Daarbij kom je zo ook weer op dingen die je zelf misschien niet had bedacht. Wat schrijven betreft kun je dan op twee manieren aan de slag: je zoekt het zelf uit of je volgt een cursus. Ik vind het een niet beter dan het andere. Uiteindelijk geldt hier wat voor alle kunsten geldt: leer de technieken en vergeet ze zodra je aan de slag gaat.

*klimt weer van haar zeepkist af*

En nou weer on-topic :wink:

Een prachtig stuk tekst Alexa!!!!! Volmondig mee eens!

Dank je, Griseo :D

Hij is af, mijn korte maar lastige flashback! Bedankt voor jullie input. Ik heb inderdaad de vvt getracht te vermijden en het alleen gebruikt om aan te geven wanneer mijn hoofdpersoon een conclusie trekt over dat wat ze zich herinnert. Afwisselend en spaarzaam tegelijk, dus.

Het is wel een beetje een rommeltje geworden. De dialoog is beurtelings in TT en VT, de tekst ertussen is in VT en VVT en zelfs nog ergens in TT. Als je er teveel over nadenkt wordt het erg ingewikkelt. En toch, in de geest van Kim en Alexa, heb ik het gevoel dat het nu wel goed zit.

Er zijn verhalen die alleen maar in de TT kunnen. Wat ik wel eens doe is het verhaal gewoon opnieuw schrijven in een andere tijd. Dan merk je vanzelf wat beter past. Desnoods pak je een deel van het verhaal wat je overnieuw schrijft. Gewoon uitproberen, vind ik.

TT is wat dynamischer omdat het nu speelt. Je ziet de sneeuw langs het treinraampje stromen en alles wat daarna komt is toekomst, het onbekende. VT roept het beeld op van iemand die een verhaal verteld. Er is een tussenpersoon die je verteld hoe het was in plaats van dat je beleefd hoe het was. Het is dus wat afstandelijker. Heb je een reden om het in 1981 af te laten spelen? Daar kleeft namelijk direct het risico aan dat het verhaal gedateerd over komt. (Geen idee of dit het geval is, aangezien ik het niet gelezen heb.) In het voorbeeld horen de woorden 'is' en 'gisteren' niet in een zin. Daar zijn de flashbacks al begonnen en is de VT op zijn plaats.

Ik zie nog steeds niet in waarom die TT zoveel verschil maakt in de beleving. Ik heb het zelf helemaal niet, VT kan net zo betrokken zijn als TT. Het ligt aan de manier waarop je schrijft, niet aan de tijd. Het is wel zo dat ik (de schrijver) Arthurs verhaal vertel, en daar heb ik ook bewust voor gekozen. En het moet een goed tijdsbeeld geven van de jaren tachtig, dus ook dat is een bewuste keuze. Het is een fictieve biografie en ik ben de biograaf. Dus ik hou het lekker op VT want dat past beter. Draaikever heeft dus ook gelijk.