Kinderboek over gehandicapte kinderen wel mogelijk?

De wereld is juist zo mooi, omdat niet iedereen dezelfde smaak heeft. Waarom zouden kinderen het eng vinden? Ik kan geen enkele reden verzinnen voor deze vraag. Stuur het maar op naar een uitgeverij, dan zie je het vanzelf. Als je het niet probeert dan weet je zeker dat het niks wordt.

heb je het hier over een lichamelijke belemmering? Of bedoel je meer met 'gehandicapt? Ik wil je even zeggen dat gehandicapt al een paar jaar niet meer zo modern is. We spreken nu over belemmeringen, verstandelijk of lichamelijk of meervoudig. Er bestaan ook geen inrichtingen meer, het zijn instellingen of wooneenheden waar mensen met een vorm van een belemmering begeleid worden.. Ik vind dat je juist zo'n onderwerp bespreekbaar moet houden. Vervelend of lastig voor een kind in een rolstoel. Maar zoek ook de eventuele voordelen. Hoe vreemder volwassenen daarmee omgaan, hoe vreemder dat kinderen dat vinden. De meeste kinderen zijn nog zo spontaan en open. Die accepteren iedereen blanco, met of zonder rolstoel.

Er zijn een heleboel gehandicapten kinderen, dus er zal best een markt voor zijn. Overigens noemt men iemand in een rolstoel meestal invalide. Daarnaast zijn er de geestelijk gehandicapten en de lichamelijk gehandicapten. M.b.t de laatsten heeft men het ook wel over functionele beperking of arbeidshandicap.

Eliza, Nu moet ik even als rolstoeler voor mijzelf en anderen opkomen. Wat jij daar beweert, klopt van geen kant! Je weet totaal niet sinds wanneer die babylonische veranderingen zijn doorgebroken in de modernere uitdrukkingen. iemand die invalide is, heeft een beperking. Ik zit af en toe in een rolstoel, maar ik ben geen invalide. Geestelijk gehandicapten, zoals jij het zegt, bestaan al vijtien jaar niet meer!!! Ze hebben een verstandelijke belemmering en dat is de functiebeperking. Ik gebruik een rolstoel af en toe, ben geen invalide maar ik heb wel een arbeidshandicap! Voordat je dit soort dingen uitroept, kijk dan even wel goed in je theorieboekjes waar je het over had.

Als het een kinderverhaal is is het handig om het ook door kinderen te laten proeflezen. En als het toch af is kun je het opsturen naar uitgevers in plaats van ons te vragen of er een markt voor is. Wisten wij maar wat allemaal uitgegeven wordt en wat niet, dat zouden vele van ons wel willen weten. :)

Je zou eens in de bibliotheek kunnen gaan kijken of een kinderboekenwinkel bellen om te vragen wat er zoal aan aanbod is. Ik zou me zo maar kunnen voorstellen dat er toch al wel wat boeken zijn op dit gebied voor kinderen. In elk geval ken ik een boekje over een jongetje met een spastische stoornis in een rolstoel, hij wil leren vliegen. Ik weet alleen niet meer wat de titel is of wie het geschreven heeft. Maar dat weten ze in een kinderboehandel wellicht. Maar weinig onderwerpen zijn te eng voor kinderen, en dit al helemaal niet, lijkt mij. In het algemeen kunnen kinderen veel meer aan dan volwassenen denken. Het is maar hoe je het brengt, met veel humor, tact en inlevingsvermogen. Ik zou in elk geval gaan praten met ouders van een kind (of kinderen) met een belemmering ofwel professionals die hen verzorgen. En zeker ook met de kinderen zelf. :)

Het kan, maar het hangt er sterk vanaf hoe je het gaat brengen. Raadpleeg zeer zeker mensen (kinderen) in een rolstoel hiervoor.

Goh Jaqueline, Nee, ik heb als iemand die bijna 2 decennia posttraumatische dystrofie heeft gehad en meerdere revalidatiecentra heeft bezocht, natuurlijk geen flauw idee van hoe het zit...

Tuurlijk kan het. waarom niet? kinderen zijn kinderen, het maakt hen echt niet uit of een van hun vriendjes in een rolstoel zit. Ze zullen hem/haar net zo goed accepteren als een ander zolang ze zelf ook normaal doen.

Ja Eliza, en dan was ik nu nog mild in mijn reactie. Maar ik wil hier geen wedstrijdje maken van: ik weet het beter, alleen: ik heb jarenlang in het werkveld gezeten en weet ook uit persoonlijke ervaring hoe een revalidatiecentrum eruit ziet van binnen. Sterker: ik heb mede in een team de mensen opgeleid die in een instelling wilden gaan werken. Ik heb deze leerlingen, die ze toen nog waren, het hele leertraject gevolgd en begeleid. Dit is overigens de laatste reactie die ik geef over dit onderwerp. het moge duidelijk zijn dat ik geen zin heb in een welles-niettes-spelletje..

Jaqueline, Een wellis niettes spelletje of een discussie is met jou sowieso zinloos. Als iemand het waagt om het niet met je eens te zijn, sta je meteen op je achterste benen.

Hannes Meinkema heeft eens een boek geschreven over een jonge vrouw met het Down-syndroom. Dora heet dat boek. De vlaamse schrijfster Annie van Keymeulen schreef over haar relatie met haar autistische zoon. Ik weet nu even niet, waarom ik dit schrijf, want het gaat jou om kinderboeken. Maar wie weet, heb je er wat aan??????? :)

Dick Bruna ook: Lotje heet dat boekje, dacht ik.

Ik zeg, de klokkenluider van de Notre Dame! Volgens mij zijn er bergen geschreven over leven met een handicap, ook voor kinderen ...

De kleine Rudolf van Aart van der Leeuw. Maar goed, dat zijn allemaal boeken voor volwassenen. Lotje van Dick Bruna uitgezonderd natuurlijk. Het boekje dat ik bedoelde is trouwens Vliegfeest van Annemies Gort. Tom zit in een elektrische rolstoel omdat hij spastisch is. Zijn hobby is vliegen.

Joe Speedboot, maar die is ook voor volwassenen. Erg goed verhaal vind ik dat trouwens.

Oooh, ja, een heel recent boek: DE DUIK van Thèrése Major. Dat ik daar niet meteen aan dacht... domdom. Dat verhaal is werkelijk heel indrukwekkend. Als jullie het niet kennen, ik kan het absoluut aanraden!

Ik heb altijd genoten van "Het wereldje van Beer Ligthart", over een blinde jongen. Zit wel niet in een rolstoel, maar hij is wel gehandicapt. Oh sorry, "beperkt" :P Heel intiem geschreven vanuit zijn perspectief.

Volgens mij zeggen kinderen ook eerder 'gehandicapt' in plaats van 'beperking.' Wij, volwassenen, moeten natuurlijk de juiste benamingen gebruiken.

Het is soms ook lastig. Sommige begrippen veranderen voortdurend. Eerst was het blind, toen visueel gehandicapt, toen visueel beperkt en nu visueel uitgedaagd (denk ik?) Niet iedereen houdt die verandering altijd bij. Het is dan geen kwaadwillendheid wanneer iemand de verkeerde term bezigt, maar onwetendheid. Om op de beginvraag terug te komen, denk ik ook niet dat kinderen een "gehandicapte" eng vinden. Nooit iets van gemerkt. Ze zullen er eerder spontaan iets van zeggen waar een volwassene uit een soort van discretie of uit verlegenheid zijn mond houdt.

Ik herinner me de verfilming van het Duitse kinder c.q. Jeugdboek 'Die Vorstadtkrokodile' van Max von der Grün. De Nederlandse titel is 'De Krokodillenbende'. De tv-film, die in de jaren 70 in meerde delen werd uitgezonden, was een absolute hit! De held was Kurt, die in een rolstoel zat. Ik heb het even opgezocht en hier kunnen jullie er meer over lezen: http://www.scholieren.com/boekverslagen/53

Het verslag is trouwens door een scholier geschreven en was het eerste het beste wat ik gevonden heb. Er is zeker nog meer waardevolle informatie te vinden.

Mario, dat herinner ik me ook. Ik vond het een erg mooi boek.

Over de terminologie, Ik zag op de site van BOSK dat zij het ook hebben over handicaps en soms over een beperking. BOSK is de vereniging van volwassenen en (ouders van) kinderen met een motorische handicap (zo zeggen ze het zelf). Irene, ik ben het helemaal met je eens. Zeker geloof ik niet in kwaadwillendheid van mensen hier. :) Bij BOSK zag ik trouwens ook dat die Annemies Gort nog twee boekjes geschreven heeft met kinderen met een beperking in de hoofdrol. Zo zie je maar, er is echt al heel wat op dat gebied. Toen ik meeschreef aan Taal op Maat - een taalmethode van WoltersNoordhoff voor basisscholen - is er trouwens een hoofdstuk toegevoegd dat speciaal over kinderen met een handicap gaat. Op mijn advies. :)

In mijn ms. komt een jongen voor met het syndroom van Down. Al meer dan twintig jaar werk ik met verstandelijk gehandicapten in mijn vrije tijd. Onze kinderen groeien met hen op. Voor hen is het de normaalste zaak van de wereld. Dat wilde ik in mijn boek ook laten zien. Het valt me op dat ze dan wel in ieders wijk wonen, maar in boeken kom je ze zelden tegen. Ik vind zelf dat de verhouding tussen wel- en niet-gehandicapten in boeken niet eens in de buurt komt van de werkelijkheid. Zolang je de handicap en de gehandicapte recht doet en beschrijft zoals ze zijn, kan het alleen maar een waardevolle bijdrag zijn aan de maatschappij.

Een afro-amerikaanse man die ik kende, werd altijd boos als mensen zeiden dat hij black was. " I am a negro" , zei hij dan. Welke terminologie iemand gebruikt, is meestal persoonlijk en ja, aan mode onderhevig. Ik vind het woord beperking vreselijk klinken en heb altijd gezegd dat ik gehandicapt was. De gehandicaptenraad heet ook nog steeds zo. Wel kon/kan ik me eraan storen dat alle gehandicapten op een hoop worden gegooid. Of de handicap nu fysiek of 'geestelijk' is. Er zullen mensen zijn die zich storen aan het woord 'invalide', maar ik heb ook genoeg mensen ontmoet die van zichzelf zeggen dat ze invalide zijn. Ook op medische fora zijn er genoeg te vinden die zich zo noemen. Net zoals er inderdaad mensen zijn die van zichzelf zeggen dat ze blind zijn terwijl een ander het heeft over een visusele beperking. Mijn persoonlijke ervaring is overigens dat de omgeving vaak meer moeite heeft met de handicap/beperking en de termen dan de mensen zelf. In de revalidatiecentra waar ik ben behandeld, werd heel wat afgelachen en de ergste moppen hoorde ik daar.

Waarom niet? Alle delen van het leven kunnen toch in boeken voorkomen? En kinderen hebben er vaak minder moeite mee dan volwassen. Ik vind het begrip 'zit in een rolstoel' juit goed, zeker in een kinderboek. daar moet je geen moelijke termen gaan gebruiken. Het geeft precies aan wat er aan de hand is. Wat betreft de terminologie: Het gaat om respect en gedrag. Als alle mensen alle andere mensen met respect zouden behandelen, dan maakt het niet veel uit hoe ze genoemd worden (binnen bepaalde grenzen). Omdat ouderen in onze cultuur niet gerespecteerd worden, heeft het woord een negatieve klank gekregen en ging men nieuwe woorden verzinnen. Ik kan me voorstellen, dat in bepaalde culturen waar dit respect er nog is, 'oud' juist een compliment is. Het is met deze terminologie hetzelfde. Als iedereen gehandicapten met respect zou behandelen en ze op waarde zou schatten, dan zouden we het woord gewoon kunnen blijven gebruiken.

Voor mensen met een verstandelijke handicap gebruikte ik vroeger (voordat ik veelvuldig met hen in contact kwam) de term geestelijk gehandicapt. Toen ik in het kader van mijn studie een tijdje meeliep met een soort bijbel/cathechesegroep voor deze mensen, zei de leidster dat deze mensen dan wel verstandelijk gehandicapt waren, maar dat ze hen geestelijk gezien juist heel rijk vond. Ik vond dat wel een mooie manier om ertegenaan te kijken en daarom gebruik ik ook liever de term verstandelijk gehandicapt. Dat dekt de lading voor mijn gevoel beter. En inderdaad, het gaat voornamelijk om het respect waarmee je de mens behandelt.

Vroeger, toen alles beter was, zeiden ze: 'Dat kind is ongelukkig.' :) "Een afro-amerikaanse man die ik kende, werd altijd boos als mensen zeiden dat hij black was. " I am a negro" , zei hij dan." Dat is hetzelfde: black en negro. Verder vind ik dat als je een boek wilt schrijven over wie-dan-ook, het altijd mooi is als je die persoon tot zijn recht laat komen. Hij is precies zoveel waard als ieder ander: gehandicapt, beperkt, rolstoeler, invalide, blind, homo, neger, zwarte, blanke, kind, volwassene, schrijver, schillenboer of schrootjeskrabber. Samengevat onder de eretitel: mens.

:D Schrootjeskrabber, heb ik altijd al willen worden! (Sorry, off topic ;) )