Ja, ik dacht: laten we die voorál niet vergeten! Die wordt zó gauw overgeslagen...! :)

Dat is hetzelfde: black en negro.

Semantisch gezien wel, maar negro heeft hier wel een negatieve lading, hoor. Zelfs "black" mag niet meer, het is nu african-american.

En: De Kunstrijder van Jan Terlouw, een jongetje in een rolstoel en een blind meisje lossen samen een kunstroof op. Ik weet nog wel dat ik dat grandioos spannend vond om te lezen, juist omdat die kinderen zo overduidelijk "zwakke plekken" hadden om door de boeven gesnapt te worden. Het meisje omdat ze niet kon zien dat er een boef was (maar ze bleek 'm wel te kunnen horen!) en het jongetje omdat hij met zijn rolstoel niet zo gauw weg zou kunnen glippen als ze gesnapt zouden worden...

Ook in mijn verhaal zit de hoofdpersoon in een rolstoel. Hij rolt overal opaf. Het is geen zielig verhaal, maar juist vrolijk en spannend. Mijn mauscript ligt al vanaf april bij een uitgever, dus ik wacht nog steeds nagelbijtend op een antwoord. Ik zou niet weten waarom je over dit thema niet kunt schrijven. Kinderen vinden alles "gewoon".

Regel eerst wat proeflezers. :nod:

Interessant, dus in feite kan hij al in de toekomst kijken wat er gaat gebeuren en dan als politieagent ingrijpen? maar zoek je een proeflezer? Ik begreep de laatste twee zinnen niet helemaal. Kan aan mij liggen :confused:

Tegenwoordig heten gehandicapte kinderen toch kinderen met mogelijkheden? Dat vind ik zo'n vreemde naam.. Elk kind heeft mogelijkheden, maar niet elke kind is gehandicapt.. :confused:

@ Pehamo: Er zijn maar weinig helderzienden die echt kunnen ingrijpen in de toekomst helaas. 'Grote gebeurtenissen werpen hun schaduwen vooruit,' zegt een nuchter Hollands spreekwoord. Wat verwacht je van een proeflezer?

Dank voor de tip Zjors, Jeanet was zo lief en heeft het al proefgelezen en was erg postief, maar als iemand nieuwschierig is geworden wil ik wel een hoofdstukje toesturen.

Eh, ik wil niet voor Zjors spreken, maar ik dacht in ieder geval zelf: 'Waarom vraagt ze niet ook een kind als proeflezer?' Het is leuk van Jeanet dat zij wilde proeflezen en ook prima dat zij het verhaal leuk vond, maar laat het op zijn minst ook door één kind lezen, als je voor een kind schrijft. Want als ik het goed begrijp heb je dit verhaal al door haar laten proeflezen, en stel je hier daarna nog eens de vraag of dit onderwerp eigenlijk wel kan, terwijl je, zo te lezen, niets met je doelgroep doet. Dus: vraag een kind wat het ervan vindt. Liever nog: vraag meerdere kinderen wat ze ervan vinden! Benader dus zelf iemand, wacht niet op iemand die misschien wel nieuwsgierig is geworden.

Tegenwoordig heten gehandicapte kinderen toch kinderen met mogelijkheden? Dat vind ik zo'n vreemde naam.. Elk kind heeft mogelijkheden, maar niet elke kind is gehandicapt.

Ik weet niet of dat zo heet, Noekie, maar het is natuurlijk volstrekt absurd. Zo zie je maar, hoe raar taal de werkelijkheid kan omvormen. :confused: @ Pehamo, de tip om het aan kinderen te laten lezen, vind ik een hele goede. Beter nog: aan 'een kind met lege beentjes' (wat ik mooi gevonden vind trouwens). Heb je misschien in je omgeving een mogelijkheid daartoe?

Als een kind zegt: 'vind ik leuk', dan moet je er maar op vertrouwen dat ze dat doen. Kinderen zijn kort en bondig. :) maar is Bigfoot niet een legende? Er zijn veel verhalen over en een aantal zeggen dat ze het hebben gezien. Waarom zou je die naam gebruiken?

Ik vind zelf proeflezen meer dan een ms. aan een kind geven, laten lezen en klaar is kees. Ik heb een proefleesgezin in de buurt. Als de moeder en kinderen voor mij proeflezen, vraag ik van tevoren gericht naar dingen. Ik stop er een lijstje bij met dingen waar ik op gelet wil hebben, waar ik onzeker over ben bijvoorbeeld. De kinderen weten dat ik het heb geschreven om te laten uitgeven en dat zij me kunnen helpen om het verhaal te verbeteren. Bij kinderen kan het zijn: Vind je het verhaal spannend / saai / etc.? Waarom? Zijn er stukken in het boek die je minder goed geschreven vindt? Waarom? Welke personen spreken je aan en waarom? Wat vind je van de persoon Jantje? nou ja, vul maar in. De moeder let voor mij op de stijl en grammatica, niet kloppende dingen (jongen zat net nog in de bus en nu in de auto of zo, komt bij herschrijven wel eens voor dat je per ongeluk wat mist), spanningsboog. Verder heeft ze -ze leest zelf minstens een boek per dag!- een duidelijke mening over alles in het boek, dus overig commentaar volgt vanzelf. Zij is ook degene die het commentaar verzamelt van de kinderen en het in het ms. schrijft. Ze gaat er met pen en tekstmarker doorheen. Werkt fantastisch, echt waar. Mijn advies bij kinderen als proeflezers is dus: vraag gericht, maar overvraag niet. Ik stel per kind daarom vaak andere vragen, maar dat kan ook omdat ik hen al twaalf jaar ken. Verder kun je evt. een basisschool benaderen om te vragen of ze je verhaal willen proeflezen met een klas die in jouw doelgroep valt. Dan zou je je vragen op papier kunnen bijleveren.

Of je proeflezer van tevoren vragen plusjes te zetten bij iets wat hij leuk vindt, minnetjes bij iets wat hij niet leuk vindt en vraagtekens bij dingen die hij niet snapt/woorden die hij niet kent. Als de proeflezer het manuscript gelezen heeft kun je gerichtere vragen stellen, zoals bijvoorbeeld die van Sigyn. Je kunt met een proeflezer afspreken wanneer hij het uitheeft en waar jullie het gesprek zullen voeren enzo.

Hier in de salon is een topic over de vragen die je proeflezers kunt stellen, kan 'm zo snel niet vinden, maar ik heb er destijds veel aan gehad.

Ik ben net bij drie kinderen gaan 'proeflezen'. Het ging deze keer om gedichten, maar ook als het een verhaal betreft zijn er tig manieren om meer informatie uit de kinderen te krijgen. Deze keer hebben we met ons vieren op de knietjes rond de salontafel gezeten. Ik en de drie kinderen van 9, 11 en 12. Ze hebben alledrie elk gedicht voorgelezen (zodat ik kon horen waar een kind het ritme niet pakt) en moesten toen cijfers geven van 1 tot 10. Het was erg leuk dat ze ook elkaar durfden af te vallen. Een gedicht kreeg een 10 van het kleine meisje en een 5 van de twaalfjarige. Aangezien het een gedicht voor 10 tot 13-jarigen moest zijn, wist ik daar al dat ik fout zat. Ze moesten hun cijfer motiveren en deden dat heel goed. Gedicht te kort, te ingewikkeld, te simpel, erg humoristisch, ze wisten bij elk gedicht wel wat. En elk kind wist weer wat anders. Leuk was dat een gedicht over een dode opa alleen onvoldoendes kreeg (te zielig, ze houden alleen van vrolijke gedichten en hun opa is ook dood). Toen ze een selectie moesten maken welke gedichten door mochten naar de uitgever waren ze het alledrie eens: ze kozen opa als eerste. Voor alle andere kinderen zou het namelijk wel een leuk en goed gedicht zijn. Ik merkte weer dat ik dus even door moest vragen. Ze hebben de manco's van mijn gedichten moeiteloos opgesomd. Evenals de vier volwassen lezers overigens. Ga dus niet te makkelijk af op 1 volwassen proeflezer. Dat is pas de start. Wees creatief en vraag eventueel een kind op een basisschool om te lezen voor je. Zeg erbij dat je minstens 5 negatieve punten wilt horen, omdat je daarvan leert. En laat ze een cijfer geven. Dan voorkom je dat ze 'leuk' zeggen. Ergens krijg ik uit je postings het idee dat je nog wat angstig bent voor kritiek, Pehamo.

Kinderen laten proeflezen is het leukste wat er is. Ze zijn vaak heel spontaan en eerlijk. Maar inderdaad, zoals iedereen hierboven al zegt: Bij kinderen moet je altijd duidelijke vragen stellen én doorvragen bij hun antwoorden. Bij volwassenen is dat trouwens net zo. ;) En Zjors heeft helemaal gelijk: je kunt beter meerdere proeflezers het vuur aan de schenen leggen. Iedere proeflezer let weer op andere dingen. Straks doen je lezers dat ook. Hoe meer verschillende vormen van kritiek je verwerkt hebt, hoe meer kans je hebt dat je boek aansluit bij toekomstige lezers.

@ Noekie, in de mij gegegeven pedagogisch verantwoorde folder over slaapproblemen bij bepaalde kinderen staat: kinderen met een plusje. Dus niet met mogelijkheden, maar met een plusje. Weet je, het maakt niet uit hoe je het noemt, leuk wordt het toch niet. Plusje, handicap, beperking, grrr.

Pehamo, ik struikel over de "beentjes" (niet letterlijk natuurlijk) Ik zie je vaak verkleinwoorden in je postings gebruiken. Of je dat ik je verhalen doet weet ik niet, maar kinderen schijnen dat niet op prijs te stellen, maar kinderachtig te vinden. Let daar dus op.

Verhip, nu je het zegt, Irene. Dat klopt als een bus. Kinderen vinden dat heel irritant, in elk geval vanaf de basisschoolleeftijd. Leerkrachten trouwens ook vaak. Ik schreef eens een verkleinwoord in folders voor de Bao-Lijsters-serie. Daar vielen ze behoorlijk over. Het is te veel vanuit het volwassenenperspectief gedacht. En dat is natuurlijk ook zo. Goed dat je het opmerkt. :nod:

Quote Trenke Als de proeflezer het manuscript gelezen heeft kun je gerichtere vragen stellen, zoals bijvoorbeeld die van Sigyn. Ik stel bewust de vragen waar ik antwoord op wil hebben van tevoren, zodat de proeflezers lezen met een doel. Andersom heb ik het ook wel gedaan, maar dan kan het bij kinderen gebeuren dat ze het antwoord niet goed kunnen formuleren. Als ze de vragen van tevoren weten, kunnen ze er tijdens het lezen al over nadenken en krijg je vaak duidelijker gemotiveerde antwoorden. Dat is tenminste mijn ervaring.

@Ariadne en Ceridwen: Tot de jaren zeventig is de term ‘zwakzinnigen’ gangbaar. Deze term benadrukt duidelijk dat zij niet voor vol werden aangezien. Daarna verandert ongeveer iedere tien jaar de term. Van ‘geestelijk gehandicapten’ in de jaren zeventig, ‘verstandelijk gehandicapten’ in de jaren tachtig, naar ‘mensen met een verstandelijke handicap’ in jaren negentig. In deze laatste term komt de nadruk op de mens te liggen in plaats van op de handicap. Inmiddels is in het eerste decennium van de 21ste eeuw het woord ‘beperking’ en spreekt men zelfs van ‘mensen met mogelijkheden’. Met de term mogelijkheden komt minder de nadruk te liggen op wat mensen niet kunnen en meer op wat mensen wel kunnen. De omschrijvingen lijken steeds omslachtiger te worden en iedere keer als er een nieuwe term in gebruik komt, lijkt de vorige term taboe te worden. Bron: http://speciaalonderwijs.kennisnet.nl/archief_2007/leerlingen_verschillen Ik moest laatst oppassen en toen had ik mijn boekje van Wim Daniels mee. Die moeder zag dat en vroeg ernaar, dus ik zei dat ik bezig was met verhalen voor kinderen. Toen zei ze meteen: Oh dan kun je het wel op Ruben (2,5) uitproberen! :)

Over proeflezen heb ik een nieuw topic geopend in deze rubriek.

@ Noekie, dank je voor die uitleg. Het is me wat al die termen. Ik krijg altijd het gevoel dat de term moet verdoezelen dat mensen eigenlijk niet willen weten dat de werkelijkheid is zoals die is. Ondanks al die 'openhartige' reality-shows enz enz leven ze nog steeds liever in een wereld zonder ziekte, gebrek, teleurstelling en sterven. Tja, laat dat nou net niet tot de mogelijkheden behoren. So what? Er blijft genoeg over om van te genieten. :)

Met de term mogelijkheden komt minder de nadruk te liggen op wat mensen niet kunnen en meer op wat mensen wel kunnen.

Maar de dingen die ze NIET kunnen maakt het verschil, niet de dingen die ze wel kunnen... Ik snap dat echt niet.

Tsja, ik snap het ook niet. Gehandicapt was toch een algemeen geaccepteerd woord? Beperking, ok dat kan ook, maar mensen met mogelijkheden? Dan ben ik ook gehandicapt, want ik ben vrij zeker dat ik ook mogelijkheden heb...

Dan ben ik ook gehandicapt, want ik ben vrij zeker dat ik ook mogelijkheden heb...

Wie niet? Dan is iedereen gehandicapt :P :lol: