Een goed schrijver schrijft niet graag

Dat kan best zo zijn, Fré. Ik weet niet of ik zo'n goed schrijver ben maar ik begin er altijd mee met het idee dat ik helemaal niet weet hoe te beginnen. En of ik het wel op tijd afkrijg. En dat ze het toch wel niet zo mooi zullen vinden ... Lekkere onzekerheid. Wel een uitdaging als het dan toch lukt.

Het proces zelf is ook verschrikkelijk. Dat tokkelen en dat zoeken naar woorden en als het dan klaar is: schrappen. Ik zie het eerder als een dwangneurotische aandoening dan als een "toffe hobby". Je moet dus geen groot schrijver zijn om het werk te verachten, net zoals bepaalde grote schrijvers het met plezier deden, of daartoe voldoende drugs namen. Een voorwaarde is het met andere woorden niet. Schrijvers ondergaan nu eenmaal vaak een aanhoudend gepeins en gepieker en dat maakt een mens bitter. Ze weten ook wat de bron is; dat ellendige schrijven natuurlijk. Stoppen lukt niet, dus worden ze gefrustreerd, ziek of gestoord, al naar gelang het klimaat. Voorbeelden zijn legio. Opvallend wel - en ik reken mezelf daar ook maar onder - dat mannen in deze veel dramatischer zijn. Vrouwen zijn te nuchter om zich erdoor te laten vernietigen.

Zou dat weer aan die twee verschillende hersenhelften liggen?

Ik zou er niet op gokken.

Ik heb er nog nooit van gehoord, maar ik kan het tot op zekere hoogte wel begrijpen. Of dat alleen bij goede schrijvers (want wat is goed) voorkomt, en als je goed wil worden, moet je schrijven niet leuk vinden, och. Niet noodzakelijk.

Ik weet niet of dat zo is, Fré. Misschien is de wanhoop erin gelegen dat een schrijver verder ook al niet zo veel kan? Maar voor mezelf gesproken: ik kan erg genieten van het door mij geschrevene, maar dat is iets anders dan genieten van het schrijven. Je moet dus wel over een bepaalde mate van zelfgenot kunnen beschikken. Tegelijkertijd kan ik de scènes waar ik zo van genoot, ook weer afstoten. Tot er een geheel overblijft dat voor de lezer aantrekkelijk is. Ik ben niet zo'n schrijver die denkt: kan mij die lezer rotten. De onderwerpen bepaal ik. De schrijfstijl en alle andere verwante zaken ook. Maar ik wil het wel zo verwerken dat mensen het kunnen/willen lezen. Anders heeft het toch geen zin?

Maar het schrijven is niet gemakkelijk. Je moet een brug leggen tussen je binnenwereld en een ongrijpbare, onberekenbare buitenwereld. Die twee zijn per definitie zó van elkaar gescheiden, dat het haast onmogelijk lijkt om ze te verbinden. Sommigen lukt dat. Dat is groots. Maar de lezer ziet niet wat het de schrijver heeft gekost om deze 'intermediar' te zijn. Zoals Michael Jackson zei: 'It is not easy to be me.' Maar je wilt toch ook niet iemand anders zijn. Dus. Of de schrijver graag schrijft, of niet: hij schrijft.

Fré, je vraag raakt ook alweer aan de vraag: wat is een groot schijver? :) Ik denk dat er schrijvers zullen zijn die graag schrijven, en er zullen ook schrijvers zijn die minder graag schrijven. Zijn de laatsten degenen die het grootst zijn? Dat is vast niet iets wat je zo zwart-wit kunt zeggen. Ik houd zelf erg van schrijven, maar volgens de definitie: 'heeft werk laten publiceren door een 'echte' uitgever' ben ik geen schrijver, en al helemaal geen groot schijver. :P Ik heb ook jaren niet geschreven, tenminste, geen verhalen of zo, wel verslagen voor mijn werk, alledaagsheden op fora, mailtjes naar vrienden enzovoort. Wel ben ik creatief bezig geweest in die periode, door internetpuzzels te maken.

Ik vind het leuk om te schrijven, het is mijn hobby. Maar wat als het mijn werk zou zijn? Ik houd niet van werken. Dus daar is het verschil al. Zodra schrijven een verplichting wordt, lijkt het me ook niet meer zo leuk.

In 'Het feest der liefde' stond (volgens mij) een verhaal waarin Giphart dit onderwerp behandelde. Hij vond het onzin, omdat hij zelf een orgastisch genoegen beleeft aan schrijven. ;)

In 'Het feest der liefde' stond (volgens mij) een verhaal waarin Giphart dit onderwerp behandelde. Hij vond het onzin, omdat hij zelf een orgastisch genoegen beleeft aan schrijven.

:eek: Dat gaat wel heel ver! Zo leuk vind ik het nou ook weer niet. :)

Ik vind het leuk om te schrijven, het is mijn hobby. Maar wat als het mijn werk zou zijn?

Daar ben ik het wel mee eens, als ik zou moeten schrijven voor mijn inkomen omdat ik anders niet rond zou kunnen komen, of ik zou moeten schrijven in opdracht met uitgevers die in mijn nek zouden hijgen, of er zou op andere wijze druk achter staan (ernstiger dan de druk elke twee maanden een verhaaltje te schrijven voor de lol voor een schrijfgroep), dan zou de lol ook wel eens minder kunnen worden.

"... een verhaal waarin Giphart dit onderwerp behandelde. Hij vond het onzin, omdat hij zelf een orgastisch genoegen beleeft aan schrijven." Dat is de p.r.-methode van Giphart. Die is nog niet verder dan seks. "Ik vind het leuk om te schrijven, het is mijn hobby. Maar wat als het mijn werk zou zijn?" Wat is het verschil? Het schrijven blijft schrijven en nu verdien je er geld mee. Druk? Die bepaal je voor een deel zelf. Keuzes maken. En je (zelf)vertrouwen niet verliezen.

Ik las ooit: schrijven is niet leuk. Maar niet schrijven is nog veel minder leuk. En: Schrijven is niet leuk. Geschreven hebben wel. In beide kan ik me wel vinden. Het is een hoop geploeter en gedoe op de vierkante centimeter, in- en uitzoomen en nooit helemaal tevreden zijn. Maar ook: met een intens genoegen opgaan in je eigen wereld, in een flow terecht komen waarin het vanzelf gaat, de woorden sneller vliegen dan je kunt tiepen, teruglezen en nog steeds tevreden zijn. De fase van ideeën krijgen, ontwikkelen, brainstormen en die flow vind ik zelf het fijnste. Jezelf overtreffen en verrassen. Maar schrijven is voor een zeer groot deel ook gewoon uitwerken wat je bedacht hebt en dat is gewoon arbeid. Zeker als het een opdracht is en een deadline heeft. Niks opgaan in een flow, gewoon kilometers maken. 1000 woorden per dag, of liever nog meer. Zit nu op 500, dus ik moet weer verder...:-)

Ik beleef erg veel plezier aan schrijven, maar het hele proces daarna van redigeren, herschrijven etc. vind ik een stuk minder avontuurlijk. Misschien dat dat ermee bedoeld werd.

Schrijven an sich is mooi, heel leuk. Om te merken hoe die personages reageren en dan nog van je afschrijft ook nog... Maar het redigeren, herschrijven enzo. Dat vind ik niet veel aan. Toch doe ik het, mijn boek moet toch op een manier bij de uitgever komen? En eigenlijk vind ik het verhaal dat nog waard ook :) verhaal blij, personages blij, ik blij.

Kan een mens ooit goed zijn in zijn werk, wat dit dan ook is, als hij het niet leuk vind?

Leuk is misschien niet het goeie woord. Voor mij is het een soort noodzaak. Net zoiets als eten. Vind ik ook leuk en lekker, maar ik dóe het omdat het moet, omdat het in mijn genen zit. Ook als ik eens een dagje geen zin heb of moe ben, moet er toch gegeten worden, zoiets. Het is meer de noodzaak die mij doet schrijven. Ik vind schrijven leuk, maar da's niet mijn voornaamste inwendige drijfveer.

Verhalen verzinnen is leuk. Schrijven iets minder. Herschrijven nog minder. Tot het echte verhaal uit je geploeter naar voren komt. Dan is het weer leuk.

Toch kan ik me van een Groot Schrijver dan wel weer enigszins voorstellen dat je na je zoveelste bestseller en een lezerspubliek dat naar meer en beter smacht, het spontane gevoel zo nu en dan wel een beetje weg is, en dat het dan wel ineens heel erg op gewoon 'werk' kan gaan lijken, met prestatiedruk en de hele rimbam.

Sheakespeare deed niets liever dan schrijven. Hij schreef graag. (En hij had het niet nodig want hij was zeer welgesteld.) Voor amateurs lijkt het me ook een voordeel. De gesuggereerde logica ontgaat me.

Sydney Pollack heeft over het maken van films gezegd, dat hij het niet leuk vindt. Hetgeen wat hij wel leuk vindt is een film af te hebben. Zo denk ik wel af en toe over het schrijven. Die uitspraak van Truman Capote bevalt me aan de andere kant ook wel: Als je een boek afhebt is het zo alsof je je favoriete kind mee naar buiten neemt en doodschiet.

Ik kan me voorstellen dat het verhaal zelf bij ervaren schrijvers het kleinste deel van het 'werk' is. En dat de rest onder de noemer het 'vak' schrijven valt. Vanuit die gedachte kan ik me voorstellen dat schrijven niet als leuk ervaren wordt. Net als schilderen leuk is, maar het eeuwige plamuren en schuren niet. Toch moet dat ook om tot een goed resultaat te komen.

Interessante vraag! Ik denk dat het te maken heeft dat er bij schrijven als beroep meer komt kijken dan bij schrijven als hobby. De lat ligt hoog, recensenten sparen je niet als je boek niet deugt (in hun ogen), iedereen heeft er een mening over, en natuurlijk wil je jezelf met ieder boek verbeteren. Dat kan wel voor een portie stress bij het schrijven zorgen, stress die je niet of minder hebt als je alleen voor jezelf schrijft, je niet druk hoeft te maken over ´maatstaven´ en zelf kan bepalen aan wie je het laat lezen. Maar ook professionele schrijvers vinden schrijven leuk, hoor. Anders zouden ze het niet doen. Misschien is leuk ook niet het goede woord. Schrijven is een soort drang die eruit moet en dat geldt zowel voor amateur~ als professionele schrijvers. Alleen speelt er bij de professionele iets meer ´moeten´mee.

Dat zeg je mooi, Alexa, dat 'leuk' niet het goede woord is. Ik ben het met je eens. Schrijven is voor mij toch meer een drang vanbinnen die wil dat ik boeken schrijf. En ik hou van die drang.

Verhip! Gisteren keek ik op de site van Kluitman, doe ik wel vaker, alle uitgeverijen langs gaan. Zag ik een boekje over Bas (zo heet mijn oudste) en daar stond onder: illustraties: Iris Boter. Ben jij dat, je weet wel wie ik nu bedoel??? Leuke tekeningen!

Alexa zegt: "Alleen speelt er bij de professionele iets meer ´moeten´mee." Ik weet niet of dat waar is. Waaruit bestaat dat 'moeten'? Als je journalist bent: ja, dat begrijp ik. Dan is schrijven ook gewoon een baan. Welke soort professionele schrijver bedoel je in dit verband, Alexa? En wat met 'moeten'? Moeten van jezelf? Of moeten op wens van anderen?

Hoi Mara, ja, dat ben ik!! Is geen geheim hoor. Leuk dat je het ontdekt hebt en dank voor het compliment. Ik zie in je profiel dat je ook kinderboeken schrijft? Voor welke uitgeverijen of ben je die nog juist aan het zoeken? groetjes Iris

Ik herken het wel enigzins. Schrijven is voor mij soms een noodzaak, omdat ik mijn hoofd "dwangmatig" moet legen, omdat ik anders het gevoel heb gek te worden door de constante gedachtenstroom. Maar het juist verwoorden en het op commando schrijven of iets geforceerd opschrijven vind ik vreselijk. Ik schrijf enkel "goed" als het spontaan komt en niet "het moet nu over zus en zas gaan en dat en dat en.." Het schrijven is een last, maar de gedachte eruit gooien minder.

Sheakespeare en Dickens hadden daar geen last van.

Zijn die niet dood? ...... Wat wil je zeggen met die informatie?