Opnieuw in de greep van Het Monster ...

Zo, daar moet dan flink de sokken in, Mara. Wil je weer iets van de titel van het monster gebruiken in het vervolg?

Wil je nog wel schrijfster zijn, Mara?

De titel vrijdag al weten? En het boek is nog niet eens geschreven? Dat snap ik niet echt :P Een luchtig boek erover, Mara, kan dat wel?

(Het is nu natuurlijk niet meer semi-autobiografisch bedoeld.)

Tuurlijk niet. En dat hoop ik ook echt niet Mara! Ik wil je niet kwijt, blijf alsjeblieft leven... ga bijna huilen nu want ik wil jou niet dood hebben. Jouw monster mag niet winnen!

Goh, Mara, wat fijngevoelig van je uitgever, dat kan geen makkelijke opdracht zijn. Had vandaag een slecht dagje omdat ik de hele tijd zit te piekeren over mijn schoonzus wiens monster wel heeft gewonnen. Ze wilde zo hard vechten, ze had zoveel verdriet over het verdriet dat ze mensen rond haar deed, en ze had haar kinderen zo graag zien opgroeien. Ik ben heel benieuwd wat jij erover te vertellen hebt. Ik mis haar zo. Kan je niet gewoon een boek voor ons volwassenen schrijven. Alstublieft?

Jeetje Mara, poe, een uitgever hebben lijkt me fantastisch maar schrijven onder druk enzo lijkt me minder leuk... Heel veel succes, en houd ons op de hoogte!

Ze beseffen niet wat ze van je vragen!

"En de moeder gaat dood. Ga er maar aanstaan. ]...] Ik heb wel de intentie om er een integer maar luchtig boek over te maken." Mara, volgens mij is het volkomen tegenstrijdig om een luchtig boek te schrijven over een kind wiens moeder sterft aan een erge ziekte. Dan moet je wel met een héél goed alternatief voor de dood komen, want je zult de jonge lezer een perspectief moeten geven. 'Dat is heel wat een kat,' van Judit Viorst kan ik je aanraden. Maar dat boek gaat over een dode poes. Al erg genoeg voor een kind. Ik wens je werkelijk vanuit het diepst van mijn hart alle succes met dit project maar vanuit diezelfde intentie vraag ik je of je erover na wilt denken of jíj de persoon bent die dit boek moet gaan schrijven. Veel wijsheid! Liefs, Marriejeanne.

Ik vraag me af of ze echt niet beseffen wat ze vragen of dat ze dat drommelsgoed weten en eroverheen stappen vanwege de verkoopcijfers. Mara, dit lijkt me een vreselijk moeilijke, zware opdracht, zoniet ondoenlijk. Hoe sta je er zelf tegenover?

Ik wens je werkelijk vanuit het diepst van mijn hart alle succes met dit project maar vanuit diezelfde intentie vraag ik je of je erover na wilt denken of jíj de persoon bent die dit boek moet gaan schrijven. Veel wijsheid!

Hier sluit ik me helemaal bij aan. Mara, kies wat jij het beste vindt, niet wat de uitgever vindt.

Ja Ing, die verkoopcijfers zitten mij ook dwars. Mara, ook ik wens je wijsheid en denk goed na voor je je bindt.

(nvt)

Maar ik kan het wel. Het is nu gewoon een verhaal over een meisje en haar moeder en vader en broertje enz. Bij mij gaat het heel erg goed nu, het is stabiel. Even professioneel inderdaad de sokken erin zetten! Als iemand het kan, moet ik dat zijn. Voor iedereen die zo'n verlies heeft geleden. (Het dochtertje van diegene aan wie ik het vorige boek heb opgedragen is net zo stoer. Zij kan me met haar 8 jaar vast ook wel wat vertellen)! Maken jullie je maar niet ongerust. Ze hebben me gevraagd of ik het aankon en dat kan ik.

Petje af, Mara dat je het zo 'afstandelijk' (verkeerde woord, maar ik kom niet op het juiste) en vakkundig kunt oppakken. Misschien is het juist precies wat je zegt, dat als iemand het kan, jíj dat moet zijn. Maar dan nog... houd je eigen grenzen goed in de gaten!

Nu ja, je kunt ook even buiten je schrijverschap treden en kijken naar wat de inhoud van zo'n boek doet bij je eigen (en andere) kinderen en vervolgens bij recensenten. Is het geloofwaardig dat je als moeder met kanker 'een integer maar luchtig' boek schrijft over een moeder die aan kanker sterft? Nogmaals: ik gun je alle succes van de wereld, Mara, maar nu gebleken is dat je kunt schrijven (je hebt immers gepubliceerd), kun je voor hetzelfde geld ook een ander onderwerp kiezen.

Mara, geweldig dat ze je vragen om nog een boek te schrijven maar ik zet er een vraagteken bij. Ik hoop dat ik dit mag zeggen. Om het te kunnen schrijven zal je intensief met dood, doodgaan en het laatste stadium van kanker bezig moeten gaan. Misschien met mensen praten, je inleven enz. Jij bent nog aan het vechten met het monster. Vitaal onderdeel daarin (was mijn beleving) is je richten op de toekomst en het overwinnen. Denk aub goed na voor je dit doet. Het kan effect hebben op jou gezondheid. Ik hoop dat dit niet te vaag klinkt, maar onderschat het aub niet.

Mara, kijk ook eens in het tijdschrift Psychologie, volgens mij hebben die vaak ook heel goed uitgewerkte artikelen hierover. tipje misschien?

Poeh, waarom willen ze nu weer dat de moeder doodgaat? Stel dat het straks slechter met je gaat (dat hopen we natuurlijk niet), dan is dat toch niet op te brengen? Het is mooi dat je een vervolg mag schrijven, maar ik snap toch niet dat de uitgever zo iets van je verlangt.

Heftig. Komt wel een beetje koud op je dak vallen, of niet? Maar als je denkt dat je het kan, doen. Het lukt je vast om het niet persoonlijk te maken.

Goh, Mara, ik kijk op van de opdracht van je uitgever. Hoewel ik denk dat het heel moeilijk is om zo'n boek te schrijven, zeker voor jou met je strijd tegen de ziekte, geloof ik wel dat jij het kunt. Dat je de juiste toon kun treffen. Wordt het een boek voor iets oudere kinderen (12 jaar)? Ik vind het vaak jammer dat boeken voor kinderen van die leeftijd vaak goed aflopen. De ziekte wordt overwonnen. De inbraak wordt opgelost. Het ontvoerde kind wordt gered. De realiteit is vaak anders. Het zou goed zijn als die realiteit op een integere manier in een jeugdboek beschreven wordt.

Dat is dus wat ze me gevraagd hebben. Om het realistisch te maken. En omdat ze kennelijk weten dat ik dat kan. Daarom heb je dus dat bewuste inzicht nodig dat je schrijver maakt. Om afstand te kunnen nemen. Ja, ik heb iets ontketend! Dank jullie voor de reacties. Ik zal inderdaad de tips van jullie ter harte nemen. Ik ga me goed oriënteren en in de tijdschriften voor meisjes struinen. En aan mezelf denken! Omdat het boek van Joy ongeveer tegelijk uitkomt kan ik daarmee afwisselen. Goh, ineens vind ik Joy zomaar een schat van een kind, dat mij komt helpen in barre tijden! Ik heb er wel zin in hoor om iets neer te zetten waar ik (weer) die kinderen mee bereik die dit ook nodig hebben. En dat voor iemand wier droom het was om iets als de serie 'Kunt u me de weg naar Hamelen vertellen, meneer' op te schrijven! ;)

Ik sluit me bij de 'twijfelaars' aan, Mara. Ik twijfel er erg aan als dit boek geschreven moet worden of jij het dan moet doen. Je kunt schrijven, en je kunt elk onderwerp kiezen zoals Marriejeanne geloof ik al zei. Uit jezelf had je nooit dit onderwerp op deze manier gekozen. Ik denk dat het zonde is als je er een 'luchtig' boek van maakt. Dat kan niet bij dit thema. Ik denk dat jij voor je eigen leven en voor je ontwikkeling als schrijfster wel erg veel baat zou hebben bij een 'luchtig' boek over weet ik veel wat voor onderwerp. Over een meisje dat bij haar opa woont en alleen gekke dingen met hem doet, over een jongetje dat in zijn eentje naar Parijs reist omdat zijn vader hem vergeten was van de trein te halen, weet ik veel. Ik denk dat het heel slecht voor jou en voor je moraal is dat je je alleen maar met die kanker en dat doodgaan van je personage bezig gaat houden. Ik vind het bijna een misplaatst soort dapperheid als je deze opdracht aanvaart. Sorry, ik zeg het misschien een beetje cru, maar weet dat ik het met de beste bedoelingen doe en met de grote zorg die ik voor je welzijn heb. Ik schrijf nu een puberboek waar het heel erg fout gaat met mijn hoofdpersoon. Het gegeven staat helemaal buiten mijn leven, niets herkenbaars, allemaal verzonnen. Ik leef me in, ik ga schrijven en ik kan er zooooooo vreselijk depressief van worden. En dan heeft het nog niet eens met mijn eigen angsten en leven te maken. Het kost mij al moeite om me los te rukken. Wat moet dat met jou wel niet doen? Ik zie je daar al snikkend achter je nieuwe laptop zitten als je de moeder van Mara 'dood hebt geschreven'. Komt je kleine ventje naar je toe en vraagt: 'Mama waarom huil je?' 'Ach jochie,' leg jij uit, 'deze mama in het boek gaat dood, maar ik niet hoor.' Leg dan maar eens uit waarom je zit te huilen. (Zo zou het bij mij gaan, allemaal projectie natuurlijk) Ik zou vereerd zijn dat ze het gevraagd hebben, en de opdracht naast me neer leggen. Ik zou in jouw geval een gezellig, luchtig, leuk kinderboek schrijven waarmee je samen met je kinderen kunt lachen als je ze laat proeflezen. (Sorry, ik draaf weer een beetje door geloof ik)

Oh ja, en als je het toch gaat doen wil ik wel even mee filosoferen over titels: Het monster wint Het monster won En je zou blijven, mam! Rotmonster! De greep van het monster... Veel verder kom ik niet. Uhm...denk denk....

Ikke eigenwijs ding, ga het proberen. Even nog op de titel focussen. Als het niet lukt geven ze het verhaal over Joy uit. En Joy heb ik aardig sympathiek weten te krijgen!

Zjors heeft een paar mooie titels genoemd.

Helemaal met Zjors eens. Mijn nekharen gaan ervan overeind. Een uitgever is commercieel bezig dat moet wel. Is ook niets mis mee. In hoeverre houden die in hun achterhoofd dat jij misschien de strijd niet wint? Zou hun een leuke kaskraker op kunnen leveren. Nee, hoezeer ik je ook alles gun denk ik echt dat het niet goed is. Tevens is het de uitgever aan te rekenen. Deze had jou nooit deze keuze mogen laten maken. Maar dat zal wel te veel gevraagt zijn in deze harde tijd. Ik begrijp dat je al getekend heb. In dat geval wens ik je heel veel sterkte met schrijven en hoop dat het boek het heel goed zal doen.

Misschien wil Mara er aan een kant ook wél over nadenken: wat als het niet goed afloopt. Mijn schoonzus had het er weken voor haar overlijden bijvoorbeeld heel moeilijk mee dat iedereen de goednieuwsshow wilde blijven spelen. Ze wilde nadenken en praten over doodgaan. Ze had het er ook moeilijk mee dat iedereen haar wilde overtuigen dat positief denken heel belangrijk was, alsof het haar schuld zou zijn als ze het niet zou halen want dan had ze niet positief genoeg gedacht. En ze kon niet meer positief denken. Ik weet het niet. Mara???

Ik vind het bijna een misplaatst soort dapperheid als je deze opdracht aanvaart. Treffender had het niet gezegd kunnen worden, het is erg fijn voor een kind herkenbaarheid te vinden in een boek, prachtig wanneer een onderwerp als dit op de juiste toon weergegeven kan worden... maar of het verstandig is om daar jezelf in te gooien?

Ik wil eigenlijk een vraag stellen: waarom kies je ervoor, Mara, om dit boek te schrijven? En niet een ander boek. Daar hoef je natuurlijk niet en plein publique op te antwoorden (mag wel, graag zelfs). Maar ik vraag me af wat JOUW drijfveer is om DIT boek te schrijven.

:)

Ik heb het ergste (geestelijk) al gehad, eigenlijk. En ik kan er hier met niemand echt over praten, dus daarom zie ik het als een lekker van me afschrijven. Doet me best wel goed. En ik ben een meester in het scheiden van situaties. Ze gaan Joy ook uitgeven en dat doet me ook veel goed. Ik probeer het gewoon. Ik ga lekker therapeutisch te werk!