Ik denk ook dat het mooi is, maar het vergt zo godallemachtig veel van je. Ik weet niet of ik dat wel aan kan voor jaren en jaren. Maar ik ben nog jong en heb genoeg tijd om hierover te twijfelen.

Zjors heeft me geïnspireerd (maar ik bedoel het verder goed hoor): Van een eitje is bekend hoeveel God er in een vrouwenleven zendt: veertig jaren zonder baren, jaarlijks twaalf keren menstrueren: dat brengt 480 eitjes in het doosje, mijn roosje. Van een zaadcel kun je ‘t niet weten. Dat zijn er zoveel, niet te meten: dagelijks 5 milliliter 150.000.000 zaad per keer dus aan het einde van de maand weet je ’t al niet meer. Zoiets als een volle bloemengieter, pieter? De mens bestaat voor ’t grootste deel uit vocht: 98 procent. Je vraagt je af: hoe komt het toch dat je de homo erectus bent? Vreemd dan dat er nog meer bij moest komen: liters zoute waterstromen. Dan worden de rollen omgekeerd: baat het niet, het deert. Daar waar mannen zich verbijten en hun vloeiing neerwaarts laten gaan, huilen vrouwen niet om feiten maar slepen tobbes tranen aan. Zo blijft alles in balans 98% water: links de vrouwen rechts wat mans. Plaatsen we ’t geheel op aarde, blijkt ineens de toegevoegde waarde: dat wat vrouwen baren (eieren en tranen) kunnen mannetjes op varen (met hun onverborgen mast, hun spil) en als we daar allemaal om draaien, doen we precies zo ’t moet en wil.

Komkommers en kwallen bestaan uit 98% water, mensen niet hoor ;)

Schud je dat zo maar even uit je mouw, Marriejeanne? Ik doe het niet na!

Zjors, ik vraag me eigenlijk ineens af waarom jij voor kinderen schrijft?

Verwijderd ivm te privé

Ooit, ooit, schreef ik voor het West-Friesdagblad deze column: "En dan moet je maar even naar je baas bellen, dat je een paar dagen thuis blijft", zegt mijn dokter die ochtend tegen me. "Met zo'n voorhoofholteontsteking dien je toch op te passen, hoor!" "O, maar een baan in die zin van het woord, heb ik niet", vertel ik heer Esculaap terwijl ik opsta. Verwonderd kijkt hij me aan, geeft me een hand ten afscheid en zegt: "Ach, heb ik toch altijd gedacht dat je werkte!" Als ik in de auto zit, dringt het pas goed tot mijn toch wat stoffig brein door, wat hij gezegd heeft. Maar dan komt ook gelijk de vraag naar boven wat je onder de noemer "werken" mag scharen. Zo moet ik b.v. beslist deze dag nog naar de studio van radio Hoorn, voor het programma dat ik daar regelmatig presenteer. Dat is vrijwilligerswerk , dus denk ik dat ik dat geen arbeid met een hoofletter mag noemen. De column die ik deze week nog in elkaar moet flanzen is slecht een hobby, en wordt dat werkje dus ook naar een lager plan geschoven. Verder moet de galajurk van één van mijn spruiten voor zaterdag af, maar aangezien dat geen geld oplevert, mag ook hier geen naam aan worden gegeven. En natuurlijk moet er die dag worden gekookt, de wederom uitpuilende wasmand worden uitgediept en omdat het weekend net achter de rug is, het stof nodig worden gezogen. Maar als ik straks thuis ben, moet ik eerst de honden uitlaten, de kippen en de fazanten van hun natje en droogje voorzien en de kattenbakken verschonen. Lieve Lezer, als ik dit geen werken mag noemen, welke naam is dan weggelegd voor bovenstaande klussen? Een begrijpende Pluisebol

*komt schoorvoetend kijken of ze zich hier nog kan vertonen* @Pluisebol: ik heb zelf nooit kinderen gewild vanwege bovenstaande dingen, maar ik zou wel graag oma zijn. Daar heb ik nu de leeftijd voor ook. Kinderen zijn leuk en aardig en schattig, maar je moet ze zo weer bij de rechtmatige eigenaars kunnen droppen als ze beginnen te claimen en klieren. Dan zijn kinderen ideaal. ;) Dus nu verzin ik maar verhaaltjes en schrijf ze op voor de kleinkinderen die ik niet heb :( . Want dat werd me wel duidelijk: niet baren, dan ook geen oma zijn. Ja, leasekleinkinderen zou kunnen. Die bestaan vast ook.

Wat Eufdrie zegt heb ik exact zo. Balen is dat dan hè. Ik verlang soms best naar de tijd van toen ik nog lekker alleen was. Uitgaan, zelf bepalen wat en wanneer je iets at, je dag indelen naar jouw eigen goeddunken... Ja. Maar aan de andere kant heb ik hele lieve kinderen. Alleen een beetje druk. Zal ook wel aan de leeftijd liggen: twee jongetjes van 6 en 11. Ik vond vroeger de uitdrukking 'achter het behang plakken' niet kunnen maar nu snap ik heel erg goed waarom ze dit zeggen. Maar je moet met je kinderen zien te communiceren. Op de één of andere manier...

Ik vul bij dingen vaak in dat ik zelfstandige ben. Soms ook gewoon werkloos, als ik even niks zit te doen, hoor. Maar het is best hard werken, alles bij elkaar (site maken, boeken schrijven, huishouden doen). Zit ook 's avonds vaak genoeg nog dingen te doen waar ik overdag niet aan toegekomen ben. Mensen associeren werk toch met buitenshuis, als je thuiswerkt, is het luxe (want je kunt uitslapen, je eigen dingen doen zonder dat de baas op je vinders kijkt etc). Ik wil never nooit geen kinderen, vooral omdat het zulke handenbindertjes zijn en ik van mijn leven met Brad wil genieten.

Ik las eens een tip, over de rolverdeling tussen mannen en vrouwen: draai de situatie om en kijk wat er dan tevoorschijn komt. Dus Eufdrie en Mara. Zowel de afhankelijkheid als de zelfstandigheid kennen hun eigen zijn prijs. Enerzijds is het hebben van een man (nu toch het woord 'eigenaren' al enkele malen gevallen is) zeer voordelig. Tenminste: als hij gezond is en werkt. De euro's vliegen vanzelf naar binnen en het enige wat een vrouw hoeft te doen, is zien dat ze de dag doorkomt. Nu, als die om zeven uur, half acht, begint met ontwakende kinderen (die ofwel om elf uur een slaapje moeten doen óf om kwart over acht naar school gebracht moeten worden), heeft elke vrouw in die tijd tijd voor zichzelf. Tel die tijd op in een week, en je hebt meer dan een zaterdag. En de euro's vliegen nog steeds vanzelf binnen. Zorg alleen dat je om half zes je lippenstift op hebt en de boontjes gaar. That's all. Om zeven uur, half acht gaan de kindjes weer naar bed, en daar is je tijd weer. Seks hoef je de deur niet voor uit. Dus allemaal voordeel, het hebben van een man. Ben je zelfstandig, dan kun je doen en laten wat je wilt maar je moet wel zorgen dat de euro's binnenkomen en dan heb je onze vriend Fiscus ook nog. Dat is sappelen. Maar je zit lekker rustig in je zelfingerichte huis, je besteedt je geld aan díe tegels in de badkamer die jíj mooi vindt en alleen als je uitgaat, hoeft de lippenstift op. Seks is riskant (maar dat kan het in een huwelijk ook zijn - en dat is erger). De gulden middenweg is als altijd de beste: zorg dat je kinderen krijgt als je van ze houdt. Een man hebben we in deze maatschappij niet per se nodig (alhoewel ik wel pleit voor een zeer goede omgangsregeling met de vader c.q. moeder) zorg dat je een gezellig huis hebt en een paar goede vrienden met wie je kunt feesten en reizen en je problemen bespreken maar geloof me: van jouw problemen zijn de mensen gauw zat. Oók je man. Problemen ongewenst. Het ideaal valt haast niet te bereiken. Het mijne ten aanzien van dit onderwerp is vervlogen, dat mag blijken uit de teneur van bovenstaande. Toch ben ik zeker niet ongelukkig in mijn situatie, ik zou bijna zeggen: integendeel. Zonder mijn rampen had ik mijn successen niet bereikt, dat durf ik vrij zeker te stellen. En ik ben zéér gelukkig met al mijn kinderen.

Marriejeanne, zoals jij 'het hebben van een man' uitlegt klinkt het net alsof je een goeie koop hebt gedaan :D

zorg dat je kinderen krijgt als je van ze houdt.

Huh? Dat snap ik niet. Hoe kan je nou van je kinderen houden als je ze nog niet eens hebt? :?

Ja. We hebben het hier ook over 'eigenaren van kinderen', daarom ging ik in dezelfde trant verder: het 'hebben' van een man. Meestal is het andersom: mannen 'hebben' een vrouw. En dat blijkt ook uit hun gedrag en opvattingen. Ik heb het een man letterlijk tegen zijn vrouw horen zeggen toen ze een opmerking maakte die hem niet beviel: 'Zo heb ik je niet gekocht.' Daarom nu eens van de andere kant bekeken. Wat je tweede vraag betreft: Je kunt beroepsmatig met kinderen te maken hebben, waardoor je denkt: ja, dit wil ik ook thuis. Je kunt zorggevoelens hebben. Voorplantingsdrift. En het is ook gewoon op een bepaalde manier 'lekker' om te zwangeren, te baren en te voeden. Vol en rijp zijn, zoiets. Dat is de natuur. Een kind = geen auto (ik bedoel daarmee: dat je een bepaald merk leuk vindt en het proberen kunt. Valt het tegen, neem je een ander. Toch is een kind duurder dan een luxe wagen, dus je moet wel goed weten wat je wilt). En leasen, zoals Zjors zegt: ja, een goed idee. Voor volwassenen. Valt vast te regelen. Maar is het leuk om lease-kind te zijn? Hoe gaat hij dat t.z.t. evalueren?

Mannen Zjors. Mánnen denken dat ze altijd alle aandacht moeten want o ze zijn zo zielig... Na de kinderen krijgen ze geen aandacht meer... Denken ze. Ze komen op de tigste plaats!

Dat is toch ook zo? Vrouw is veel te moe voor seks door de zorg van de kinderen, de kinderen gaan sowieso altijd voor, zeker als ze klein zijn, en zomaar een dagje uit zit er ook niet meer in. Dan is de man alleen nog maar goed om geld binnen te brengen. Kan me voorstellen dat er dan iemand gaat klagen.

Natuurlijk gaan kinderen voor, ze zijn hulpbehoevend (ik heb het over de eerste jaren). En dan redt de man zich ineens niet meer? Een man is toch geen kind. Of wel? Het verschil tussen man en vrouw is dat een man NOOIT te moe voor seks is. Terwijl een vrouw als ze gezwanggerd en gebaard heeft, wel wat anders aan haar lijf heeft dan alleen maar 'lekkere pret'. Seks is geen gunst of zo. Het is een behoefte. Dat zou een vrouw moeten inzien. Tegelijkertijd zou een man moeten inzien dat zijn vrouw niet altijd seks kan hebben. Een dagje uit zit er wel in, maar het brengt veel met zich mee (buggy, flesje, luier, popje). Dat is nu eenmaal de consequentie. Ieder weldenkend mens kan dat verwachten als hij een baby krijgt. Je schakelt qua eigen plezier enkele tandjes terug. Maar de pret komt wel terug. Als de kinderen groot (of groter) zijn. En met een beetje geluk houden zij jou op hun beurt bij de tijd.

verwijderd ivm privé

Hoi Eufdrie, Wat ik al een paar keer bij jou gemerkt heb is dat je nog steeds te maken hebt met mensen die je niet serieus nemen met je schrijverij. En ik maar denken: als je eenmaal een boek op de plank hebt staan... Maakt dat dan helemaal geen verschil? Teleurtstelling. teleurstelling. teleurstelling... Set

Nee, dat maakt kennelijk geen enkel verschil. Men blijft het zien als een hobby. En vraagt zich af waarom ik daar mijn sociaal leven toch telkens maar voor opzij zet. Tja, ik vind het ook lullig dat mijn fulltime werkende vriendin niet op dinsdagmiddag bij me op de thee kan komen, maar zij mag het wel lullig vinden als ik niet op woensdagavond kan/wil? Ik vraag me steeds vaker af of je pas serieus genomen wordt wanneer je ruim kunt leven van de royalties. Als je echtgenoot kan stoppen met werken, zeg maar ;)

Als je als schrijver een uitgever hebt, kun je dat als baas zien dus werk je voor een baas. Net zoals veel anderen die niet schrijven... Het is maar een idee. Niet begrepen worden is lastig, maar ik heb zelf inmiddels zoiets van "als ik het zelf maar begrijp, de rest zoek het maar uit. Degenen die me echt kennen die weten dat ik best wel meeval :P

Oscar Z., zo zie ik het ook maar in de praktijk werkt dat niet echt. Ik moet me -net als Eufdrie- verdedigen voor elke uren die ik schrijven wil. Ze zien het van mij nog echt als een hobby is dat is het helemaal niet meer. 'Of mijn leven ervan afhangt soms?' Ja. Zelfs letterlijk. Ik zet me er nu compleet voor in. Zeker met mijn ziekte. Heb je het gelezen en gezien over die Richard Bottram, die voor zijn overleden vriendin door een heleboel landen een marathon gelopen heeft? Ik zet me op zo'n manier ook voor al die kinderen in. Alleen niet met sport maar met schrijven. Vergt ook erg veel concentratievermogen enz. Maar dat hoef ik jullie niet uit te leggen, het zal wel bekend zijn. Mensen (die me eigenlijk zouden moeten kennen) nemen me niet serieus met het schrijven. Ik heb ook geen echte plek om te schrijven. Staat al in een ander topic, dwars door alle herrie heen schrijf ik mijn verhaal over Mara en het vervolg, al dan niet over Joy als hoofdpersoon. Tja... Daarbij heeft mijn man over een paar maanden geen werk, hebben we één salaris, het zijne. En van schrijven word je niet rijk. Nouja. Is niet erg. Ik zou dat geld gelijk aan een goed doel geven (KWF, Unicef) dus is het maar goed dat ik geen miljoenen heb!!!

Ik denk dat mensen ook denken "je werkt toch thuis? Dan kun je zelf je tijden indelen en kun je ook wel een avondje voor mij vrijmaken".

Klinkt misschien hard, maar dat is alleen maar egoistisch van die mensen. Als ze het te moeilijk vinden haken ze maar af.

Ik denk dat het er enkel en alleen aan ligt hoe je het zelf presenteert. Als je nog steeds zoals Mara in de huiskamer tussen de herrie gaat zitten schrijven, neem je gewoon jezelf en je schrijven niet serieus. Ik ken vrienden die in het geval van 'geen eigen plek in huis' gewoon een ruimte elders huren om ongestoord te werken. Een tuinhuisje bij een vriendin, een kantoortje in een bedrijfsverzamelgebouw. Ja, het kost geld, maar een groter huis waar je je werk wel in kunt doen ook. Schrijver worden is gewoon ook investeren! Altijd als je andere keuzes maakt dan mensen van je kennen, gaan er vrienden en familieleden mokken. Als je een kind krijgt, als je verhuist naar een plaats 50 kilometer verderop. Mensen hebben een verwachting van je en die maak je niet meer waar. Dus morren ze. De enige manier om daar een eind aan te maken is door zelf trots te zijn op je werk (het schrijven) en dat in elk gesprek uit te dragen. En ook door te laten zien dat schrijven geen hobby is. Ik maak altijd planningen wanneer ik iets klaar wil hebben. En als dat betekent dat ik een weekend geen tijd heb om mee te gaan zwemmen of naar de kroeg te gaan dan is dat zo. Dan vertel ik dat tegen degene die me belt en hoor ik alleen: jammer, maar werk ze.

Het valt me op dat het begrip van binnenuit moet komen. Als je gezin je al niet serieus neemt, zal de buitenwacht dat al helemaal niet doen. Gelukkig heb ik wel een plek voor mezelf, beneden werken gaat echt niet. Soms neem ik vol goede moed 's morgens een uitgeprint hoofdstuk mee naar beneden, dat gaat meestal 's avonds weer ongelezen mee terug naar boven.

Kinderen, ik heb er twee van. Dit is mijn eerste reactie op dit forum, hoewel ik hier al heel lang met regelmaat jullie discussies en tips volg. Ik had een vraagje: Kan ik ergens op dit forum jullie schrijfsels lezen, want dat idee kreeg ik een beetje toen de term "boekpresentatie" hier voorbij kwam. vr gr

Als je (gratis) ingeschreven bent, heb je onderaan een afdeling: alleen voor leden. Daar staan de boekpresentaties bij. Welkom trouwens.

Hé Wonderer, heb je een vriend die Brad heet, in Amerika? Heet hij van achternaam soms 'Pitt?' Grapje natuurlijk.

Nee, hij is veel knapper dan Brad Pitt :P

Natuurlijk was het inderdaad zwart/wit gesteld, Eufdrie, wat ik schreef. Maar ik sta er toch wel achter. Als mensen klagen over hun inkomen, wil ik hun lijstjes wel eens zien. Hoeveel geld komt er binnen en waar wordt het aan besteed? Vaak leven mensen veel te duur door de keuzes die ze maken. Niemand maakt mij wijs dat je met een gezin (met één kind?) niet kunt rondkomen van een salaris van-laten-we-zeggen-ergens-rond-de-1400 euro. die een man toch binnen kan halen. Als er dan nog een half salaris bijkomt, wordt het riant. Als mensen dan nog klagen, wonen ze waarschijnlijk te duur. Maar even over het onderwerp: noem je werk geen 'schrijverijen'. Noem het wat het is: werk. Ga niet op woensdagavond naar je vriendin en nodig haar niet uit. Je bent aan het werk. Neem een periode voor jezelf om vol te houden dat JIJ degene bent die bepaalt wanneer je iets doet. En met wie. Bijvoorbeeld een half jaar. Als jij vindt dat je schrijven moet, moet je het doen.