Maar om op het topic terug te komen. Ik loop er zelden tegenaan dat mensen mijn schrijven en illustreren niet als werk zien. Heel af en toe (gelukkig heeft je man een goeie baan, jij doet het er toch bij?). Dat is natuurlijk ook omdat ik al wat gepubliceerd heb, daarmee win je "aanzien" en nemen mensen het toch serieuzer. Ik neem het zelf ook heel serieus. Tijdens mijn werktijd doe ik pertinent geen huishoudelijke dingen. Discipline kost me geen enkele moeite. Hooguit verwilder ik soms wat omdat ik weinig mensen zie. Het is inderdaad een instelling die je je eigen moet maken. Het is werk. Leuk werk, fantastisch werk, workaholisch leuk, maar serieus werk. En als ik werk dan moet er wat gebeuren. Mijn dochter gaat 2 ochtendjes naar de creche, mijn man is 1 dag thuis en als mijn kind slaapt zit ik steevast achter de pc en 's avonds en in het weekeind ook. Zo kom ik al rap aan 28-30 uur in de week. Da's toch volwaardig te noemen, zeker omdat veel denkwerk plaatsvindt tijdens het was ophangen en aardappels schillen. Wat ik dus doe als mijn dochter wakker is. Daarnaast moet ik zeggen dat de komst van mijn dochter er voor gezorgd heeft dat ik veel en veel efficiënter ben gaan werken. Ik heb nu veel minder tijd dan voorheen, maar ik werk harder en doe meer. Echt. Gewoon omdat ik heel erg goed besef: als ik wat wil, moet het NU. Geen tijd meer om eindeloos na te denken, te wikken en te wegen, te freewheelen en es een wandeling in het bos te maken, aan discussies op allerlei fora mee te doen:-) Wel goed om te doen, af en toe. Mis ik soms wel. Maar vaak vallen beslissingen beter uit als je ze direct en intuïtief moet nemen. Is mijn ervaring. Natuurlijk heb ik ook wel eens een off-day. Dat er na uren kostbare tijd niets uit mijn vingers is gekomen. Ik baal daar enorm van, maar probeer het maar te accepteren en te zien als onderdeel van het hele schrijfproces. Niets geeft mij zoveel energie en enthousiasme als een verhaal dat heel lekker gaat. Dan popel ik echt om weer te schrijven en kost het me 0 moeite. Ik word daar écht gelukkig van. Dus de enige tip die ik Lize kan geven: begin. Doe het gewoon. Zorg dat je zoveel mogelijk altijd in een verhaal zit. En een andere goeie tip die ik ooit hoorde: stop niet als je vastloopt, maar stop als het lekker gaat. Stop niet aan het eind van een hoofdstuk of alinea, maar er midden in. Dan is het de volgende keer veel makkelijker om weer te beginnen.

Ik wil toch even op het voorgaande terugkomen: Ik denk wel dat het woord 'Zoekt en gij zult vinden', een mate van waarheid bevat. Het hangt ervan wat je zoekt. Is het redelijk van je blonde Friese man een negerkindje te verwachten? Niet logsich. Maar als je je wensen goed onderzoekt en formuleert en uitspreekt, geloof ik wel dat je kunt krijgen wat je graag wilt. Sterker nog: waarom zou het NIET zo zijn? Hoe moet je ANDERS verwerven wat je wilt of daar komen waar je wezen wilt? Daar zijn ook veel sprookjes over ('Mannetje, mannetje Timpetee, botje, botje in de zee, mijn vrouwtje Ilzebil wil niet wat ik wil'). De oude, getrouwe bijbel geeft er ook veel voorbeelden van.

Nou Marriejeanne, ik ben het niet met je eens. Mijn zus, die MS heeft en niets kan, kan ik toch echt niet beter wensen. En zoals je bovenstaand kunt lezen, kinderen kan je wel willen, maar als het niet gaat, houdt het op. Dan kan je wensen wat je wil!

Hoi Marriejeanne, daar heb je ook gelijk in. Ik ben ervan overtuigd dat je wil in hoge mate een sturende factor is, bepaalt in welke richting je je beweegt en wat je dus bereikt. En misschien wel in grotere mate dan we nu denken. Ik las laatst zelf (in onkruid?!) dat je het universum een 'bestelling' kunt doen. En dat je dat dan ook krijgt. Is natuurlijk overdrachtelijk bedoeld. Maar toch. Be careful what you wish for, you might get it. Alles wat je (niet) bereikt hebt, heb je zelf gewild. Tja, nu praat ik mezelf wel wat tegen geloof ik. Maar zou dat ook voor leven en dood gelden? En zo ja, wie is het dan die het leven wil? De ouders? Of het kind? Is alles wat er gebeurt een gevolg van je eigen wil?

De film 'What he bleep do we know' gezien? Aanrader! Gaat in op wat 'the mind' allemaal kan doen.

Er zijn denk ik, wel spelregels aan je wil verbonden. Een voorbeeld: als je gezond wilt zijn, moet je geen 20 sigaretten per dag roken. Klinkt logisch maar het geldt voor veel. Bij wie moet je dan zijn als je tóch ziek wordt? Hoe het zit met kinderen krijgen, weet ik niet. Niet alles in de natuur functioneert zoals het effectief begrijpelijk is. De ene mens krijgt 10 kinderen, de andere 0. Gemiddeld toch 5 per man. Zo kan de natuur verder, zonder aanzien des persoons. Maar je zult die ene met 0 kinderen maar zijn, terwijl je er - zeg - 2 gewild had. En die met 10 kinderen had er misschien wel aan 2 genoeg. Maar hoe oud worden die kinderen en hoe leven ze? Is dat niet belangrijker dan het aantal? En dan heb je nog een geestelijke gezondheid die aan regels gebonden is. Alles begint met een gedachte. Voor zindeljk denken moet je wat weten. Ook in de geest loop je risico's die zich mogelijk uiten in het fysieke.

Ja, er lopen inderdaad heel wat idioten rond, wonderer. Voor ieder een plekje onder de zon. Daar heb je niets over te zeggen.

Maar ik mag er toch zeker wel een mening over hebben? Kom nou.

.

Nou, Eufdrie, dat is ook toevallig! En hoe oud is jouw kind? Die van mij 2 jaar en 9 maanden. Mijn man werkt ook 4x9. Hij is op woensdag thuis. Ik heb het speciaal eens opgeschreven hoe mijn werkweek er uitziet. maandag: creche. Effectieve werktijd: 3,5 uur. Tijdens slaapje: 1,5 uur. 's avonds: 1,5 uur. = 6,5 uur. dinsdag: tijdens slaapje: 1,5 uur. 's avonds andere bezigheden. = 1,5 uur woensdag: 8 uur en 's avonds 1,5 uur. = 9,5 uur donderdag: tijdens slaapje 1,5 uur en 's avonds 1,5 uur = 3 uur. vrijdag: creche: 3,5 uur, tijdens slaapje 1,5 uur = 5 uur. zaterdag: of tijdens slaapje, en/of 's avonds totaal: 2 uur zondag: of tijdens slaapje, en/of 's avonds totaal: 2 uur Maakt totaal: 29,5 uur. Soms wat meer (met name 's avonds) soms wat minder (weekeinds). En dan heb ik dus 1 avond waarop ik zelf iets anders heb, en 3 avonden samen met mijn man. Meer dan genoeg, lijkt me zo! Binnenkort zal ons kind wel niet meer slapen overdag. Nouja, dat zien we dan wel weer. Eventueel gaat ze nog een extra dagdeel naar de creche. En anders gaat ze over ruim een jaar al naar school, dus dan ziet het er weer anders uit. Slaapt jouw kind nog? Ik krijg trouwens nooit het verwijt dat ik alweer ongezellig boven ga zitten. Dat vind ik óók wel eens jammer :-) Hij is zelf ook vaak druk met van alles. Of kijkt films waar ik niks aan vind. Ik heb wel een hele fijne, flexibele man. Als ik vraag of hij even een paar uur wil zorgen omdat ik wil werken, dan vindt hij dat geen probleem. Andersom ook niet trouwens. Het scheelt wel dat ik natuurlijk veel in opdracht werk (illustraties) en dus met deadlines zit, het móet gewoon af en dat dwingt net wat meer af denk ik. Als ik schrijf, zit ik met een vagere deadline ("ergens in het najaar") en dan komt het niet zo op een uurtje, ben ik er zelf ook wat makkelijker in. Ik heb wel net als jij een heel verbrokkelde werktijd. Maar ik vind dat niet erg. Het heeft ook voordelen. Je neemt automatisch afstand, je gaat nadenken, krijgt ingevingen, en gaat fris weer aan de slag. Want 8 uur ononderbroken schrijven, dat lukt me niet. Op zo'n woensdag plan ik dan ook altijd administratie, of vakliteratuur lezen, of wat internetten. :-)

Mijn kind is 3 en een half en mijn man is ook op woensdag thuis, haha. Ze gaat op maandag de hele dag naar de creche, dus dat is echt mijn schrijfdag. Meestal schrijf ik van 10 tot 5, zonder pauze. Ik kom 's morgens nogal traag op gang, vandaar dat mijn hersens pas zo'n twee, drie uur na het opstaan schrijfrijp zijn. Hoe ik dan toch aan die 25 uur per week kom, is me een raadsel, maar sinds ik mijn uren bijhoud (een maand of vier nu) blijkt het toch echt zo te zijn. Ik vind het best knap van mezelf. Maar ik blijf erbij dat een paar uur aaneengesloten aanpoten veel vruchtbaarder is dan telkens een uurtje hier en een kwartiertje daar. Het scheelt denk ik wel heel erg dat jij opdrachten met deadlines hebt. Dat is gewoon een stok achter de deur. (Bericht aangepast door Eufdrie)

Dat gefrustreerde gevoel ken ik heel goed en het voelt heel vervelend. Juist daarom heb ik ergens begin dit jaar bewust kindertijd en mammatijd gescheiden. Dat wil niet zeggen dat het altijd kindertijd is als ze wakker en thuis zijn, maar op bepaalde uren heb ik alleen aandacht voor hen. Het resultaat daarvan is dat ze daarna vaak wel bereid zijn om ook even rustig zelf te spelen. Bovendien ben ik niet meer zo onrustig en dat komt een ieders humeur ten goede. Overigens werkt dat deadline gebeuren heel goed. Behalve schrijven a-mama ik ook administratie voor mijn mans bedrijf en dat moet écht af voor bepaalde data. En dan doe ik dat ook gewoon, al spelen ze en gillen ze om me heen. Wat betreft het deadline; misschien kan je eens proberen om mijlpalen in je werk aan te geven. Een deadline als 'voor december moet alles af zijn' is veel overweldigender dan 'op 10 augustus eerste versie h1-5'. Kleinere stappen geven je de kans zo nu en dan een kleine sprint te trekken en wie weet werkt dat voor jou.

Ik heb eens een analyse gemaakt, Eufdrie, en die man van jou lijkt mij het grootste probleem. Zeg hem maar dat ik dat vind. Niet gaan proberen te veranderen via mooi gepraat en overleg. Dat kost veel te veel tijd. Die tijd had je nou net nodig. Bedenk hoe het beter kan, vertel hem dat het voortaan zo gaat en dat anders daaaaaaar het gat van de deur is. Ja, ja, soms moet je streng zijn.

Ik vind het inderdaad heel erg knap dat je toch aan 25 uur komt. Dat zegt wel iets over je motivatie. En ik vind ook dat je man wel erg zijn vrije tijd neemt zonder rekening met jou te houden. Weet hij wel hoe belangrijk het vor jou is? Kun je die woensdag niet in tweeën knippen? Echt heel serieus zeggen: ik ga voortaan de hele ochtend tot 13:00 schrijven. Daarna mag jij doen wat je wilt. (Of in jouw geval, gezien je hersens, de middag:-)) En ook een dagdeel in het weekeind opeisen? Het geeft vast rust te weten dat je dan ongestoord kan schrijven. Probeer je man uit te leggen hoe belangrijk het voor je is, dat het gewoon jouw werk is. Jij vraagt hem toch ook niet een paar uur thuis te komen van zijn werk omdat jij in de tuin wilt werken. Toen ons kind kwam hebben we heel bewust afgesproken: de woensdag is een werkdag voor mij, een zorgdag voor hem. Hij vraagt dan ook altijd heel lief: Mag ik woensdag naar de kapper?

Even iets heel anders: over The Secret. (Posting van Pluisebol op pagina 3 van dit topic) Ik heb daar zojuist een artikel over in de krant gelezen, en ik sta te kijken van de enorme ophef. Dit is geen 'secret', maar gewoon een heel grote marketingstunt. [quote]“Als je maar hard genoeg wenst, kun je alles, ALLES krijgen. Er zijn films, workshops enz. Belachelijk!”[/quote] Zo belachelijk vind ik dat niet. Het is vrijwel hetzelfde als wat ik op 31 juli schreef:

Eerst moet het meer worden dan een gril of inval, daarna moet het zich vastzetten in je brein, verankeren, tot het een deel van jezelf wordt, en na verloop van tijd ga je ernaar leven en neem je zelfs onbewust beslissingen die in het verlengde liggen van je doel.

Het ‘krijgen wat je wilt’ is niet zo onwerkelijk als het lijkt. Je moet je alleen heel erg bewust worden wat je wilt. Zo bewust, dat het idee zich ook in je onbewuste vastzet, en een deel van jezelf wordt. Op dat moment gaat namelijk je onderbewustzijn een rol spelen in je besluitvorming. Op een gegeven moment neem je alleen nog maar beslissingen die tot je doel leiden. Een voorbeeld: stel, je droom is een Bed&Breakfast op het platteland. Op het moment dat je dit als ideaal ziet, woon je in de Randstad, werk je op een administratiekantoor en lijkt je ideaal verder weg dan ooit. Toch blijf je dromen van een vrijstaand huisje en wat kamers om te verhuren aan fietsers en andere genieters van natuurschoon. Je droom blijft in je achterhoofd zeuren, zelfs op momenten dat je er niet bewust mee bezig bent. Je krijgt verkering, trouwt, en woont nog steeds in de Randstad met nog steeds die baan. Maar op een dag blader je door de krant, en valt je oog op twee personeelsadvertenties. Eentje vlak bij je woonplaats, bij een ander administratiekantoor, waar de lonen veel hoger liggen, en eentje van een verzekeringskantoor ergens in de buurt van Amersfoort dat mensen zoekt. Wat een toeval, denk je, niet beseffend dat je onderbewustzijn (dat als een continu op de achtergrond meedraaiend computerprogramma nog altijd zoekt naar mogelijkheden voor de vervulling van je droom) je attent heeft gemaakt op die advertentie. Je denkt eens na; stel dat je daar gaat werken. Dan zou je daar misschien ook in de buurt kunnen gaan wonen. Je echtgenoot kan dan gewoon blijven werken waar hij nu werkt, hooguit heeft hij een kwartiertje extra reistijd. En als je daar woont, zou je op de fiets naar je werk kunnen, je kunt één auto wegdoen, dat scheelt weer geld, en dan kun je misschien zelfs parttime gaan werken… ineens zie je het voor je; je koopt dat vrije huis, maakt een of twee kamers gereed en je hebt in de weekends je B&B! Onbewust viel je oog op die advertentie, maar eveneens onbewust koos je niet voor die andere advertentie, omdat die je niet dichter bij je droom zou brengen, maar je er juist verder vanaf zou leiden. Ook om die reden koos je juist voor die echtgenoot, omdat hij van huisje-boompje-beestje houdt en niet voor die andere man die bij een oliemaatschappij werkt en elke drie jaar moet verhuizen naar alle uithoeken van de aarde. Echt, het onderbewuste kan meer dan je denkt. Je moet alleen heel goed weten wat je wilt. Als je graag schrijven wilt, maar diep in je hart wil je nóg liever de wereld over reizen, denk dan maar niet dat het het eerste wordt, hoe hard je ook je best doet. Het werkt gewoon niet.

Eufdrie, ik geloof heilig dat "de geest" het lichaam kan overheersen. En inderdaad: pas op met wat je wenst! Maar er zijn toch grenzen. Mijn zus heeft gewenst en gebeden en nog eens gewenst; maar haar MS verlaat haar niet, hoor! Inderdaad het is één grote commerciele stunt. En mijn lieve hemel, wat laten een mensen zich bedonderen, zeg!

Eufdrie, dat artikel las ik toevallig (??) vanmorgen ook. Moest ook meteen aan deze discussie denken. En ik geloof ook zeker dat het werkt zoals je schrijft. Je onderbewustzijn is altijd op zoek naar mogelijkheden om je wens te vervullen, ook al ben je er zelf niet mee bezig, mooi gezegd. Ik ga weer even wat wensen. (Dat het hele huis gestofzuigd is als ik zo van mijn laptop op kijk, of zo) Iris

Laat even weten of het gelukt is, Iris. :-))