Hi Lize, welkom. Leuke foto :) ! Ik heb ook twee kindjes, 2 en 4 jaar, en schrijf het meeste ´s avonds, als ze naar bed zijn. Overdag staat de laptop wel aan, als ik even snel een heldere ingeving wil opschrijven of de kinderen doen per ongeluk wel een dutje, dan schrijf ik hier en daar een stukje. Het meeste schrijf ik in mijn hoofd, overdag laat ik mijn onderbewuste de problemen oplossen en dat komt er dan ´s avonds uit. Ik heb wel wat tijd nodig om op gang te komen, maar je staat er nog van te kijken wat je doet als je een uur hebt en het idee al in je hoofd zit. Wat voor genre wil je schrijven Lize, of ben je nog zoekende?

Ai, ik weet niet of je het af kan leren. Mijn oudste trok ook alles stuk en omver op die leeftijd, ik had beveiligingen op alle lades in het hele huis. Aan het einde van zijn derde jaar ging het plotseling over, dat gesloop. De jongste heeft gelukkig meer interesse voor zijn speelgoed. Ik schrijf psychologische verhalen, soms thrillers, soms portretten en ik worstel met kinderverhalen, dat zit niet zo erg in me denk ik. Kinderversjes dan weer wel en columns over de kinderen. Ken je de afdeling boekpresentatie al? Daar vind je van veel mensen hier een indruk van wat ze schrijven. Misschien zien we binnenkort ook wat van jou, als je het niet erg vind om onderhanden werk al te laten zien.

Toen mijn kindjes twee waren, sliepen ze 's middags een paar uur. Dan draaide ik de kachel in onze slaapkamer omhoog, ik zette een kopje koffie en ik ging typen op het tafeltje naast onze echtelijke sponde. Op een typemachine, geen laptop. Ik vond dat erg gezellig en genoot echt van mijn eigen tijd. Ook schreef ik 's avonds als mijn man naar cursus was, of aan het werk. Zo had ik dagen dat ik toch wel vijf uur kon typen. En mijn lieverdjes kwamen niets te kort. Als ik nu teruglees wat ik toen schreef, kan er best wat aan veranderd worden maar de ideeën waren goed (zei ze zonder al te hoge eigendunk). Ik lees dat af en toe met plezier terug. Wat ik zeggen wil: gewoon blijven schrijven. Komt er vandaag niets uit, dan wel volgend jaar. Of over een aantal jaren. Oefenen hoort er ook bij.

Elke keer als ze dat ding aanraakt een tik geven. Dan leert ze het wel af. Werkt bij honden en katten ook :') Op een gegeven moment moet je gewoon tijd voor jezelf eisen. Dump je kinderen bij de vader of de oppas, trek de stekker van de telefoon eruit en ga schrijven. Schrijven gaat niet vanzelf, daar moet je eisen voor stellen.

Hahaha Wonderer! Zelf nog geen kleintjes dag en nacht om de voeten? Integenstelling tot honden en katten vinden peuters en kleuters verboden en straf superspannend en erg leuk. Bij die van mij werkt het ongeveer zo; hoe harder ik het verbiedt, hoe meer zijn doorzettingsvermogen de overhand krijgt! Pas als ze een jaar of drie, vier zijn krijgen ze door dat straf krijgen geen spelletje is. :P Toegegeven, de een heeft het wat sneller door dan de ander :?

Nog? No way. Ik hoef geen kids. Misschien maar goed ook :D

Toen mijn kids nog niet naar school gingen lag het schrijven bij kompleet op z'n gat. Toen ik ziek werd, begon de inspiratie te branden. De kids waren inmiddels 4 en 5 en gingen dus naar school. Tijdens hun schooluren kon ik in alle rust schrijven, internet doorpluizen voor info e.d. In hun peutertijd deed ik de dingen die ik voor me zelf wilde doen tijdens hun middagslaapjes of toen ze naar de peuterschool gingen. De tijd is erg beperkt als de kids nog zo jong zijn.

Ik heb ook twee kleintjes (de oudste is ook twee) en schrijf inderdaad 's middags als ze op bed liggen en 's avonds als ik daar zelf de tijd en energie voor heb. Hun middagdutje is echt mijn schrijftijd.

Oh, heerlijk om te lezen dat het bij alle eigenaren van kleine kinderen hetzelfde gaat. De mijne zijn vier en zeven maanden. De oudste is nu even lekker logeren bij oma en opa en dat geeft mij een zee van tijd (lees: een uurtje of drie per dag). Als de kinderen wakker zijn, schrijf ik trouwens beslist niet. Ik kan dat gewoon niet tegelijk, maar dat geldt bij mij voor alles: geen twee dingen tegelijk, anders wordt ik gek.

eigenaren van kleine kinderen Eigenaren?? :jawdrop: Of bedoel je ouders? ;)

Eigenaardig!

Ik ken het probleem, willen schrijven maar er niet toe komen vanwege een aandachtvragend kindje. Ik leef momenteel in de gelukkige omstandigheid dat mijn dochter een dag per week naar de kinderopvang gaat, en ik dus maar liefst zo'n zeven, acht uur per week zomaar aan schrijven kan besteden. Verder zijn het inderdaad de avonduurtjes, maar op de een of andere manier heb ik altijd lang nodig om in mijn verhaal te komen en kom ik pas tegen tienen op gang - als het eigenlijk tijd is om af te nokken. Helaas wordt het daardoor bijna elke avond (te) laat. Mijn eerste roman heb ik geschreven in de avonduren en tijdens de middagslaapjes van mijn toen 1-jarige dochter. Je moet toch wat... Ik wens je veel succes - en een begripvolle echtgenoot die je zo nu en dan in het weekend eens een dagje naar boven stuurt en de zorg voor de kinderen op zich neemt, zodat je ongestoord kunt werken.

Hihi, eigenaren, ja. Voel je je nooit eigenaar van een kind? Vooral als de bel gaat en er een buurtbewoner met je schuldbewust kijkende kind op de stoep staat. "Is dit er één van u?"

Ik wou net zeggen, zijn er geen kerels die iets kunnen doen?

Schrijven en kinderen gaan niet zo goed samen. ZOdra mijn kinderen naar school fietsen, zet ik de computer aan. Als ze weer thuis zijn, dan vragen te veel aandacht. Die krijgen ze ook. Erg lastig als je net veel inspiratie hebt. Mijn kinderen zijn 9 en 10. Ze kunnen zich prima zelf vermaken, dus soms schrijf ik ook wanneer ze om me heen hangen. Ze wagen het dan niet om mij te storen.

Het feit dat ik kinderen kreeg was voor mij een reden om een tijd niets te (kunnen) doen. Alle aandacht ging in de kinderen zitten. En de rest. Maar de ideeën in je hoofd moeten er toch uit, dus ben ik maar gewoon weer gaan schrijven. En ga ik er nu echt mee door!!! Ik wil ook graag een laptop maar die hebben we hier (nog) niet. Met zijn allen op één pc. Dat werkt niet fijn.

Het is lastig verdelen, maar ik onderscheid wel heel duidelijk kindertijd en schrijftijd. Anders ben ik onrustig als ik het een doe en onrustig als ik het ander doe. En zij ook.

Ik heb ook wel eens aan het kinderdagverblijf gedacht, maar dat is toch een hoop geld. Bovendien merkte ik toen ik een ochtend in de week ging sporten (met kinderopvang erbij) dat het toch vaak niet gaat. Belangrijke afspraak, jongste kind ziek, oudste kind ziek, oudste vrije dag van school en dus thuis, hele gezin op vakantie en ga zo maar door. Als klap op de vuurpijl werd de jongste met vier maanden al helemaal eenkennig. -Zucht- Nou ja, dan maar niet. Wat wél werkt is de speelzaal vanaf twee jaar. Vanaf dat moment ga je ze namelijk echt een plezier doen met spelen buiten de deur. Enneh, Wonderer... ik kan me aan de kinderen wijden, omdat mijn trouwe vent zich een bult werkt. Die kan echt niet even een dagje de kinderen voor z'n rekening nemen!

Niet om een discussie in gang te brengen (of misschien toch wel, maar misschien is dit niet de plaats hiervoor, in elk geval zonder aanzien des persoons, in het algemeen dus): Er is altijd een voordeel verbonden aan mannen die werken en vrouwen die zorgen. Misschien geld. Misschien ambitie. Misschien persoonlijkheid. Misschien gemakzucht. Maar uit ervaring en waarneming weet ik heel zeker dat door werkende mannen vrouwen enorm veel tijd ter beschikking krijgen OM TE DOEN WAT ZE WILLEN. De vraag is alleen: wat willen de vrouwen? Willen ze schrijven? Dan is daar tijd zat voor. En ik kan het weten want ik heb vier kinderen (plus een). Man weg en tóch gepubliceerd. Hoe vond ik de tijd en de ruimte? Het is een keuze. Je moet naar wegen zoeken om te DOEN WAT JE WILT. Een mens is vrij en een dag heeft 24 uur. Bovendien hoef je niet per se NU te publiceren. Met geduld en volharding is dat ook erg prettig op je veertigste.

*wat extra punten op lijstje "Waarom geen kinderen" zet* Denk ook wel dat Marriejeanne een punt heeft. Ik krijg vaak het idee (niet per se hier hoor) dat vrouwen met kinderen vooral aan verwachtingen proberen te voldoen en niet aan wat ze zelf willen. Kijk, kinderen en een 40-urige werkweek, dan denk ik ook "waarom heb je dan in vredesnaam kinderen?" maar een uurtje of twee per dag, of een dag per week, dat kan toch best?

Ik denk: zeker als je een man hebt. Het hoeft niet allemaal van één kant te komen.

Wat een gemiep toch altijd over die kleine kinderen. Hebben ze jullie dan 7 keer 24 uur per week igehuurd? Ben je nou helemaal! Waar blijf je zelf met je wensen, ideeen, behoeften en weet ik veel. Het zou toch van de dolle zijn dat je niks meer zou kunnen want ocherme, dat kleine wurm mist misschien een graantje aandacht. Afharden, al zijn ze pas 4 maanden, dat ze niet altijd die exclusieve tijd van je kunnen opeisen. Anders worden het straks egocentrische krengetjes die denken dat de wereld alleen om hen draait. Ze kunnen best zichzelf even vermaken zodat jij een uurtje achter de pc zit. Ze gaan niet dood van een dag of wat per week naar een kinderdagverblijf. Of ben jij het zelf die bang is een kirretje, een pijntje, een traantje of een lachje van haar/hem te missen? En wordt het dan een dure hobby? Nee, want dat kinderdagverblijf betaalt hij dan maar mooi. Als die mannen zonodig 40 uur moeten werken en er misschien nog een bedrijfje naast willen hebben dan verzaken ze hun taak in de opvoeding en die kopen ze dan maar af met het investeren in een kinderdagverblijf. In plaats van het altijd maar gratis in jouw schoot te werpen. Hadden jullie niet samen een kind? En zo hij er al vandoor is (dat schijnt ook regelmatig te gebeuren) dan gaat uk mooi om het weekend daarheen en schrijf jij 48 uur aan het stuk in je eigen tempo. Daarnaast heb je ineens elke avond vrij want je hoeft niet meer gezellig naast hem op de bank te zitten. En wat is dat voor gedoe dat iedereen in huis zijn eigen speeltjes en zijn eigen werkplek heeft behalve moeders die in de huiskamer aan de gezamenlijke pc moet zitten. Ga naar de winkel en koop voor een paar honderd euro zo'n kreng. Koop er een kamerscherm bij voor drie tientje bij de Ikea. Installeer je op je eigen plek met je eigen pc en eis rust om je heen, want mama WERKT! *Beseft dat ze nu maar even op moet houden met haar gepreek om zich niet helemaal gehaat te maken bij de jonge moeders*

Zjors

Tsjonge Zjors, jij bent uitgerust!!!

Okay, dat moest ik even horen denk ik. En een paar keer goed nalezen om het goed door te laten dringen. :P

Zohee, goeie column :)

Oké. Ik word geen moeder. :O

Dan werpen ze je de kinderen twee keer in de schoot, Zjors (om te beginnen en om ze daar te houden. Snap je). Appel, moeder zijn is zóóó mooi. Zeker. Niet op voorhand afhaken. Maar al ben je moeder, je bent ook nog steeds die Appel.