Het is denk ik wel makkelijk als je er jong aan begonnen bent. Aan de andere kant is ook dat geen garantie voor succes, en het kan ook een keerzijde hebben, dat je jezelf bepaalde dingen aanleert die er niet meer zo makkelijk uit te krijgen zijn. En er zijn ook schrijvers die nooit hebben geschreven, dan beginnen en meteen succes hebben.

Maar over het algemeen denk ik dat de meeste schrijvers jong begonnen zijn.

Schrijven zit in je, al vanaf je eerste levensjaren. Ik ben nu 14, en begon ongeveer rond mijn 11e serieuze verhalen te schrijven.

Ik begon met een schrijfcursus voor de fun en om de verveling te verdrijven omdat ik in de WW kwam toen ik 50 was. Daarvoor schreef ik nooit, behalve verslagen voor mijn werk.
We zijn nu drie jaar verder en de rest weten jullie uit andere topics.
Je kunt dus op elke leeftijd beginnen. Als je het maar serieus aanpakt.

Het is wel doorschrijven geblazen als je nog een oeuvreprijs wilt vangen :lol:

Dank je Zjors, het kan dus nog :lol:

Ik schrijf al heel mijn leven (sinds mijn vijfde/zesde), maar ben pas rond mijn tweeentwintigste eens over publiceren ga nadenken. Ik had toen kans om te debuteren maar de roman waar dat mee zou zijn leek me niet juist, en zo kwam het dat ik pas nu (achtentwintig) gedebuteerd ben. Misschien niet al te oud, en ik voel me in ieder geval superjong, maar ik had het graag wat jonger willen doen. Eenentwintig bijvoorbeeld, vind ik een mooie leeftijd om te debuteren.

Ik denk dat de stelling nogal persoonlijk is, het verschilt van persoon tot persoon. Het talent zal er altijd al zijn, maar bij sommige mensen vindt het gewoon pas later een weg naar buiten dan bij andere. Maar goed, mijn voorkeur ligt zelf dus bij jong beginnen.

Ik denk dat het een combinatie is. De meeste mensen beginnen jong met schrijven juist ómdat ze het leuk vinden en het goed kunnen.
Ik denk dat kunnen schrijven toch een beetje een talent is - dat het een beetje in je moet zitten. Maar net als andere talenten, kan het voorkomen dat je niet wist dat je het had! En dus is het nooit te laat om te beginnen! :D

Ik vind wel dat je op de basisschool bijvoorbeeld kleine verhaaltjes moet verzinnen, maar het hoeft niet een vak apart te zijn ofzo.
Bij mij moesten we in groep zes altijd kleine opstelletjes verzinnen. Ik vond dat altijd wel heel leuk. :D

Toen ik een jaar of zes was, kreeg ik een dagboek. Vanaf dat moment klom ik regelmatig in de pen. Toen ik achtien was, volgde ik een toeristische opleiding. Het leek me leuk om met mensen uit de hele wereld te corresponderen, om zo wat meer te weten te komen van andere culturen. Ook leerde ik toen sneller een andere taal. Regelmatig "hoorde" ik van mijn penvriendinnen dat ze mijn brieven zo leuk geschreven vonden.

Pas jaren later ben ik verhalen gaan schrijven. (Ik ben nu 37). En ik blijf het spijtig vinden dat ik hier niet veel eerder mee begonnen ben.

Rosali

Nee, ik ben het niet met die stelling eens. (Interessante, maar lastige stelling overigens :wink: )

Schrijven is een groeiproces gebaseerd op veel factoren maar is naar mijn mening onafhankelijk van leeftijd.

Ik denk dat een jonger iemand niet altijd de "mentale bagage" heeft om een personage de diepte te geven die het zou moeten hebben. Dat komt door gebrek aan levenservaring. Dan mag je alle theorie tot je genomen hebben en al veel schrijven maar dan zullen er grenzen zijn die je beperken.

Natuurlijk is het prima als mensen al sinds jong bezig zijn met schrijven. Maar iemand die op zijn vijftigste de draad oppakt of simpelweg vanaf het begin begint heeft mogelijkerwijs door de ups and downs van het leven zelf minder tijd nodig om de zaken te begrijpen dan iemand die 35 jaar jonger is.

Poeh, deze stelling is echt lastig. Mijn complimenten.

Beginnen met schrijven kan op alle leeftijden - al naargelang de trigger komt. Bij mij was de trigger - zoals dat zo mooi in het Engels heet - een boekpresentatie van een BV-er (bekende Vlaming) op TV met een onwaarschijnlijke mediabelangstelling. Nu was het zo dat ik de persoon in kwestie nooit echt enthousiasme heb toebedeeld; om het zacht uit te drukken. Mijn eerste gedachte was toen: als zij het kan...

Maar goed.
Je kan dus beginnen schrijven wanneer je maar wilt, maar ik denk dat er altijd wel indicaties te vinden zijn van voor je schrijven die duiden op de dan al heersende belangstelling aangaande het schrijversvak. Ik ben relatief laat begonnen met schrijven, maar als ik dingen van vroeger teruglees, merk ik dat ik toen veel langere opstellen schreef dan anderen en dat ik anders probeerde te schrijven.

Verder ben ik het met Griseo eens dat je een zekere mentale bagage of levenservaring nodig hebt, om over bepaalde dingen te schrijven - hoewel ik de eerste ben om toe te geven dat het zeer moeilijk is om hier een leeftijd op te plakken.

vriendelijke groet

Ben Woo

Wij schrijven omdat we het leuk vinden.

Goed kunnen schrijven echter is een kwestie van talent. Dat is leeftijdsonafhankelijk.

Daarnaast is het "vervelende" dat schrijven inhoud moet hebben. We putten uit datgene wat we hebben meegemaakt en combineren dat met een gezonde dosis fantasie. De verhoudingen tussen beide factoren mogen jullie zelf invullen en is volgens mij persoonsafhankelijk.

Bij de een is de basis veel van zichzelf en wat minder fantasie. Bij de ander zit er een klein beetje van zichzelf in en is het grootste gedeelte fantasie. En dan moeten we het ook nog zo op kunnen schrijven dat het voor een ander leuk is om te lezen. En dat is een combinatie van talent en schrijfervaring.

Sinds ik op dit forum meehobbel, heb ik meer geleerd over schrijven dan in de afgelopen tien jaar.

En dat is een belangrijk punt - uit datgene wat we zelf hebben meegemaakt.
Hoe makkelijk zou het niet zijn om de emoties van een filmpersonage als echt te beschouwen. Hoe makkelijk zou het niet zijn om te geloven wat een andere schrijver schrijft. Maar we zouden slechts waarnemers zijn van een vervormde weergave. We zouden enkel vertellen wat al is verteld. Een secundaire weergave van een ooit primair gevoel.

Daarom is het inderdaad belangrijk om te schrijven met de ogen van een belever. De lezer proberen de emotiebelading mee te geven die je zelf voelde toen je de gebeurtenis beleefde.

Zaak is dan om het stuk dat fictie fictie maakt, de fantasie dus, dusdanig te verweven in het verhaal waardoor het één lange en levensechte beleving wordt.

vriendelijke groet

Ben Woo

Het is m.i. niet alleen de levenservaring die een mens met zich meedraagt die de bronnen tot spirituele informatie (kort gezegd: inspiratie) doen stromen, maar ook de blokkades die die levenservaring hebben opgeworpen, doorgronden en erdóór gaan, waardoor vrijheid ontstaat en je alles kunt schrijven.

Het Jong geleerd oud gedaan komt dan van pas als schrijfoefening. Daarom lijkt het mij wel nuttig om vroeg te beginnen. Tegelijkertijd denk ik dat als je graag schrijft, je het vanzelf gaat doen, ongeacht de leeftijd.

Ik keek zojuist naar het programma 'Max' op Ned. 2.
Een onderzoekster vertelde dat talent geen enkele rol speelt.
Het komt neer op het oneindig veel oefenen. Door jezelf dagelijks te trainen kun je binnen elk vak furore maken.
Ze stelde terecht dat het om doorzettingsvermogen gaat, niet om talent.
Ik was opgelucht om dit te horen. Het bevestigt mijn denkwijze.
Jong of oud, klein of groot, dik of dun, iedereen kan alles waarmaken.
Tijdens het onderzoek had men overigens mensen geïnterviewd met een sterrenstatus voor wat betreft hun vakgebied. Ze stelden allemaal dat het een kwestie is van keihard werken. Dag in, dag uit. Niks anders.

Wie per se een schrijver WIL worden ZAL ook een schrijver worden. Vecht voor je doel. Dat is waar het om draait.

Cobra zegt:

Mmmmm Niet helemaal goed die eerste quote van mij. Ik bedoel maar. Gewoon door worstelen :lol:

Het is natuurlijk niet helemaal waar dat succes losstaat van talent.
Al oefen ik me een slag in de rondte, een ster in turnen zal ik nooit worden. Waarom niet? Ik heb geen aanleg en geen talent.

Ik denk ook dat er een bepaalde limiet hangt aan wat je kan bereiken. Je kan oefenen, maar ergens stop je met beter worden. Wel ben ik het er volledig mee eens dat die oefening de belangrijkste factor is om er te komen. Schrijven houdt natuurlijk nog heel wat meer in. Zo moet je een uitgebreide woordenschat en een goed taalgevoel ontwikkelen, dat heeft ook zijn tijd nodig, en gaat deels vanzelf met ouder worden. Daarom dat oudere mensen toch wat sneller van nul tot een mooi geheel komen. Terwijl de echt jonge mensen wat langer aanmodderen.
Rest de vraag of "nut" het criterium moet zijn om te schrijven. Of je er nu beter van wordt of niet, schrijven is een aangenaam tijdverdrijf, en jonge mensen die zich er mee bezigen, staan sowieso hoog aangeschreven bij mij. Want al bij al is het toch een verdomd mooie hobby!

Het mooie van schrijven is denk ik dat het beroep schrijver leeftijdloos is. Iedereen kan het maken of je nou twaalf of achtennegentig bent. Je hoeft alleen maar te kunnen schrijven. En ja 'kunnen schrijven' heeft teveel definities. Wat de een mooi vindt, vindt een ander niets. En de ene schrijver heeft het direct onder de knie, terwijl de andere pas na dertig jaar zijn mooiste werk kan schrijven.
Voor mij is schrijven dus juist niet aan leeftijd gebonden. Hoewel er absoluut voordelen zijn aan vroeg debuteren. Dan kunnen de lezers namelijk (hopelijk) tientallen jaren vol productiviteit verwachten...

Oefening baart kunst, zegt het spreekwoord.
Dus inderdaad zou je de mevrouw uit 'Max' hierin gelijk kunnen geven dat je met oefenen, oefenen, oefenen wel een verhaal of boek tot stand zou kunnen brengen.

Maar wat is talent? Dat is een gave: een vaardigheid die je meekregen hebt en waarmee je een bepaalde taak met enig gemak kunt uitvoeren.
In dit geval vergemakkelijkt het talent het schrijven.

Maar wat je bij schrijven (lees: literatuur) naast schrijfvaardigheid nodig hebt, is talentoverstijgend, namelijk: geest.

Zo komt er bij schrijven mijns inziens kijken:
1. zeker: oefenen
2. een bepaalde mate van schrijfvaardigheid, wat je kunt noemen: talent
3. geest (en in de geest zit wijsheid, (levens)ervaring, filosofie, speelsheid, humor, durf, en dergelijke).

Deze drie zijn nodig om een goed verhaal of boek te schrijven.
Als één van de drie componenten ontbreekt, kun je wel schrijven, maar ben je bv verslaggever of chroniquer, geen literator.

Marriejeanne, wat mooi hoe je dat zegt!!

Dank je, Haagje.
Discipline hoort er inderdaad ook heel erg bij.

Ja die ook... of anders een combinatie van flow/discipline.
Soms heb je geen discipline nodig: ben je bij wijze van spreken niet van die computer weg te slaan....ondanks RSI, het huishouden, eten...

Misschien kunnen we als puntje 4 neerzetten:
- de discipline om te starten & te stoppen :D