Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#379 Voor eeuwig samen

HERSCHRIJF

Gerrit Luitink is deze laatste keer liever alleen.
Hij schuift een stoel opzij om met zijn rollator naast zijn Rietje te kunnen staan.
Herinneringen spelen door zijn hoofd.
Hij ziet zijn buurmeisje weer op de schommel. Terwijl hij haar duwt schatert ze en roept dat het harder moet.
Samen lopend naar school en later op de fiets naar dezelfde MULO.
Op een dag staan ze na de laatste les in het fietsenhok hun schooltas achterop te binden. Ze kijken allebei tegelijk op, hun ogen ontmoeten elkaar. Als door onzichtbare handen gedreven buigen hun hoofden naar voren. Hun eerste kus.
Meer bijzondere momenten komen langs. De trots en tranen van blijdschap in Rietjes ogen als hij na de bevalling met Hanneke in zijn armen naast haar bed staat. Hun vakanties in een tentje in Zeeland, later met de vouwcaravan naar Frankrijk.
Als hun dochter gaat studeren in de grote stad, wordt de stilte in huis benadrukt door het getik van breinaalden. Hij glimlacht bij de gedachte aan haar voortdurende gebrei; Hanneke moet warme truien hebben op haar tochtige studentenkamer.

Gerrits ogen worden vochtig. Zijn Rietje ligt voor hem, met als altijd een milde lach om haar lippen en kuiltjes in haar wangen. Achter de nu gesloten oogleden herinnert hij zich haar liefdevolle blikken die altijd warmte uitstraalden naar hem en Hanneke.
De handen gevouwen, haar lievelingsbroche op haar sjieke feestjurk.
Hij kan niet zonder haar.
Hij schuift het deksel opzij en klautert bij haar, drukt een kus op de koude lippen.
In een laatste zucht fluistert Gerrit: ‘Liefste, ik ga met je mee.’

 

= = = = = 

Van Dongen komt de ruimte binnen, treft een ongewoon tafereel.
‘Meneer Luitink …’
Luitink reageert niet.
Van Dongen voelt of er nog een polsslag is. Die is er niet.
Hij gaat naar zijn kantoortje en pakt de telefoon.  

Gerrit Luitink is deze laatste keer liever alleen.
Hij schuift een stoel opzij om met zijn rollator naast zijn Rietje te kunnen staan.
Herinneringen spelen door zijn hoofd.
Hij ziet zijn buurmeisje weer op de schommel. Terwijl hij haar duwt schatert ze en roept dat het harder moet.
Samen lopend naar school en later op de fiets naar dezelfde MULO.
Op een dag staan ze na de laatste les in het fietsenhok hun schooltas achterop te binden. Ze kijken allebei tegelijk op, hun ogen ontmoeten elkaar. Als door onzichtbare handen gedreven buigen hun hoofden naar voren. Hun eerste kus.
Meer bijzondere momenten komen langs. De trots en tranen van blijdschap in Rietjes ogen als hij na de bevalling met Hanneke in zijn armen naast haar bed staat. Hun vakanties in een tentje in Zeeland, later met de vouwcaravan naar Frankrijk.
Als hun dochter gaat studeren in de grote stad wordt de stilte in huis benadrukt door het getik van breinaalden. Hij glimlacht bij de gedachte aan haar voortdurende gebrei; Hanneke moet warme truien hebben op haar tochtige studentenkamer.

Gerrits ogen worden vochtig. Zijn Rietje ligt voor hem, met als altijd een milde lach om haar lippen en kuiltjes in haar wangen. Achter de nu gesloten oogleden herinnert hij zich haar liefdevolle blikken die altijd warmte uitstraalden naar hem en Hanneke.
De handen gevouwen, haar lievelingsbroche op haar sjieke feestjurk.
Hij kan niet zonder haar.
Hij schuift het deksel opzij en klautert bij haar, drukt een kus op de koude lippen.
In een laatste zucht fluistert Gerrit: ‘Liefste, ik ga met je mee.’

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Ton, wat een ontroerend verhaal. Echte liefde, tot in de dood. Mooi beschreven, graag gelezen. 
Ik vind alleen de eerste alinea niet passen, of eerder aan het eind verwachten. Je gaat na die alinea namelijk door in de tegenwoordige tijd, terwijl het eerder plaatsvond. Van mij zou je die eerste alinea ook weg kunnen laten.  

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Ik haakte ook even op de eerste alinea. Snap wel waarom hij daar staat, maar ik zou ook voor een andere oplossing gaan. Juist, omdat de rest zo goed geschreven is alsof ik er -wat ongemakkelijk, want best intiem- naast sta.

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ton,

Ja, zoals anderen ook aangaven, zat ik de eerste alinea op een andere piste. Bij herlezing werd het me duidelijk.

Ontroerend mooi verhaal. Knap geschreven.

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Fief, Hadeke en Wilfried. Dank voor jullie complimenten en ook de suggestie m.b.t. de eerste alinea. In mijn eerste gedachten over dit verhaal wilde ik aan het einde laten blijken dat het zich afspeelt in een rouwcentrum, maar kwam daarvan terug; het verhaal zou zonder die aanwijzing moeten kunnen. Ik speelde nog even met een vage hint aan het begin en zo ontsond de eerste alinea.
Ik ben het met jullie eens dat de eerste alinea ook (beter) weg kan. Ik pas het aan, met nogmaals mijn dank.

Lid sinds

2 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Erg mooi en ontroerend verhaal. Na de herschrijf nog beter. Het duurde even twee zinnen voordat ik begreep dat Rietje en het buurmeisje dezelfde persoon zijn, maar dat kan ook aan mij liggen. Met plezier gelezen.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo Ton, bijzonder hoe anderen jouw eerste verhaal ervaren. Ik vind dat juist heel prachtig, het laat meer aan de verbeelding over dan je herschrijf. Ik vind dat jammer. De herschrijf is ook heel mooi, maar, wat mij betreft, minder verrassend.

Lid sinds

2 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Interessant Carneli, kun je dat toelichten? Ik begrijp niet hoe je door het weglaten van informatie minder aan de verbeelding kunt overlaten.

Lid sinds

3 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

'Patsy, straks kom ik bij jou.'
Smartelijk verhaal. Ik heb de herschrijf gelezen, en na het lezen van de commentaren toch ook maar het oorspronkelijke verhaal. Het begin hiervan bracht mij totaal in verwarring, dus persoonlijk geef ik ook de voorkeur aan de herschreven versie.
Lees het nog even door, want hier en daar ontbreekt een komma.

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Lekker luguber verhaal, Ton! Ook ik dacht bij het intro van versie 1 even in een andere werkelijkheid te zijn beland, dus kudos voor het ombrengen van Van Dongen.

Lid sinds

2 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Knap gedaan dat ik door de opdracht al weet waar het een beetje heengaat en in de loop van de tekst een verwachting mbt het einde ontwikkel en dat het verhaal dan ook tot een onontkoombaar einde komt.

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Mespunt, dankjewel voor je compliment.
Wat het buurmeisje betreft: die zin volgt op de herinneringen die door zijn hoofd spelen, daarmee is het de eerste herinnering die wordt benoemd. 

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Musonius, dankjewel voor je compliment. Ik heb nog eens naar de komma's gekeken, ik zou er volgens mij geen bij kunnen plaatsen zonder de vaart eruit te halen in bijv. de zin met de tranen bij de bevalling en de zin met de blikken die altijd warmte uitstraalden. Suggesties?

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Kruidnagel, dankjewel voor je complimenten. En tja, het ombrengen van Van Dongen: ik heb inmiddels voldoende moordlustige neigingen ontwikkeld door het veelvuldig toepassen van kill your darlings.

Lid sinds

3 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ton,

Ik zie graag dat hoofdzinnen en bijzinnen door komma's gescheiden worden, zoals in onderstaande zin. Dit leest een stuk prettiger.

Als hun dochter gaat studeren in de grote stad wordt de stilte in huis benadrukt door het getik van breinaalden.

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ton, ik vind de herschrijf geen verbetering. De herinneringen zijn uitmuntend. Dat je Van Dongen om zeep hebt gebracht, kan ik ook inkomen. verkeerde man op de verkeerde plaats. Maar om de rollatorgebonden Gerrit nu eerst de kistdeksel opzij te laten schuiven en dan bij zijn Rietje in de kist te laten kruipen vind ik in meer dan één opzicht teveel een tour de force. Op gevaar af me op ongewenste wijze met jouw schepping te bemoeien: kan je Gerrit niet gewoon afscheid laten nemen met een kus, en dan Van Dongen opvoeren? "Meneer Luitink, meneer Luitink!" 

Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ton, ik vind je verhaal mooi en gevoelig beschreven. Wat een afscheid! Ik zie het voor me, die oude man. In zijn eentje, zielig... Waar is Hanneke eigenlijk? Tja, ik wil gelijk weer zorgen dat die oude man wordt getroost. Bijvoorbeeld door zijn dochter, enig kind ook nog. Ze laat het afweten. Maar ja, dit is jouw verhaal en daar ga ik niet aan sleutelen ;-) Het was fijn om te lezen, heel beeldend en emotioneel.

Lid sinds

2 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooi verhaal Ton, ik sluit me aan bij de woorden van Maria Fransisca. Misschien kan je Hanneke tevoorschijn toveren als er een opdracht komt met de titel:Troost

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Als antwoord op door Bobcom

@ Bobcom; smaken verschillen, ik stel opmerkingen en suggesties altijd op prijs, ze zijn vaak leerzaam en geven een bredere blik.
Dit verhaal is volledig fictief en bij het schrijven ervan grinnikte ik zelf om de klauterpartij van Gerrit, die natuurlijk niet erg voor de hand liggend is voor een oude rollatorpiloot. Ik wilde het  verhaal er iets buitengewoons en onverwachts mee geven. Daarom ook is mijn antwoord op jouw laatste suggestie ook ontkennend. Dit laat onverlet, dat ik je meedenken op prijs stel. Je bleef buiten de gevarenzone ... ;-) 

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Als antwoord op door Maria Fransisca

Hoi Maria Fransisca, dank voor je compliment.
Wat Hanneke betreft; zij speelde ook door mijn hoofd, en gemakshalve (ook vanwege de woordengrens) bedacht ik dat ik haar als volwassen dochter ergens een eigen leven zou laten leiden. Troost - hoe menselijk en gepast ook - zou dan weer het einde een andere wending geven; ik wilde het wat triesterig laten eindigen.

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Als antwoord op door Elrie

Hoi Elrie, dank voor je compliment.
In mijn antwoord aan Maria Fransisca gaf ik al aan hoe ik in dit verhaal sta tegenover Hanneke en troost. En mocht er een opdracht komen met het thema troost, lijkt Hanneke mij bij uitstek degene waarover het verhaal kan gaan; enigst kind, beide ouders in één keer begraven. 

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ton, groot gelijk dat je je niks aantrekt van mij. Op het moment dat verhaaltjes ook nog bij meerderheid van stemmen aangenomen moeten worden is het tijd om de pen aan de wilgen te hangen. Of alleen nog te publiceren op het Darkweb. Stiekem denk ik trouwens aan die onuitstaanbare componist die over een symfonie van naar ik meen Brahms zei: "da's een aardig thema. Daar zal ik nog eens een stuk muziek op schrijven." Who sir? Me, sir?

Lid sinds

3 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik vind ook dat Van Dongen overbodig is in dit prachtige verhaal. De toon is zo goed getroffen en zo mooi ingetogen dat ik Van Dongen bijna een valse noot vind. Hij hoort niet thuis in dit intieme stuk. Daarin is alleen plaats voor Gerrit en zijn Rietje.

Lid sinds

6 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ha Ton, mooi verhaal! Ik heb eerst het origineel gelezen en daarna de herschrijf en moet zeggen dat de herschrijf inderdaad een stuk sterker is. Soms is minder meer. Ontroerend verhaal van een man die terugblikt op zijn leven met zijn ware liefde :)

Graag gelezen!