Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#255 Avondschemering

Er lijkt geen eind te komen aan de avondschemering. De zonnewende is vandaag alweer vier weken geleden, maar het blijft nog lang licht. De zwarte toetsen van de piano lijken door schaduw in elkaar over te lopen, maar de witte zijn nog individueel herkenbaar. Ik moet mezelf dwingen ze niet te tellen. Ik weet allang dat het er tweeënvijftig zijn. Op de pianokruk ligt het voetbalshirt van de oudste, achteloos weggesmeten. Onder de piano ligt een kartonnen koker uit het hart van een rol aluminiumfolie, door de jongste gebruikt als verrekijker-net-alsof. Ik tel de toetsen toch. Tweeënvijftig. Twee keer vierentwintig en vier. Boven de piano hangt een pentekening uit Rome waar ik al in geen jaren meer bewust naar gekeken heb. De afbeelding is van het Piazza Navona, de fontein van de rivieren. In de late avondschemering is er niet meer dan de suggestie van een vorm in te herkennen, maar ik weet waar ik naar kijk. De plek waar ik voor het eerst Claudia’s hand vasthield, achtentwintig jaar geleden. Onwennig nog en met vlinders in onze buik. De jaren zijn voorbij gevlogen. Deze schemering lijkt trager te gaan dan al die jaren samen en de jaren daarna. Maar als mijn blik terug daalt naar de piano blijken de witte toetsen toch ook al samen te smelten in de vallende duisternis. Ik kan ze niet meer tellen. Dat is ook niet nodig. Zelfs nu nog zou ik de centrale C feilloos kunnen vinden. Ik zou zelfs in het donker kunnen spelen. Voor en na het overlijden van de middelste heb ik zo vaak “mag ik dan bij jou” gespeeld dat de akkoorden in mijn spiergeheugen zitten. Ik kijk weer omhoog. De tekening is niet meer te onderscheiden van de donkere muur. De nacht is officieel gevallen.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Wat een mooie beschrijving van het vallen van de nacht! Ik zie het vervagen van de toetsen als het ware voor mijn ogen gebeuren. Mooi.

Lid sinds

12 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Wauw mooi. Ik zou nog zo graag piano willen leren spelen, maar dan niet met het doel waarvoor jij speelde. Graag gelezen Tilma !

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoe mooi, Tilma. De sfeerzetting, de pianotoetsen als middelpunt van je avondmijmering. Ik was helemaal mee. Dank je. :thumbsup:

Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Tilma, Dat heb je mooi beschreven. Ik voelde mij even deel van jouw wereld daar achter die piano terwijl je langzaam letterlijk en figuurlijk de duisternis in verdwijnt.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
'Deze schemering lijkt trager te gaan dan al die jaren samen en de jaren daarna.' Deze zin zegt zoveel; ik vind hem prachtig. Net als het hele stuk trouwens, waarin je de tegenstellingen van het leven terugbrengt naar het zwart en wit van de pianotoetsen. Een groot verhaal in een paar woorden. Melancholiek en triest door die ene zin, waardoor ik hoop dat het fictie is.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Tilma de schemering grijp jij aan om het leven van de hp te laten zien. Het wordt voor mij zeer indringend door de zin: Voor en na het overlijden van de middelste heb ik zo vaak “mag ik dan bij jou” gespeeld dat de akkoorden in mijn spiergeheugen zitten. De impact die dat heeft, doet rillingen over mijn rug lopen. Met Chantal hoop ik van harte dat dit fictie mag zijn. Als ik iets mag noemen, dat me opvalt en me wat uit de toon van je verhaal halen: spiergeheugen. Als ik je tekst begrijp wil je hiermee de felle en wellicht pijnlijke kracht aangeven, die herinneringen kunnen geven, dan mss zoeken naar een ander woord dan spier. Dit is persoonlijk voor mij, je tekst zou daardoor nog krachtiger worden. Heel mooi observationeel verhaal conform de opdracht :thumbsup: Fijne dag.

Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank voor jullie overweldigende reacties. Mw Marie, motorisch geheugen was waarschijnlijk een betere keus. Ik heb vaak last van Engelse interferentie.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Jouw avondschemering mag er ook zijn Tilma. Je hebt een heel levensverhaal in een paar alinea's geschreven, met de piano als middelpunt en als tijdsbeeld. Jouw verhaal ontroert me!

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hallo Tilma, … wat een verrassende avondschemering. Het pianospel als hoofdmoot met daarbij de onontkoombare, in dit geval, mag ik bij jou … Heel mooi.